www.timberships.fora.pl

kgerlach

32-działowa fregata Orpheus należała do lekko zmodyfikowanego (przez samego projektanta) typu Lowestoffe z 1761 r. o którym poprzednio pisałem. Zmiany polegały na wydłużeniu stępki o 14,5 cala (przy pozostawieniu długości pokładu dolnego bez zmian) i silniejszym zaokrągleniu wręgów śródokręcia. Modyfikacje nie wyszły obu jednostkom tej odmiany na dobre - fregaty nie powtórzyły świetnych własności żeglarskich prototypu, chociaż nie były złe.
Wymiary główne fregaty Orpheus wynosiły 130'0", 35'1", 12'6", a tonaż konstrukcyjny - 708 ton.
Orpheus zamówiono 25.12.1770 w prywatnej stoczni Johna Barnarda w Harwich. Stępkę położono w maju 1771. Fregatę zwodowano 7.05.1773, ukończono w królewskiej bazie w Sheerness 11.06.1773.
Od kwietnia 1773 dowodził nią na wodach krajowych kmdr John MacBridge. Orpheus wzięła udział w paradzie morskiej 22.06.1773, kiedy król Jerzy III wizytował flotę na Spithead i stocznie w Portsmouth. Potem fregata patrolowała kanał La Manche. Wycofano ją do rezerwy w sierpniu 1774. Po ponownym wyposażeniu w Plymouth od sierpnia do października 1775, wróciła do aktywnej służby. Od lipca 1775 jej kapitanem był kmdr Charles Hudson. Wyruszyła 30.09.1775 na wody Ameryki Północnej. Zawinęła do Halifaxu 31.01.1776. Brała udział w blokadzie zatoki Delaware. Uczestniczyła 29.06.1776 w zniszczeniu amerykańskiego żaglowca korsarskiego przy Turtle Gut Inlet. We wrześniu 1776 należała do eskadry, która intensywnie zbombardowała Nowy Jork przed jego zajęciem przez Brytyjczyków. Znajdowała się w rejonie Rhode Island kiedy 29.07.1778 pojawiła się flota francuska wiceadm. d'Estainga, z zadaniem wykurzenia stamtąd - we współpracy z amerykańskimi rewolucjonistami - Anglików. Fregata należała do eskadry komodora Brisbane'a. Zgodnie z wydanymi wcześniej rozkazami jednostki brytyjskie zajęły rozmaite pozycje (na kotwicach) u zachodniego brzegu wyspy Aquidneck. Ich działa, amunicję, zapasy i załogi przeniesiono na ląd. Potem jednak, w obliczu rzeczywistych posunięć Francuzów, Brisbane zmienił zdanie, nakazał 31 lipca ładować wszystko z powrotem i schronić się w porcie Newport. Wyczerpanym już załogom fregat ponowna praca zajęła bardzo dużo czasu; 4 sierpnia żaglowce wciąż znajdowały się na północ od Francuzów, co spowodowało odcięcie części z nich (w tym jednostki Orpheus, która 3.08 przebywała koło Dyer Island) od Newport. Hudson wprowadził dowodzony przez siebie okręt na brzeg koło Coggeshall Point i podpalił go 5.08.1778; o godzinie 7 rano płonąca fregata wyleciała w powietrze.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu DIAMOND (1774).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

32-działowa fregata Diamond należała do lekko zmodyfikowanego (przez samego projektanta) typu Lowestoffe z 1761 r. o którym poprzednio pisałem. Zmiany takie same jak na Orpheus z 1773 i podobny skutek.
Wymiary główne fregaty Diamond wynosiły 130'6", 35'1", 12'6", a tonaż konstrukcyjny - 710 ton.
Diamond zamówiono 25.12.1770 w prywatnej stoczni firmy Hodgson & Co (Blaydes & Hodgson) w Hull. Stępkę położono w maju 1771. Fregatę zwodowano 28.05.1774, ukończono w królewskiej bazie w Chatham w maju 1776.
