www.timberships.fora.pl

kgerlach

Nemesis była 28-działową fregatą 6 rangi typu Enterprize/Enterprise, który scharakteryzowałem szczegółowo przy jednostce Enterprize z 1774.
Nemesis została zamówiona 30.09.1777 w prywatnej stoczni firmy Jolly, Leathers & Barton w Liverpoolu. Stępkę położono w listopadzie 1777, a wodowanie fregaty miało miejsce 23.01.1780. Jednak firma zbankrutowała, więc późniejsze fazy budowy zrealizowała spółka Smallshaw & Co. Jednostkę ukończono do 22.06.1780 w Plymouth. Jej rzeczywiste wymiary wynosiły 120’7” x 33’7,5” x 11’0”, a tonaż 598 ton.
Od stycznia 1780 dowodził nią kmdr Richard Rodney Bligh. Zdobyła 5.06.1780 okręt korsarski u wybrzeży Irlandii. W 1782 dowodził nią tymczasowo por. William Don; zdobyła 17.05.1782 w pobliżu Holyhead francuski okręt korsarski z Dunkierki. Później w tym samym roku dowódcą Nemesis został kmdr Isaac Vaillant. Fregatę skierowano 19.01.1783 na Jamajkę. Prawdopodobnie we wrześniu 1783 komendę nad nią przejął kmdr (awansowany do tego stopnia właśnie 6.09.1783) Michael de Courcy. W maju 1784 jednostkę wycofano do rezerwy. Przeszła od grudnia 1787 do listopada 1789 gruntowny remont w Deptford. Wyposażono ją do września 1790 w Limehouse do ponownej aktywnej służby. Od maja 1790 kapitanem Nemesis był kmdr Alexander John Ball. Jednak, jak wiadomo, kryzysy roku 1790 zażegnano na drodze politycznej, więc fregatę znów wycofano do rezerwy już w 1791. Od lutego 1793 dowodził nią kmdr (w tej randze właśnie od 9.02.1793) John Woodley, wysłany 26.04.1793 na Morze Śródziemne. Od kwietnia 1793 Nemesis niosła na pokładzie rufowym 4 działa 6-funtowe i 4 karonady 18-funtowe, a na pokładzie dziobowym tylko 2 karonady 18-funtowe. We wrześniu 1793 komendę nad fregatą przejął tam kmdr (w tym stopniu właśnie od 16.09.1793) Amelius Beauclerk. Należała wtedy do floty wiceadm. Hooda, stacjonującej w Tulonie od sierpnia do grudnia 1793. Jednak Hood od razu (tzn. we wrześniu) wysłał Nemesis w składzie małej eskadry komodora Roberta Linzee, która do października operowała zupełnie bez powodzenia przeciwko Villefranche (w Nicei) i rozmaitym punktom na wybrzeżu Korsyki. Od marca 1794 kapitanem Nemesis był kmdr (w tej randze właśnie od 8.03.1794) Samuel Hood Linzee. W grudniu 1795 fregata eskortowała statki handlowe do Salonik, a potem skierowała się do Smyrny, gdzie miała zebrać statki brytyjskie handlujące z Turkami. Chociaż przy wchodzeniu do portu Linzee dostrzegł zakotwiczone w nim dwa francuskie okręty wojenne, zdecydował się kontynuować manewr, licząc na prawa obowiązujące w neutralnym porcie - na wszelki wypadek chciał jednak zakotwiczyć blisko fortu; w tym czasie wiatr zmienił się we flautę, więc Nemesis musiała być holowana łodziami. Co gorsza, wpakowała się przy tym na mieliznę; chociaż załoga zdołała ściągnąć jednostkę rankiem 9.12.1795 na głębszą wodę, trzeba było rzucić kotwicę daleko (około 4 mile) od fortu. Tymczasem do francuskich okrętów dołączył trzeci i szybko zajęły pozycje odcinające Nemesis wszystkie drogi ucieczki. Linzee wysyłał listy do brytyjskiego konsula wzywając go, by zwrócił uwagę tureckich władz na obowiązki kraju neutralnego, a także pertraktował z dowódcą francuskiej fregaty, protestując przeciwko łamaniu prawa międzynarodowego. Wszystko na próżno, ponieważ Francuzi postępowali dokładnie tak jak wszyscy inni w podobnej sytuacji (Anglicy, Amerykanie, Rosjanie), mając w nosie prawo, kiedy nadarzała się wyborna okazja pokonania przeciwnika (chociaż u wielu polskich fanatyków Napoleona, nawet posiadających dyplom zawodowego historyka, to jest wyłącznie domena "perfidnego Albionu"). Francuska fregata 32-działowa Sensible ustawiła się za rufą Nemesis, 18-działowa korweta Sardine z lewej burty, a 12-działowa korweta Rossignol między brytyjską fregatą a tureckim fortem. Linzee nie widział wyjścia z tej sytuacji i opuścił banderę. Fregata została wcielona do marynarki francuskiej bez zmiany nazwy. Dowodzona przez "chorążego liniowca" Chautarda stała 9.03.1796 na redzie neutralnego Tunisu razem z korwetami Postillon i Sardine oraz lugrem Gerfaud; łodzie z brytyjskiego 74-działowca Egmont i wielu innych liniowców eskadry dowodzonej przez wiceadm. Waldegrave zaatakowały Francuzów, bez trudu zdobywając fregatę i korwety, gdy załoga lugra