Forum www.timberships.fora.pl Strona Główna www.timberships.fora.pl
Forum autorskie plus dyskusyjne na temat konstrukcji, wyposażenia oraz historii statków i okrętów drewnianych
 
 FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy   GalerieGalerie   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

Royal Navy - Skład i personalia
Idź do strony 1, 2, 3 ... 149, 150, 151  Następny
 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum www.timberships.fora.pl Strona Główna -> Okręty wiosłowe, żaglowe i parowo-żaglowe / Pytania, odpowiedzi, polemiki
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Janusz Kluska




Dołączył: 01 Sie 2010
Posty: 1438
Przeczytał: 2 tematy

Skąd: Wodzisław Śląski

PostWysłany: Czw 18:27, 18 Sie 2011    Temat postu: Royal Navy - Skład i personalia

Witam Panie Krzysztofie.
Chciałbym się zapytać o Brytyjską Flotę Kanału (Channel Fleet) z roku 1801, która dowodził w owym czasie John Jervis noszący tytuł Admiral the Earl of St. Vincent.
Z racji spodziewanej inwazji wojsk Napoleońskich, Admiralicja zebrała największą formację okrętów liniowych w swojej historii, większą nawet od eskadry brytyjskiej spod Trafalgaru.
W jej skład wchodziły następujące jednostki:
110 – Ville de Paris (flagowa)
100 – Royal George, Royal Sovereign
98 – Atlas, Barfleur, Formidable, Glory, London*, Neptune, Prince, Prince George, Prince of Wales, Princess Royal, St. George, Temeraire, Windsor Castle
80 – Caesar**, Gibraltar, Juste, Pompee
78 – Impetueux
74 – Achilles, Belle Isle, Bellona*, Canada, Captain, Centaur, Courageux, Cumberland, Defence*, Defiance*, Edgar*, Elephant*, Excellent, Ganges*, Magnificent, Mars, Montague, Ramillies*, Resolution, Robust, Russell*, Saturn*, Spencer**, Super**, Terrible, Tiumph, Venerable** i Warrior*.
Brakuje mi jednostek 64 działowych.

Można wiedzieć jak ta flota była podzielona i kto dowodził poszczególnymi eskadrami, i podstawowe pytanie w jakim okresie 1801r Jervis miał wszystkie wspomniane okręty pod swoja komendą.
Dane za stroną [link widoczny dla zalogowanych]

Pozdrawiam Janusz.

PS.
* Okręty biorące udział w blokadzie Kopenhagi (1801.04.):
98 – London (flagowiec Adm. Sir Hyde Parker), St. George
74 – Bellona, Defence, Defiance, Edgar, Elephant, Ganges, Monarch, Ramillies, Russell, Saturn, Warrior,
64 – Agamemnon, Ardent, Polyphemus, Raisonable, Weteran
54 – Glatton
50 – Ibis.

** Okręty biorące udział w bitwie pod Algeciras (1801.07.02):
80 – Caesar (flagowiec Rear-Admiral Sir James Saumarez)
74 – Audacious, Hannibal, Pompee, Spencer, Superb, Venerable


Ostatnio zmieniony przez Janusz Kluska dnia Wto 4:40, 06 Wrz 2011, w całości zmieniany 1 raz
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6178
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Czw 23:29, 18 Sie 2011    Temat postu:

Na takie pytanie trudno odpowiedzieć bardzo precyzyjnie, ponieważ floty żaglowe operujące na danych wodach nigdy nie były tworami całkiem stałymi – zawsze na niektórych okrętach kończyła się woda, albo trzeba było uzupełnić na nich inne zapasy, niektóre odsyłano na remont bądź dla dokonania rozpoznania, część Admiralicja nakazywała detaszować jako eskortę konwojów na określonym odcinku, inne wykonywały lokalne ataki itd. Flota Nelsona przed Trafalgarem też zmieniała się nieustannie i dla wielu żaglowców tylko przypadek zdecydował, że tego akurat dnia, gdy Villeneuve zdecydował się wyłonić z Kadyksu, były ściśle przy Nelsonie, a nie trochę dalej. Dokładnie to samo działo się cały czas z Flotą Kanału i nie wiem, jak chce Pan „przydzielić” okręty wysyłane przez Jervisa z takimi zadaniami – skoro je wysyłał, to były pod jego rozkazami, ale skoro już je wysłał, to nie mógł im bezpośrednio wydawać żadnych poleceń, zanim nie wróciły do sił głównych.
Na początek parę drobnych sprostowań.
John Jervis nosił tytuł earla (hrabiego) St Vincent, ale miał oczywiście stopień (nie tytuł) admirała.
W skład Royal Navy nigdy nie wchodził liniowiec o nazwie Ibis. 50-działowiec uczestniczący w bitwie pod Kopenhagą nosił nazwę Isis. 64-działowiec należący do zespołu Parkera pod Kopenhagą to Veteran, a nie Weteran.
Lord St Vincent został dowódcą Floty Kanału w marcu 1800, a 19.02.1801 powierzono mu stanowisko Pierwszego Lorda Admiralicji. Jeśli więc mamy rozpatrywać okres, kiedy dowodził Flotą Kanału, to był to przede wszystkim rok 1800 a nie 1801. Jeśli jednak uprzeć się przy 1801 roku, to w grę wchodzi wyłącznie styczeń i pierwszych kilkanaście dni lutego. Zatem już kwietniowy atak na Kopenhagę czy lipcowa bitwa pod Algeciras nie miały nic wspólnego z admirałem Jervisem jako dowódcą Floty Kanału (wówczas dowodził nią adm. William Cornwallis), chociaż oczywiście wszystko z hrabią St Vincent jako Pierwszym Lordem.
Zgodnie z przywołaną przez Pana stroną pod komendą earla St Vincent we Flocie Kanału służyli następujący oficerowie flagowi: adm. Hyde Parker (naprawdę na Royal George), wiceadm. Henry Harvey (naprawdę na Royal Sovereign), wiceadm. Andrew Mitchell, kontradm. Cuthbert Collingwood, kontradm. Charles Cotton, kontradm. Charles Calder, kontradm. Erasmus Gower, kontradm. James Whitshed, kontradm. James Saumarez, kontradm. Edward Thornbrough (a nie Thornborough). Jervis miał więc aż 10 kandydatów na dowódców eskadr, a naprawdę znacznie więcej, ponieważ każdy komandor mógł zostać czasowo komodorem i dowodzić mniejszym zespołem (np. w czerwcu 1800 St Vincent odesłał z taką samodzielną misją i 7 liniowcami, w tym Impétueux, komandora Pellewa). Jednak Flota Kanału nie szykowała się w styczniu 1801 do walnej bitwy z podobnie wielką flotą przeciwnika, nie było więc żadnej potrzeby formalnego podziału na stałe eskadry w linii bojowej, niczym w starciach z XVIII w. Jej podstawowym zadaniem była blokada Brestu i stąd wynikał pewien podział funkcjonalny – najściślej blokadę utrzymywała „wysunięta eskadra”, którą w drugiej połowie 1800 r. (do połowy grudnia) dowodził kontradm. Saumarez, a po nim (do marca 1801) kontradm. Thornbrough.
Z grupy liniowców 64-działowych z końcem 1800 lub samym początkiem 1801 w skład Floty Kanału wchodziły MOŻE: Raisonnable, Ruby, Polyphemus, Diadem.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Janusz Kluska




Dołączył: 01 Sie 2010
Posty: 1438
Przeczytał: 2 tematy

Skąd: Wodzisław Śląski

PostWysłany: Pią 19:01, 19 Sie 2011    Temat postu:

Dziękuję za Panie Krzysztofie za odpowiedź.
Przepraszam za literówki przy jednostkach Veteran i Isis.
Po "zneutralizowaniu" floty duńskiej w Kopenhadze, sklad okrętów Royal Navy na Bałtyku został uszczuplony o zbędne okręty.
Chciałbym się zapytać o to kto dowodzil eskadrą 6 jednostek 74 działowych które zostały "oddane" do Floty Kanału, a mianowicie:
Bellona (Capt. T. Bertie), Defence (Capt. Lord H. Palet), Defiance (Capt. Retalick), Ganges (Capt. Brisbane), Russel (Capt. W. Cuming) i Warrior (Capt. C. Tyler). I czy oprócz wymienionych okrętów jakieś inne przeszły do Floty Kanału (oczywiscie w tym samym czasie).
Pozdrawiam Janusz.


Ostatnio zmieniony przez Janusz Kluska dnia Pią 19:03, 19 Sie 2011, w całości zmieniany 1 raz
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6178
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Sob 0:23, 20 Sie 2011    Temat postu:

To niezupełnie tak było. Jedynymi „zbędnymi” okrętami odesłanymi z Bałtyku po bitwie pod Kopenhagą były Monarch, Isis i zdobyty duński Holsten, wyprawione do Anglii 12 kwietnia z rannymi. Kiedy 5 maja Parker otrzymał rozkaz opuszczenia flagi i powrotu do kraju w niełasce, musiał zostawić swój liniowiec London i ruszyć w drogę na fregacie Blanche. Gdy z kolei Nelson podupadł na zdrowiu, przekazał Flotę Bałtycką wiceadm. Pole 19 czerwca i powrócił do Anglii na brygu Kite. Wszystkie wymienione przez Pana okręty nadal przebywały na Bałtyku. Tymczasem jednak sytuacja polityczna na tym obszarze zmieniła się gruntownie i CAŁA flota wiceadm. Charlesa Morice’a Pole’a przestała tu być potrzebna, więc 21 lipca podniesiono kotwice i skierowano się do Anglii. Faktem jest, że kilka żaglowców odeszło troszkę wcześniej – okręt Bellona wyruszył 7 lipca (ale już w czerwcu Brytyjczycy uzyskali od Rosjan wszystko, czego chcieli). Jeśli te sześć liniowców rzeczywiście popłynęło razem jako zwarta eskadra (nie mam na ten temat wystarczających informacji), to z pewnością dowodził nią kontradm. Thomas Graves, którego flaga powiewała z bezanmasztu 74-działowca Defiance.
Kiedy w końcu lipca albo na początku sierpnia Pole dotarł do Anglii, wszystkie liniowce uczestniczące w kwietniu w bitwie pod Kopenhagą (plus trzy, które przyszły na Bałtyk w maju pod kontradmirałem Thomasem Totty) znalazły się na wodach krajowych i mogły wejść w skład Floty Kanału. Oczywiście wszystkie nie weszły – rozsyłano je z rozmaitymi misjami po całym świecie, remontowano – ale nie znam żadnych zbiorczych zestawień na ten temat. Wkrótce (1 października) podpisano preliminaria traktatu pokojowego z Amiens, więc zamiast wzmacniać Flotę Kanału gwałtownie ją redukowano, odsyłając okręty do rezerwy.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Nota bene ten "H. Palet" z okrętu Defence, to lord Henry Paulet (Paulett).
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Janusz Kluska




Dołączył: 01 Sie 2010
Posty: 1438
Przeczytał: 2 tematy

Skąd: Wodzisław Śląski

PostWysłany: Wto 22:08, 23 Sie 2011    Temat postu:

Dziekuję za odpowiedź Panie Krzysztofie.
W ciągu całego roku 1801 doszlo do kilku potyczek małych eskadr czy wnet pojedynków pojedynczych jednostek na wodach Kanału.
Ja chcialbym Pana zapytać Pana o pojedynek stoczony 24.07.1801 (Cape Francois) eskadry brytyjskiej złożonej z jednostek 74 działowych: Bellerophon (Capt. J. Loring), Elephant (Capt. G. Dundas), Theseus (Capt. J. Bligh) oraz Vanguard (Capt. J. Walker), a eskadrą francuską w składzie dwóch jednostek 74 działowych Duquesne (Comm. Querangel), Duquqy-Trouin (Capt. Touffet) i fregaty Guerriere (Cpt. Beaudouin).
Pozdrawiam Janusz.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6178
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Śro 0:26, 24 Sie 2011    Temat postu:

Proszę bardzo – mam jednak nadzieję, że jest dla Pana jasne, iż Cap Français (nie Cape Francois) to miasto na San Domingo (Hispanioli, Haiti), więc do kanału La Manche mu trochę daleko – raptem cały Atlantyk. No i poza tym, owa bitwa została stoczona wprawdzie rzeczywiście 24/25 lipca, ale 1803 r., a nie 1801 r. (W lipcu 1801 r. Bellerophon stał sobie spokojnie w doku w Portsmouth, przechodząc dość intensywny remont).
Otóż w lipcu 1803 r. francuska władza na San Domingo dogorywała. Przebywające tam okręty, które przybyły wcześniej na wyspę z posiłkami, teraz usiłowały przerwać się przez brytyjską blokadę i uciec do Francji. Między innymi próbowały tego dokonać zamknięte w Cap Français 74-działowce Duquesne (kmdr Pierre-Maurice-Julien Quérangal) i Duguay-Trouin (kmdr Claude Touffet), fregata Guerriére (kmdr Louis-Alexis Baudouin) oraz 16-działowy bryg Oiseau. W czasie gwałtownego sztormu 24.07.1803, który odepchnął na pełne morze brytyjskie siły blokadowe dowodzone przez komodora Johna Loringa (dowódcę 74-działowca Bellerophon), wymienione żaglowce wyszły z portu. Wkrótce jednak zostały dostrzeżone przez Brytyjczyków i w pogoń za nimi wyruszyły m.in. Bellerophon, trzy inne 74-działowce (Elephant, Theseus, Vanguard, którymi dowodzili komandorzy odpowiednio George Dundas, John Bligh, James Walker), a także fregaty Aeolus (kmdr Andrew Fitzherbert Evans) i Tartar (kmdr John Perkins). W nocy z 24 na 25 lipca francuskie okręty rozdzieliły się, przy czym z liniowców Duguay-Trouin podążył na wschód, zaś Duquesne na zachód. Za tym pierwszym pognał Elephant, a za drugim – liniowiec Bellerophon i obie fregaty. O północy do tej drugiej grupy brytyjskiej dołączyły jeszcze Theseus i Vanguard. Po południu 25 lipca Duquesne został doścignięty i wzięty w krzyżowy ogień. Nie wszystkie obecne na miejscu okręty Royal Navy mogły atakować równocześnie (zjawił się tam zresztą jeszcze 74-działowiec Cumberland pod komandorem Henrym Williamem Bayntun), ale i tak miały miażdżącą przewagę nad Francuzami, którzy byli wycieńczeni przez choroby (na zaledwie 275 ludzi załogi przypadało około 60 chorych, a pokłady była zapchane przez rannych lub chorych uciekinierów z wyspy) i mogli obsługiwać tylko część dział. Duquesne poddał się koło przylądka Maisi (Maysi, Maisy) na wschodnim krańcu Kuby. Razem z Duquesne Anglicy przechwycili bryg Oiseau.
Natomiast o świcie 25 lipca Elephant na tyle zbliżył się do ściganego Duguay-Trouin, że rozpoczęto wymianę ognia z dział pościgowych i odwrotu. Kiedy jednak w zasięgu wzroku pojawiła się fregata Guerriére, dowódca brytyjskiego liniowca, kmdr George Dundas, zrezygnował z dalszych ataków, mimo że mógł liczyć na pomoc 18-działowego slupa Snake, który tymczasem się pojawił. Był to poważny błąd w ocenie sytuacji, a w rezultacie oba francuskie żaglowce przepłynęły Atlantyk i przebiły się bezpiecznie do Hiszpanii, mimo jeszcze kilku brytyjskich pościgów po drodze.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Janusz Kluska




Dołączył: 01 Sie 2010
Posty: 1438
Przeczytał: 2 tematy

Skąd: Wodzisław Śląski

PostWysłany: Czw 21:53, 25 Sie 2011    Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuje za odpowiedź na moje pytanie, które okazało się mało precyzyjne.
Poproszę o opisanie losów (kariery) Admirała Sir Henry Harveya.
Pozdrawiam Janusz.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6178
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Pią 0:21, 26 Sie 2011    Temat postu:

Henry Harvey urodził się w lipcu 1737 r. w Elmton (hrabstwo Kent). Edukację pobierał w École Royale de la Marine w Calais. Służył najpierw w marynarce handlowej, a do Royal Navy wstąpił w maju 1751 jako „służący kapitana” okrętu Centaur. Został midszypmenem (albo pomocnikiem nawigatora) 16.04.1753. Zdał egzamin na porucznika 8.03.1757 i już w dwa dni później uzyskał tę rangę. Awansował do stopnia „nawigatora i dowódcy” 15.10.1773. Został mianowany komandorem 9.05.1777. W listopadzie 1778 powierzono mu dowództwo 32-działowej fregaty Convert, z którą operował najpierw na wodach irlandzkich, szkockich, na kanale La Manche, w styczniu 1780 uczestniczył w akcji odblokowania Gibraltaru, po czym z flotą Rodneya podążył do Indii Zachodnich. Wrócił do Anglii we wrześniu 1782. Od lutego 1793 (do lipca 1794) dowodził 74-działowcem Ramillies i wraz z nim wziął udział w bitwie „Sławnego Pierwszego Czerwca” 1794 r. - otrzymał za nią bardzo ceniony złoty medal (w bitwie tej zginął brat Henry’ego, John, dowodzący liniowcem Brunswick). Osiągnął rangę kontradmirała Niebieskiej Flagi 4.07.1794. Od października 1794 (do 1799) jego okrętem flagowym był 98-działowy trójpokładowiec Prince of Wales. Został kontradmirałem Czerwonej Flagi 1.06.1795 (lub 1.04.1795). Walczył w bitwie pod Groix 23.06.1795, a pod koniec roku dowodził eskadrą blokady Brestu. W czerwcu 1796 objął stanowisko dowódcy sił Royal Navy na Wyspach Podwietrznych. W tej roli dowodził zdobyciem Trynidadu w lutym 1797 (pochwycono tam wiele hiszpańskich okrętów) oraz nieudanym atakiem na Puerto Rico w kwietniu 1797. Pozostawał głównodowodzącym na Wyspach Podwietrznych do 1799. Mianowany wiceadmirałem Białej Flagi 14.02.1799. Nagrodzono go Orderem Łaźni 8.01.1800 (odtąd był Sir Henry’m). W tym samym roku podniósł swoją flagę na 100-działowym trójpokładowcu Royal Sovereign. Promowany na stopień wiceadmirała Czerwonej Flagi 1.01.1801. W styczniu 1801 dowodził eskadrą (nadal na Royal Sovereign) we Flocie Kanału i przeszkodził w ucieczce z Brestu floty kontradm. Ganteaume’a. Zyskał rangę admirała Niebieskiej Flagi 23.04.1804. Awansował do stopnia admirała Białej Flagi 9.11.1805. Zmarł 28.12.1810 w Walmer (Kent).

Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Janusz Kluska




Dołączył: 01 Sie 2010
Posty: 1438
Przeczytał: 2 tematy

Skąd: Wodzisław Śląski

PostWysłany: Sob 17:25, 27 Sie 2011    Temat postu:

Dziękuję Panie Krzysztofie za odpowiedź.
Poproszę o korekty (uzupełninia) w liście dowódców Floty Kanału (ale tylko do 1815r). Jest "luka" w latach 1814-1846. Może ją Pan wyjaśnić.
Zdaję sobie sprawę, że nie można do konca polegać na Wikipedii, ale nie znalazlem innej listy.

[link widoczny dla zalogowanych]


Ostatnio zmieniony przez Janusz Kluska dnia Sob 17:28, 27 Sie 2011, w całości zmieniany 1 raz
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6178
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Sob 21:11, 27 Sie 2011    Temat postu:

Przede wszystkim załączona lista zrobiona jest – jak większość takich zestawień w necie, nie tylko w ramach Wikipedii – obrzydliwie niechlujnie, czego nie zmienia fakt kopiowania jej i przepisywania na dziesiątkach innych stron. Nie mam takiego zestawienia – gotowego - skąd przepisać, a sporządzenie go osobiście i prawidłowo wymagałoby poświęcenia masy czasu.
Zatem tylko przykładowe fałsze:
• autorom omsknęła się ręka na poleceniu „kopiuj” i poza czterema wyjątkami wszyscy dowódcy Floty Kanału byli rzekomo wiceadmirałami! To oczywista bzdura. Na przykład Augustus Keppel był admirałem od 29.01.1778, Charles Hardy był admirałem od 18.10.1770, Francis Geary był admirałem od 31.03.1775, Richard Howe był admirałem od 8.04.1782, Alexander Arthur Hood (baron Bridport) był admirałem od 12.04.1794, John Jervis (hrabia St Vincent) był admirałem od 1.06.1795, William Cornwallis był admirałem od 14.02.1799, Alan Gardner był admirałem od 14.02.1799, James Gambier był admirałem od 9.11.1805, Charles Cotton był admirałem od 28.04.1808, George Keith Elphinstone był admirałem od 1.01.1801. Czyli na 15 wymienionych w tym zestawieniu dowódców Floty Kanału do 1814 r. (13 osób), tylko dwóch naprawdę miało wtedy rangę wiceadmirała! Dalej jest jeszcze gorzej (jeśli to w ogóle możliwe).
• W lutym 1801 r. admirał lord St Vincent został, jak już pisałem, Pierwszym Lordem Admiralicji, więc już wtedy dowództwo Floty Kanału przejął po nim adm. William Cornwallis, a nie dopiero w 1803 (kiedy po prostu na tym stanowisko zatwierdził go też nowy rząd).
• W 1815 ponownie powołano na krótko Flotę Kanału z powodu ucieczki Napoleona z Elby (Sto Dni) i oddano ją znów pod komendę lorda Keith, ale bitwa pod Waterloo przekreśliła konieczność tej aranżacji.

Natomiast co do pytania ogólnego (o lukę). Flota Kanału (Eskadra Kanału, zwana też Eskadrą Zachodnią) nie była żadnym stałym działem organizacyjnym marynarki wojennej (typu Urzędu Transportu, Sekretariatu itp.) tylko zespołem okrętów gromadzonych wtedy, gdy były potrzebne. Jej głównym zadaniem była blokada atlantyckich portów francuskich, ochrona podejść do kanału La Manche i niedopuszczenie do obcych desantów w Irlandii. Kiedy takie zagrożenie nie występowało, Flota Kanału po prostu nie istniała, więc nie miała też dowódcy. Po ostatecznym rozgromieniu Napoleona Francuzi na długo przestali być zagrożeniem dla Wysp Brytyjskich, a jeśli rywalizacja między Wielką Brytanią a Francją powróciła, to realizowała się na innych wodach (przede wszystkim na Morzu Śródziemnym) i tam Brytyjczycy utrzymywali silne eskadry. Zupełnie nowe potrzeby stworzył też rozpad imperium hiszpańskiego oraz pojawienie się mocarstwowych ambicji w Stanach Zjednoczonych, więc Royal Navy miała dość zajęć i akwenów do obsadzenia tymi nielicznymi okrętami, które jej pozostały po wojnach napoleońskich, kiedy budżet marynarki został drastycznie okrojony. Na Flotę Kanału nie starczało już pieniędzy i jednostek. Dopiero pobrzękiwanie szabelką przez księcia Joinville i niepoważne enuncjacje Paixhansa (i innych), jak to dzięki granatom i parowcom Francja może spokojnie dokonać inwazji Wysp Brytyjskich, spowodowały nawrót paniki w Anglii, powołanie pewnych kadłubowych Flot Kanałowych (formalnie to były Eskadry Ewolucji albo Eksperymentalne, czyli eskadry ćwiczebne – np. William Parker faktycznie dowodził taką eskadrą zgromadzoną w lecie 1846 pod Ouessant, ale nominalnie wcale nie był dowódcą żadnej Floty Kanału, jak chciałoby to zestawienie, tylko od lutego 1845 do grudnia 1851 dowodził Flotą Śródziemnomorską!). Natomiast od 1858 przyjęto konieczność stałego istnienia Floty Kanału.

Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Janusz Kluska




Dołączył: 01 Sie 2010
Posty: 1438
Przeczytał: 2 tematy

Skąd: Wodzisław Śląski

PostWysłany: Nie 13:51, 28 Sie 2011    Temat postu:

Dziękuję za odpowiedź Panie Krzysztofie.
Poproszę o opisanie losów (kariery) Admirała Sir Roberta Caldera (13.07.1745 – 01.09.1818).
Pozdrawiam Janusz.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6178
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Nie 18:21, 28 Sie 2011    Temat postu:

Robert Calder urodził się 2.07.1745 w Park Place (Kent), a uczył w pobliskim Maidstone. Miał pochodzenie nadzwyczaj przydatne dla robienia kariery w ówczesnej marynarce wojennej, bowiem był synem (wprawdzie najmłodszym) baroneta oraz córki (i współdziedziczki majątku) admirała. Miał też kilku admirałów za krewnych lub powinowatych. Wpisano go do ksiąg okrętowych (by szybciej liczył się staż) w 1757 albo nawet już w kwietniu 1756, a naprawdę wstąpił do marynarki dopiero 26.12.1758. Już w cztery lata później zdał egzamin na porucznika i został nim 31.08.1762, w czym z pewnością nie zaszkodził fakt, że w 1761 jego tatusia mianowano jednym z „Szlachetnych Odźwiernych Prywatnej Komnaty Królewskiej”. W tym momencie uznano, że jednak dzieciak musi się kiedyś czegoś nauczyć i na następny awans – do stopnia „Pan i Władca” Laughing (czyli naprawdę „nawigator i dowódca”) Robert Calder poczekał do 27.08.1779, służąc na wodach Ameryki Północnej i uczestnicząc w bitwie pod Ouessant 27.07.1778. Dalej już nie zwlekano i idealnie w rok później otrzymał promocję do rangi najważniejszej w karierze każdego oficera Royal Navy – komandora. Został nobilitowany 3.03.1797, a 22.08.1798 król przyznał mu tytuł baroneta. Awanse na kolejne stopnie kontradmiralskie (Niebieskiej, Białej i Czerwonej Flagi) miały miejsce 14.02.1799, 1.01.1801, 29.04.1802, zaś na analogiczne wiceadmiralskie – 23.04.1804, 9.11.1805, 28.04.1808. Został w końcu admirałem Niebieskiej Flagi 31.07.1810 oraz Białej Flagi – 4.12.1813. Dostał też krzyż komandorski Orderu Łaźni 2.01.1815. Zmarł 31.08.1818 w Holt (blisko Portsmouth).
Do historii przeszedł oczywiście jako kontrowersyjny dowódca w bitwie koło przylądka Finisterre 22.07.1805, po której postawiono go przed sądem wojennym (co pozwoliło wyżywać się na nim wielu pokoleniom historyków), ale to raczej niesprawiedliwy los. W młodocianym wieku służył wyróżniająco m.in. w Indiach Zachodnich, gdzie odniósł poważną ranę. Jako porucznik walczył na wodach Ameryki Północnej i w bitwie pod Ouessant 27.07.1778. Do końca tej wojny służył we Flocie Kanału, dowodząc fregatami. W 1783 wycofał się do prywatnego życia, ale w maju 1789 został dowódcą liniowca Barfleur, flagowego okrętu admirała Barringtona. Dowodził później kolejnymi liniowcami, często flagowcami rozmaitych admirałów. Ominął go udział w bitwie Sławnego Pierwszego Czerwca (1794), ponieważ jego okręt należał wtedy do wydzielonej eskadry kontradm. Montague. Za to przed i podczas bitwy koło Przylądka Św. Wincentego (14.02.1797) był kapitanem floty (szefem sztabu) admirała Johna Jervisa na pokładzie Victory, w wyniku czego otrzymał złoty medal i szlachectwo. W 1798 próbował bezskutecznie wyszarpać udział w pryzowym za okręty zdobyte przez Nelsona pod Abukirem, chociaż sam znajdował się wtedy w drodze do Anglii! W lipcu 1800, już jako kontradmirał, podniósł swoją flagę na trójpokładowcu Prince of Wales we Flocie Kanału. Spisywał się tu dobrze, chociaż zła ocena intencji francuskiego admirała Ganteaume zawiodła go w pewnym momencie całkowicie niepotrzebnie na Wyspy Podwietrzne, dając w zamian okazję do bezczelnego żądania udziału w pryzowym za jednostki zdobyte na tych wodach! W 1805 został wybrany przez adm. Cornwallisa, dowódcę Floty Kanału, do sprawowania komendy nad zespołem blokady portów Ferrol i Corunna. W tej roli przystąpił 22 lipca do wspominanej bitwy z flotą admirała Villeneuve’a. Nie zamierzam się tu nad nią rozwodzić, ponieważ rzetelna analiza wypełniłaby wiele stron. W każdym razie, jak każdy wie, odniósł zwycięstwo, które pięćdziesiąt lat wcześniej przyniosłoby mu wielką chwałę i wszelkie zaszczyty, ale w 1805 zostało uznane za zmarnowanie okazji. Krytyka podrażniła ambicję Caldera, który był przekonany, że zasłużył na wyjątkowe wyróżnienia i już o nich zawczasu pertraktował. Bardzo nieroztropnie zażądał więc przeprowadzenia śledztwa odnośnie swojego postępowania, a w efekcie zamiast podążyć ku Trafalgarowi i sławie, musiał stawić się w Anglii przed sądem wojennym. W grudniu zaczęła się rozprawa – wyrok był dość łagodny, ale uznano, że Calder popełnił błąd w ocenie sytuacji i upomniano go za to. W efekcie do końca życia nie powierzono mu już dowodzenia żadną eskadrą (chociaż 10.01.1810 został głównodowodzącym bazy w Plymouth, którego to stanowiska nie cierpiał), jednak – jak pokazałem wyżej – nie przeszkadzało mu to w awansach i otrzymywaniu orderów. W następnych latach opinia publiczna stopniowo brała jego stronę, lecz marynarka pozostała nieugięta – gdy w styczniu 1812 przymawiał się o stanowisko dowódcy Floty Kanału, odmówiono mu go.

Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Janusz Kluska




Dołączył: 01 Sie 2010
Posty: 1438
Przeczytał: 2 tematy

Skąd: Wodzisław Śląski

PostWysłany: Pon 20:47, 29 Sie 2011    Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poprosze o opisanie kariery (losów) Admirała Sir John`a Thomas`a Duckworth`a (09.02.1747 - 31.08.1817).
Pozdrawiam Janusz.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6178
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Wto 0:13, 30 Sie 2011    Temat postu:

John Thomas Duckworth urodził się 9.02.1748 (nie 1747) w Leatherhead (hrabstwo Surrey), jako syn duchownego. W latach 1757-1758 uczęszczał do Eton College, w Buckingham. Do Royal Navy wstąpił 20.02.1759, w charakterze tzw. „służącego kapitana” 90-działowca Namur. Już 18 sierpnia wziął udział w bitwie na wodach zatoki Lagos, 20 listopada w bitwie na wodach zatoki Quiberon. Służył potem na kilku innych liniowcach. Egzamin na porucznika zdał 13.05.1766 (i wtedy musiał przedstawić fałszywe świadectwo, że przekroczył wymagane 20 lat), ale awansował na ten stopień dopiero po pięciu latach, 14.11.1771. Do rangi „nawigatora i dowódcy” promowano go 21.07.1779, mianując dowódcą 16-działowego slupa Raven w Indiach Zachodnich. 16.06.1780 Duckworth został komandorem i otrzymał dowództwo 74-działowca Terrible. Później zmieniał okręty do 7.04.1783, kiedy przeniesiono go na pół żołdu. Dopiero 27.01.1790 został znów powołany do czynnej służby. Od 1792 był we Flocie Kanału. Jako dowódca 74-działowca Orion uczestniczył w bitwie Sławnego Pierwszego Czerwca (1794), za co dostał złoty medal. Od 1795 walczył w Indiach Zachodnich, gdzie w lipcu został po raz pierwszy komodorem. Wrócił do Plymouth dopiero w kwietniu 1797. Natomiast 8.06.1797 nagrodzono go synekurą w postaci rangi pułkownika piechoty morskiej, na skutek jego publicznych lamentów, że ten honor przyznano wcześniej oficerowi młodszemu od niego stażem. W maju 1798 dołączył od floty St Vincenta pod Kadyksem. Mianowany znów komodorem, z sukcesem przeprowadził operację odbicia Minorki, ale na skutek intryg zazdrosnego lorda St Vincent nie otrzymał za to żadnej nagrody. Awanse na kolejne stopnie kontradmiralskie (Niebieskiej, Białej i Czerwonej Flagi) miały miejsce 14.02.1799, 14.02.1799 (tożsamość tych dat nie jest błędem w druku), 1.01.1801, zaś na analogiczne wiceadmiralskie – 23.04.1804, 9.11.1805, 28.04.1808. Został w końcu admirałem Niebieskiej Flagi 31.07.1810 oraz Białej Flagi – 4.12.1813. Zmarł 31.08.1817 w Plymouth, kiedy był głównodowodzącym tej bazy.

Jako admirał miał wiele głośnych i często mocno kontrowersyjnych dokonań. Do maja 1799 dowodził blokadą Kadyksu i 6.04.1799 przechwycił konwój z Ameryki transportujący rtęć o wartości 70 tysięcy funtów oraz jednego arcybiskupa katolickiego (jego wartości nie wyceniono). Od lipca 1800 do 1802 był głównodowodzącym na Wyspach Podwietrznych, od 1802 do 1804 na Jamajce. Zdobył tam własnymi siłami wyspę Saint-Martin. Otrzymał Order Łaźni 6.06.1801 (automatycznie zamieniony na Wielki Krzyż Orderu Łaźni 2.01.1815). W 1805 został skierowany pod komendę Nelsona, ale marudząc przy wyborze flagowca, orkiestry okrętowej itp. zmarnował szansę uczestniczenia w bitwie pod Trafalgarem, dopiero po niej dołączając do Collingwooda. Bez jego zgody i wiedzy opuścił posterunek pod Kadyksem, co naraziło brytyjskie plany operacyjne, ale jemu umożliwiło rozgromienie francuskiej eskadry 6.02.1806 w wielkiej bitwie na wodach zatoki San Domingo. Dostał za nią duży złoty medal, podziękowanie od Parlamentu i 1000 funtów renty, lecz żadnego tytułu, co go bardzo wzburzyło. W 1807 wysłano go z eskadrą na szeroko znaną i osławioną wyprawę do Cieśnin Dardanelskich – w skrócie można określić ją jako „mission impossible”, a Duckworth nie okazał się Tomem Cruise. W tej sytuacji od dwóch stuleci trwają spory, kto/co bardziej przyczyniło się do porażki – fatalny pomysł, złe przygotowanie czy zła realizacja. Jesienią tego samego roku Duckworth objął stanowisko (pozostał na nim do 1809) drugiego-w-dowodzeniu Floty Kanału (na 74-działowcu Achille). W styczniu 1808 został wysłany w daremny pościg za francuską eskadrą z Rochefort, podobnie zdarzyło się w lutym 1809 na północnym Atlantyku. W latach 1810-1812 pełnił funkcję głównodowodzącego i gubernatora na Nowej Fundlandii, co było formą zesłania za zbyt natarczywe upominanie się o tytuł para. Ale na lata 1812-1817 wybrano go posłem Izby Gmin, więc jako pożyteczny w tej roli dla rządu otrzymał wreszcie upragnione insygnia baroneta 2.11.1813. W 1815 został admirałem bazy w Plymouth.

Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Janusz Kluska




Dołączył: 01 Sie 2010
Posty: 1438
Przeczytał: 2 tematy

Skąd: Wodzisław Śląski

PostWysłany: Wto 15:50, 30 Sie 2011    Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów (kariery) Admirała Peter`a Parker`a (1721-1811).
Pozdrawiam Janusz.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum www.timberships.fora.pl Strona Główna -> Okręty wiosłowe, żaglowe i parowo-żaglowe / Pytania, odpowiedzi, polemiki Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Idź do strony 1, 2, 3 ... 149, 150, 151  Następny
Strona 1 z 151

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach

fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
Regulamin