Od lutego 1776 dowodził nią kmdr Charles Fielding (Feilding), wysłany do Ameryki Północnej 20.07.1776 z konwojem transportującym żołnierzy. W 1776 operowała na wodach Nowego Jorku przed jego zajęciem przez Brytyjczyków. W styczniu 1777 weszła na mieliznę w pobliżu Warwick Neck (okręg Rhode Island), ale Amerykanie - mimo współdziałania lokalnej milicji i kontynentalnej marynarki - nie potrafili jej ani zdobyć, ani zniszczyć. Zagoniła na brzeg i spaliła amerykańską "galerę" ("gondolę) Spitfire 14.03.1777; zdobyła amerykański żaglowiec korsarski 17.09.1777. Od stycznia 1778 fregatą dowodził kmdr (w tej randze od 24.01.1778) Alexander Graeme; Diamond zdobyła okręt korsarski 28.03.1778. Współdziałała w przechwyceniu 21.10.1778 amerykańskiego statku handlowego w okolicach Bostonu. Pożeglowała 13.12.1778 do Indii Zachodnich z flotą wiceadm. Byrona. W 1779 kapitanem Diamond był kmdr John Linzee, operujący w rejonie Wysp Podwietrznych. W tym samym roku fregata została wycofana do rezerwy. Od listopada 1779 komendę nad nią sprawował kmdr William Forster. Jednostka popłynęła na Jamajkę 13.04.1780. W 1781 kapitanem Diamond był kmdr Christopher Parker, służący w eskadrze Jamajki. Fregata zdobyła francuski okręt korsarski 19.09.1781. W 1782 dowodził nią kmdr John Thomas, a w 1783 - kmdr Bartholomew Samuel Rowley. Diamond 22.07.1782 niosła na pokładzie rufowym 4 działa 6-funtowe i 4 karonady 18-funtowe, a na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe i 2 karonady 18-funtowe. Za zapasami na 3 miesiące zanurzała się bardziej niż Lowestoffe z zapasami na 4 miesiące i to mogło być przyczyną jej nieco gorszych właściwości żeglarskich. Została wycofana do rezerwy w sierpniu 1783. Sprzedano ją w Plymouth 30.12.1784.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dobry wieczór, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu NIGER (1759).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Niger znajdowała się w grupie czterech fregat 32-działowych zamówionych tego samego dnia, 19.09.1757, należących do typu, który nazwano właśnie Niger. Były to bardzo wczesne fregaty "prawdziwe", jak w połowie XVIII w. zaczęto określać jednostki z dolnym pokładem załogowym, bez furt; górnym pokładem jako głównym działowym, zakrytym na dziobie i rufie płaszczyznami (pokładem dziobowym i rufowym), na których też dało się ustawiać działa, nawet jeśli nie zawsze to robiono. Z czasem taka konstrukcja zaczęła być uważana za "klasyczną" dla właściwych fregat, chociaż wcześniej tak o żaglowcach tej kategorii wcale nie myślano. Z uwagi na wczesną fazę rozwoju były to jednostki jeszcze dość małe i niezbyt silnie uzbrojone, ale miały już 12-funtówki w głównej baterii.
Dane projektowe: długość dolnego pokładu x szerokość x głębokość ładowni 125'0" x 35'2" x 12'0", tonaż konstrukcyjny 680 ton. Uzbrojenie nominalne: na pokładzie głównym 26 dział 12-funtowych, na pokładzie rufowym 4 działa 6-funtowe, na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe. Ponadto tuzin półfuntowych działek relingowych. Załoga: 210 ludzi. Projekt sporządził w 1757 Thomas Slade.
Jednostki te niezwykle chwalono; miały ogólnie świetne właściwości żeglarskie; były bardzo szybkie, nawet ostro do wiatru uzyskiwały 10-11 węzłów; niewiele dryfowały; wykazywały znakomitą zwrotność, dokonywały bez problemów szybkich zwrotów przez sztag bez straty miejsca; przy zwrotach przez rufę potrzebowały przestrzeni tylko czterech długości; dobrze znosiły złą pogodę (im gorsza, tym bardziej przeważały nad innymi); zachowywały sztywność, łagodnie się kołysały i żeglowały sucho; można było na nich forsować żagle.
Niger zbudowano w królewskiej stoczni w Sheerness. Stępkę położono 7.02.1758, wodowano fregatę 25.09.1759, została ukończona 24.11.1759. Miała rzeczywiste wymiary jak projektowe.
Od października 1759 dowodził nią kmdr John Albert Bentinck; jednostka krążyła po wodach kanału La Manche i Zatoki Biskajskiej; w 1760 operowała w zatoce Quiberon; napotkała w 1760 francuski 74-działowiec Diadème eskortujący transportowce na Martynikę i trzymała się go kilka dni w nadziei na uszczknięcie jakichś statków z konwoju albo napotkanie okrętu brytyjskiego, który mógłby zmierzyć się z liniowcem - jednak to nie nastąpiło. Zdobyła 25.05.1760 koło Saint-Malo francuski okręt korsarski. Pochwyciła francuską korwetę 14-działową Epreuve 26.11.1760. Zdobyła francuski żaglowiec korsarski w 1761 koło Dunkierki i inny 24.10.1762 w pobliżu Bayonne. W 1762 komendę nad fregatą przejął kmdr Thomas Cornwall. Od marca 1763 kapitanem Niger był kmdr Thomas Adams; w 1764 jednostka operowała u zachodnich wybrzeży Szkocji. Wysłano ją 22.04.1766 ku Nowej Fundlandii. W 1767 dowodził nią kmdr Andrew Wilkinson, też skierowany do Nowej Fundlandii. Wróciła