sama go zniszczyła. Od kwietnia 1796 dowódcą Nemesis był commander John Richard Delap Halliday. Jednostkę wycofano do rezerwy we wrześniu 1796. Została w Portsmouth od sierpnia 1797 do marca 1798 ponownie wyposażona do aktywnej służby. Od lutego 1798 dowodził nią kmdr Robert Dudley Oliver, skierowany 17.04.1798 do Halifaxu. Od stycznia 1799 do 1800 fregatą dowodził kmdr Thomas Baker; zawinął 29.12.1799 do Portsmouth po rejsie krążowniczym. Nemesis zdobyła 12.01.1800 na kanale La Manche francuski lugier korsarski z Dunkierki, a potem inny. Łodzie fregaty uczestniczyły w ataku 30-działowego slupa Dart, dwóch małych brygów i czterech branderów na francuskie fregaty w Dunkierce 7.07.1800, podczas którego zdobyto 40-działową fregatę Désirée. W składzie małej eskadry komodora Thomasa Bakera Nemesis uczestniczyła 25.07.1800 w tzw. aferze Freja, czyli zdobyciu tej duńskiej (chwilowo neutralnej) fregaty i osłanianego przez nią konwoju, gdy jej dowódca odmówił Anglikom prawa do przeszukania statków i zabił marynarza z Nemesis. W grudniu 1800 fregata przeprowadziła z Downs do Portsmouth konwój statków wschodnioindyjskich i zaraz wyszła w rejs krążowniczy. Wróciła z niego do Deal 2.01.1801. Od stycznia 1801 jednostką dowodził kmdr Edward William Campbell Rich Owen. Nemesis w styczniu 1801 eskortowała konwoje u południowych wybrzeży Wysp Brytyjskich, potem operowała na wodach irlandzkich i na kanale La Manche, do kwietnia 1802 bazując na Downs, gdzie od listopada 1801 pełniła rolę okrętu flagowego komodora Suttona. Od maja 1802 do 1808 jej dowódcą był kmdr Philip Horatio Townsend Somerville; krążyła w 1802 po wodach irlandzkich; w listopadzie i grudniu 1802 naprawiano ją w Plymouth po uszkodzeniach odniesionych w sztormie. W marcu 1803 wyłapywała marynarzy, w maju 1803 krążyła w okolicach Brestu i Ouessant. Zawinęła 12.06.1803 do Plymouth ze schwytanymi francuskimi statkami handlowymi i licznymi jeńcami, w tym samym miesiącu przeszła na Spithead i ruszyła stamtąd w rejs krążowniczy. W lipcu 1803 zdobyła w pobliżu Portland francuski lugier korsarski i odbiła jego pryz (angielski bryg). Od sierpnia 1803 do maja 1805 kursowała między Spithead a Torbay, dokonując też długich rejsów patrolowych i zawijając do innych angielskich portów. W maju 1805 znajdowała się na Spithead; w maju i czerwcu 1805 eskortowała transportowce z żywnością i wodą dla brytyjskiej floty blokującej Brest. W czerwcu 1805 wychodziła ze Spithead w rejs krążowniczy i eskortowała konwój do Cork. W lipcu 1805 znów bazowała w Torbay. Pożeglowała 29.08.1806 z konwojem do Nowej Fundlandii; operowała w 1807 na wodach Portugalii, a potem Nowej Fundlandii. Wyszła z Wielkiej Brytanii 16.04.1808 z konwojem do Ameryki Północnej. Później w 1808 przebywała na Morzu Północnym. Od marca 1809 jej kapitanem był kmdr William Ferris. Operowała w 1809 na Bałtyku, a w 1810 osłaniała rybaków u wybrzeży Grenlandii. Jej łodzie współdziałały 22.07.1810 w zdobyciu w Studtland (Norwegia) dwóch duńskich kanonierek 8-działowych i zniszczeniu kanonierki 1-działowej. Od kwietnia 1811 fregatą dowodził kmdr William Bowles, wysłany do zachodniej Afryki. W okresie od września 1811 do maja 1812 Nemesis przystosowano w Sheerness do pełnienia roli 16-działowego transportowca wojska (na pokładzie głównym miała teraz tylko karonady 32-funtowe); wróciła w tym charakterze do aktywnej służby w lutym 1812. Dowodził nią teraz (do 1814) commander James Ashley Maude. W listopadzie 1812 transportowała żołnierzy do Coruña. Została skierowana w 1813 na wody Ameryki Północnej. W lipcu 1813 operowała w składzie eskadry kadm. Cockburna przy zdobyciu wyspy Ocracoke i znajdujących się tam amerykańskich żaglowców. Idąc z Chesapeake zawinęła do Halifaxu 14.09.1813. W październiku 1813 transportowała żołnierzy z Halifaxu do Quebeku. Potem była na Bermudach, skąd wróciła na Spithead 24.12.1813. W styczniu 1814 przewoziła amerykańskich jeńców. Wycofano Nemesis do rezerwy w marcu 1814. Została sprzedana w Portsmouth 9.06.1814.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu RESOURCE (1778).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Resource była 28-działową fregatą 6 rangi typu Enterprize/Enterprise, który scharakteryzowałem szczegółowo przy jednostce Enterprize z 1774.
