www.timberships.fora.pl

knowak

Dobry wieczór, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ROSE (1783).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Rose była 28-działową fregatą 6 rangi typu Enterprize/Enterprise, który scharakteryzowałem szczegółowo przy jednostce Enterprize z 1774. Należała przy tym do podserii zamówionej w latach 1782-1783, której szczególne cechy zaznaczyłem przy opisie Hussar z 1784.
Rose została zamówiona 15.03.1782 w prywatnej stoczni firmy Stewart & Hall, w Sandgate. Stępkę położono w czerwcu 1782, a wodowanie fregaty miało miejsce 1.07.1783. Jednostkę ukończono do 23.10.1783 w Deptford. Jej rzeczywiste wymiary wynosiły 120’5,5” x 33’7,75” x 11’0”, a tonaż 599 ton.
Od sierpnia 1783 dowodził nią kmdr James Hawkins, skierowany na placówkę u wschodnich wybrzeży Szkocji. Od marca 1786 kapitanem fregaty był kmdr Henry Harvey. Jednostka żeglowała na wody Nowej Fundlandii 4.06.1786, 25.05.1787 i 3.05.1788. Została wycofana do rezerwy w grudniu 1788, ale już w styczniu 1789 miała następnego dowódcę - był nim kmdr Jacob Waller. Ponownie wysyłano ją regularnie do Nowej Fundlandii, tym razem 26.05.1789, 7.06.1790 i 22.06.1791. Przebywała w rezerwie od grudnia 1791 do kwietnia 1793, potem ją remontowano i wyposażano do lipca 1793. Od czerwca 1793 dowodził nią kmdr Edward Riou; wysłany ku Wyspom Podwietrznym 26.11.1793. Rose zdobyła 18.02.1794 francuski żaglowiec korsarski i uczestniczyła w operacjach floty wiceadm. Jervisa podczas zdobywania Martyniki 5.02 - 22.03.1794. W marcu 1794 jej kapitanem został kmdr (w tym stopniu od 20.03.1794) Robert Faulknor, potem był nim kmdr (w tej randze od 4.04.1794) Matthew Henry Scott. Rose wchodziła w skład wydzielonego zespołu, który zdobył 10.04.1794 wysepki Saintes. Fregata wypłynęła 26.06.1794 z Port Royal na Jamajce. Następnego dnia Scott dowiedział się od napotkanego statku handlowego, że flota Jervisa znajduje się pobliżu Gwadelupy i zmienił kurs, by do niej dołączyć. Jednak o godz. 1 nad ranem 28.06.1794 Rose wpakowała się na podwodne skały w pobliżu Rocky Point na Jamajce, tracąc ster i rozbijając kadłub. Próbowano ulżyć jednostce przez wyrzucenie dział, kotwic i steng, obcięcie bezanmasztu, ale okrętu nie dało się uratować - załoga przeszła do łodzi i na improwizowane tratwy, ostatni człowiek opuścił pokład 29.06.1794.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu DIDO (1784).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Dido była 28-działową fregatą 6 rangi typu Enterprize/Enterprise, który scharakteryzowałem szczegółowo przy jednostce Enterprize z 1774. Należała przy tym do podserii zamówionej w latach 1782-1783, której szczególne cechy zaznaczyłem przy opisie Hussar z 1784.
Dido została zamówiona 5.06.1782 w prywatnej stoczni firmy Stewart & Hall, w Sandgate. Stępkę położono we wrześniu 1782, a wodowanie fregaty miało miejsce 27.11.1784. Jednostkę ukończono do marca 1785 w Deptford (do stania w rezerwie) i do października 1787 w Portsmouth (do aktywnej służby). Jej rzeczywiste wymiary wynosiły 120’5” x 33’7” x 11’0”, a tonaż 595 ton.
Od września 1787 dowodził nią kmdr Charles Sandys, skierowany ku Nowej Szkocji 5.04.1788. W lipcu 1790 jej kapitanem był w Halifaxie kmdr (w tej randze od 19.07.1790) Edward Buller, ale pod koniec 1790 jednostkę wycofano do rezerwy. Fregata była remontowana w Woolwich od marca 1792 do maja 1793. Od kwietnia 1793 dowodził nią kmdr Charles Hamilton, operujący początkowo na wodach Norwegii, gdzie ścigając francuskiego korsarza wprowadził fregatę na mieliznę i musiał ją remontować w Kopenhadze. Wysłany 21.11.1793 na Morze Śródziemne, do floty Hooda zajmującej Tulon, brał udział w operacjach u wybrzeży Korsyki. W początkach 1794 fregata Dido współdziałała w zdobyciu fortyfikacji pod Calvi. W lipcu 1794 Hamilton został przeniesiony na inną jednostkę. Następnym kapitanem Dido był kmdr (w tej randze od 18.06.1794) George Henry Towry. Fregata na początku sierpnia 1794 wyszła z Bastii uczestnicząc w daremnym pościgu Hooda za flotą tulońską. W marcu 1795 zdobyła 6-działową szebekę Téméraire francuskiej marynarki wojennej; współdziałała w zdobyciu 24.06.1795 koło Minorki francuskiej fregaty 42-działowej Minerve. W tym czasie na pokładzie rufowym miała 4 działa 6-funtowe i 4 karonady 18-funtowe, a na pokładzie dziobowym - żadnej artylerii. Towry'emu powierzono dowództwo zdobytej jednostki, zaś kapitanem Dido został kmdr Henry Hotham. W końcu stycznia 1797 fregata wyruszyła z Porto-Ferrajo w składzie eskorty transportowców zmierzających do Gibraltaru. Była obecna podczas bitwy pod Przylądkiem Św. Wincentego 14.02.1797. W lipcu 1797 Dido operowała na Morzu Śródziemnym pod komendą komandora D'Arcy Prestona. W sierpniu 1797 dowodził nią kmdr Edward Marsh. W styczniu 1799 stała w rezerwie w Portsmouth. W okresie luty-marzec 1800 Dido została wyposażona w Portsmouth do pełnienia roli 16-działowego transportowca wojska. Od lutego 1800 dowodził okrętem commander David Colby (awansował na komandora 29.04.1802). W kwietniu 1800 operował pod Genuą. W lipcu 1800 eskortował żaglowce z Minorki. Okręt Dido opuścił Portsmouth 27.08.1800, zmierzając do Cowes. Kursował między Anglią, Irlandią a Wyspami Normandzkimi podczas organizowania wojsk na wyprawę do Egiptu. Opuścił Portsmouth 16.10.1800 z żołnierzami kierowanymi na Morze Śródziemne. Transportowiec brał udział w wysadzeniu armii brytyjskiej w Egipcie w marcu 1801. Colby dostał za to turecki złoty medal. Wrócił z żołnierzami z Egiptu na redę Portsmouth 29.03.1802. Transportowiec poddano kwarantannie. Wycofano go do rezerwy w Portsmouth 18.04.1802. We wrześniu i październiku 1804 (albo już od 1803) przystosowano okręt w Portsmouth do pełnienia funkcji więzienia dla dezerterów z armii bądź koszar przejściowych dla żołnierzy. Nikiedy mówi się też o nim jako o okręcie szpitalnym, w grudniu 1814 był zaliczany do magazynów wyposażenia armii. Stacjonował w Cowes w latach 1805-1815. Został sprzedany w Portsmouth 3.04.1817.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu THISBE (1783).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Thisbe była 28-działową fregatą 6 rangi typu Enterprize/Enterprise, który scharakteryzowałem szczegółowo przy jednostce Enterprize z 1774. Należała przy tym do podserii zamówionej w latach 1782-1783, której szczególne cechy zaznaczyłem przy opisie Hussar z 1784.
Thisbe została zamówiona 23.02.1782 w prywatnej stoczni Thomasa Kinga w Dover. Stępkę położono we wrześniu 1782, a wodowanie fregaty miało miejsce 25.11.1783. Jednostkę ukończono do kwietnia 1784 w Deptford. Jej rzeczywiste wymiary wynosiły 120’6” x 33’7” x 11’0”, a tonaż 597 ton.
Od grudnia 1783 jednostką dowodził kmdr George Robinson, skierowany ku Nowej Fundlandii 18.05.1784 i ponownie 17.04.1785. Po chwilowym pobycie w rezerwie od stycznia 1786, Thisbe wróciła do aktywnej służby w kwietniu 1786, kiedy jej dowódcą został kmdr Isaac Coffin, wysłany 2.09.1786 ku Nowej Szkocji. W maju 1788 Coffin stanął w Halifaxie przed sądem wojennym oskarżony przez nawigatora fregaty, że wpisał na listę załogi jednego ze swoich bratanków i dwóch synów lorda Dorchester, chociaż żaden z nich naprawdę na okręcie nie służył - wprawdzie nadużycie takie było w Royal Navy powszechne (dotyczyło także najsłynniejszych potem admirałów), ale oficjalnie wciąż pozostawało nielegalne, więc po zgłoszeniu jawnego oskarżenia i jego udowodnieniu dowódca musiał zostać wyrzucony. Od maja 1788 kapitanem fregaty był więc kmdr Samuel Hood. Od grudnia 1789 do stycznia 1790 Thisbe znajdowała się w rezerwie. Od stycznia 1790 dowodził nią kmdr Rupert George, skierowany do Nowej Szkocji 19.03.1790. Thisbe kolejny raz wycofano do rezerwy, teraz na okres od 1791 do maja 1793. W maju 1793 komendę nad fregatą objął kmdr James Dickinson. W latach 1794-1798 jednostką dowodził kmdr John Oakes Hardy, stacjonujący na placówce w Halifaxie. W 1798 kapitanem Thisbe został kmdr Charles Dudley Pater. W 1799 fregatę zredukowano do jednostki 18-działowej, chociaż początkowo Pater zachował komendę. Od kwietnia 1799 Thisbe - teraz zatrudnianą do wożenia żołnierzy - dowodził kmdr (w tej randze od 24.02.1799) James O'Bryen. Od lutego 1800 kapitanem jednostki był commander John Morrison. Transportowała wojska podczas zakończonej klęską operacji pod Quiberon w czerwcu 1800 (wychodząc z Plymouth pod koniec maja z żołnierzami drugiego regimentu piechoty na pokładzie) i w trakcie desantowania armii w Egipcie w marcu 1801. Wróciła z Egiptu poprzez Maltę i Gibraltar z żołnierzami drugiego regimentu dragonów, zawijając na Spithead 30.01.1802. Od października 1802 do 1807 dowodził nią commander Lewis Shepheard, chociaż w praktyce stała np. w 1803 przez pewien czas w rezerwie w Chatham. Bowiem w kwietniu 1803 postanowiono ją wycofać, a z końcem października 1803 commander Shepheard miał objąć dowództwo innej fregaty; ale właściwie do tego nie doszło - już 7.11.1803 Thisbe została znowu wprowadzona do aktywnej służby, z Shepheardem jako kapitanem. Przybyła na Spithead (z Downs) 3.01.1804. W 1804 jej uzbrojenie zmieniono na 14 karonad 32-funtowych na pokładzie głównym, 4 działa 6-funtowe na pokładzie rufowym i 2 działa 9-funtowe na pokładzie dziobowym. Z trudnościami, wobec przeciwnych wiatrów i złej pogody, opuściła w lutym 1804 Anglię w składzie eskorty konwoju udającego się na Morze Śródziemne. Zawinęła do Gibraltaru 2.03.1804, tydzień później pożeglowała na Maltę, a z Malty ku Morei. Zdobyła 1.05.1804 włoski okręt korsarski. Wróciła na Maltę 16.05. Wyruszyła stamtąd 7.07.1804 w eskorcie konwoju do Anglii, rzuciła kotwicę na Spithead 16.11.1804. Potem operowała na wodach kanału La Manche. Wyszła z Portsmouth 12.12.1804 i po ściganiu francuskiego lugra korsarskiego koło Dieppe zawinęła na Guernsey 16.12. Gdy stacjonowała tam w następnych dniach, sztorm zmusił załogę do ścięcia masztów. Jednostka otrzymała nowe maszty z końcem grudnia w Plymouth. W styczniu 1805 zajęła szwedzki statek zmierzający z Ameryki do Cherbourga. W lutym 1805 realizowała krótkie rejsy krążownicze z południowo-zachodnich portów Wielkiej Brytanii i eskortowała konwoje. Wyruszyła 18.07.1805 ze Spithead na Guernsey. W 1805 pełniła rolę flagowca kadm. Saumareza na Jersey. Została wysłana 9.03.1807 na Rio de La Plate w ramach niefortunnej brytyjskiej wyprawy do tego rejonu (zabrała na pokład generała-porucznika Whitelocke'a, ostatniego głównodowodzącego, oraz jego zastępcę - równie niekompetentnego - generała-majora Gowera). Dotarła do Montevideo 10.05. Brała udział w działaniach desantowych w czerwcu. Wróciła stamtąd pod koniec 1807 i w listopadzie wycofano ją do rezerwy w Deptford. Od marca 1808 do 1811 służyła jako okręt strażniczy w Woolwich (jej dowódcą był commander William Rogers), przy okazji pełniąc rolę flagowca wiceadm. Stanhope, a od 1810 - kadm. Hamiltona. Od lipca 1811 jednostką dowodził commander Thomas Dick, a od czerwca 1814 - commander Thomas Eyre (była wtedy okrętem flagowym wiceadm. Legge, wciąż w Woolwich). Thisbe została sprzedana w Deptford 9.08.1815.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ALLIGATOR (1787).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Alligator była 28-działową fregatą 6 rangi typu Enterprize/Enterprise, który scharakteryzowałem szczegółowo przy jednostce Enterprize z 1774. Należała przy tym do podserii zamówionej w latach 1782-1783, której szczególne cechy zaznaczyłem przy opisie Hussar z 1784.
Alligator została zamówiona 7.05.1782 w prywatnej stoczni Philemona Jacobsa w Sandgate. Stępkę położono w grudniu 1782, a wodowanie fregaty miało miejsce 18.04.1787. Jednostkę ukończono najpierw w Deptford (do odstawienia do rezerwy) a potem do lipca 1790 w Rotherhithe (w celu wprowadzenia do aktywnej służby). Jej rzeczywiste wymiary wynosiły 120’6” x 33’7,5” x 11’0”, a tonaż 599 ton.
Od czerwca 1790 fregatą dowodził kmdr Isaac Coffin (ten sam, który dowodził bliźniaczą Thisbe i został wyrzucony z marynarki w 1788, ale przywrócono go rozkazem rady królewskiej w 1790), skierowany do Halifaxu 1.03.1791. Jednostkę ponownie wyposażono w Deptford w okresie grudzień 1792 - styczeń 1793 i wprowadzono do służby w grudniu 1792. Od lutego 1793 jej kapitanem był kmdr William Affleck. Alligator współdziałała w zdobyciu 12.02.1793 na Morzu Północnym francuskiego korsarza z Dieppe, a 21.02.1793 zdobyła francuski slup korsarski z Hawru. Wysłano ją 18.03.1793 ku Wyspom Podwietrznym. Zabrała 7.05.1793 w Halifaxie mały oddział żołnierzy i razem z uzbrojonym szkunerem Diligente zdobyła francuskie wyspy St Pierre & Miquelon 14.05.1793. Eskortowała potem konwoje między Quebekiem a Halifaxem. W czerwcu 1793, podczas rejsu do Halifaxu, przechwyciła dwa idące z Indii Zachodnich do Francji francuskie statki z ładunkiem o dużej wartości. William Affleck zmarł 28.02.1794. Fregata zdobyła 28.03.1794 koło Jamajki francuską korwetę 14-działową Liberté. Od października 1794 dowodził fregatą kmdr (w tej randze od 1.03.1794) Thomas Surridge, a od stycznia 1795 - kmdr Thomas Affleck. Jednostkę wycofano do rezerwy w Portsmouth w lutym 1795. W okresie luty - marzec 1800 została tam przystosowana do służby w charakterze 16-działowego transportowca wojska. Od lutego 1800 kapitanem żaglowca był kmdr George Bowen. Transportowiec Alligator uczestniczył w operacji desantowania brytyjskiej armii w Egipcie w marcu 1801. Od marca 1802 komendę nad nim przejął kmdr Philip Beaver. Okręt wyruszył z Malty do Anglii 21.03.1802 z żołnierzami, przybył do Plymouth 18.05.1802. Od maja 1803 dowódcą żaglowca był commander Charles Richardson, wysłany najpierw (26.05) ze Spithead do Cowes, a potem (3.06.1803) z żołnierzami ku Wyspom Podwietrznym. Alligator współdziałał w zdobyciu 27.09.1803 w Demerara holenderskiej korwety 18-działowej Hippomenes. W składzie eskadry wyruszył z Barbados 5.04.1804 i 25.04 dotarł do Surinamu. Uczestniczył tam 6.05.1804 w zdobyciu 32-działowej fregaty holenderskiej Proserpine. Richardson objął 6.07.1804 dowództwo 74-działowca Centaur, zaś okrętem Alligator dowodził odtąd do 1805 commander Robert Henderson. Alligator wrócił do Anglii w 1804. Od 25.01.1805 do 25.10.1805 jego dowódcą był commander Francis Augustus Collier, też skierowany na wody Wysp Podwietrznych. Okręt miał teraz 32-funtowe karonady w baterii głównej. Zdobył 24.06.1805 hiszpański bryg handlowy żeglujący z Hiszpanii do Hawany, a potem odbił brytyjski żaglowiec niewolniczy. Od 7.02.1806 do 28.06.1806 jednostką dowodził kmdr Hugh Pigot, a w 1807 - kmdr Robert Bell Campbell. Alligator został wycofany do rezerwy w Plymouth w kwietniu 1807, od 1810 był hulkiem, sprzedano go 21.07.1814.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CIRCE (1785).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Circe była 28-działową fregatą 6 rangi typu Enterprize/Enterprise, który scharakteryzowałem szczegółowo przy jednostce Enterprize z 1774. Należała przy tym do podserii zamówionej w latach 1782-1783, której szczególne cechy zaznaczyłem przy opisie Hussar z 1784.
Circe została zamówiona 6.03.1782 w prywatnej stoczni Henry’ego Ladda w Dover. Stępkę położono w grudniu 1782, a wodowanie fregaty miało miejsce 30.09.1785. Jednostkę odstawiono 5.11.1785 w Deptford do rezerwy. Została wyposażona do aktywnej służby w okresie sierpień - listopad 1790 w Woolwich. Jej rzeczywiste wymiary wynosiły 120’6,375” x 33’7,75” x 11’0”, a tonaż 600 ton.
Od września 1790 fregatą dowodził kmdr George Oakes. Jednostkę wycofano do rezerwy w październiku 1791. Wróciła do aktywnej służby w kwietniu 1792, kiedy jej dowódcą został kmdr Alan Hyde Gardner. W 1793 kapitanem Circe był kmdr (w tej randze od 4.02.1793) Joseph Sidney Yorke. Fregata w maju 1793 zdobyła dwa francuskie okręty korsarskie na wodach kanału La Manche i uczestniczyła w zdobyciu trzeciego. Ścigana przez francuską eskadrę wycofała się do Falmouth. Współdziałała w zdobyciu 30.11.1793 koło Ouessant francuskiego brygu 14-działowego Espiègle. Od października 1794 do 1797 dowodził nią kmdr Peter Halkett. Należała do eskadry stacjonującej na Downs. Była obecna w bitwie pod Kamperduin (Camperdown) 11.10.1797. Od grudnia 1797 do 1799 jej kapitanem był kmdr Robert Winthrop. Nadal operowała na Morzu Północnym. Brała udział w ataku eskadry komodora Pophama na Ostendę w maju 1798. W czerwcu 1799 jej łodzie uczestniczyły w porwaniu z kotwicy 12 statków holenderskich u wybrzeża wyspy Ameland; powtórzyły atak w tym samym miejscu 11.07.1799 (trzy statki zdobyte, jeden zatopiony). Fregata wchodziła w skład eskadry wiceadm. Mitchella podczas inwazji na Holandię w sierpniu 1799. Jej łodzie współdziałały w zdobyciu 9-11.10.1799 na rzece Ems dwóch okrętów holenderskich - 12-działowej korwety Lynx i 6/8-działowego szkunera Perseus. W styczniu 1800 stacjonowała w Sheerness. Od stycznia 1800 do 1802 fregatą Circe dowodził kmdr Isaac Wolley, wysłany w lipcu 1800 na Jamajkę w eskorcie konwoju. Przebywała w Indiach Zachodnich do 1802. W lipcu 1802 kapitanem jednostki został kmdr John Hayes. Od września 1802 do lipca 1803 okręt ponownie wyposażono w Chatham. Od czerwca 1803 komendę sprawował kmdr Charles Fielding. Fregata w sierpniu, wrześniu i październiku 1803 eskortowała konwoje bałtyckie. Pod koniec roku operowała u wybrzeży Francji jako część sił blokadowych. W połowie listopada niezwykle gwałtowny sztorm wypchnął ją stamtąd na Morze Północne. Rankiem 16.11.1803 próbowała usilnie wrócić na południe, na wyznaczoną pozycję. O godzinie 15 uderzyła w piaszczystą mieliznę (Lemon & Ower Bank); zeszła z niej, ale mocno porozbijana i bez steru. Nabierała wody mimo pompowania i prób założenia plastra. Około 2 nad ranem 17.11 rzucono kotwicę. Z Yarmouth pośpieszyło z kilka żaglowców rybackich. Dwa z nich wzięły jednostkę na hol - po podniesieniu kotwicy o godz. 11 próbowano podążyć do wybrzeży Norfolk. Jednak pogoda nadal była bardzo zła i oba hole pękły. Ludzie nie nadążali już z pompowaniem, więc zdecydowano się opuścić fregatę. Do godziny 19 szmaki rybackie zabrały całą załogę, około dwie godziny później Circe poszła na dno.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu LAPWING (1785).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Lapwing była 28-działową fregatą 6 rangi typu Enterprize/Enterprise, który scharakteryzowałem szczegółowo przy jednostce Enterprize z 1774. Należała przy tym do podserii zamówionej w latach 1782-1783, której szczególne cechy zaznaczyłem przy opisie Hussar z 1784.
Lapwing została zamówiona 22.10.1782 w prywatnej stoczni Thomasa King w Dover. Stępkę położono w lutym 1783, a wodowanie fregaty miało miejsce 21.09.1785. Jednostkę odstawiono w 1787 w Deptford do rezerwy. Została wyposażona do aktywnej służby w okresie sierpień 1790 - maj 1791 w Woolwich. Jej rzeczywiste wymiary wynosiły 120’6” x 33’8” x 11’0,5”, a tonaż 598 ton.
Od października 1790 fregatą dowodził kmdr Paget Bayly, a od stycznia 1791 - kmdr Henry Curzon. Jednostkę wysłano na Morze Śródziemne 12.07.1791. Znajdowała się tam w składzie eskadry kontradmirała Goodalla, kiedy w lutym 1793 wybuchła wojna z Francją. Wróciła do Anglii w 1793, wycofano ją do rezerwy w lutym 1794. Została ponownie wyposażona do aktywnej służby w Woolwich od maja do listopada 1794. Od lipca czy sierpnia 1794 do kwietnia 1798 jej kapitanem był kmdr Robert Barton. Lapwing zatrudniono do rejsów patrolowych, a w październiku 1795 skierowano ku Wyspom Podwietrznym. Zniszczyła pod Anguillą 25/26.11.1796 francuską korwetę 20-działową Décius i 10-działową kanonierkę-bryg Vaillante. Pochwyciła ogromną liczbę jednostek korsarskich, francuskich (28.12.1796 pod Montserrat; 31.01.1797 pod Barbados; 7.03.1797 koło St Kitts; 9.06.1797 w pobliżu Barbudy; 6.07.1797 pod Montserrat; 7.07.1797 pod Montserrat; 1.08.1797 pod Tortolą; 9.01.1798 pod Martyniką; 18.02.1798 pod St Barthélemy) i hiszpańskich (15.02.1797 w pobliżu Bermudów). Od 1798 do 1800 fregatą dowodził kmdr Thomas Harvey. Lapwing nadal gromiła (samodzielnie lub we współpracy z innymi okrętami) francuskie żaglowce korsarskie: 29.05.1798 koło St Barthélemy; 12.08.1798 koło St Barthélemy; cztery inne w sierpniu i wrześniu 1798. W sierpniu 1799 wschodziła w skład eskadry wiceadm. Seymoura podbijającej Surinam. W sierpniu 1800 komendę nad fregatą przejął kmdr (w tym stopniu od 27.08.1800) Edward Rotherham i odprowadził ją do Anglii, gdzie została wycofana do rezerwy we wrześniu 1800. Od listopada 1802 kapitanem Lapwing był kmdr Aleksander Skene. Po wyposażeniu w Sheerness do lutego 1803, jednostkę wysłano ku Nowej Fundlandii. Od listopada 1803 fregatą stacjonującą w Cork dowodził kmdr Francis William Fane, a od grudnia 1804 do sierpnia 1805 - kmdr Clotworthy Upton. W 1804 jej uzbrojenie główne zmienione na 24 karonady 24-funtowe (oprócz tego na pokładzie rufowym miała jeszcze 4 działa 6-funtowe). Jednostkę wycofano do rezerwy w 1806. Do 1810 stała w Plymouth. Następnie przygotowano ją tam (w okresie od stycznia do marca 1810) do wzięcia udziału w podniesieniu wraka w Cork. Pełniła potem w Milford rozmaite pomocnicze funkcje koszarowe, będąc od 1813 praktycznie tylko hulkiem. Została rozebrana 31.05.1828.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu LOWESTOFFE (1761).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Konstrukcja 32-działowej fregaty Lowestoffe z 1761 r. stanowiła wyłom w tradycyjnej budowie ówczesnych fregat brytyjskich. Jednostka powstała na bazie (ale ZDECYDOWANIE nie jako kopia) francuskiej fregaty Abénakise, zbudowanej w Quebeku w latach 1753-1756, zdobytej przez Brytyjczyków 23.11.1757 i wcielonej do Royal Navy pod nazwą Aurora. Oryginał okazał się być fatalnej jakości (francuskie stocznie w Kanadzie nie miały ludzi, materiałów i doświadczenia), jednak jego właściwości żeglarskie wzbudziły wielki podziw, stąd linie konstrukcyjne posłużyły jako inspiracja do zaprojektowania dla marynarki brytyjskiej okrętów kilku klas.
Abénakise była półtorapokładowcem (niby miała pełny pokład działowy - na którym niosła 28 dział 12-funtowych - przykryty pokładami dziobowym i rufowym, ale zachowała przy rufie osiem furt na dolnym pokładzie, gdzie trzymano 8 armat 18-funtowych), więc należała do klasy już wtedy przestarzałej. Projektując w 1760 Lowestoffe Thomas Slade zrezygnował oczywiście z tej archaicznej cechy, ale zachował w dużej mierze francuskie linie i proporcje. Kadłub miał typowy dla większości okrętów francuskich tamtej epoki gruszkowaty przekrój na głównym wręgu, z dwoma charakterystycznymi załamaniami na obłach i silnym pochyleniem dośrodkowym burt w górnej partii, jednak w BARDZO złagodzonej postaci. Slade wziął też z Abénakise całkiem pionową w górnej partii dziobnicę oraz tylko nieznacznie pochyloną tylnicę. Najważniejsze było zachowanie ostrych wodnic i zastosowanie trochę większej długości niż na standardowych fregatach 32-działowych Royal Navy - normalnie brytyjski parlament zakazywał angielskim konstruktorom "marnotrawienia" pieniędzy na żaglowce takich wymiarów. W rezultacie powstała nowoczesna (chociaż wciąż z łacińską bezanreją, dopiero w późniejszych latach zastąpioną przez gafel i bom) fregata, która okazała się bardzo szybka, dobrze trzymająca się wiatru, żwawo reagująca na ster, dobra w zwrotach przez sztag, łagodnie się kołysząca i sprawna przy silnych wiatrach. Do mankamentów należała duża głębokość kołysań oraz powolność w zwrotach przez rufę.
Jej wymiary wynosiły 130'6", 35'3,75", 12'6", a tonaż konstrukcyjny - 717 ton, czyli była pod każdym względem dużo mniejsza niż Abénakise. Uzbrojenie składało się z 26 dział 12-funtowych na pokładzie głównym, 4 dział 6-funtowych na pokładzie rufowym i 2 dział 6-funtowych na pokładzie dziobowym, poza tym z 12 półfuntowych działek relingowych. Regulaminowa załoga liczyła 220 ludzi.
Lowestoffe zamówiono 15.02 lub 24.04.1760 w prywatnej stoczni Thomasa West w Deptford. Stępkę położono 9.05.1760. Fregatę zwodowano 5.06.1761, ukończono w królewskiej stoczni w Deptford do 1.08.1761.
Od lipca 1761 dowodził nią na wodach krajowych kmdr Walter Sterling. Jednostkę wycofano jednak do rezerwy już w 1762. Od kwietnia 1763 jej kapitanem był kmdr James Baker. Wyruszyła 26.06.1763 ze Spithead w rejs krążowniczy po okolicach Torbay, Guernsey i Plymouth. Zatrzymywała i przeszukiwała obce statku handlowe. Z końcem lipca 1763 skierowano ją przez Maderę (gdzie przebywała od 19.08 do 25.08) do Indii Zachodnich. Zawinęła na Barbados 13.09, potem przeszła na Antiguę (21.09). Operowała w rejonie Barbadosu, Antigui, Gwadelupy, Martyniki, Dominiki, St Kitts, Nevis, Montserrat. Jednak Baker zmarł 31.03.1765. Wówczas komendę przejął kmdr Joseph Norwood. Tym razem fregatę wycofano do rezerwy w sierpniu 1766. Od grudnia 1766 do kwietnia 1767 przeszła remont w Sheerness. Od połowy czerwca 1769 do 12.05.1773 dowodził nią kmdr Robert Caskett (czy Carkett), wysłany 1.10.1769 na Jamajkę. W maju 1773 fregatę wycofano do rezerwy w Portsmouth. Tymczasowo obniżono jej klasę do fregaty 28-działowej. Przeszła potem gruntowny remont i wyposażanie w Sheerness od czerwca 1776 do kwietnia 1777, wracając do statusu fregaty 32-działowej. Dowództwo nad nią objął 1.03.1777 kmdr William Locker (patron i potem wielki przyjaciel Nelsona, nazywany jego "morskim tatą"), skierowany najpierw (8.05) z konwojem ku Wyspom Podwietrznym (zawinięto na Barbados 4.07), potem (w połowie lipca) na Jamajkę. Dopiero tam Lowestoffe dostała miedziane obicie dna. Od 10.04.1777 drugim oficerem na fregacie był Horatio Nelson, świeżo po zdanym egzaminie na stopień porucznika. W sierpniu 1777 jednostka zdobyła amerykański slup z ryżem, a w listopadzie amerykański żaglowiec korsarski. Na wodach Jamajki i pobliskich atakowała amerykańskie statki, chroniła brytyjską żeglugę. Od 3 maja 1779 kapitanem Lowestoffe był kmdr Christopher Parker (Nelson zszedł z niej już wcześniej, w lipcu 1778, zostając 3 oficerem na 50-działowcu Bristol). Fregata brała udział w operacjach komodora Luttrella na wodach zatoki Honduras w październiku i listopadzie 1779, kiedy zdobyto dwa hiszpańskie żaglowce ("galeony", jak za stylem ówczesnego języka marynarzy brytyjskich powtarzają dyletanci techniczni) z ogromnie cennym ładunkiem (3 miliony dolarów wg niektórych ocen). Jednak załoga zaczęła wymierać na "żółtą febrę". W połowie grudnia 1779 Lowestoffe wróciła do Port Royal na Jamajce. Admiralicja nakazała w tymże roku, aby uzbrojenie jednostki uzupełnić przez dostawienie na pokładzie rufowym sześciu (potem czterech) karonad 18-funtowych, a na pokładzie dziobowym dwóch takich karonad. Parker przeszedł na inny okręt 1.11.1780, zaś jego następca, commander James Cornwallis, pozostał na pokładzie 5 tygodni. Od 14.12.1780 do 31.05.1781 dowodził fregatą kmdr Thomas Haynes, potem kmdr George Storrey, a od 1.02.1782 - kmdr Thomas Windsor. Jednostka wróciła do Anglii, zawijając 11.07.1782 do Portsmouth i została wycofana do rezerwy w sierpniu 1782. Po raz kolejny gruntownie ją remontowano, tym razem w Limehouse, od lipca 1783 do marca 1786. Od 10.10.1787 jej kapitanem był kmdr Edmund Dod, operujący najpierw na wodach kanału La Manche, a potem wysłany na Morze Śródziemne 16.05.1788. W listopadzie 1790 dostała się na krótko (23 dni) pod komendę komandora Roberta Stopforda i została w tym samym roku wycofana do rezerwy w Plymouth. Od 11.12.1792 do 6.03.1794 dowodził nią kmdr William Wolseley, skierowany 11.05.1793 na Morze Śródziemne. Należała tam do floty wiceadm. Hooda zajmującej Tulon od sierpnia do grudnia 1793. Brała udział w ataku małej eskadry komodora Linzie na fortyfikacje portu Forneilli na Korsyce 1.10.1793 i w innych operacjach na wodach Korsyki od lutego 1794. Od 7.03.1794 do 11.08.1794 dowodził nią kmdr Charles Cunningham. Lowestoffe była obecna w bitwie liniowców pod Genuą 10.03.1794 (podobno dowodził nią już wtedy tymczasowo kmdr Benjamin Hallowell, następny kapitan jednostki). Oficjalnie Hallowell sprawował nad nią komendę od 12.08.1794 do 17.06.1795. Potem fregatą dowodził - od czerwca do września 1795 - kmdr Robert Gambier Middleton, cały czas na Morzu Śródziemnym. W listopadzie 1794 admiralicja poleciła, aby całkowite uzbrojenie pokładu rufowego fregaty tworzyły 4 karonady 24-funtowe, a pokładu dziobowego - dwie takie karonady. Lowestoffe uczestniczyła w zdobyciu 24.06.1795 francuskiej fregaty 42-działowej Minerve koło Minorki i w walce z francuską fregatą 36-działową Artemise. Od 29.09.1795 do 1798 fregatą Lowestoffe dowodził na Morzu Śródziemnym kmdr Robert Plampin. W grudniu 1795 operowała u przylądka Matapan w składzie eskadry komandora Troubridge'a. Naprawdę - niezależnie od rozkazów admiralicji - niosła w 1797 na pokładzie rufowym 4 działa 6-funtowe i 4 karonady 18-funtowe, a na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe. Po remoncie w Plymouth od listopada 1798 do lutego 1799 została przywrócona do aktywnej służby (nadal pod komendą Plampina) w listopadzie 1798 i wysłana z konwojem na wody Jamajki 4.03.1799. Eskortując konwój z Indii Zachodnich, zmierzający na Wyspy Brytyjskie, wyszła z Kingston na Jamajce 22.07.1801. Konwój zebrał się koło Port Antonio i wyruszył 27 lipca. Po minięciu Cape St Nicholas Mole 8.08, wzięto kurs na Przejście Caicos. Dwa dni później zobaczono wyspę, którą okazała się Great Inagua. W nocy 11.08.1801 silny prąd wepchnął fregatę na skały wysepki Little Inagua. Wszelkie typowe próby ratowania (ścięcie masztów, wyrzucenie dział za burtę i oczywiście pompowanie) zawiodły, załogę podjęły inne żaglowce (pięciu ludzi utonęło w przewróconej łodzi), okręt uległ zagładzie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ORPHEUS (1773).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.