do Anglii w 1769. Zmieniono wtedy jej aranżację wnętrza - kuchnię przeniesiono z dołu platformy w ładowni o pokład wyżej, dzięki czemu w ładowni pojawiło się miejsce na dziobowy magazyn prochu i magazyn żagli. Od 1770 jej dowódcą był kmdr Francis Banks. Fregatę wysłano 9.05.1770 na Morze Śródziemne. W 1772 dowodził nią kmdr Edward Thompson. Niger została wycofana do rezerwy w lipcu 1772. Przeszła rozległy remont w Deptford od lipca 1772 do sierpnia 1775. Od lipca 1775 dowodził nią kmdr George Talbot. Wysłano go 24.09.1775 na wody Ameryki Północnej. W 1777 dowódcą Niger był kmdr Robert Lambert. Fregata pożeglowała na Jamajkę 8.12.1777. Brała niezbyt szczęśliwy udział 7.03.1779 w walce w Indiach Zachodnich z francuską fregatą 32-działową Minerve - Francuzi uszkodzili takielunek brytyjskiej fregaty, unieruchomili ją i dzięki temu umknęli przed brytyjskim 64-działowcem Ruby i jeszcze dwoma innymi okrętami Royal Navy. W 1779 do uzbrojenia Niger dodano (przynajmniej teoretycznie) 6 karonad 18-funtowych (cztery na pokładzie rufowym i dwie na dziobowym), co wymagało przekonstruowania nadburć. W 1780 komendę nad jednostką sprawował kmdr John Brown. Fregata uczestniczyła 20/22.03.1780 w starciu eskadr (Cornwallisa i La Motte-Picqueta) koło Monte Cristi na San Domingo oraz walczyła 20.06.1780 w bitwie eskadr (Cornwallisa i de Ternay'a) koło Bermudów. Wróciła do Anglii w eskorcie konwoju i została w 1780 wycofana do rezerwy. Przeszła kolejny gruntowny remont w Deptford od lutego 1783 do kwietnia 1784 oraz mniejszy w Woolwich od maja 1789 do kwietnia 1790. Otrzymała pełne wyposażenie do lipca 1790. Od maja 1790 jej kapitanem był kmdr Thomas Farnham, a od stycznia 1791 - kmdr George Cranfield Berkeley; wysłano fregatę 3.02.1791 do Indii Zachodnich, a po powrocie spłacono. Od sierpnia 1791 dowodził jednostką kmdr Richard Goodwin Keats. W 1793 kapitanem był kmdr Robert Moorsom, a w 1794 kmdr Arthur Kaye Legge. Niger wchodziła wówczas w skład Floty Kanału lorda Howe'a i uczestniczyła w Bitwie Sławnego Pierwszego Czerwca (1794) na Atlantyku. Od października 1794 do 1797 dowodził nią kmdr Edward James Foote. Admiralicja wydała 19.11.1794 zarządzenie, aby na okrętach tej klasy zastąpić dotychczasowe karonady czterema karonadami 24-funtowymi na pokładzie rufowym i dwiema 24-funtowymi na pokładzie dziobowym, jednak nie wiadomo, czy miało to jakikolwiek wpływ na rzeczywiste uzbrojenie fregaty Niger. W 1795 należała ona do eskadry komodora Strachana operującej koło Wysp Normandzkich. Uczestniczyła w jej ramach w zniszczeniu francuskiego konwoju w zatoce Cartaret 9.05.1795. Spaliła 27.04.1796 w zatoczce Quilvinet koło Penmarch 14-działowy lugier Écureuil francuskiej marynarki wojennej. Była obecna w bitwie koło Przylądka Św. Wincentego 14.02.1797. Należała do grupy lekkich jednostek wysłanych po bitwie przez adm. Jervisa w celu przechwycenia ciężko uszkodzonego liniowca hiszpańskiego Santisima Trinidad i miałaby szansę (z innymi) tego dokonać 20.02.1797, gdyby nie fatalna postawa komodora kierującego brytyjskim zespołem. Od października 1797 fregatą dowodził kmdr Edward Griffith; zdobyła francuski okręt korsarski koło Start Point 25.12.1797. Od marca 1798 kapitanem Niger był kmdr Matthew Henry Scott, a od grudnia 1798 - kmdr Philip Wodehouse. Od maja do lipca 1799 przystosowano jednostkę w Deptford do roli transportowca wojska. Od czerwca 1799 była klasyfikowana jako 14-działowy transportowiec żołnierzy. Dowodził nią wtedy kmdr Joseph Larcom, a od kwietnia 1800 do 1807 commander James Hillyar. Łodzie Niger współdziałały 3.09.1800 w odcięciu dwóch hiszpańskich korwet 22-działowych (Esmeralda i Paz) koło Barcelony. Żaglowiec brał w 1801 udział w operacjach u wybrzeży Egiptu, w tym w desantowaniu w marcu armii gen. Abercromby. Uczestniczył w blokadzie Tulonu (przez flotę Nelsona) w latach 1803-1805. Hillyar awansował 29.02.1804 na komandora, więc aby miał właściwy do tej rangi okręt, Niger przeklasyfikowano 3.03.1804 na 28-działową jednostkę 6 rangi. Artylerię główną wymieniono na karonady 32-funtowe. Fregata 2.05.1806 zdobyła 4-działowy szkuner hiszpański Virgin del Carmen w pobliżu wybrzeży Hiszpanii. Została wycofana do rezerwy w Portsmouth w styczniu 1808. Od maja 1809 służyła jako szpital więzienny pod porucznikiem Bird (Johnem Gibbsem albo Timothy'm). W 1812 jednostką dowodził por. William Todman, a w 1813 - por. Isaac Strutt. Zmieniono w 1813 jej nazwę na Negro. Została sprzedana w Portsmouth 29.09.1814.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu MONTREAL (1761).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Montreal należała do fregat 32-działowych typu Niger, scharakteryzowanych przeze mnie przy opisie jednostki, która nadała typowi nazwę.
Zamówiono ją 6.06.1759 w królewskiej stoczni w Sheerness. Stępkę położono 26.04.1760 (lub trzy dni wcześniej), zwodowano fregatę 15.09.1761, została ukończona 10.10.1761. Miała rzeczywiste wymiary 125'0,625" x 35'2,625" x 12'0", tonaż 682 tony.
Od września 1761 dowodził nią kmdr William Howe; jednostka została skierowana 30.12.1761 na Morze Śródziemne. Howe zmarł jednak w Gibraltarze 6.01.1764, więc fregatę wycofano do rezerwy w czerwcu 1764. Od lipca 1764 jej kapitanem był kmdr Keith Stewart, wysłany na Morze Śródziemne 23.08.1764. W 1766 fregatą Montreal dowodził na Morzu Śródziemnym kmdr Phillips Cosby. Jednostka zabrała we wrześniu 1767 do Anglii ciało księcia Yorku (królewskiego syna, oficjalnie wiceadmirała, który zmarł 17.09.1767 w Monako), docierając na St. Helens 28.10 po 31-dniowym rejsie. Wróciła potem na Morze Śródziemne, np. stała w kwietniu 1769 w Livorno. Od grudnia 1769 jej kapitanem był kmdr James Alms, skierowany na Morze Śródziemne w 1770. We wrześniu 1772 dowodził nią kmdr (w tej randze od 18.09.1772) Christopher Atkins. Montreal została wycofana do rezerwy w marcu 1773. Remontowano ją w Chatham od lipca 1777 do lutego 1778. Od listopada 1777 fregatą dowodził kmdr Stair Douglas. Podążyła na wody Ameryki Północnej 28.04.1778, potem operowała na Morzu Śródziemnym (wyszła 12.10.1778 ze Spithead w eskorcie konwoju udającego się do Lizbony i Morze Śródziemne). Na początku maja 1779 znajdowała się wraz z fregatą Thetis w pobliżu Cieśniny Gibraltarskiej, kiedy Anglicy napotkali dwa duże żaglowce pod holenderskimi banderami; słusznie podejrzewając zakamuflowanych Francuzów, brytyjskie fregaty zrobiły zwrot i rzuciły się do ucieczki. Udała się ona fregacie Thetis, ale 1.05.1779 (albo trzy dni później) o godz. 21 Montreal została doścignięta przez dwa francuskie 74-działowce (szły z Tulonu do Brestu) i po ostrzelaniu zmuszona do opuszczenia bandery. Francuzi nie zmienili ani jej uzbrojenia (fregata klasy de 12) ani nazwy, chociaż zgodnie ze swoją ortografią zapisywali w formie Montréal. Wykorzystywali fregatę intensywnie. Eskortując konwój 6 statków Montréal natknęła się 30.07.1780 w pobliżu Sidi-Ferruch na dwie lekkie jednostki brytyjskie i po prawie dwugodzinnej walce (kapitan Pierre-François de Vialis de Fontbelle zginął) schroniła się w Algierze. Od 7.09.1781 do 12.01.1783 dowodził nią Paul-Françoise-Ignace Barlatier du Mas. W maju i czerwcu 1782 wraz z innymi okrętami eskadry Missiessy'ego eskortowała z Mahon do Algeciras żołnierzy de Falckenhayna. W kwietniu 1793 zużyta intensywną eksploatacją bez należytej konserwacji (aczkolwiek na początku zdobywcy o nią dbali - przechodziła remonty w Maladze w 1779 oraz w Tulonie w 1779 i 1781) Montréal została przekształcona w Tulonie w hulk - magazyn żywności. Od sierpnia 1793 pełniła w tym porcie rolę magazynu prochu. Kiedy Brytyjczycy i Hiszpanie, którzy znajdowali się w Tulonie od sierpnia do grudnia 1793, zmuszeni byli uciekać, nie uznali zabierania hulka za warte zachodu i Montreal została podpalona przez Hiszpanów 18.12.1793 - oczywiście, z uwagi na ładunek (około 220 ton prochu) - wyleciała w powietrze w gigantycznej eksplozji.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu QUEBEC (1760).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Quebec należała do fregat 32-działowych typu Niger, scharakteryzowanych przeze mnie przy opisie jednostki, która nadała typowi nazwę.
Zamówiono ją 16.07.1759 w prywatnej stoczni firmy John Barnard & Co., w Harwich. Stępkę położono w lipcu 1759, zwodowano fregatę 14.07.1760, została ukończona 9.08.1760 w stoczni Barnarda. Miała rzeczywiste wymiary 125'0" x 35'4" x 12'0", tonaż 686 ton.
Od czerwca 1760 dowodził nią kmdr Archibald Kennedy, a w sierpniu 1760 komendę przejął kmdr John Leveson Gower. Wysłano fregatę 28.08.1760 na Morze Śródziemne; zdobyła 24.12.1760 francuski okręt korsarski. Została wycofana do rezerwy w czerwcu 1763. Przeszła drobny remont w Portsmouth od lipca do października 1768. Od czerwca 1769 jej dowódcą był kmdr Francis Reynolds. Quebec skierowano 10.09.1769 ku Wyspom Podwietrznym. Fregatę wycofano do rezerwy w sierpniu 1772. Rozkaz admiralicji z 11.03.1778 nakazywał przeklasyfikowanie Quebec do jednostki 28-działowej, szóstej rangi. Od listopada 1777 do czerwca 1778 przystosowano żaglowiec w Woolwich do służby na wodach krajowych. Od marca 1778 dowodził nim kmdr George Farmer, służący na wodach Wysp Normandzkich. Rozkaz admiralicji z 13.01.1779 przywracał jednostkę do klasy 32-działowych fregat, okrętów 5 rangi. W okresie od stycznia do kwietnia 1779 Quebec przeszła ponowne wyposażenie (przy okazji obito jej dno miedzią) w Sheerness. Schwytała francuski żaglowiec korsarski 15.09.1779. Krążyła w pobliżu Ouessant w towarzystwie 10-działowego kutra Rambler (którego kapitanem był por. Rupert George), kiedy 6.10.1779 dostrzeżono francuską fregatę 32-działową Surveillante (de 12, a więc z grubsza równorzędną brytyjskiej; dowodził nią por. Charles Du Couédic de Kergoualer) i 10/14-działowy kuter Expédition (dowódca - por. de Roquefeuil); brytyjska para ruszyła w pościg, ale Francuzi byli dobrze przygotowani do walki i czekali na Brytyjczyków, przyjmując ich ogniem. Fregaty ustawiły się burta w burtę i stoczyły heroiczną i krwawą, wielogodzinną bitwę, celebrowaną potem w obu krajach i uwiecznianą na wielu obrazach. Po około trzech godzinach za burtę poszły wszystkie maszty Surveillante. Wkrótce potem zwaliły się wszystkie maszty także na Quebec, tak jednak nieszczęśliwie, że żagle i liny bezanmasztu opadły na działa burty zaangażowanej w walkę, więc po wystrzeleniu z armat zajęły się intensywnym ogniem. Francuzi próbowali jeszcze skorzystać z okazji i dokonać abordażu, jednak płomienie i dym zmusiły ich do odwrotu. Anglicy daremnie usiłowali zdusić pożar, a akcją gaszenia kierowali - obaj poważnie ranni - kmdr Farmer i pierwszy oficer, porucznik Francis Roberts. Z francuskiej fregaty wyrzucano do wody liny, wiosła i drzewca, by pomóc tym angielskim marynarzom, którzy wyskoczyli za burtę. Dwa kutry przerwały walkę między sobą i też próbowały nieść ratunek. Jednak około godz. 18 Quebec wyleciała w powietrze, a wraz z nią zginęło 127 Brytyjczyków (w tym kmdr Farmer); uratowano tylko 68 ludzi. Bitwa wzbudziła taki podziw, że w Wielkiej Brytanii król mianował najstarszego syna Farmera baronetem, a wdowie i dzieciom przyznano pensje. Roberts, któremu kula urwała rękę, ale przeżył, awansował 4.02.1780 do rangi commander. We Francji Du Couédic, trzykrotnie ranny, w tym dwa razy w głowę, otrzymał natychmiastowy awans na "kapitana liniowca", ale 7.01.1780 zmarł z powodu odniesionych ran.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu WINCHELSEA (1764).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Winchelsea należała do fregat 32-działowych typu Niger, scharakteryzowanych przeze mnie przy opisie jednostki, która nadała typowi nazwę.
Zamówiono ją 11.08.1761 (albo trzy dni wcześniej) w królewskiej stoczni w Sheerness. Stępkę położono 29.03.1762, zwodowano fregatę 31.05.1764, została ukończona 21.11.1767. Miała rzeczywiste wymiary 125'0" x 35'2" x 12'0", tonaż 680 ton.
Od lutego 1769 dowodził nią kmdr Samuel Granston Goodall. Została 14.05.1769 wysłana na Morze Śródziemne. Od czerwca 1771 komendę nad fregatą sprawował kmdr Thomas Wilkinson, skierowany na Morze Śródziemne 8.08.1772. Wycofano jednostkę do rezerwy w czerwcu 1775. Po ponownym wyposażeniu w Sheerness wcielono ją do aktywnej służby w lutym (faktycznie w maju) 1776. Jej nowym kapitanem był kmdr Nathaniel Bateman; pożeglowała na Jamajkę 28.05.1776. W 1778 dowodził nią kmdr Charles Saxton, również wysłany na wody Jamajki 24.09.1778. W 1779 Winchelsea operowała na kanale La Manche, po czym w tym samym roku wycofano ją do rezerwy. Przeszła obszerny remont w Woolwich (połączony z obiciem miedzią) od marca 1780 do kwietnia 1782. Przetaklowano ją wg wymiarów przewidzianych dla okrętów 28-działowych. Od marca 1782 dowodził nią kmdr John Borlase Warren. Fregata zdobyła 30.06.1782 holenderski żaglowiec korsarski na Morzu Północnym. Potem pochwyciła korsarzy francuskich 29.07.1782 i 22.07.1782. Zgodnie z rozkazem z 22.07.1782 miała nieść na pokładzie rufowym 4 działa 6-funtowe i 6 karonad 18-funtowych, a na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe i 2 karonady 18-funtowe. Jej dowódcą był od marca 1783 kmdr Thomas Farnham. Pełniła przejściowo rolę jednostki flagowej wiceadm. Campbella. Kierowano ją ku Nowej Fundlandii 13.05.1783, 15.05.1784 i 22.04.1785. Została wycofana do rezerwy w grudniu 1785. Od marca 1786 kapitanem Winchelsea był kmdr Edward Pellew. I jego wysyłano do Nowej Fundlandii 31.05.1786, 13.06.1787 i 2.05.1788. Rejsy takie, konieczne dla ekonomii Wielkiej Brytanii (tymczasowy dowódca placówki marynarki pełnił zwykle rolę miejscowego gubernatora i angażował się w problemy zyskownego połowu dorszy), były bardzo uciążliwe dla załóg; Pellew nie tylko musiał chłostać zwykłych marynarzy (choć zwykle bardzo nie lubił tej formy karania), ale oddać pod sąd złodzieja-płatnika i zakuć w kajdany dwóch oficerów zdradzających objawy choroby umysłowej. Fregatę wycofano do rezerwy w lutym 1789. Po małym remoncie i wyposażeniu w Plymouth od lutego 1789 do sierpnia 1790 wróciła do aktywnej służby. Komendę nad nią objął w maju 1790 kmdr Charles Carpenter, a we wrześniu 1791 - kmdr Richard Fisher. Winchelsea popłynęła do Nowej Szkocji 7.03.1792. Znajdowała się tam w chwili wybuchu nowej wojny z Francją w lutym 1793. Od listopada 1793 jednostką dowodził kmdr George Stewart Garlies. Skierowano ją na Wyspy Podwietrzne 24.11.1793. W składzie sił wiceadm. Jervisa brała udział w zdobyciu Martyniki w marcu 1794 i lądowaniu na Gwadelupie w kwietniu, kiedy został ranny wicehrabia Garlies. W listopadzie 1794 fregatę wycofano do rezerwy. W okresie grudzień 1799 - marzec 1800 przystosowano żaglowiec do pełnienia roli transportowca wojsk. Od marca 1800 jego dowódcą był commander John Hatley. Okręt operował na Morzu Śródziemnym do 1801. Potem zdegradowano go do roli lazaretu czy hulka więziennego. W 1803 kapitanem był por. Daniel Pope (zmarł około 1804), a w marcu 1805 por. John Eades Baker (utonął 12.04.1805 w Nore). W 1807 Winchelsea znajdował się podobno na Bałtyku jako okręt szpitalny; stanowisko kapitana zajmował por. William Cockraft. W 1808 jednostka była lazaretem w Sheerness, gdzie dowodził nią por. Thomas Spearing Osmer, od 1810 por. George Spearing, a od 1811 kmdr (w tej randze od 1.03.1811) William Flint. W latach 1812-1813 stała "na sznurku" w Chatham. Sprzedano ją w Sheerness 3.11.1814.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dobry wieczór, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PHOENIX (1759).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Phoenix to 44-działowa, dwupokładowa jednostka piątej rangi z grupy budowanej przez Brytyjczyków dawno po tym kiedy stały się przestarzałe, ponieważ zachowywały pewne szczególne zalety w niektórych okolicznościach (zwalczanie celów lądowych, eskortowanie konwojów, udział w operacjach desantowych, stacjonowanie w odległych bazach, trzymanie w ryzach tubylców, zwalczanie rabusiów na wyspach). Równocześnie sprawiają kłopoty nazewnicze, gdyż mimo dwóch ciągłych pokładów działowych nie mogły w drugiej połowie XVIII w. uchodzić za liniowce (za słaba budowa i artyleria, za mało liczne załogi; aczkolwiek jeszcze w wojnie amerykańskiej zdarzało im się walczyć w składzie linii bojowych), a kiepskie właściwości żeglarskie nie skłaniały do wymieniania w grupie fregat. Ponieważ jednak należały do rangi piątej, jak większość fregat, za takie później, pod koniec XVIII w., na ogół uchodziły (np. w 1776 nazwano je - nieoficjalnie - "fregatami najcięższej klasy", też w grudniu 1778 pisano o Phoenix jako o "fregacie"; w latach 1796-1814 słynny konstruktor Robert Seppings wszystkie 44-działowe dwupokładowce nazywał fregatami).
Phoenix była przy tym dość nietypowa. Kiedy Thomas Slade projektował ją na przełomie 1757 i 1758, w Royal Navy obowiązywała regulacja z 1745, zgodnie z którą 44-działowce miały mieć 133 stopy długości i 37,5 stopy szerokości, przy tonażu konstrukcyjnym 815 ton, z 10 furtami (na burtę) na dolnym pokładzie. Slade dodał dużo na długości i lekko zredukował szerokość (najwyraźniej mając nadzieję na uzyskanie większej prędkości), co umożliwiło dodanie 11 furty na dolnym pokładzie, chociaż uzbrojenie nie wzrosło.
Dane projektowe: 140'0" x 36'8" x 16'0", tonaż 838 ton. Dane rzeczywiste: 140'9" x 36'9,75" x 15'11,5", tonaż 843 tony, a wg późniejszych pomiarów 140'9" x 37'1,375" x 16'0", 856 ton.
Załoga: 280 ludzi. Uzbrojenie: na dolnym pokładzie 20 dział 18-funtowych (o długości 9 stóp), na górnym pokładzie 20 dział 9-funtowych (o długości 8 stóp), na pokładzie rufowym 4 działa 6-funtowe (o długości 6,5 stopy).
Budowę Phoenix zamówiono 5.01.1758 w prywatnej stoczni firmy John & Robert Batson, w Limehouse. Stępkę położono w lutym 1758, wodowano jednostkę 25.06.1759. Została ukończona 26.07.1759 w królewskiej stoczni w Deptford.
Od czerwca 1759 okrętem dowodził krótko 20-letni książę Yorku (Jego Królewska Wysokość książę Edward Augustus, brat następcy tronu, który po rocznym stażu midszypmena awansował od razu na komandora, z pominięciem takich głupstw, jak szczeble pośrednie). Krążył po Zatoce Biskajskiej, aż sztorm zmusił go do powrotu do portu. Po tak wyczerpującym przeżyciu Jego Królewska Wysokość dał się chwalić, dekorować i wkrótce dalej awansować (w 1761 był już kontradmirałem), więc komendę nad Phoenix przejął kmdr Christopher Codrington Bethell i sprawował ją do 1763. Okręt operował jesienią 1759 w eskadrze komodora Williama Boysa pod Dunkierką (blokując tam francuską ekspedycję Thurota, przeznaczoną do desantów w Szkocji i Irlandii), uczestniczył w blokadzie Redy Baskijskiej, w zdobyciu 21.10.1762 francuskiej fregaty Folle. Zgodnie z ustaleniem z 1762 jednostki 44-działowe tej klasy miały mieć zmienione uzbrojenie: na pokładzie górnym 22 działa 9-funtowe, na rufowym nic, na dziobowym 2 działa 6-funtowe. W 1763 dowodził nim na Morzu Śródziemnym kmdr Richard Onslow, a od czerwca 1763 - kmdr Archibald Cleveland. Phoenix został wysłany 24.09.1763 ku wybrzeżom Afryki; stamtąd przeszedł do Indii Zachodnich. Skierowano go 19.05.1765 z misją do Algieru. Clevelandowi, wyprawionemu znów do niezdrowej Afryki zachodniej, zmarło się w czerwcu 1766 koło Wyspy Św. Tomasza. Nowym kapitanem okrętu został na krótko commander (awansowany na komandora we wrześniu) John Macartney. Od października 1766 dowódcą był kmdr Robert Lambert. Phoenix wysyłano do Afryki 6.12.1766 i 3.12.1767. W 1768 okrętem dowodził kmdr John Hollwall, też skierowany do Afryki 16.12.1768. W 1769 kapitanem został kmdr George Anthony Tonyn, który zmarł 17.10.1770, oczywiście po wizycie w zachodniej Afryce. Wtedy komendę przejął kmdr Charles Saxton. Phoenix wycofano do rezerwy w styczniu 1771. Jednostka przeszła gruntowny remont w Portsmouth od lipca 1773 do listopada 1774. Od lipca 1775 do 1780 dowodził nią kmdr Hyde Parker, wysłany 14.09.1775 na wody Ameryki Północnej. Brała udział w wojnie amerykańskiej, m.in. w operacjach przeciwko Nowemu Jorkowi w 1776, w zniszczeniu amerykańskich galer na rzece Hudson 9.10.1776, była pod Sandy Hook 22.07.1778, uczestniczyła w "manewrach" flot Howe'a i d'Estainga 11.08.1778, w operacji pod Savannah w grudniu 1778 (eskortowała wtedy od Sandy Hook transportowce z żołnierzami ppłk. Archibalda Campbella, przy czym Parker dowodził całą eskortą). W okresie od maja do lipca 1779 ponownie ją wyposażono i obito miedzią w Plymouth. Latem 1779 należała do zespołu Harveya, we wrześniu brała udział w operacji pomocy dla Guernsey. Została wysłana 25.12.1779 z konwojem do Indii Zachodnich. Porwana w październiku 1778 przez huragan, była gnana przez wiatr i prąd ku wybrzeżom Kuby, podczas gdy pogoda stale się pogarszała. Fale zalewały pokłady, a z uwagi na silny przechył pompy po stronie nawietrznej nie działały. Załoga próbowała ratować okręt przez ścięcie grotmasztu oraz wyrzucenie za burtę dział i zapasów. W końcu, 4.10.1780, Phoenix wbił się w kubański brzeg, co pozwoliło ludziom w ciągu następnych trzech dni zejść z wraku i zabrać trochę żywności i zapasów. Udało się też wysłać kuter z okrętu po pomoc do zatoki Montego, skąd przybył brytyjski slup Porcupine. Ostatecznie resztki okrętu Phoenix podpalono 12.10.1780.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dobry wieczór, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu TWEED (1759).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Tweed to fregata 32-działowa, standardowej dla fregat - od połowy XVIII w. - budowy, ale skonstruowana dość nietypowo jak na Brytyjczyków. Thomas Slade zaprojektował ją w 1757 by dorównać prędkością fregatom francuskim oraz sprawdzić konsekwencje francuskich metod szkutniczych. Przede wszystkim zadbał o zwiększenie długości: wziął projekt jednostek typu Tartar i wsadził mu w środek "przedłużkę" wielkości 10 stóp. Następnie tak skonstruował belki szkieletu, by je wyraźnie odchudzić i zmniejszyć masę. Oczywiście podobne środki musiały przynieść podobne skutki. Długa, niska i lekka fregata okazała się bardzo szybka, regularnie biła inne fregaty Royal Navy. Pewnego razu po 6-miesięcznej służbie, obrośnięta, rozwinęła przy korzystnym wietrze 13 węzłów. Nawet idąc maksymalnie na wiatr (dwa rumby) potrafiła uzyskiwać 10 węzłów. Dobrze trzymała się wiatru, chociaż żeglowała mokro. Należało się spodziewać, że wady też będzie miała podobne do wad fregat francuskich - i faktyczne takie miała: zwrotność była umiarkowana; własności bardzo się pogarszały przy złej pogodzie, jednostka głęboko nurkowała, cechowała się miękkością, a lekka konstrukcja szkieletu nie wytrzymywała obciążeń nawet bez bitwy; ładowność również nie powalała na kolana utrudniając wysyłanie jednostki na zagraniczne placówki; furty znajdowały się o stopę bliżej wody niż na innych fregatach Royal Navy.
Dane projektowe: 128’3” x 33’10” x 10’4”, tonaż 656 ton. Dane rzeczywiste: 128’4,5” x 33’11,5” x 10’4”, tonaż 661 tony.
Załoga: 210/220 ludzi. Uzbrojenie: na głównym pokładzie 26 dział 12-funtowych (o długości 7,5 stopy i masie 28,5 cetnara), na pokładzie rufowym 4 działa 6-funtowe (o długości 6 stóp i masie 16,5 cetnara), na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe. Ponadto tuzin półfuntowych działek relingowych.
Budowę Tweed zamówiono 26.11.1757 w prywatnej stoczni firmy Hugh Blaydes, w Hull. Stępkę położono 19.01.1758, wodowano jednostkę 28.04.1759. Została ukończona 21.06.1759 w stoczni budowy.
Od kwietnia 1759 do 1762 fregatą dowodził kmdr William Paston. Jednostka należała do eskadry komodora Williama Boysa, w lecie i wczesną jesienią blokującej w Dunkierce francuski zespół Thurota. W 1760 wchodziła w skład zespołu Rodneya na wodach kanału La Manche, blokującego i bombardującego Hawr. Nieprawdą jest informacja podana przez Winfielda, że współdziałała w zapędzeniu na brzeg i zniszczeniu francuskiej fregaty 30-działowej Pomone 17.05.1760 koło Sillery na Rzece Św. Wawrzyńca w Kanadzie. W rzeczywistości w ogóle jej wtedy na tamtych wodach nie było, a tego dzieła zniszczenia dokonały dwie inne fregaty. W 1760 ścigana przez silniejszy zespół przeciwnika musiała wyrzucić swoje działa za burtę i potem krótko wyposażona była zamiast nich w 9-funtówki. Zdobyła francuskie okręty korsarskie 30.08.1760 i 30.12.1760 w pobliżu wybrzeży Francji. W 1761 operowała pod Brestem (w eskadrze komodora Matthewa Buckle) i na Downs. Zdobyła kolejne francuskie żaglowce korsarskie 18.03.1761 (koło Bayonne) i 6.01.1762 koło Dunkierki. W 1763 dowodził nią kmdr Charles Douglas, wysłany do Nowej Fundlandii 16.04.1763. Od około połowy 1764 kapitanem był kmdr Philip Tufton Perceval. Fregata Tweed podążyła ku Nowej Fundlandii 16.05.1764. Wycofano ją do rezerwy w kwietniu 1765. Od listopada 1766 służyła aktywnie na wodach krajowych, a komendę nad nią sprawował kmdr Thomas Collingwood. Operowała początkowo na wodach angielskich, w 1768 popłynęła z misją dyplomatyczną do Rosji. W 1769 należała do eskadry księcia Cumberland. Od 1770 dowodził nią kmdr George Collier, początkowo znów na wodach brytyjskich, potem amerykańskich. Wycofano jednostkę do rezerwy w 1771. Kiedy przeprowadzono przegląd fregaty w 1771, wyszło na jaw, że "francuska" budowa zmusza do przeprowadzenia drogiego i długiego remontu. Dano sobie więc z nim spokój i ostatecznie sprzedano okręt w Woolwich 29.11.1776 za mniej niż jedną piątą sumy, którą kosztowałby remont. Łatwo zgadnąć, dlaczego wg tego projektu nie zbudowano już żadnej innej fregaty.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach