www.timberships.fora.pl

kgerlach

CD.
Uczestniczył w zdobyciu Gibraltaru 23.07.1704 i walczył w bitwie pod Vélez-Malagą 13.08.1704. Ponieważ po utracie całej amunicji wyszedł z szyku, stanął przed sądem wojennym, ale został uniewinniony ze wszystkimi honorami. Zdał komendę 16.01.1705/1706. Od stycznia 1705/1706 do grudnia 1706 dowodził 96-działowcem Royal Katherine, przyprowadzonym przez niego z Morza Śródziemnego do Portsmouth. Od 25.12.1706 do 20.10.1707 sprawował komendę nad 96-działowcem Ramillies, czyli nadal nad Royal Katherine po zmianie nazwy 18.12.1706. W 1707 krótko zastępował adm. Leake'a jako głównodowodzący na Spithead. W 1708 zajął się polityką, teoretycznie jako wig (choć często z poparciem swojej torysowskiej rodziny), a praktycznie bez żenady dający się korumpować politycznie, niczym współcześni politycy polscy. Jego pierwsza kadencja w parlamencie trwała od 15.06.1708 do maja 1710, potem nastąpiły liczne dalsze (23.12.1718-1734, 22.02.1734/1735-24.05.1741, 27.03.1742-2.07.1747). Owdowiał w 1709. Wycofał się całkowicie ze służby w marynarce wojennej 8.08.1710, po mianowaniu w maju - w nagrodę za ideowy oportunizm - gubernatorem Jamajki. Sprawował tę funkcję w latach 1711-1716. Bardzo źle się zapisał w pamięci mieszkańców Karaibów, roztaczając opiekę nad notorycznymi piratami, którzy pustoszyli tamte wody i wybrzeża, mordowali, rabowali i ustanowili piracką republikę na Bahamach (w nagrodę osiedli potem w spokoju jako bogaci i "szanowani" plantatorzy), dzieląc z nimi łupy na Jamajce. W 1716 skargi przeciwko nim były tam liczne i szerokie, że gubernator musiał trochę zmienić front i ogłosił ich publicznie piratami, zakazując już odtąd zawijania na Jamajkę. Nie uratowało to go przed zdjęciem ze stanowiska, aresztowaniem w 1716 i odwiezieniem do Anglii (21.09-11.1716) na pokładzie królewskiego okrętu wojennego Bedford jako więźnia. Tym niemniej w kraju zaprzeczył wszystkim oskarżeniom, większości najważniejszych (jak udziału finansowego w pirackich flotach) nie dało się udowodnić (może zresztą były wyolbrzymione lub nawet fałszywe), a rodzina wciąż miała ogromne wpływy, więc do sierpnia 1717 oczyszczono go z wszelkich zarzutów. Ożenił się 17.12.1718 z wdową (po baronecie) Anne Hamilton. Owdowiał w 1719. Ożenił się 26.09.1719 z Jane Hamilton, córką hrabiego Abercorn. Mieli sześcioro dzieci (jeden z synów, William, "połączył się" w przyszłości z Horatio Nelsonem przez swoją żonę, znaną wielu Emmę). Od 19.05.1729 do 12.03.1738 lord Archibald Hamilton był jednym z lordów komisarzy admiralicji (od czerwca 1733 pierwszym lordem morskim). Wrócił do admiralicji na okres 19.03.1742-24.02.1746. Został 25.03.1746 gubernatorem szpitala w Greenwich i był nim do śmierci. W 1753 dodano mu tytuły lorda Roccarton i Pardovan. Zmarł 5.04.1754.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów angielskich oficerów, są nimi Thomas Ley (... - 19.09.1702, awans kapitański otrzymał 24.10.1688) oraz Robert Hancock (... - 22.10.1707, awans kapitański otrzymał 06.02.1690/91).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Thomas Ley pochodził z rozgałęzionej i wpływowej rodziny arystokratycznej. Mianowano go 16.04.1678 porucznikiem na 32-działowcu Dartmouth, operującym na wodach kanału La Manche. W początkach 1682 otrzymał stanowisko porucznika na 30-działowcu Orange Tree. W tym samym roku przeszedł na 32-działowy Mermaid i jeszcze dwukrotnie dostawał "mianowania" na porucznika na tym okręcie. Został 24.10.1688 kapitanem Mermaid (teraz 30-działowca). Ożenił się z Jane Rooke, siostrą przyszłego admirała floty, George'a Rooke. Wg niektórych opracowań sprawował komendę nad 36-działowcem Dartmouth w bitwie na zatoce Bantry 1.05.1689. Od drugiej połowy 1689 dowodził 48-działowcem Portland, uczestniczącym w 1689 w próbie doprowadzenia odsieczy do Londonderry, obleganego przez jakobitów. W 1690 Portland został wysłany w eskadrze wiceadm. Killegrew na Morze Śródziemne. Killegrew skierował Leya, jeszcze z dwoma innymi okrętami, do eskortowania konwoju statków handlowych. W kwietniu 1692 Portland natrafił u wybrzeży Hiszpanii na dużą eskadrę francuską i aby uniknąć przechwycenia sztrandował 12.04.1692 pod Malagą - Ley musiał kazać spalić swój okręt. Sąd wojenny z 9.07.1692 uniewinnił go z zarzutu utraty żaglowca. Od 1693 do grudnia 1695 Ley był kapitanem 90-działowca Albemarle; operował w eskadrze wiceadm., potem adm. Berkeley. W grudniu 1695 przez kilka dni dowodził 70-działowcem Restoration, potem - od 30.12.1695 do 6.05.1696 był kapitanem 80-działowca Devonshire na Downs. W okresie maj 1696 - grudzień 1697 dowodził 90-działowcem Duchess w eskadrze adm. Shovella. Na początku maja 1699 powierzono mu dowództwo 70-działowca Revenge, które sprawował do 29.02.1699/1700. Od 19.04.1700 był (bardzo krótko) kapitanem 80-działowca Shrewsbury, okrętu flagowego szwagra (czyli adm. Rooke) na Bałtyku. Wrócił później do komenderowania 70-działowcem Revenge, od 26.02.1700/1701 do 13.01.1701/1702. Bezpośrednio potem zajmował (do 6.05.1702) stanowisko drugiego kapitana na 100-działowcu Royal Sovereign. Gdy w 1702 adm. Rooke wybierał się z ekspedycją przeciwko Kadyksowi, wybrał na swój okręt flagowy właśnie 100-działowiec Royal Sovereign, na którym szwagier, Thomas Ley, został 7.05 przesunięty na pozycję pierwszego kapitana. Po początkowych sukcesach wyprawa zakończyła się klęską i załadowaniem żołnierzy na okręty 15.09.1702. W dniu, w którym ostatecznie opuszczano wody Kadyksu, 19.09.1702, Ley zmarł po dramatycznych wydarzeniach - miesiąc wcześniej na pokładzie rufowym Royal Sovereign zjawił się kmdr John Norris, który zdenerwowany jakąś uwagą Leya, znokautował go. Śmierć nastąpiła właśnie w wyniku doznanych wtedy obrażeń. Chociaż doszło więc do nieumyślnego zabójstwa (czy też, ściśle, pobicia ze skutkiem śmiertelnym), Norris - o potężnych wpływach, zięć wiceadmirała, z czasem sam admirał i admirał floty - nie poniósł najmniejszej odpowiedzialności, "bo mu było przykro". Być może Ley nie był jednak ulubionym szwagrem Rooke'a. Oczywiście nie muszę dodawać, że przypisywany Thomasowi Ley przez niektórych autorów udział w bitwie na wodach zatoki Vigo, w miesiąc po śmierci, jest typowym internetowym bałwaństwem.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Robert Hancock (Handcock) został 6.02.1690/1691 mianowany dowódcą 28-działowca (fregaty/brandera) Dolphin; okręt ten 9.01.1691/1692 przeklasyfikowano na fregatę 24-działową. W 1692 Hancock objął komendę nad podobnym fregato/branderem Phaeton. Brał na nim udział w bitwie pod Barfleur 19.05.1692, kiedy okręt próbowano zużytkować w roli brandera, ale spalił się bez pożytku. W 1693 Hancock dostał kolejną jednostką z tej grupy - Griffin. Od 1694 do 26.04.1696 dowodził 40-działowcem Sweepstakes na Morzu Północnym. Stanął 4.12.1694 przed sądem wojennym za utratę wielu statków z konwoju, pochwyconych przez francuskich korsarzy, ale oczyszczono go z zarzutów. Był od 27.04.1696 do 13.03.1698/1699 kapitanem 48-działowca Falkland, w 1696 u wybrzeży Irlandii, w 1697 na wodach Nowej Anglii, w 1698 okrętu strażniczego w Chatham. Przez kilkanaście dni na przełomie grudnia 1701 i stycznia 1701/1702 Hancock sprawował komendę nad 60-działowcem Exeter. Od 23.01.1701/1702 do 19.03.1702/1703 dowodził 70-działowcem Content Prize na kotwicowisku w Blackstakes. Był od 1.07.1703 do 21.01.1705/1706 kapitanem 70-działowca Assurance. Walczył na nim w bitwie pod Vélez-Malagą 13.08.1704 w składzie straży przedniej, dowodzonej przez adm. Shovella. Pozostał do 1705 na Morzu Śródziemnym we flocie wiceadm. Leake'a. Od 22.01.1705/1706 dowodził 70-działowcem Eagle, najpierw w eskadrze Fairborne'a pod Ostendą, we wrześniu 1706 wysłany na Morze Śródziemne. Tam w 1707 jego okręt należał do eskadry adm. Shovella, skierowanej na Morze Śródziemne pod koniec kwietnia 1707. Shovell miał rozkaz współdziałania z księciem Sabaudii w planowanym ataku na Tulon. Pod koniec czerwca przybył w okolice Nicei i Antibes. Po konsultacjach z księciem wprowadził w ujście rzeki Var pięć liniowców (bezpośrednie dowództwo sprawował kontradm. John Norris), zbombardował 30.06 francuskie siły broniące przeprawy na rzece Var oraz uderzył na nie z flanki odziałem marynarzy i żołnierzy, zmuszając Francuzów do wycofania się i otwierając armii Eugeniusza Sabaudzkiego drogę na Tulon, gdzie dotarła 15.07.1707. Zdobycie miasta się nie udało, oblężenie przerwano 10.08.1707 i armia Eugeniusza wycofała się za Var, do Piemontu, osłaniana przez okręty Shovella. Jednak podczas działań doprowadzono do prawie całkowitego zniszczenia francuskiej floty tulońskiej. Po otrzymaniu rozkazu powrotu na wody krajowe, Shovell wyruszył z 12 okrętami z Gibraltaru do Portsmouth w październiku 1707. Rankiem 22.10.1707 eskadra dotarła w pobliże południowo-zachodnich wybrzeży Anglii, co rozpoznano na podstawie sondowania. Admirał nakazał stanąć w dryf do wieczora. Wówczas, przy silnym wietrze, ponownie postawił żagle przy kursie na północny wschód, przekonany, że ma przed sobą wejście na kanał La Manche. Jednak wkrótce wachta na okręcie flagowym dostrzegła fale przyboju przed dziobem. Flagowy Association próbował skręcić i przekazywał sygnały o niebezpieczeństwie innym żaglowcom. Mimo wysiłków załogi wszedł jednak o godz. 20 na skały Bishop i Clerks u wysp Scilly, po czym w ciągu kilku minut się rozpadł. Zginęła cała załoga (około 800 ludzi), w tym admirał Clowdisley Shovell. Śladem okrętu flagowego na skały przy wyspach Scilly weszły tego dnia także trzy inne jednostki, w tym liniowiec Eagle, z którego załogi liczącej ponad 500 ludzi również nikt się nie uratował.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów angielskich oficerów, są nimi Robert Arris (… - 07.01.1719/20, awans kapitański otrzymał 28.04.1696), Samuel Whitaker (… - 23.10.1707, awans kapitański otrzymał 15.06.1695) oraz Edward Good (… - 09.02.1709/10, awans kapitański otrzymał 06.06.1689).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Robert Arris to oficer, którego losy już tu omawiałem.

Samuel Whitaker (Whittaker) był być może bratem bardziej znanego Edwarda Whitakera, o którym tu wcześniej pisałem. W każdym razie pod koniec 1692 został mianowany drugim porucznikiem na 70-działowcu Essex. Dano mu 15.06.1695 (lub dwa dni później) dowództwo 18-działowej, lekkiej jednostki trójmasztowej Lark; operował na niej w składzie eskadry wiceadm. Shovella na wodach kanału La Manche, a w 1696 w głównej flocie adm. Berkeleya; zdobył francuski żaglowiec korsarski 24.02.1696. Od 8.08.1696 do 26.01.1696/1697 był kapitanem 32-działowca Southsea Castle. W okresie 27.01.1696/1697 - 11.01.1698/1699 sprawował komendę nad 50-działowcem Chatham; wysłano go w lipcu 1697 z konwojem na Jamajkę, wrócił do Anglii w 1698. Od stycznia 1701/1702 do końca marca 1703 był kapitanem 50-działowca Weymouth - eskortował na nim statki idące do Indii Wschodnich, zdobył francuskie okręty korsarskie 5.06.1702, 7.06.1702 i 13.06.1702, operował w październiku 1702 w składzie eskadry adm. Shovella. Od czerwca 1703 do grudnia 1704 dowodził 64-działowcem Nottingham we flocie adm. Shovella, potem adm. Rooke'a wysłanego na Morze Śródziemne. Pochwycił francuski okręt korsarski 9.04.1704. Uczestniczył w zdobyciu Gibraltaru 23.07.1704. Walczył w bitwie pod Vélez-Malagą 13.08.1704. Zimą 1704/1705 jego okręt Nottingham był flagowcem wiceadm. Leake'a. W 1705 kadm. Dilkes uczynił Samuela Whitakera kapitanem swojej jednostki flagowej, 96-działowca Association, na którym podążyli na Morze Śródziemne dla wzmocnienia sił adm. Shovella. We wrześniu 1705 okręt Association stał się flagowcem adm. Shovella - Winfield twierdzi, że tym samym Whitaker spadł na pozycję drugiego kapitana, ponieważ pierwszym został kmdr Edmund Loades; jednak na tle nomenklatury stosowanej w innych państwach (np. we Francji) albo w innych czasach, takie określenie może być trochę mylące - w rzeczywistości "pierwszy kapitan" Loades pełnił u Shovella funkcję szefa sztabu, czyli późniejszego Kapitana Floty, a rzeczywistym dowódcą samego liniowca pozostał nadal Whitaker. Dalej więc jego losy potoczyły się dokładnie tak jak Shovella (i jak przypomniałem ostatnio dla Roberta Hancocka) - od wyruszenia we wrześniu 1705 ku Lizbonie, poprzez eskortowanie posiłków wojskowych z Lizbony do Alicante (7.01-28.01.1706/1707, powrót do Lizbony (11.03.1706/1707), operacje koło Nicei i Antibes (czerwiec 1707), oblężenie Tulonu (15.07-10.08.1707), wyruszenie z październiku 1707 z Gibraltaru do Portsmouth, aż po zagładę okrętu i śmierć wszystkich obecnych na pokładzie 22.10.1707 na skałach koło Wysp Scilly. Ściśle biorąc, z uwagi na okresy zimowe, kiedy Shovell brał chwilowe urlopy, były jeszcze w życiu Whitakera nic nie znaczące i krótkotrwałe epizody z dowodzeniem w portach 100-działowcem Britannia (we wrześniu i październiku 1706) i 80-działowcem Torbay (zimą 1706/1707 w eskadrze wiceadm. Bynga).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Edward Good został mianowany 6.06.1689 kapitanem 70-działowca Kent, okrętu flagowego wiceadm. Killigrewa na wodach kanału La Manche; operował pod Dunkierką. W latach 1690-1691 dowodził 90-działowcem Duke, kolejnym flagowcem wiceadm. Killigrewa. W 1692 objął komendę nad 68-działowcem Resolution i walczył na nim w bitwie pod Barfleur 19.05.1692 oraz uczestniczył w zniszczeniu floty francuskiej pod La Hougue 23-24.05.1692, bowiem stosunkowo mało się zanurzający Resolution został włączony do "przybrzeżnej" eskadry kadm. Shovella, obarczonej tym zadaniem. W latach 1693-1697 Good dowodził 80-działowcem Boyne, od 1694 na Morzu Śródziemnym. Od 6.03.1700/1701 do 25.12.1701 był kapitanem 80-działowca Somerset. Od 26.12.1701 do 15.03.1702/1703 sprawował komendę nad 70-działowcem Suffolk, w październiku 1702 w składzie eskadry adm. Shovella, pilnując Brestu. Był 13.07.1702 na Spithead (na okręcie Queen) jednym z sędziów w rozprawie przeciwko kadm. Johnowi Munden. Od 16.03.1702/1703 do 15.05.1703 dowodził 100-działowcem Queen. Wycofał się ze służby w 1703. Zmarł 19.02.1709/1710.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów angielskich oficerów, są nimi Robert Sincock (… - 12.10.1702, awans kapitański otrzymał 27.06.1689) oraz Henry Haughton (… - 1703, awans kapitański otrzymał 13.06.1689).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Robert Sincock pochodził z bardzo skromnej rodziny i wcześnie poszedł na morze, by zarabiać na życie. Dopiero po wielu latach w marynarce handlowej przeniósł się do marynarki wojennej i po pewnym czasie został bosmanem na 40-działowcu Nonsuch. Okręt ten, operujący najpierw koło Guernsey, a potem dalej na kanale La Manche, natknął się 12.05.1689 w pobliżu Casquetts na dwa francuskie żaglowce (24-działowy Railleuse i 16-działowy Serpente, dowodzone przez dwóch supersłynnych korsarzy - Jeana Barta i Forbina), eskortujące mały konwój idący z Hawru do Brestu i natychmiast je zaatakował; jednak dowódca Nonsuch, kmdr Thomas Roome Coyle, zginął od razu na początku starcia, podobnie jak szyper (nawigator). Ponieważ na angielskim okręcie chwilowo nie było żadnego porucznika, dowództwo musiał przejąć bosman, czyli Robert Sincock. Walczył do tego stopnia zaciekle i skutecznie, że po ponad trzech godzinach starcia obie jednostki francuskie się poddały. Sincock doprowadził je do Plymouth 8 czerwca, wzbudzając taką sensację, że promowano go 27.06.1689 na kapitana (captain) okrętu Nonsuch, którym dowodził w 1690 na Morzu Irlandzkim, zdając komendę na początku 1691/1692. W latach 1692-1694 był kapitanem 42/48-działowca Tiger Prize (Tyger Prize); niektórzy przypisują mu na tej podstawie udział w bitwie pod Barfleur 19.05.1692, ale błędnie, ponieważ Tiger Prize dołączył do floty angielsko-holenderskiej dopiero po tej bitwie i aktywnie uczestniczył w niszczeniu floty francuskiej w La Hougue 23-24.05.1692. W czerwcu 1693 w składzie floty wiceadm. Rooke'a eskortował niefortunny konwój smyrneński. W 1695 Sincock był podobno komodorem konwoju "tureckiego". Zimą 1695/1696 dano mu dowództwo (na miesiąc) nad stojącym w porcie 80-działowcem Norfolk. W styczniu lub marcu 1695/1696 został kapitanem 70-działowca Berwick; w eskadrze komodora Wyvilla blokował Dunkierkę oraz Calais, a potem operował w pobliżu przylądka Clear do końca października 1696. Wg niektórych danych od 23.11.1696 do 17.05.1697 dowodził 80-działowcem Cumberland, chociaż inne dokumenty temu przeczą. Podobno w okresie maj 1697 - maj 1699 sprawował dowództwo nad 96-działowcem Neptune, który jednak już od października 1697 znajdował się w rezerwie. Od 2.05.1699 do 25.08.1699 Sincock był kapitanem 70-działowca Bedford. Od 24.02.1700/1701 do 25.12.1701 dowodził 70-działowcem Edgar. W 1702 otrzymał komendę nad 80-działowcem Humber we flocie adm. Shovella. Zmarł na pokładzie tego okrętu 12.10.1702.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Według kapelana okrętowego Henry'ego Teonge, Henry Haughton (Houghton) był podobno już w 1675 porucznikiem na 46-działowcu Assistance, dowodzonym od 15.05.1675 do 16.11.1676 przez kapitana Williama Houldinga; Houlding, Haughton i "wesoły braciszek", czyli właśnie Teonge, zasłynęli jako pijacka trójka tego okrętu. Haughton w 1685 dowodził, w stopniu porucznika, 10/12-działową jednostką Sophia. Został 4.07.1686 drugim porucznikiem na 46-działowcu Kingfisher. Ciągle na stanowisku porucznika przechodził 24.05.1688 na 48-działowiec Reserve, a 23.08.1688 na 42-działowiec Advice. Dano mu 13.06.1689 komendę nad 48-działowcem Bristol i na lata 1690-1691 wysłano do Indii Zachodnich. Od 1692 do 1695 Haughton dowodził na kanale La Manche 80-działowcem Devonshire. Jedni autorzy widzą w związku z tym udział jego (i jego okrętu) w bitwie pod Barfleur 19.05.1692, inni temu zaprzeczają. Od 26.08.1695 do 1696 był kapitanem 80-działowca Shrewsbury. Od 31.12.1697 do 11.12.1699 dowodził 80-działowcem Humber, przy czym w latach 1698-1699 operował na Morzu Śródziemnym. Był też przejściowo, od 1.03.1697/1698 do 13.07.1698, głównodowodzącym w Portsmouth. W latach 1701-1702 sprawował komendę nad 70-działowcem Bedford, należącym początkowo do eskadry kadm. Fairborne'a, a potem do floty adm. Rooke'a, wysłanej w 1702 na wyprawę przeciwko Kadyksowi; ekspedycja zakończyła się porażką, ale w drodze powrotnej rozgromiono Francuzów i Hiszpanów w zatoce Vigo 12.10.1702, a Haughton brał w tym starciu aktywny udział. Na początku 1703 miał dwa bardzo krótkie, zimowe dowództwa nad 96-działowcem Prince George i 90-działowcem Barfleur (oba zmieściły się między początkiem stycznia a początkiem marca 1702/1703), natomiast w okresie 8.03.1702/1703 - 1.08.1703 sprawował komendę nad 96-działowcem Saint Michael. Przerzucono go 30.07.1703 na 96-działowiec Royal Katherine. Zmarł w 1703.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów angielskich oficerów, są nimi Gerard Ellwes (brak danych, awans kapitański otrzymał 19.01.1690/91), Robert Fairfax (02.01.1666 – 07.10.1725, awans kapitański otrzymał 15.09.1690) oraz John Knapp (brak danych, awans kapitański otrzymał 17.02.1691/92).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Gerard (Gerrard) Ellwes (Elwes), żyjący w latach 1658-1711, był już tu dokładnie opisywany.

Robert Fairfax urodził się w Newton Kyme, w hrabstwie York (aczkolwiek zdaniem Williama Lairda Clowesa pochodził z Nowej Anglii). Został ochrzczony 23.02.1666. Jego rodzicami byli William Fairfax i Catherine Stapleton. Zaczął służbę na morzu w marynarce handlowej w 1681, odbywał rejsy na Morze Śródziemne. Studiował też nawigację w Wapping (Essex) pod okiem Johna Colsona. Dopiero w styczniu 1687/1688 przeszedł do Royal Navy, jako ochotnik na 60-działowcu Mary, flagowym okręcie kadm. Stricklanda we flocie adm. Dartmouth. Pod koniec 1688 lub na początku 1689 otrzymał rangę porucznika na 52-działowcu Bonaventure; uczestniczył na tym okręcie w odsieczy dla Londonderry w lipcu 1689 i walczył w bitwie pod Beachy Head 30.06.1690. Został 15.09 lub 15.11.1690 mianowany dowódcą 32-działowca Conception Prize, operującego u południowo-zachodnich wybrzeży Irlandii; potem był kapitanem tego okrętu na wodach Nowej Anglii (stacjonował dwa lata w Bostonie, ścigał francuskich korsarzy). Odziedziczył rodzinne dobra w Yorkshire, kiedy 20.01.1694 zmarł jego starszy brat. W kwietniu 1694 dowodził 48-działowcem Ruby i służył na nim na Morzu Północnym lub na wodach irlandzkich, zdobywając wtedy po zaciętej walce duży francuski okręt korsarski Entreprenante z Brestu, uzbrojony w 48 dział. Współdziałał w zdobyciu 12.05.1694 w pobliżu Wysp Scilly francuskiej fregaty 34-działowej Diligente. Ożenił się 20.11.1694 z wdową Esther Tomlinson, z domu Bushell. Mieli dzieci. Przeniesiono go 24.12.1694 na 80-działowiec Newark, należący do eskadr adm. Berkeleya i wiceadm. Shovella, wysłanych do atakowania francuskich portów. Pozostał na tym okręcie do 1696. Od 14.09.1696 do 7.12.1698 dowodził 80-działowcem Cornwall, eskortując konwoje, patrolując kanał La Manche, Zatokę Biskajską i wody u wybrzeży Portugalii. W okresie od 8.05.1699 do 21.09.1700 był kapitanem 50-działowca Severn; skierowano go w 1700 we flocie adm. Rooke'a na Bałtyk. Po powrocie z naszego morza został 3.04.1701 dowódcą 80-działowca Cambridge, nad którym sprawował komendę do 25.12.1701. Przez kilkanaście dni dowodził zimą 1701/1702 okrętem 70-działowym Expedition. Od 14 stycznia 1701/1702 do 3 stycznia 1702/1703 był kapitanem 70-działowca Restoration, na którym w maju pożeglował w składzie eskadry kadm. Mundena ku wybrzeżom Hiszpanii. Jesienią 1702 dołączył do sił głównych pod Vigo 18.10, już po słynnej bitwie. Zimą na początku 1703 (od stycznia do marca 1702/1703) dowodził 80-działowcem Somerset.
CDN.

kgerlach

CD.
W marcu 1702/1703 otrzymał komendę nad 70-działowcem Kent; w maju z małą eskadrą dokonał rozpoznania Brestu, wrócił do portu pod koniec czerwca. W lipcu pod rozkazami kadm. Dilkesa (który wybrał okręt Kent na swój flagowiec) uczestniczył w zakończonym sukcesem ataku na francuski konwój koło Avranches 26.07.1703 i w zatoce Cancale 28.07.1703. W 1704 dowodził 70-działowcem Berwick, od marca we flocie adm. Rooke'a. Był w zespole sześciu okrętów, którym nie udał się pościg 8.05 koło przylądka Palos za eskadrą francuską, za co wszyscy dowódcy zostali postawieni przed sądem wojennym i wszyscy uniewinnieni. Aktywnie uczestniczył w zdobyciu Gibraltaru 23.07.1704. Walczył w bitwie pod Vélez-Malagą 13.08.1704, gdzie Berwick poniósł ciężkie straty, a po powrocie do Anglii na zimę został w lutym wycofany do rezerwy. W 1705, do 6.03.1705/1706, Robert Fairfax sprawował komendę nad 80-działowcem Torbay. Ponownie skierowano go na Morze Śródziemne, tym razem pod rozkazami adm. Shovella; wyróżnił się tam podczas oblegania Barcelony i szturmu na to miasto (zdobyte 4 października), po czym wraz z resztą floty wrócił do Anglii. Na początku marca 1705/1706 Fairfaxowi dano dowództwo 90-działowca Barfleur, które sprawował do 19.11.1706, początkowo jako głównodowodzący na Tamizie i Medway. W maju 1706 dołączył do floty adm. Shovella na Spithead, w ramach przygotowań do niedoszłego ataku na wybrzeża Francji. Przeniesiono go 10.12.1706 na 96-działowiec Albemarle; pozostał na nim do 29.07.1707 jako głównodowodzący w Portsmouth. Kiedy adm. Shovell zginął 22.10.1707, nastąpiła w Royal Navy seria promocji i Robert Fairfax otrzymał 8.01.1708 awans na wiceadmirała niebieskiej flagi. Podpisał nominację Lord Wielki Admirał, a informację o tym podano do publicznej wiadomości. Jednak okazało się, że rząd potrzebuje wsparcia politycznego, więc awans Fairfaxa skasowano (to jeszcze nie były czasy, gdy władza mogła sobie wyznaczyć dowolną liczbę osób na ten sam stopień) i na jego miejsce mianowano oficera dużo młodszego w starszeństwie, ale za to odpowiednio ustosunkowanego. Po takiej obrazie Fairfax odmówił dalszej służby, ale - wbrew intencjom - nie zerwał całkiem związków z marynarką, ponieważ książę Jerzy Duński, ówczesny Wysoki Lord Admiralicji, wystarał się dla niego o patent kontradmirała, pół żołdu właściwe dla stopnia wiceadmiralskiego, a także zapewnił 20.06.1708 miejsce w swojej radzie. Gdy jednak książę zmarł 29.10.1708 (czy dzień wcześniej), Fairfax ostatecznie wycofał się z kontaktów z Royal Navy. Oddał się za to polityce (w specyficzny dla ówczesnej Anglii sposób), zasiadając w latach 1713-1715 w parlamencie jako torys, ale niczym się nie zajmując. Dzierżył też rozmaite prestiżowe stanowiska lokalne w Yorku, jak rajcy (od 1714) i burmistrza (w latach 1715-1716). Zmarł 17.10.1725 (albo 10 dni wcześniej).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

John Knapp urodził się w 1642. Jego rodzicami byli Robert Knapp i Jane Harlewin. Dostał 17.02.1691/1692 komendę nad branderem Half Moon. Jednostka ta była w bitwie pod Barfleur 19.05.1692 i została zużyta 24.05 przy niszczeniu floty francuskiej w La Hougue. Pod koniec grudnia 1692 zrobiono Knappa kapitanem 46-działowca Africa. Operował na nim na Morzu Północnym i na wodach kanału La Manche; w październiku 1694 wysłano go w eskorcie konwoju zmierzającego do Nowej Anglii; zaraz po wyjściu z kanału La Manche natknął się na trzy duże okręty korsarskie Francuzów; ruszył do walki przeciwko wszystkim trzem i po trzygodzinnej walce zmusił do odwrotu, chociaż Africa doznała tak poważnych uszkodzeń, że musiała zawinąć do portu La Coruña. Od października do grudnia 1695 Knapp był kapitanem 52-działowca Bonaventure. Otrzymał 23.12.1695 dowództwo 66-działowca Monmouth, należącego do floty głównej. Do 1699 osłaniał na nim konwoje na kanale La Manche. Na początku 1701 dowodził krótko (od 26.02.1700/1701 do 2.04.1701) 58-działowcem York. Od 3.04.1701 do 12.01.1701/1702 sprawował komendę nad 80-działowcem Cumberland. W styczniu 1701/1702 został kapitanem 70-działowca Expedition, wyprawionego w ekspedycji przeciwko Kadyksowi w składzie floty adm. Rooke'a; po porażce wyprawy poszedł we wrześniu w eskadrze komodora Walkera do Indii Zachodnich. Natychmiast skierowano go stamtąd do Anglii ze statkami wschodnioindyjskimi, które doprowadził bezpiecznie. Otrzymał 14.07.1703 komendę nad 80-działowcem Norfolk; wysłano go na Morze Śródziemne we flocie adm. Rooke'a. Walczył w bitwie pod Vélez-Malagą 13.08.1704. W marcu lub kwietniu 1705 przeszedł do dowodzenia 70-działowcem Resolution, operując na nim na wodach kanału La Manche i Zatoki Biskajskiej. Niedługo po powrocie do Anglii zrezygnował z dalszej aktywnej służby i otrzymał 18.12.1706 stanowisko wyższego urzędnika (konkretnie "master-attendant") stoczni w Deptford, na którym pozostał do 1707 lub do śmierci. Zmarł 5.07.1708 w Londynie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów angielskich oficerów, są nimi John Price (… - 01.04.1709, awans kapitański otrzymał 30.07.1689) oraz Edmund Loades (… - 23.10.1707, awans kapitański otrzymał 12.07.1693).
Pozdrawiam Janusz.