Resource została zamówiona 30.09.1777 w prywatnej stoczni firmy John Randall & Co, w Rotherhithe. Stępkę położono w listopadzie 1777, a wodowanie fregaty miało miejsce 10.08.1778. Jednostkę ukończono do 2.10.1778 w Deptford. Jej rzeczywiste wymiary wynosiły 120’8” x 33’9” x 11’0,5”, a tonaż 603 tony.
Od lipca 1778 dowodził nią kmdr Patrick Fotheringham; skierowano go 26.12.1778 w rejon Jamajki. Od stycznia 1781 kapitanem fregaty był kmdr (w tej randze od 31.01.1781) Bartholomew Samuel Rowley; Resource zdobyła 20.04.1781 koło przylądka Blaise 28-działową fregatę francuską Licorne.W grudniu 1782 (w tej randze od 30.12.1782) komendę przejął kmdr Lewis Robertson. Jednostkę wycofano do rezerwy w styczniu 1783. Reperowano ją a potem wyposażano w Woolwich do marca 1784. Od grudnia 1783 dowodził nią kmdr (w tej randze od 18.12.1783) Paul Minchin, wysłany 12.05.1784 do Nowej Szkocji. Fregata została ponownie wycofana z aktywnej służby w listopadzie 1788. Po wyposażeniu w Plymouth od czerwca do listopada 1793, jej dowództwo objął kmdr George Duff. Od lutego 1794 kapitanem Resource był kmdr Thomas Hamilton. Jednostka popłynęła 20.03.1794 ku Wyspom Podwietrznym. Tymczasowo dowodził nią we flocie wiceadm. Jervisa w Indiach Zachodnich commander (w tej randze od 24.07.1794) Charles Herbert; pod nim Resource wzięła udział w zdobyciu Martyniki (luty-marzec 1794). Od października 1794 pozostawała pod komendą komandora Jamesa Rossa. W 1795 dowodził fregatą kmdr Henry William Bayntun. Od stycznia 1796 jej kapitanem był kmdr Frederick Watkins; Resource zdobyła jednostkę korsarską w Indiach Zachodnich w kwietniu 1796. Współdziałała w zdobyciu 10.12.1796 francuskiego brygu korsarskiego Général Leveaux koło San Domingo. Wycofano fregatę do rezerwy we wrześniu 1797. Od lipca do sierpnia 1799 przystosowano ją w Deptford do transportowania żołnierzy. Dowódcą został w lipcu 1799 commander John Crispo; w 1800 jednostka kursowała między Morzem Śródziemnym i Wyspami Normandzkimi a Portsmouth, 16.10.1800 wyruszyła z Portsmouth na Morze Śródziemne, wioząc żołnierzy. Uczestniczyła w desantowaniu wojsk brytyjskich w Egipcie w 1801 (operacje od marca do września). Wróciła z Gibraltaru na Spithead 3.12.1801 z kompaniami 42 pułku piechoty. Stała na Spithead do 5.02.1802, po czym przeszła przez Downs do Sheerness. Przystosowano ją w Deptford we wrześniu i październiku 1803 do zadań Trinity House. Od 1804 była traktowana jako pływająca bateria. W maju 1805 znajdowała się na Tamizie w Lower Hope. Stacjonowała pod Tower od marca do maja 1806. Przemianowano ją 17.04.1806 na Enterprise. Została sprzedana w Deptford 28.08.1816.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu MERCURY (1779).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Mercury była 28-działową fregatą 6 rangi typu Enterprize/Enterprise, który scharakteryzowałem szczegółowo przy jednostce Enterprize z 1774.
Mercury została zamówiona 22.01.1778 w prywatnej stoczni Petera Mestaera (Mestaersa) w Rotherhithe. Stępkę położono 25.03.1778, a wodowanie fregaty miało miejsce 9.12.1779. Jednostkę ukończono do 24.12.1780 w Deptford. Jej rzeczywiste wymiary wynosiły 120’9,75” x 33’9” x 11’0,5”, a tonaż 605 ton.
Od października 1779 dowodził nią kmdr Isaac Prescott; skierowano go 6.04.1780 w rejon Nowej Fundlandii. W 1781 operowała w składzie eskadry Johnstone'a. Od maja 1781 kapitanem fregaty był kmdr (w tej randze od 9.05.1781) William Carlyon, wysłany do Zatoki Hudsona; Mercury odbiła 17.05.1781 kuter Sprightly. W lipcu 1782 niosła na pokładzie rufowym 4 działa 6-funtowe i 4 karonady 18-funtowe, a żadnej artylerii na pokładzie dziobowym. We wrześniu 1782 komendę przejął kmdr Henry Edwyn Stanhope. Jednostkę wycofano do rezerwy w 1782, ale ponownie wprowadzono do aktywnej służby już w kwietniu 1783, nadal pod Henrym Stanhope. Pożeglowała 27.06.1783 ku Nowej Szkocji. Została wycofana do rezerwy w lipcu 1786. Reperowano ją, a potem wyposażano w Woolwich od sierpnia 1787 do lipca 1788. Od maja 1788 dowodził nią kmdr Augustus Montgomery, wysłany 12.09.1788 na Morze Śródziemne. Fregatę Mercury wycofano do rezerwy w 1790. Po wyposażeniu w Portsmouth od lipca 1795 do lutego 1796, jej dowództwo objął kmdr (w tej randze od 18.06.1795) George Byng, skierowany do Nowej Fundlandii. Od kwietnia 1797 do 1801 kapitanem fregaty Mercury był kmdr Thomas Rogers. Stacjonując na placówce lizbońskiej jednostka zdobyła 3 francuskie żaglowce korsarskie (5.01.1798, 15.01.1798, 25.01.1798). Popłynęła w czerwcu 1798 ku Nowej Fundlandii. W styczniu 1799 zajęła na wodach kanału La Manche zajęła duński bryg handlowy i przyprowadziła go na Spithead. Po wyposażeniu w Portsmouth od lutego do maja 1799, ponownie pożeglowała na wody Nowej Fundlandii w czerwcu 1799. W styczniu 1800 operowała na południowy zachód od Wysp Scilly, zajęła statek amerykański. Odbiła 24.01.1800 brytyjski statek pochwycony wcześniej przez francuskiego korsarza z Bordeaux. Zdobyła 5.02.1800 francuski okręt korsarski z Cherbourga u wyspy Wight. Wysłano ją 5.05.1800 z dużym konwojem na Morze Śródziemne. Dotarła pod Aleksandrię 31.07.1800. Zdobyła 5.01.1801 francuską tartanę idącą z Marsylii do Cette. Jej łodzie 6.01.1801 pochwyciły w Zatoce Lwiej 15 statków z francuskiego konwoju zmierzającego z Cette do Marsylii. Zdobyła 20.01.1801 koło Sardynii francuską korwetę 20-działową Sans-Pareille po 9-godzinnym pościgu. Zajęła 6.02.1801 amerykański szkuner handlowy, a 17.02.1801 statek szwedzki - pod zarzutem łamania blokady. Współdziałała w zdobyciu 18.02.1801 francuskiego statku idącego z Tunisu. Zdobyła 29.03.1801 francuski żaglowiec zmierzający z Tulonu do Aleksandrii. Pochwyciła mały statek z Ankony 25.05.1801. Próbowała tego dnia bez powodzenia odbić 18-działowy slup Bulldog w Ankonie (odbiła go, z pomocą innej fregaty, 16.09.1801). Współdziałała w zdobyciu 23.06.1801 francuskiego żaglowca korsarskiego z Ankony. Wróciła z Morza Śródziemnego do Portsmouth 31.03.1802. W kwietniu 1802 przeszła poprzez Downs i Sheerness na Tamizę, gdzie została wycofana do rezerwy. W maju 1803 przystosowano ją w Deptford do pełnienia roli pływającej baterii, mającej chronić Guernsey. W baterii głównej od 1804 niosła 24 karonady 24-funtowe, na pokładzie rufowym 2 działa 6-funtowe i 4 karonady 18-funtowe, na pokładzie dziobowym nic. Dowódcą został w kwietniu 1803 kmdr Duncombe Pleydell Bouverie. Na początku czerwca 1803 przeszła z Downs na Spithead w składzie eskorty konwoju. Od 8.06.1803 do września 1804 kursowała między Spithead a Wyspami Normandzkimi (początkowo głównie Guernsey, potem także Jersey) w ochronie konwojów, w roli pływającej baterii do obrony tych wysp, przy atakowaniu francuskiej żeglugi kabotażowej. W grudniu 1804 Mercury podążyła z Portsmouth na Morze Śródziemne w eskorcie konwoju i została zatrzymana pod Kadyksem przez dowodzącego w tym rejonie wiceadm. Orde. Zdobyła 4.02.1805 w pobliżu Kadyksu małą jednostkę hiszpańską. Została wysłana przez Orde'a w maju 1805 na Jamajkę z wieścią o przedarciu się z Morza Śródziemnego i skierowaniu do Indii Zachodnich floty francusko-hiszpańskiej (Villeneuve'a). Mercury wróciła z Jamajki na Spithead 1.07.1805 z depeszami. Od sierpnia 1805 kapitanem fregaty był kmdr Charles Pelly. Skierowano go do Quebeku. Potem Mercury eskortowała konwój nowofundlandzki do Portugalii. Wyszła 12.05.1806 na wody Nowej Fundlandii. Od czerwca 1807 dowodził nią kmdr James Alexander Gordon; we wrześniu 1807 eskortowała konwój do Nowej Fundlandii. Popłynęła 6.03.1808 na Morze Śródziemne. Wspólnie z inną fregatą i 18-działowym slupem zaatakowała 4.04.1808 na północ od Kadyksu duży hiszpański konwój pod eskortą około 20 kanonierek - zniszczono 2 kanonierki i zabrano 7 małych statków konwoju. W listopadzie 1808 komendę nad nią przejął kmdr Henry Duncan. Jej łodzie porwały francuską kanonierkę z Rovigno (dziś Rovinj) 1.04.1809. Wraz z innymi okrętami operowała w Pesaro 23.04.1809 (zdobyto tam 13 statków, wysadzono w powietrze umocnienia) oraz Cesenatico 2.05.1809 (zdobyto tam 12 statków, wysadzono w powietrze umocnienia i magazyn prochu). Łodzie z Mercury zniszczyły w lipcu (lub w połowie maja) 1809 wiele małych statków w pobliżu Manfredonii, a 7.09.1809 porwały z kotwicy francuski szkuner wojenny w Barletta. Mercury wróciła 21.01.1810 na Spithead z konwojem z Morza Śródziemnego. Wycofano jednostkę do rezerwy na przełomie lutego i marca 1810. Została przekształcona w Woolwich od kwietnia do czerwca 1810 w transportowiec żołnierzy. Wróciła do aktywnej służby w maju 1810 oficjalnie jako 16-działowy transportowiec wojska; jej dowódcą był wtedy por. William Webb. Potem w 1810 żaglowcem dowodził commander John Tancock, wysłany z Portsmouth do Lizbony w lipcu 1811 z konwojem. Zawinięto tam dopiero 13.09.1811. Jednostka wróciła z Lizbony do Plymouth, z konwojem, 23.09.1811. Na początku października 1811 przeszła z Plymouth do Portsmouth. Od listopada 1811 dowódcą był commander Clement Milward, wysłany 5.01.1812 z konwojem ze Spithead na Wyspy Podwietrzne. Spod wyspy St. Thomas osłaniała od 3.07.1813 konwój do Anglii. W sierpniu 1813 kapitanem został commander John Charles Richardson. Jednostkę rozebrano w Woolwich w styczniu 1814.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CYCLOPS (1779).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Cyclops była 28-działową fregatą 6 rangi typu Enterprize/Enterprise, który scharakteryzowałem szczegółowo przy jednostce Enterprize z 1774.
Cyclops została zamówiona 6.03.1778 w prywatnej stoczni firmy James Menetone & Son, w Limehouse. Stępkę położono 3.04.1778, a wodowanie fregaty miało miejsce 31.07.1779. Jednostkę ukończono do 26.09.1779 w Deptford. Jej rzeczywiste wymiary wynosiły 120’6” x 33’9” x 11’0”, a tonaż 603 tony.
Od lipca 1779 dowodził nią kmdr John Robinson; skierowano go w lutym 1780 w rejon Wysp Podwietrznych. Operowała tam w składzie eskadry Hothama, potem z eskadrą Drake'a u wyspy Tobago, następnie wróciła do Anglii. W 1782 kapitanem fregaty był kmdr Brabazon Christian, wysłany na Morze Północne; Cyclops pożeglowała 22.04.1782 do Ameryki Północnej. Współdziałała w zdobyciu 11.01.1783 francuskiego brygu 14-działowego marynarki wojennej Railleur u wybrzeży amerykańskich. Pochwyciła 10.02.1783 francuskiego korsarza. Wycofano fregatę do rezerwy w lutym 1784 lub dopiero po 30.08.1785, kiedy wróciła do Portsmouth z Irlandii. Remontowano ją gruntownie w Deptford od grudnia 1785 do czerwca 1787. Została wyposażona w Deptford przez prywatną firmę w maju i czerwcu 1790. Od maja 1790 dowodził nią kmdr James Cotes. Wycofano jednostkę znów do rezerwy w październiku 1791. Dowództwo Cyclops przejął w czerwcu 1793 kmdr Davidge Gould. Operowała na wodach kanału La Manche. Od lipca 1795 jej kapitanem był kmdr William Hotham. W czerwcu 1795 patrolowała w pobliżu Minorki. Należała do floty adm. Hothama, brała udział w bitwie pod Hyères 13.07.1795, blokowała francuskie jednostki w Smyrnie w październiku/listopadzie 1795. Fregatę wycofano ponownie w maju 1796 w Portsmouth. Została przekształcona w Portsmouth od stycznia do marca 1800 w 16-działowy transportowiec żołnierzy. Od lutego 1800 do 1804 kapitanem transportowca wojska Cyclops był commander John Fyffe. Żaglowiec opuścił Portsmouth 9.05.1800, kierując się do Irlandii. W czerwcu 1800 brał udział w nieszczęsnej wyprawie francuskich rojalistów na wybrzeże zatoki Quiberon. W latach 1801-1803 wykorzystywano jednostkę na Morzu Śródziemnym. Brała m.in. udział w wysadzeniu wojsk brytyjskich w Egipcie w marcu 1801. Operowała na wodach Malty, zawinęła do Genui 9.10.1802. Wróciła z Morza Śródziemnego (z Malty) na Spithead (przez Lizbonę) 10.01.1804. Po okresie kwarantanny eskortowała konwój ze Spithead na Tamizę. W lutym 1804 wróciła z Sheerness na Spithead. W lutym i marcu 1804 woziła jeszcze żołnierzy i eskortowała konwoje między Spithead a Cork. Wycofano ją do rezerwy w kwietniu 1804. We wrześniu 1804 dowódcą został commander Gilbert Heathcote. Żaglowiec pełnił rolę okrętu strażniczego w Lymington. W styczniu 1805 komendę nad nim przejął commander Francis Douglas. Pod koniec 1805 okręt remontowano w Portsmouth (zresztą w ogóle przesuwał się okresowo między Lymington a Portsmouth). W marcu 1807 przekształcono Cyclops w hulk/koszary przejściowe w Portsmouth. Całkiem wycofano okręt z eksploatacji w 1812. Został sprzedany w Portsmouth 1.09.1814.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu VESTAL (1779).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Vestal była 28-działową fregatą 6 rangi typu Enterprize/Enterprise, który scharakteryzowałem szczegółowo przy jednostce Enterprize z 1774.
Vestal została zamówiona 18.03.1778 w prywatnej stoczni firmy Batson, w Limehouse. Stępkę położono 1.05.1778, a wodowanie fregaty miało miejsce 24.12.1779. Jednostkę ukończono do 25.02.1780 w Deptford. Jej rzeczywiste wymiary wynosiły 120’6” x 33’8,5” x 11’0,5”, a tonaż 601 ton.
Od listopada 1779 dowodził nią kmdr George Keppel; skierowano go 10.04.1780 na wody Nowej Fundlandii. Fregata współdziałała w zdobyciu 10.09.1780 amerykańskiego korsarza i amerykańskiego pocztowca (na tym ostatnim przechwycono amerykańskiego ambasadora w Holandii z ważnymi depeszami). We wrześniu 1780 kapitanem fregaty został kmdr (w tej randze od 15.09.1780) George Cranfield Berkeley, wysłany do Nowej Fundlandii 11.03.1781. Vestal uczestniczyła w doprowadzeniu posiłków do Gibraltaru w 1781. Współdziałała w zdobyciu żaglowca francuskiego 2.09.1781. Zdobyła hiszpański okręt 30.12.1781. W 1782 dowodził nią kmdr William Fox, skierowany 17.04.1782 na wody amerykańskie. Była w eskadrze komodora Elphinstone'a na Delaware. W lipcu 1782 miała na pokładzie rufowym 4 działa 6-funtowe i 4 karonady 18-funtowe, a pokład dziobowy nie niósł artylerii. Pochwyciła francuskie żaglowce korsarskie 13.09, 14.09.1782 oraz amerykańskie żaglowce korsarskie 25.10 i 27.10.1782. Od listopada 1782 fregatą Vestal dowodził kmdr (w tej randze od 15.12.1782) Robert Murray. Jednostka przeszła remont w Portsmouth od lutego do kwietnia 1783. Od kwietnia 1783 jej kapitanem był kmdr (w tej randze od 14.04.1783) George Oakes. Okręt wycofano do rezerwy w kwietniu 1784. Fregatę gruntownie remontowano i wyposażano w Deptford od stycznia 1786 do września 1787. Od sierpnia 1787 do 1791 jej dowódcą był kmdr Richard John Strachan. Ponownie wyposażona w Portsmouth w maju 1789, Vestal pożeglowała 29.08.1789 do Indii Wschodnich. W 1792 dowodził nią kmdr Edward Oliver Osborn. Przeszła mały remont w Woolwich od lutego do maja 1793. Jej 18-funtowe karonady wymieniono na 12-funtowe. W czerwcu 1793 komendę nad nią objął kmdr John M'Dougall. Od października 1794 kapitanem był kmdr James Newman. Od sierpnia 1795 do 1799 jednostką dowodził kmdr Charles White. Vestal współdziałała w zdobyciu 22.08.1795 u norweskich wybrzeży 36-działowej fregaty holenderskiej Alliantie. Gdy dowodził nią tymczasowo kmdr Robert Plampin, zdobyła na Morzu Północnym dwie francuskie jednostki korsarskie - 10.04.1797 oraz 31.05.1797. W czerwcu 1797 załoga fregaty przyłączyła się na krótko do wielkiego buntu marynarzy na Nore. Vestal uczestniczyła w ataku eskadry komodora Pophama na Ostendę w maju 1798 (znów komendę sprawował Charles White). W styczniu 1799 była na Sheerness. Wycofano fregatę do rezerwy w grudniu 1799. W okresie styczeń - marzec 1800 przystosowano ją w Chatham do transportowania żołnierzy. Od lutego 1800 dowodził okrętem commander Valentine Collard. Żaglowiec brał udział od schyłku kwietnia do schyłku czerwca 1800 w działaniach koło Genui, w marcu 1801 uczestniczył w wysadzeniu armii brytyjskiej w Egipcie, w czerwcu 1801 współdziałał w zdobyciu u wybrzeży północnej Afryki dwóch transportowców francuskich, wrócił na Spithead na początku kwietnia 1802 z wojskiem z Egiptu, został wycofany do rezerwy w kwietniu 1802. W okresie wrzesień-październik 1803 przystosowano Vestal do użytkowania przez Trinity House w Woolwich. Jednostka była remontowana przez prywatną firmę w Rotherhithe od września 1804 do lutego 1805, a potem wyposażana w Woolwich od lutego do marca 1805. W 1805 kapitanem Vestal (znów traktowanej jako fregata) był kmdr Stephen Thomas Digby. Zdobyła na kanale La Manche okręt korsarski 5.06.1805. Ścierała się 18-23.07.1805 z konwojem Van Huella. Zdobyła na kanale La Manche francuski okręt korsarski 5.06.1806. Od lipca 1806 do 1809 dowodził nią kmdr Edwards Lloyd Graham. W 1807 operowała na Morzu Północnym, stacjonowała na Downs. Około 1808 na pokładzie rufowym niosła 4 karonady 18-funtowe, a na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe i 2 karonady 18-funtowe. Zdobyła na wodach Nowej Fundlandii 19.11.1809 francuski bryg korsarski. Kolejny raz wyposażono jednostkę (w Portsmouth, od lipca do września 1810) do przewozu wojsk, tym razem definitywnie. Od lipca 1810 okrętem dowodził commander John Houston. Zmarł jednak w grudniu 1810 na Tagu. Dowództwo przejął w 1811 commander Maurice Frederick Fitzhardinge Berkeley, też skierowany do Lizbony. Od listopada 1811 kapitanem okrętu był commander Samuel Barlett Deecker, wysłany na Wyspy Podwietrzne. Tam Deecker awansował 7.06.1814 do stopnia captain, a Vestal stała się wtedy jednostką flagową kontradmirała Laforey. Rozkaz admiralicji z 7.04.1814 polecał jednak przekształcić żaglowiec w więzienie na Barbados. Od lipca 1815 dowódcą był szyper H. Curtis. Okręt wycofano ze służby w sierpniu 1815 i sprzedano na Barbados w lutym 1816.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu LAUREL (1779).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Laurel była 28-działową fregatą 6 rangi typu Enterprize/Enterprise, który scharakteryzowałem szczegółowo przy jednostce Enterprize z 1774.
Laurel została zamówiona 30.04.1778 w prywatnej stoczni Thomasa Raymonda w Chapel. Stępkę położono 3.06.1778, a wodowanie fregaty miało miejsce 27.10.1779. Jednostkę ukończono do 4.01.1780 w Portsmouth. Jej rzeczywiste wymiary wynosiły 120’8,5” (lub 120'8,25") x 33’8,5” x 11’0”, a tonaż 602 ton.
Laurel miała wyjątkowo krótką historię. Od października 1779 dowodził nią kmdr Thomas Lloyd. Skierowano fregatę 13.04.1780 na wody Wysp Podwietrznych. Razem z siostrzaną jednostką Andromeda znajdowała się 11.10.1780 u wybrzeży Martyniki, gdy uderzył w nie jeden z największych huraganów tamtej epoki. Obie fregaty, razem z wieloma innymi okrętami, zatonęły - rozbite o wybrzeża wyspy - z prawie całymi załogami. Lloyd też zginął.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PEGASUS (1779).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Pegasus była 28-działową fregatą 6 rangi typu Enterprize/Enterprise, który scharakteryzowałem szczegółowo przy jednostce Enterprize z 1774.
Pegasus została zamówiona 21.02.1778 w królewskiej stoczni w Deptford. Stępkę położono 20.06.1778, a wodowanie fregaty miało miejsce 1.06.1779. Jednostkę ukończono do 20.07.1779. Jej rzeczywiste wymiary wynosiły 120’6” x 33’6” x 11’0”, a tonaż 594 tony.
Od maja 1779 dowodził nią kmdr John Bazeley. Latem 1779 Pegasus wchodziła w skład Floty Kanału adm. Hardy'ego. Była w eskadrze adm. Rodneya, wysłanej w styczniu 1782 z pomocą dla Gibraltaru i potem do Indii Zachodnich. Uczestniczyła w bitwie pod Martyniką 17.04.1780, potem wróciła do Anglii. W czerwcu 1780 jej kapitanem został kmdr John Stanhope. Skierowano fregatę 15.01.1781 na wody Wysp Podwietrznych. Wróciła do Anglii w sierpniu 1781. Współdziałała 25.09.1781 w zdobyciu amerykańskiego żaglowca. Była w starciach pod Saint Kitts 25/26.01.1782. Zdobyła 24.01.1783 żaglowiec zaopatrzeniowy. Wycofano ją do rezerwy w kwietniu 1783. Była remontowana i wyposażana w Plymouth do maja 1786. Od 10.04.1786 dowodził fregatą Pegasus kmdr książę William Henry, syn królewski (od 1789 książę Clarence, od 1830 król Wilhelm IV); wysłano go 4.06.1786 na wody Nowej Fundlandii, a w 1787 ku wybrzeżom Nowej Szkocji i na Morze Karaibskie. Po aferze ze swoim pierwszym oficerem, zaognionej przez Nelsona dla przypodobania się księciuniowi, William Henry popłynął do Halifaxu, a tam kazano mu przejść do Quebeku w ramach czegoś w rodzaju czasowego wygnania. Nie mając zamiaru zimować w Kanadzie, książę samowolnie wrócił do Europy, zawijając 3.12.1787 do Cork, gdzie otrzymał rozkaz natychmiastowego przejścia do Plymouth, dokąd fregata Pegasus zawinęła 27.12.1787. Wściekłość króla nie miała granic i William Henry znalazł się w Plymouth w swego rodzaju areszcie domowym (nie wolno mu było opuścić miasta, ale nadał dowodził fregatą, doglądając jej wyposażania od stycznia 1788). W marcu 1788 książę objął dowództwo innej fregaty, a Pegasus została wycofana do rezerwy. Wyposażono ją w Plymouth do aktywnej służby od stycznia do kwietnia 1789. Od stycznia 1789 komendę nad nią sprawował commander (kmdr od 3.02.1789) Herbert Sawyer; pożeglowała ku Nowej Fundlandii w 1789 i ponownie 21.06.1790. Od grudnia 1790 kapitanem był kmdr William Domett. Wyposażona w Plymouth od stycznia do marca 1791 Pegasus została skierowana 19.06.1791 znów na wody Nowej Fundlandii. Kolejny proces wyposażania przeszła od kwietnia do czerwca 1793 w Plymouth. Od kwietnia 1793 dowodził nią commander (kmdr od 24.05.1793) Robert Barlow. Należała do Floty Kanału adm. Howe. Wyszła w jej składzie z St. Helen's 14.07.1793. Operowała z tą flotą w pobliżu Wysp Scilly. Wróciła do Torbay 10.08.1793. Od 23.08.1793 wraz z Flotą Kanału osłaniała na wodach krajowych konwoje nowofundlandzkie i zachodnioindyjskie. Po małych utarczkach z Francuzami Flota Kanału wróciła na Spithead w połowie grudnia 1793. Pegasus ponownie wyszła w morze z Flotą Kanału 2.05.1794. Brała udział w Bitwie Sławnego Pierwszego Czerwca 1794. Wróciła do portu 13.06.1794. Potem komendę nad nią przejął kmdr George Countess. Od 14.02.1795, po wyjściu z Torbay, brała udział w osłanianiu rozmaitych konwojów na wodach kanału La Manche. W 1795 pod komandorem (w tej randze od 24.06.1795) Rossem Donnely operowała w eskadrze bazującej na Downs. Podczas akcji, w której Anglicy zdobyli 12.05.1796 koło Texel holenderską fregatę Argo, Pegasus ścigała towarzyszące jej trzy brygi i zniszczyła dwa z nich, wpędzając je na brzeg. Została wycofana do rezerwy w lutym 1797. Na początku stycznia 1799 znajdowała się w Portsmouth. Od lutego do marca 1800 przystosowano ją w Portsmouth do transportowania żołnierzy. Od lutego 1800 była oficjalnie klasyfikowana jako transportowiec wojska. W głównej baterii miała tylko 20 karonad 24-funtowych, a na pokładzie rufowym 2 działa 24-funtowe. Dowodził jednostką (do 1805) commander John Pengelly. Żaglowiec wysłano na Morze Śródziemne. W 1801 transportowiec wojska Pegasus brał udział w operacjach u wybrzeży Egiptu. Wracając z Morza Śródziemnego z dużym konwojem zawinął na Spithead 3.08.1803. Miesiąc później wyszedł stąd w kierunku Lynn, przez Downs i North Yarmouth, z holenderskimi i francuskimi jeńcami wojennymi na pokładzie, dowożąc ich na miejsce w połowie września. Do 3.10.1803 wracał z Lynn przez North Yarmouth, Sheerness do Downs. Opuścił Downs 14.12.1803 z konwojem skierowanym na Spithead, gdzie dotarł 15.12.1803. Z końcem grudnia 1803 przeszedł do Plymouth. W styczniu 1804 patrolował wody na zachód od Plymouth. Wrócił 23.02.1804 na Spithead. W tym samym miesiącu eskortował konwój ze Spithead na Downs. Na początku marca 1804 żaglowiec przeszedł z Downs do Sheerness i Chatham. Od maja 1804 do maja 1805 pełnił funkcję okrętu strażniczego w Harwich. W 1805 operował na Morzu Północnym. Żaglowiec Pegasus został wycofany z aktywnej służby w 1807 w Chatham. W październiku 1814 przekształcono go w Chatham w hulk - koszary przejściowe. Wystawiono okręt na sprzedaż w Deptford 28.08.1816.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu HUSSAR (1784).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Hussar była 28-działową fregatą 6 rangi typu Enterprize/Enterprise, który scharakteryzowałem szczegółowo przy jednostce Enterprize z 1774. Jednak w tym wypadku chodziło o podserię zamówioną w latach 1782-1783, której jednostki na skutek postępu w budownictwie okrętowym już się troszkę różniły od poprzednich - przejścia przyburtowe na śródokręciu, dawniej leżące tradycyjnie minimalnie poniżej pokładu dziobowego i rufowego, teraz zrównały się z tymi pokładami, a wzdłuż pokładu rufowego zabudowano stałe nadburcie, zamiast dawnego relingu.
Hussar została zamówiona 26.03.1782 w prywatnej stoczni firmy Fabian, Clayton i Wilson, w Sandgate. Stępkę położono w czerwcu 1782, a wodowanie fregaty miało miejsce 1.09.1784. Jednostkę ukończono do 7.04.1785 w Deptford, ale od razu przeniesiono do rezerwy (wojna amerykańska skończyła się w 1783). Jej rzeczywiste wymiary wynosiły 120’6” x 33’8” x 11’0”, a tonaż 597 ton.
Wyposażona do aktywnej służby w maju i czerwcu 1790, została oddana w maju 1790 pod komendę komandora Eliaba Harveya. Kiedy pożeglowała 28.02.1791 na Morze Śródziemne jej kapitanem był kmdr Henry Trollope. Od lutego 1792 do 1794 fregatą dowodził kmdr Rupert George, skierowany 6.04.1792 na wody Nowej Fundlandii. Od 1.01.1793 jednostka miała nieść na pokładzie rufowym 4 działa 6-funtowe i 4 karonady 18-funtowe, a na pokładzie dziobowym 2 karonady 18-funtowe. W 1793 odprowadzała konwój z Ameryki do Indii Zachodnich. W latach 1793-1795 Hussar stacjonowała w Halifaxie. Latem 1794 dowodził nią tymczasowo por. Charles Rowley. Od marca 1795 jej dowódcą był kmdr (w tym stopniu od 19.03.1795) Charles Wemyss, potem kmdr (w tym stopniu od 25.06.1795, ale dowództwo objął trochę wcześniej) John Poo Beresford. Jednostka współdziałała w zdobyciu francuskich fluit Prévoyante i Raison koło Przylądka Henry 17.05.1795. W 1796 dowodził nią kmdr Charles Rowley (przejął dowództwo w Halifaxie), a od października 1796 kmdr (w tym stopniu od 5.10.1796) James Colnett. Podczas ciężkiego sztormu została późnym popołudniem 27.12.1796 wyrzucona na brzeg Bretanii, około 15 mil na zachód od Ile de Batz, i uległa zniszczeniu. Załogę uratowano.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach