Forum www.timberships.fora.pl Strona Główna www.timberships.fora.pl
Forum autorskie plus dyskusyjne na temat konstrukcji, wyposażenia oraz historii statków i okrętów drewnianych
 
 FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy   GalerieGalerie   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

Okręty Royal Navy
Idź do strony Poprzedni  1, 2, 3 ... 184, 185, 186 ... 217, 218, 219  Następny
 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum www.timberships.fora.pl Strona Główna -> Okręty wiosłowe, żaglowe i parowo-żaglowe / Pytania, odpowiedzi, polemiki
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Wto 6:19, 17 Kwi 2018    Temat postu:

Active z 1780 to fregata typu Active, który scharakteryzowałem przy losach fregaty Daedalus, też z 1780. Zamówiono ją w prywatnej stoczni Thomasa Raymonda w Northam 10.12.1778. Stępkę położono w lutym 1779. Wodowanie fregaty miało miejsce 30.08.1780, ukończono ją w królewskiej stoczni w Portsmouth do 18.11.1780. Rzeczywiste wymiary: 126’0”, 35’7”, 12’2”, tonaż 699 (czy 697) ton.
Od sierpnia 1780 fregatą Active dowodził kmdr Thomas Mackenzie. Jednostka popłynęła 13.03.1781 do Indii Wschodnich w składzie eskadry komodora Johnstone. Była obecna w Porto Praya 16.04.1781 podczas ataku francuskiego komodora Suffrena na neutralnych wodach, ale nie walczyła. Brała udział w zdobyciu Negapatam 12.11.1781 przez wiceadm. Hughesa i generała-majora Munro. Zgodnie z dokumentem z 22.07.1782 nosiła wtedy na pokładzie rufowym 4 działa 6-funtowe i 4 karonady 18-funtowe, a na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe i 2 karonady 18-funtowe. Wchodziła w skład brytyjskiej floty wschodnioindyjskiej wiceadm. Hughesa w bitwie pod Trincomalee 3.09.1782. Zdaniem niektórych autorów była obecna także podczas bitwy pod Cudalore 20.06.1783, z czym inni się nie zgadzają. Od stycznia 1783 dowodził nią kmdr Thomas Troubridge, a od grudnia 1783 - kmdr Simon Mackenzie. W 1786 wróciła do Anglii, gdzie została wycofana do rezerwy. Przeszła gruntowny remont w Deptford w okresie od listopada 1791 do marca 1793. W styczniu 1793 komendę nad nią objął kmdr Edmund Nagle, skierowany w rejs krążowniczy. W 1795 fregatą dowodził kmdr Thomas Wolley. W 1796 kapitanem Active był kmdr Gower. Angielscy autorzy nie zgadzają się jednak, który z dwóch oficerów tego nazwiska mających wtedy rangę komandora - Erasmus czy Edward Leveson. Jednostka wzięła w Quebeku na pokład lorda Dorchester (gubernatora generalnego Kanady w latach 1786-1796) i jego świtę, po czym rozpoczęła rejs do Anglii 9.07.1796. W gęstej mgle stracono z oczu ląd rankiem 12.07. Pozycja była oceniana tylko przez naliczanie przebytej odległości. Rankiem następnego dnia fregata weszła nagle na wyspę Anticosti (w estuarium Rzeki Św. Wawrzyńca), blisko jej północno-zachodniego krańca. Próby odciążenia i zejścia na głębszą wodę zawiodły. Przewieziono na ląd zapasy i żywność. Wrak porzucono 30.07.1796.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
knowak




Dołączył: 12 Sie 2010
Posty: 1598
Przeczytał: 1 temat

Skąd: Częstochowa

PostWysłany: Pon 10:34, 23 Kwi 2018    Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu FOX (1780).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Wto 10:59, 24 Kwi 2018    Temat postu:

Fox z 1780 to fregata typu Active, który scharakteryzowałem przy losach fregaty Daedalus, też z 1780. Zamówiono ją w prywatnej stoczni George'a Parsonsa w Bursledon 10.12.1778. Stępkę położono w lutym 1779. Wodowanie fregaty miało miejsce 2.06.1780, ukończono ją w królewskiej stoczni w Portsmouth do 27.07.1780. Rzeczywiste wymiary: 126’2,25”, 35’5,75”, 12’2”, tonaż 697 ton.
Od kwietnia 1780 fregatą Fox dowodził kmdr Thomas Windsor. Jednostka należała wtedy do eskadry wiceadm. George'a Darby (zmarł 26.09.1780); 15.01.1782 popłynęła na Jamajkę. W 1782 jej dowódcą był kmdr George Stoney. Pochwyciła 16.03.1782 w pobliżu Jamajki hiszpańską korwetę 22/26-działową Santa Catalina. Zgodnie z dokumentem z 22.07.1782 Fox nosiła wtedy na pokładzie rufowym 4 działa 6-funtowe i 6 karonad 18-funtowych, a na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe i 2 karonady 18-funtowe. W 1784 kapitanem fregaty był kmdr Robert Montagu. Fox została wycofana do rezerwy w czerwcu 1784. Poddano ją gruntownemu remontowi w Deptford w okresie październik 1790 - wrzesień 1791. Od stycznia 1793 dowodził nią kmdr Thomas Drury, wysłany 16.05.1793 na wody Nowej Fundlandii w składzie pierwszej eskadry Royal Navy skierowanej tam po wybuchu wojny z Francją. W 1794 jednostka zajmowała się rejsami krążowniczymi i osłoną konwojów. Od listopada 1794 do czerwca 1798 komendę nad nią sprawował kmdr Pulteney Malcolm. W lutym 1795 eskortowała konwój na Morze Śródziemne, potem pożeglowała do Quebeku, następnie służyła na Morzu Północnym. Fox skierowano 27.06.1796 z konwojem na Przylądek Dobrej Nadziei i na Ocean Indyjski. Zdobyła w marcu 1797 w pobliżu Vishakhapatnam 20-działową francuską korwetę korsarską Modeste z Ile de France. Wyszła 26.03.1797 z Bengalu w eskorcie konwoju statków wschodnioindyjskich kierujących się do Kolonii Przylądkowej, gdzie dotarto - po ciężkim sztormie - na przełomie lipca i sierpnia 1797. Wchodziła w skład sił kadm. Rainiera, który wysłał ją do patrolowania Cieśniny Malakka. Pod koniec 1797 Fox operowała razem z 40-działową fregatą Sybille na Morzu Południowochińskim. Wyruszyła 5.01.1798 z redy Makau, aby zdobyć dwa cenne okręty chronione przez baterie Manili, przygotowywane w tym porcie do rejsu. Dowodzący Sybille kmdr Edward Cooke kazał przystroić obie fregaty na modłę francuską, ubrać oficerów we francuskie mundury, a załogi wyćwiczyć we wznoszeniu okrzyków "Vive la République". Tak zamaskowane jednostki wpłynęły nocą 13.01 do Zatoki Manilskiej; rankiem następnego dnia podniosły francuskie bandery, posunęły się w głąb zatoki i przejęły liczne łodzie (w sumie 7) z hiszpańskimi oficerami (blisko 200 ludzi). Dowiedziawszy się jednak, że jeden z poszukiwanych żaglowców ugrzązł wcześniej na mieliźnie, a drugi wyładował wartościowy ładunek na ląd, Brytyjczycy wypuścili jeńców i odpłynęli. Próbowali 22.01.1798 atakować fort Samboangon czy Sambangen (też na Filipinach, na wyspie Mindanao), lecz zostali odparci. W 1799 tymczasowe dowództwo nad Fox objął commander Henry Stuart, który 16.10.1800 dostał rangę komandora (captain). Fregata uczestniczyła latem 1799 w operacjach na Morzu Czerwonym, m.in. bombardowała Kosseir 14-16.08. Od 30.03.1800 do sierpnia 1800 jednostka znów operowała na Morzu Czerwonym w składzie sił kadm. Blanketta, podobnie od lutego do maja 1801 oraz w 1804.
Nie jest prawdą, że w 1802 dowodził nią kmdr Charles Malcolm (jak pisze Winfield), ponieważ oficer ten (młodszy brat Pulteneya Malcolma), był na Fox tylko midszypmenem, przeszedł za bratem w czerwcu 1798 na 74-działowiec Suffolk, awansował i służył potem na innych okrętach, zostając zresztą komandorem dopiero 29.12.1802, o czym i tak dowiedział się wiosną 1803 w Anglii. W rzeczywistości zaraz po Stuarcie komendę nad Fox przejął pod koniec kwietnia 1802 kmdr James Giles Vashon.
Na początku 1803 Rainier wysłał fregatę na północ, dla uderzenia na wyspę Baite (Bate), gniazdo piratów działających u wybrzeży Gudżaratu. W tej ekspedycji Fox współdziałała z dwoma 18-działowymi brygami Kompanii Wschodnioindyjskiej i uzbrojoną dhową. Przybyto na miejsce 26.02.1803, po czym dwa dni później Brytyjczycy weszli do portu i zniszczyli 29 dhowów oraz jeden bryg. Natomiast szturm na fort 19.03.1803 zakończył się porażką i dużymi stratami - Vashon został ciężko ranny - kula w piersiach, której nie dało się wyjąć, spowodowała w przyszłości jego przedwczesną śmierć.
W 1805 (nie przed majem) komendę nad żaglowcem przejął tymczasowo commander William Hugh Dobbie. Fox cały czas operowała na Oceanie Indyjskim. W czerwcu 1803 pilnowała (bez powodzenia) francuskiej fregaty Belle Poule u wybrzeży Indii w oczekiwaniu rychłego wybuchu wojny (a raczej nadejścia informacji o takim wybuchu). Starła się 28.12.1803 koło Acheen z francuskim żaglowcem korsarskim Fortune słynnego Lememe'a, ale przeciwnik umknął. W 1805 remontowano fregatę w Bombaju. Od stycznia 1806 do 1808 jej kapitanem był kmdr Archibald Cochrane. Fox w lutym 1807 eskortowała perskiego posła do Bussorah. W kwietniu-czerwcu 1807 żeglowała razem z flotą kadm. Pellewa z Bombaju do Madrasu. We wrześniu i październiku 1807 zdobyła siedem holenderskich żaglowców rozmaitego typu. W listopadzie 1807 znajdowała się w Penang i znów weszła w skład eskadry Pellewa, docierając do Cieśniny Malakka 19.11. Uczestniczyła w grudniowym (do 11.12.1807) ataku tych sił na holenderskie okręty i umocnienia na rzece Surabaja oraz w Gressie, co doprowadziło do zniszczenia jednostek i zapasów przeciwnika. W 1809 dowodził nią commander Henry Hart. Zdobyła francuski okręt korsarski 23.03.1809. Od 1811 jej kapitanem był kmdr William Wells, który odprowadził jednostkę do Anglii w drugiej połowie roku (po 15 latach!), z ładunkiem wartym pół miliona funtów szterlingów. W trakcie tego rejsu przepływała 17.09.1811 niedaleko Azorów. W październiku 1811 eskortowała konwój z Portsmouth na Downs. Między kwietniem a czerwcem 1812 Fox została przerobiona w Woolwich na transportowiec wojska. Od maja 1812 jednostką dowodził commander David Paterson. Przybyła z Downs do Portsmouth 13.07.1812. Na przełomie 1812/1813 transportowała do Portsmouth brytyjskich żołnierzy z północnych wybrzeży Hiszpanii. W 1813 została wysłana na wody Ameryki Północnej. Załoga i dowódca Fox brali udział 12.07.1813 w ataku sił kadm. Cockburna przeciwko okrętom amerykańskim i wyspie Ocracoke (u wybrzeży Karoliny Północnej). Paterson zmarł na pokładzie swojej jednostki 9.09.1813 w czasie przechodzenia eskadry z Chesapeake do Halifaxu. Fox wyszła 1/2.10.1813 z innymi okrętami z wojskiem (piechotą morską) z Halifaxu, transportując żołnierzy do Quebeku. Podczas pobytu żaglowca w Quebeku komendę sprawował commander John Knill Kinsman. Jednostka wróciła do Halifaxu 16.11.1813. Pod koniec stycznia 1814 znajdowała się na Bermudach. Na początku sierpnia 1814 transportowała brytyjskich żołnierzy z Bordeaux do Portsmouth. We wrześniu 1814 przeszła z Portsmouth do Plymouth. W składzie większej eskadry wyruszyła stąd 18.09.1814 z żołnierzami na Bermudy. W latach 1814-1815 kapitanem okrętu był commander Francis Gore Willock (awansował na komandora 24.11.1815). Żaglowiec rozebrano w Deptford w kwietniu 1816.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
knowak




Dołączył: 12 Sie 2010
Posty: 1598
Przeczytał: 1 temat

Skąd: Częstochowa

PostWysłany: Pon 12:01, 30 Kwi 2018    Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CERES (1781).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Wto 7:34, 01 Maj 2018    Temat postu:

Ceres z 1781 to fregata typu Active, który scharakteryzowałem przy losach fregaty Daedalus z 1780. Zamówiono ją w prywatnej stoczni firmy Fearon & Webb, w Liverpoolu, 7.05.1779. Stępkę położono 1.09.1779 (albo 3 dni później). Wodowanie fregaty miało miejsce 19.09.1781, ukończono ją do 11.02.1782. Rzeczywiste wymiary: 126’3,5”, 35’5” albo 35'7", 11’11,5”, tonaż 692 tony.
Od 25.07.1781 fregatą Ceres dowodził kmdr James Hawkins. Jednostka 8.04.1782 popłynęła na wody Ameryki Północnej, przewożąc do Nowego Jorku nowego głównodowodzącego armii, Guya Carletona. Zdobyła amerykańskie żaglowce korsarskie 6.07.1782 i 28.09.1782. Wróciła z Carletonem na pokładzie do Anglii. Wycofano ją do rezerwy w lutym 1784. Przechodziła w Woolwich remonty (od lipca do września 1784 i od kwietnia 1790 do marca 1792) oraz była tam wyposażana (od grudnia 1792 do lutego 1793). Od stycznia 1793 komendę nad nią sprawował kmdr Richard Incledon. Ceres współdziałała w czerwcu 1793 w zdobyciu korsarza francuskiego na Morzu Północnym. Pożeglowała ku Wyspom Podwietrznym 24.11.1793. Brała udział w zdobyciu Martyniki 2.02.1794 oraz wysepek Saintes 10.04.1794. W 1795 dowodził fregatą kmdr John Goodwin (albo Joseph) Peyton. Skierowano ją w grudniu 1795 na Morze Śródziemne. W 1796 jej dowódcą był kmdr James Newman Newman. Należała do sił kadm. Parkera stacjonujących na Jamajce. Uczestniczyła w nieudanym ataku floty i wojska 21.03.1796 na miejscowość Léogane na San Domingo. Od około kwietnia 1797 do początku 1798 komendę nad Ceres bazującą na Jamajce sprawował kmdr Robert Waller Otway. W styczniu 1798 lub styczniu 1799 przejął ją kmdr Richard Harrison Pearson. Fregata zdobyła francuskie okręty korsarskie w marcu 1798, 12.05.1798, 18.05.1798, 30.05.1798, współdziałała w zdobyciu innego w maju 1798, zniszczyła kolejny w pobliżu San Juan 1.06.1798, a potem cztery następne 20.06.1798. W styczniu 1799, częściowo rozbrojona, operowała na Morzu Śródziemnym. Od czerwca do lipca 1799 wyposażono fregatę w Portsmouth do pełnienia roli transportowca wojska. Od lipca 1799 dowodził nią commander John Nicholas (w 1800 jednostka stała na Spithead), potem commander James Russell (zmarł 26.12.1801 na pokładzie tego żaglowca), w 1802 commander Charles Jones. W tym czasie Ceres brała udział - w roli transportowca - w połączonej brytyjsko-rosyjskiej operacji przeciwko Holandii (ekspedycja Helder) od sierpnia do października 1799. Od grudnia 1799 do lutego 1800 woziła żołnierzy (m.in. rosyjskich) i zapasy na Guernsey. Od marca 1800 zaczęła uczestniczyć w przygotowaniach do lądowania w Egipcie, kursując między kotwicowiskami południowej Anglii i Kornwalii (Portsmouth, Downs). Wyprawa do Egiptu miała miejsce od marca do września 1801, Ceres wróciła z niej w grudniu 1801, przechodząc kwarantannę w okresie 23.12.1801-4.01.1802. Opuściła Spithead 17.03.1802 z zadaniem zabrania żołnierzy z Cowes i zawiezienia ich na Jamajkę, ostatecznie wyruszyła ze Spithead do Indii Zachodnich 30.03.1802, docierając do Jamajki około maja. Wróciła stamtąd do Plymouth 21.09.1802, trzy dni potem zawinęła do Spithead. W tym samym miesiącu przeszła do Chatham. Między kwietniem a majem 1803 przystosowano jednostkę w Sheerness do służby w charakterze koszar przejściowych. W kwietniu 1803 zarejestrowano ją w Nore jako magazyn dla ubrań, pościeli i innych tobołków marynarskich. Używana w tym charakterze do 1812, miała za dowódców sześciu następujących po sobie poruczników (Johnstone, Wheatley, Hooper, Cubis, Orton, Leigh). W grudniu 1812 przeszła do Chatham pełnić rolę stacjonarnego okrętu flagowego kadm. Thomasa Surridge. Wtedy (od 11.12.1812 do 4.06.1814) dowódcą Ceres był kmdr James Prevost. W sierpniu 1816 przekształcono jednostkę w magazyn żywności w Chatham. Żaglowiec rozebrano w Chatham w marcu 1830.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
knowak




Dołączył: 12 Sie 2010
Posty: 1598
Przeczytał: 1 temat

Skąd: Częstochowa

PostWysłany: Pon 15:45, 07 Maj 2018    Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ASTRAEA (1781).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Wto 8:12, 08 Maj 2018    Temat postu:

Astraea z 1781 to kolejna fregata typu Active, który scharakteryzowałem przy losach fregaty Daedalus z 1780. Zamówiono ją w prywatnej stoczni Roberta Fabiana w East Cowes 7.05.1779. Stępkę położono we wrześniu 1779. Wodowanie fregaty miało miejsce 24.07.1781, ukończono ją do 19.09.1781 w Portsmouth. Została wtedy uzbrojona w 26 dział 12-funtowych na pokładzie głównym, 4 działa 6-funtowe i 4 karonady 18-funtowe na pokładzie rufowym, 2 działa 6-funtowe i 2 karonady 18-funtowe na pokładzie dziobowym. Rzeczywiste wymiary: 126’0”, 35’9”, 12’0”, tonaż 703 tony. Wbrew pierwotnemu projektowi miała już najprawdopodobniej stałe nadburcia pokładu rufowego.
Od lipca 1781 fregatą Astraea dowodził kmdr Matthew Squire. Jednostka 7.10.1781 popłynęła na wody Ameryki Północnej, m.in. do Quebeku. Współdziałała w zdobyciu wielkiej amerykańskiej (ściśle biorąc, należącej do księcia Luksemburga i czarterowanej przez marynarkę Karoliny Południowej) fregaty 40-działowej South Carolina u wybrzeży Delaware 20.12.1782. Uczestniczyła w pojmaniu amerykańskiego okrętu korsarskiego 15.03.1783. Wycofano ją do rezerwy w styczniu 1784. Przechodziła w Woolwich remont (od września do listopada 1784) oraz była tam wyposażana (od lipca do listopada 1786). Od września 1786 komendę nad nią sprawował kmdr Peter Rainier. Astraea pożeglowała 6.01.1787 na placówkę jamajską. Przez trzy lata Rainier zawijał do portów wszystkich brytyjskich wysp w Indiach Zachodnich oraz odwiedzał kolonie hiszpańskie i francuskie. Fregata została wycofana do rezerwy w maju 1790. Od marca 1793 jej kapitanem był kmdr Robert Moorsom. Firma Randall z Rotherhithe remontowała fregatę od maja do sierpnia 1793. Astraea była potem wyposażana w Deptford od września do października 1793. Od stycznia 1794 dowodził nią kmdr Henry Paulet. Należała do pilnującej Brestu eskadry kadm. Colpoysa. Zdobyła w tej okolicy 10.04.1795 francuską fregatę 36-działową Gloire. Nie miała wtedy żadnych karonad. Od czerwca 1795 komendę nad nią sprawował kmdr Richard Lane. Była obecna podczas bitwy pod Groix 25.06.1795. Została skierowana na wody Jamajki 10.03.1796. Należała tam do floty kadm. Christiana w Indiach Zachodnich. Brała udział w zdobyciu wyspy Santa Lucia po walkach 27.04-26.05.1796. Uczestniczyła w akcjach pod St Vincent i Grenadą w czerwcu 1796. Od kwietnia 1797 dowodził nią kmdr Richard Dacres. Zarówno on (w sierpniu 1797) jak kmdr Lane (w lipcu 1796) narzekali na słabość konstrukcji rufy fregaty. Astraea zdobyła holenderski żaglowiec korsarski 1.06.1797 koło Skagen. We wrześniu 1797 operowała na Morzu Północnym. Pochwyciła francuski okręt korsarski z Dunkierki 22.04.1798 w pobliżu Dogger Bank, francuską jednostkę korsarską 20.05.1798 na placówce jamajskiej oraz kolejną (lugier) 10.04.1799 na Morzu Północnym (na którym operowała już na początku stycznia 1799). W następny rejs krążowniczy Astraea wyszła z Yarmouth 23.04.1799. Fregatę wycofano do rezerwy we wrześniu 1799. W okresie od marca do czerwca 1800 została przystosowana w Deptford do pełnienia roli transportowca wojska. Od kwietnia 1800 jej dowódcą był commander Peter Ribouleau. Opuściła 5.08.1800 Portsmouth, udając się na Morze Śródziemne. Uczestniczyła w wysadzeniu armii brytyjskiej w Egipcie w marcu 1801. Jej kapitan pomagał wtedy w kierowaniu łodzi wiozących artylerię polową i przy desancie w zatoce Abukir. Walczył także na lądzie. W lipcu 1801 musiał chwilowo zrezygnować z dalszej aktywnej służby z powodu stanu zdrowia. Astraea zabrała z Egiptu niezdolnych do służby żołnierzy i poprzez Maltę oraz Lizbonę (gdzie stała pod koniec listopada 1801) wróciła do Anglii, przybywając na Solent 5.12.1801. Stała w kwarantannie na kotwicowisku Motherbank do 14.12.1801. Przebywała na Spithead jeszcze 4.01.1802 - dowodził nią wtedy commander Charles Apthorpe. Przeszła ze Spithead do Sheerness na początku kwietnia 1802, wkrótce potem do Chatham, gdzie wycofano ją do rezerwy. Firma Mestaers z Deptford (właścicielem był Peter Mestaer, ale już jego nazwisko pisano różnie, a przenoszone na teren i budynki ulegało dalszym przetworzeniom) remontowała żaglowiec od listopada 1804 do maja 1805. Od kwietnia 1805 Astraea, przywrócona do statusu fregaty, była dowodzona przez komandora Jamesa Carthew i używana na Morzu Północnym, bazując na Downs. Od lutego 1806 dowodził nią kmdr James Dunbar, a od listopada 1807 - kmdr Edmund Heywood. Zawinęła 1.12.1806 do Helsingör, doświadczona przez bardzo złą pogodę w Skagerraku - wiozła pasażerów, w tym dyplomatów. Zdobyła 14.12.1807 francuski lugier korsarski. W tym czasie nosiła 6 karonad 24-funtowych, z tym że 4 z nich zastąpiły wcześniejsze 4 działa 6-funtowe z pokładu rufowego, a dwie dostawiono do 2 dział 6-funtowych na pokładzie dziobowym. W marcu 1808 płynęła z Jamajki, eskortując przez Cieśninę Mona żaglowiec pocztowy. Potem okręty się rozdzieliły, a pogoda ulegała stałemu pogarszaniu, przez wiele dni uniemożliwiając branie pozycji ze słońca. Dostrzeżono 23 marca ląd, który nawigator uznał bezdyskusyjnie za Puerto Rico, a który okazał się wyspą Anegada w grupie Wysp Dziewiczych. Błędne rozpoznanie doprowadziło do przyjęcia błędnego kursu, a ten przywiódł fregatę na skały. Wszelkie standardowe próby ratowania okrętu zawiodły, a przy wystrzale wzywającym pomoc pękło działo, zabijając dwóch ludzi. Dwóch innych utonęło podczas przeprawiania się na ląd, ale reszta załogi do niego dotarła. Jednego marynarza, którego katastrofa najwyraźniej za bardzo wytrąciła z równowagi, oskarżono potem o bunt i powieszono.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
knowak




Dołączył: 12 Sie 2010
Posty: 1598
Przeczytał: 1 temat

Skąd: Częstochowa

PostWysłany: Pon 10:49, 14 Maj 2018    Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu QUEBEC (1781).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Wto 7:35, 15 Maj 2018    Temat postu:

Quebec z 1781 to ostatnia nieomówiona jeszcze fregata typu Active, który scharakteryzowałem przy losach fregaty Daedalus z 1780. Zamówiono ją w prywatnej stoczni firmy George Parsons & Stares w Bursledon 15.09.1779. Stępkę położono w czerwcu 1780. Wodowanie fregaty miało miejsce 24.05.1781, ukończono ją do 8.08.1781 w Portsmouth. Rzeczywiste wymiary: 126’3”, 35’6,5”, 12’1,5”, tonaż 700 ton.
Od maja 1781 fregatą Quebec dowodził kmdr Christopher Mason, skierowany do służby na kanale La Manche. Jednostka 3.09.1781 popłynęła na wody Ameryki Północnej. Zdobyła amerykańskie żaglowce korsarskie 26.04.1782 i 27.08.1782. Współdziałała w zdobyciu wielkiej amerykańskiej (ściśle biorąc, należącej do księcia Luksemburga i czarterowanej przez marynarkę Karoliny Południowej) fregaty 40-działowej South Carolina u wybrzeży Delaware 20/21.12.1782. Wycofano ją do rezerwy w 1783. Wyposażana do ponownej aktywnej służby (od września 1790 do marca 1791) w Portsmouth. Od października 1790 komendę nad nią sprawował kmdr John Rodney (niewydarzony syn adm. Rodneya, który odziedziczył wiele z uciążliwych wad ojca, a żadną z jego wielkich zalet). Kryzys w stosunkach międzynarodowych skończył się w 1791 i fregata prawdopodobnie nie zdążyła na dobre wyjść w morze. Ponownie ją wyposażono - tym razem w Deptford - w okresie od kwietnia do czerwca 1793. Od czerwca 1793 jej kapitanem był kmdr Josias Rogers. Quebec pełniła chwilowo rolę jednostki flagowej kadm. Macbride, który z małą eskadrą (2 fregaty i pływająca bateria), współpracując z oddziałem wojska gen. Greya, zaatakował 31.10.1793 francuskie pozycje w Ostendzie i Nieuport, zmuszając przeciwnika do wycofania się do Dunkierki. Pożeglowała 26.11.1793 ku Wyspom Podwietrznym. Uczestniczyła w działaniach floty wiceadm. Jervisa w 1794 w Indiach Zachodnich, m.in. w zdobyciu Martyniki po walkach od 5.02 do 22.03 oraz Wysepek Świętych w kwietniu. Na początku stycznia 1795 znajdowała się w porcie Pointe-a-Pitre na Gwadelupie. Rogers wyróżnił się podczas walk na Grenadzie w 1795 i tam zmarł 24.04.1795 na żółtą febrę. Dowództwo fregaty przejął wtedy kmdr James Carpenter (wrócił na niej do Anglii), a w 1796 - kmdr John Cooke. Quebec zdobyła w marcu 1796 francuski 10-działowy kuter marynarki wojennej Aspic u wejścia na Kanał Św. Jerzego (też w marcu 1796 Francuzi stracili na kanale La Manche okręt korsarski Aspic i odtąd te dwie jednostki „okrutnie” się mylą wszystkim autorom). Zaatakowana przez dwie francuskie fregaty 6-7.07.1796 koło Puerto Rico, utraciła mały konwój. Zdobyła francuski 18-działowy bryg Africaine 3.12.1796 koło San Domingo. Jej łodzie uczestniczyły w ataku brytyjskiej eskadry 20.04.1797 na statki zgromadzone w Jean Rabel na San Domingo, podczas którego pochwycono handlową fregatę, trzy brygi, trzy szkunery i dwa slupy. Quebec została wycofana do rezerwy w listopadzie 1797. Od kwietnia 1798 dowodził nią kmdr William George Fairfax, ale krótko - najpóźniej 1.01.1799 znów była w rezerwie w Portsmouth. Od stycznia 1799 komendę nad nią sprawował kmdr Henry William Bayntun. Do marca trwało wyposażanie w Portsmouth, 24.04.1799 fregata pożeglowała na placówkę jamajską. W czerwcu 1800 zdobyła tam francuską jednostkę korsarską. Operowała w rejonie nadal w listopadzie 1800. Pod koniec stycznia 1801 i na początku marca 1801 przebywała w Port Royal. W marcu 1801 dowództwo nad fregatą przejął kmdr Robert Mends, ale już od czerwca tego samego roku jej kapitanem był kmdr Charles Grant. Quebec opuściła Jamajkę 8.06.1802, dotarła na Spithead 11.07.1802. Dwa dni później odesłano ją stamtąd do Woolwich (przez Downs), gdzie została wycofana do rezerwy. W październiku 1803 oddano ją czasowo towarzystwu Trinity House, pod zarządem którego miała stać (wraz z wieloma innymi żaglowcami) zakotwiczona w poprzek Tamizy. Przeszła remont w stoczni Perry’ego w Blackwall od marca do lipca 1805. Do października 1805 wyposażono ją w Woolwich do aktywnej służby, z nieco zmienionym uzbrojeniem - na pokładzie rufowym i dziobowym miała teraz 9-funtówki zamiast 6-funtówek. Od sierpnia 1805 dowodził nią kmdr George Dundas, skierowany na Morze Północne. Od 23.01 czy od lutego 1806 do 20.05.1806 kapitanem fregaty był kmdr George M’Kinley, a po nim kmdr Charles John Carey, wicehrabia Falkland. Quebec brała udział w operacjach przeciwko duńskiej wyspie Helgoland w sierpniu i wrześniu 1807, zakończonych kapitulacją Duńczyków 5.09 i wzięciem w posiadanie przez Wielką Brytanię. Jednak noblesse nie każdego oblige i 29.10.1807 wicehrabia został wyrokiem sądu wojennego usunięty z komendy za pijaństwo i zachowanie niegodne dżentelmena. Następnym dowódcą był kmdr George Poulett (od 14.11.1807 do 16.04.1810). Fregata operowała przede wszystkim na wodach krajowych (bazując m.in. na Downs), ale 30.04.1809 pożeglowała ku Nowej Fundlandii. W tym czasie nosiła na pokładzie rufowym 4 działa 9-funtowe i 4 karonady 24-funtowe, a na pokładzie dziobowym 2 działa 9-funtowe i 2 karonady 24-funtowe. W marcu 1810 komendę przejął kmdr Charles Sibthorp John Hawtayne. Quebec krążyła po Morzu Północnym. Zdobyła francuskie żaglowce korsarskie 16.03.1810, 21.03.1810. Jej łodzie współdziałały w zniszczeniu dwóch lub trzech francuskich okrętów korsarskich na Vlie 29.05.1810. Łodzie fregaty zdobyły francuski szkuner korsarski na redzie Terschelling 8.11.1810. Quebec współdziałała w pochwyceniu francuskiej jednostki korsarskiej 2.12.1810. Łodzie fregaty współdziałały w zdobyciu czterech kanonierek w pobliżu wyspy Norderney 2.08.1811. Jednostka przybywając spod Helgolandu zawinęła do Yarmouth 18.09.1811. Wyszła stąd w kolejny rejs krążowniczy 29.09.1811. Zdobyła 30.10.1811 (albo 30.11.1811) na Morzu Północnym kolejny francuski okręt korsarski. Na początku listopada 1811 stała w Yarmouth, już 6.11 została wyprawiona w następny rejs krążowniczy, w grudniu operowała przy ujściu Skaldy, wróciła do Deal 26.12.1811. Wycofano ją do rezerwy w lutym 1812. W styczniu 1813 została przystosowana w Sheerness do pełnienia roli stacjonarnych koszar przejściowych (hulka), wg Winfielda - w Plymouth. Jeśli to w ogóle prawda, to bardzo jednak wątpliwe, aby tam kiedykolwiek dotarła. Już od grudnia 1812 dowodził jednostką por. Thomas Leigh, który zmarł 26.02.1814 w Great Nore w trakcie sprawowania tej komendy. Następny dowódca, por. Robert Scallon, też nie ruszał się z nią z Nore. Quebec została rozebrana w Sheerness (czyli praktycznie znowu w tym samym miejscu) w lipcu 1816.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
knowak




Dołączył: 12 Sie 2010
Posty: 1598
Przeczytał: 1 temat

Skąd: Częstochowa

PostWysłany: Pon 8:50, 21 Maj 2018    Temat postu:

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu FLORA (1780).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Wto 16:52, 22 Maj 2018    Temat postu:

Flora to jednostka, która nadała nazwę typowi fregat, zaprojektowanemu w 1778 przez Johna Williamsa (plany zatwierdzono 6.11.1778). Już na etapie budowy przechodziła rozmaite modyfikacje, kolejną fregatę tego typu nieco zmieniono, a w następnych skorygowano nawet linie. Wszystkie należały do klasy fregat 36-działowych z 18-funtówkami w baterii głównej. Początkowo planowano, aby na pokładzie rufowym Flora niosła tylko 8 dział 6-funtowych, a na pokładzie dziobowym 2 takie działa. Jednak jeszcze przed wodowaniem zdecydowano (30.09.1779) o dodaniu na pokładzie rufowym 4 karonad 18-funtowych, na pokładzie dziobowym także czterech takich karonad, ponadto uzbrojenie uzupełniono o tuzin pół-funtowych działek relingowych. Także przed wodowaniem (25.04.1780) postanowiono zmienić 6-funtówki z odkrytych pokładów na 9-funtówki. Wymiary projektowe: długość pokładu działowego 137’0”, szerokość 38’0”, głębokość 13’3”, tonaż 869 ton. Załoga: 260 ludzi (przed wodowaniem zmieniona na 270 ludzi). Uzbrojenie pokładu głównego: 26 dział 18-funtowych. Fregaty tego typu charakteryzowały się mocną budową, miały świetną dzielność morską i bardzo wysoko (jak na tamte lata) nosiły furty głównej baterii; były sprawne manewrowo (dokonywały zwrotów szybko i pewnie) oraz dobrze trzymały się wiatru (zwłaszcza przy umiarkowanej pogodzie). Żeglowały sucho, z niewielkim kołysaniem, przez co stanowiły dobrą platformę dla dział. Ich piętą achillesową była mała prędkość, na dodatek mocno się pogarszająca przy wzburzonym morzu.
Flora została zamówiona w królewskiej stoczni w Deptford 6.11.1778. Stępkę położono 21.11.1778. Zwodowano fregatę 6.05.1780, ukończono do 23.06.1780. Jej rzeczywiste wymiary były identyczne jak projektowe. Od maja 1780 dowodził nią kmdr William Peere Williams. Flora w słynnym pojedynku zdobyła 11.08.1780 koło Ouessant francuską fregatę 32-działową (z 12-funtówkami w baterii głównej) Nymphe. Udała się 13.03.1781 z Flotą Kanału wiceadm. Darby do Gibraltaru, gdzie zawinięto z wielkim konwojem 12.04. Tej samej nocy Darby skierował fregatę Flora wraz z 28-działową fregatą (z 9-funtówkami w baterii głównej) Crescent na Morze Śródziemne, dla osłony konwoju udającego się na Minorkę. W rejsie powrotnym obie jednostki były ścigane 23.05.1781 u południowo-wschodnich wybrzeży Hiszpanii przez hiszpańską eskadrę, zanim dotarły do Gibraltaru 29.05. Stamtąd udały się pod Ceutę i zaatakowały 30.05.1781 holenderskie fregaty 36-działowe (z 12-funtówkami w baterii głównej) Castor i Briel - Flora zdobyła pierwszą z nich oraz odbiła Crescent (która wcześniej musiała poddać się dużo silniejszej przeciwniczce). Po prowizorycznej naprawie uszkodzeń trzy fregaty udały się w dalszą drogę do Anglii. Kiedy Flora ścigała 19.06.1781 napotkanego korsarza francuskiego, natrafiła na dwie francuskie fregaty - Gloire i Friponne. Williams miał wprawdzie trzy okręty, ale w kiepskim stanie (jeden był tylko pryzem) i z bardzo przerzedzonymi załogami; zdecydował się na odwrót, podczas którego Brytyjczycy stracili zarówno fregatę Castor, jak Crescent. Jesienią 1781 Flora nadal należała do Floty Kanału wiceadm. Darby. Współdziałała w zdobyciu francuskiego żaglowca (wielkości korwety) koło Cape Clear. Od grudnia 1781 dowodził nią kmdr Samuel Marshall. Pożeglowała ku Wyspom Podwietrznym 15.01.1782. Była koło Dominiki 9.04.1782, brała udział w bitwie u Wysepek Świętych 12.04.1782. Pod koniec 1782 wycofano ją do rezerwy. Od maja 1783 jej kapitanem był tymczasowo por. George Bowen. Od lipca 1783 właściwą komendę przejął kmdr Robert Montagu, skierowany 6.11.1783 w rejon Jamajki. Od czerwca 1784 dowódcą fregaty był na placówce jamajskiej kmdr George Stoney. Flore została wycofana do rezerwy we wrześniu 1786. Przeszła w Blackwall gruntowny remont od sierpnia 1790 do stycznia 1793. Od stycznia 1793 dowodził nią kmdr John Borlase Warren. Pochwyciła w czerwcu 1793 na kanale La Manche francuski żaglowiec korsarski. Zdobyła 23.01.1794 niedaleko Hawru francuską korwetę 16-działową Vipère. Współdziałała w zdobyciu 23.04.1794 koło wyspy Batz francuskiej fregaty 40-działowej Pomone i korwety 24-działowej Babet. Pochwyciła w czerwcu 1794 dwa francuskie okręty korsarskie. Współpracowała w doprowadzeniu 23.08.1794 do zniszczenia na skałach Penmarcks francuskiej fregaty 40-działowej Volontaire i 18-działowej korwety Alerte. Warren został starszym komodorem i we wrześniu 1794 Flora otrzymała nowego dowódcę - był nim najpierw kmdr William Albany Otway, potem kmdr Thomas Drury, od grudnia 1794 lub od stycznia 1795 commander (awansowany na komandora 9.07.1795) Henry Lidgbird Ball. Na początku stycznia 1795 jednostka została wysłana z Falmouth razem z fregatami Arethusa i Diamond pod Brest, dla sprawdzenia wiadomości o wyjściu stamtąd floty francuskiej, co okazało się prawdą (fatalny dla Francuzów Rejs Wielkiej Zimy). Flora, którą od października 1795 do 1801 dowodził kmdr Robert Gambier Middleton, popłynęła 27.11.1795 na Morze Śródziemne. W grudniu 1795 wchodziła w skład eskadry komodora Troubridge'a operującej na Morzu Egejskim. Wróciła na wody angielskie i uczestniczyła w zdobyciu żaglowca korsarskiego 14 czy 15.05.1796 koło Dunkierki. W 1797 odbyła rejs na Nową Fundlandię i z powrotem. W trakcie rejsu z Lizbony do Anglii współdziałała w zdobyciu francuskiego korsarza 13.04.1797. Pod koniec kwietnia 1797 niosła na pokładzie rufowym 6 karonad 32-funtowych, a na pokładzie dziobowym 2 takie karonady. Pochwyciła 2.05.1798 koło Sardynii francuski bryg 10-działowy Corcyre. Kiedy komendę nad nią sprawował tymczasowo kmdr Alexander Wilson (przed powrotem Middletona), zdobyła 13.05.1798 francuski bryg 18-działowy Mondovi, porwany z kotwicy w Cerigo. Latem 1798 adm. St Vincent wysłał ją razem z 36-działową fregatą Caroline na Maderę, aby obie zapewniły osłonę konwojom idącym do Afryki i Indii Zachodnich. W okresie od 29.07 do 4.12.1798 jednostki te na wodach wokół Azorów odbiły 5 statków własnych i sojuszniczych, pochwyciły (4.10.1798) francuski żaglowiec korsarski i wiele statków hiszpańskich. Przebywając następnie na placówce lizbońskiej Flora zdobyła, względnie współdziałała w zdobyciu, francuskie żaglowce korsarskie 25.01.1799, 20.02.1799, 28.04.1799, 25.07.1799 i hiszpańskie 27.02.1799, 20.03.1800, 9.04.1800. Zdobyła 22.06.1800 idący z Rio de La Plata hiszpański okręt pocztowy (królewski) z cennym ładunkiem. Ponadto w okresie 15.01.1799-16.11.1800 odbiła z rąk francuskich korsarzy dwa statki obcych bander oraz 6 brytyjskich, zdobyła dwa statki francuskie i jeden hiszpański. W grudniu 1800 eskortowała konwój idący z Lizbony do Gibraltaru i na Maltę. W tym samym miesiącu wspólnie z fregatą Emerald wymuszała na Morzu Śródziemnym prawo do przeszukiwania neutralnych żaglowców duńskich, co wywołało zadrażnienia dyplomatyczne. Zdobyła 19.02.1801 na Morzu Śródziemnym hiszpański statek handlowy. W marcu 1801 brała udział w operacji wysadzenia wojsk w Egipcie. Pod koniec marca była już z powrotem w Anglii. Kadm. Holloway podniósł na niej w Portsmouth 19.05.1801 swoją flagę. Jednak 23.05.1801 Flora została zarejestrowana jako 18-działowy slup z załogą 121 ludzi i do czerwca 1801 była przygotowywana do pełnienia tymczasowej służby. Opuściła 16.06.1801 Spithead, aby służyć jako okręt strażniczy w Needles. Dowodził nią w 1801 commander Edward Kendall (awansowany do stopnia captain 29.04.1802). Od lipca 1801 do stycznia lub kwietnia 1802 Flora była okrętem strażniczym u przejścia Needles, następnie została wycofana do rezerwy w Portsmouth. Pod koniec września 1804 podjęto decyzję, by przywrócić ją do normalnej służby. William Barnard, właściciel stoczni w Deptford Green, remontował jednostkę od grudnia 1804 do kwietnia 1805. Wyposażano ją w Deptford do czerwca 1805. Ponownie została wpisana na listę aktywnych okrętów floty 6.05.1805, jako fregata 36-działowa. Niosła wtedy na pokładzie rufowym tylko karonady 32-funtowe (w liczbie 8 sztuk), a na pokładzie dziobowym 2 działa 9-funtowe i 2 karonady 32-funtowe. Dowodził nią kmdr Loftus Otway Bland, skierowany na wody irlandzkie. W 1806 operowała na Morzu Północnym. Przybyła z Downs na Spithead 4.08.1806. Pod koniec 1806 operowała na Morzu Śródziemnym. Zdobyła tam 25.11.1806 hiszpański okręt korsarski. W styczniu 1808 eskortowała na Morzu Północnym statek z jeńcami na wymianę, skierowany do Holandii; po jego odejściu zbliżyła się 17.01 do Texel, dla rozpoznania nieprzyjacielskich okrętów stojących na Maasdiep. Dowiedziawszy się, że wspomniany statek znajduje się teraz w Harlingen, popłynęła ku niemu wzdłuż holenderskiego wybrzeża i w południe 18.01.1808 wpakowała się na mieliznę koło Terschelling. Podczas przypływu zeszła wprawdzie na głębszą wodę, ale doznała tak poważnych uszkodzeń kadłuba, że nie dało się jej uratować. Dla ratowania ludzi sztrandowano, jednak w bardzo ciężkich warunkach (zima, śnieg, zła pogoda) dziewięciu członków załogi i tak zmarło z wyczerpania. Reszta dostała się do niewoli.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
knowak




Dołączył: 12 Sie 2010
Posty: 1598
Przeczytał: 1 temat

Skąd: Częstochowa

PostWysłany: Śro 8:26, 30 Maj 2018    Temat postu:

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu THALIA (1782).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Czw 14:48, 31 Maj 2018    Temat postu:

36-działowa fregata Thalia z 1782 należała do typu Flora, który scharakteryzowałem ogólnie przy jednostce, jaka nadała mu nazwę.
Thalia została zamówiona w prywatnej stoczni firmy John Nowlan & Thomas Calhoun, w Bursledon, 19.12.1780. Stępkę położono w marcu 1781 (wtedy jeszcze planowano, że fregata będzie się nazywać Unicorn). O zmianie nazwy zdecydowano 15.08.1782. Zwodowano jednostkę 7.11.1782, ukończono do 18.01.1783 w Portsmouth. Jej rzeczywiste wymiary to: 137'1", 38'3", 13'3", tonaż 881,5 tony. Urząd marynarki nie był zachwycony jakością wykonania (między innymi niewłaściwą liczbą drewnianych łączników) i krytykował stocznię w grudniu 1782. Od grudnia 1782 do kwietnia 1783 dowodził fregatą kmdr Robert Calder. Thalia stała potem w rezerwie, remontowana na małą skalę w Portsmouth w okresie marzec - grudzień 1790 i wyposażana tamże w okresie styczeń - luty 1793. Niosła odtąd na pokładzie rufowym, oprócz 8 dział 9-funtowych (o długości 7 stóp), także 4 karonady 32-funtowe. Oczywiście na pokładzie głównym pozostało 26 dział 18-funtowych (o długości 9 stóp). Od stycznia 1793 jej kapitanem był kmdr Richard Grindall, przydzielony do służby krążowniczej. W kwietniu 1794 na pokład rufowy jednostki wstawiono dodatkowe 2 karonady 18-funtowe. Fregata zdobyła 20.02.1795 koło Dunkierki 14-działowy kuter/bryg francuskiej marynarki wojennej Requin. Od 1795 dowodził nią kmdr lord Henry Paulet. W składzie Floty Kanału lorda Bridport wyszła 12.06.1795 ze Spithead i brała udział w bitwie pod Groix 23.06.1795. Skierowano ją 7.01.1797 na południe w eskadrze kadm. Parkera, mającej wzmocnić adm. Jervisa na placówce śródziemnomorskiej (eskadra dołączyła do niego 6.02.1797 koło Przylądka Św. Wincentego). Thalia zdobyła 10.09.1797 francuski 16-działowy bryg-awizo Espoir na Morzu Śródziemnym. Na placówce lizbońskiej pochwyciła dwa francuskie żaglowce korsarskie 5.02.1798, hiszpańskie 27.02.1798 i 4.03.1798. W maju 1798 zajmowała się sondowaniem wokół przylądka Spartel i w zatoce Jeramie (sprawdzając, czy nadawałaby się na kotwicowisko dla floty adm. St. Vincent). Kiedy St. Vincent dowiedział się o ciężkich uszkodzeniach flagowca Nelsona w sztormie pod Tulonem, wysłał fregatę 13.06.1798 do Gibraltaru, aby uzupełniła zapasy, a także wzięła na pokład stengi fok- i grotmasztu dla 74-działowca. Jednak w tym czasie sąd wojenny pozbawił Pauleta komendy za uderzenie swojego oficera. Musiano 13.06 mianować pośpiesznie porucznika Johna Newhouse tymczasowym kapitanem (w randze commander). Rozkazy w zalakowanej kopercie kazały dowódcy udać się na Morze Śródziemne i odszukać Nelsona. Okazało się to zadaniem bardzo trudnym - fregata po dotarciu pod Tulon 25.06 nie znalazła tam ani liniowców Nelsona, ani francuskich. Słysząc o pobycie armady francuskiej w zatoce Saint Florent skierowała się na Korsykę, a potem do Livorno. Wg raportów Francuzi odpłynęli stamtąd 16 dni wcześniej, a Nelson 6 dni po nich. Thalia przeszła Cieśninę Mesyńską 13.07.1798, ponad trzy tygodnie za Nelsonem, ciągle nie wiedząc dokąd kierowała się flota francuska i brytyjski kontradmirał. Dwa dni później dowiedziano się o zdobyciu Malty przez Francuzów. Myszkując w rozmaitych kierunkach w zależności od pozyskiwanych strzępów informacji, fregata kierowała się do Syrakuz, Krety (tu była 24.07), Trypolisu (12.08). Dowiedziano się 14.08 w Trypolisie o pobycie Nelsona pod Aleksandrią, napotkano 20.08 w okolicach dzisiejszej Zatoki Wielkiej Syrty francuskie okręty uciekające spod Abukiru (na fregacie nie słyszano jeszcze o tym, że była wielka bitwa i chodzi o niedobitki z niej, próbujące zresztą w dniach 20-21.08 przechwycić Anglików), napotkano 24.08 inną fregatę brytyjską wiozącą informację o bitwie pod Abukirem, dotarto wkrótce pod Aleksandrię. Tam nie było już Nelsona, a komandor Samuel Hood nakazał dowódcy fregaty przekazać część zapasów i wody na poważnie uszkodzony 74-działowiec Goliath, po czym udać się za Nelsonem na Sycylię. Thalia zawinęła do Mesyny 13.09.1798. Kontradmirał skorzystał z tymczasowości dowodzenia fregatą i w styczniu 1799 mianował jej kapitanem swego pasierba: kmdr Joseph Nisbet sprawował komendę do 1800, obarczany rozmaitymi misjami na Morzu Śródziemnym, w marcu 1799 skierowany na placówkę lizbońską, w lipcu 1799 z powrotem na Morze Śródziemne, gdzie Thalia operowała do października 1800. Jej łodzie zdobyły hiszpańskiego korsarza 29.07.1800. Pochwyciła 12.09.1800 hiszpański statek handlowy (żeglujący z Malagi do Ceuty). Dotarła 7.10.1800 do Plymouth z depeszami z Gibraltaru. W listopadzie 1800 Nisbet raportował o bardzo silnym poluzowaniu konstrukcji rufy. Rozkaz admiralicji z 36.05.1801 polecał przekazać jednostkę Ministerstwu Transportu. W Deptford przystosowano ją w okresie styczeń - lipiec 1801 do pełnienia roli transportowca wojska, uzbrojonego tylko w 20 dział 9-funtowych na głównym pokładzie. W lipcu 1801 kapitanem żaglowca został commander John Moncur. Od sierpnia do października 1801 Thalia woziła żołnierzy między portami południowej Anglii, Kornwalii i Irlandii. W listopadzie 1801 skierowano ją do Indii Zachodnich. Pod koniec sierpnia 1802 znajdowała się na Martynice, a na początku stycznia 1803 na Barbados. W marcu 1803 wyruszyła z Antigui z żołnierzami, dowiozła ich 23.04.1803 na Spithead. Na początku maja 1803 została odstawiona w Nore do rezerwy. Zdecydowano 18.04.1803, aby ponownie klasyfikować ją i uzbrajać jak fregatę. Na pokładzie rufowym miała mieć teraz tylko 6 karonad 32-funtowych (w 1805 dodano jeszcze 4), a na pokładzie dziobowym 2 działa 9-funtowe i 2 karonady 32-funtowe. Po remoncie i wyposażeniu w Deptford (sierpień 1804 - kwiecień 1805) jednostkę wprowadzono znów do aktywnej służby, przy czym od marca 1805 jej kapitanem był kmdr James Walker, obarczany patrolowaniem i eskortowaniem konwojów, zanim nie został wysłany 27.09.1805 do Indii Wschodnich. Fregata wróciła do Anglii w styczniu 1806. Od października 1807 do listopada 1808 dowodził nią kmdr Thomas Manby. Od października 1807 do 1808 Thalia była jednostką flagową kadm. Nagle, pełniącego rolę głównodowodzącego na Guernsey. Zdobyła francuski okręt korsarski 29.10.1807 na wodach kanału La Manche, koło Cherbourga. Wysłano ją 20.04.1808 (z fregatą Medusa i brygiem Locust) ku Cieśninie Davisa, na (daremne) poszukiwania dwóch francuskich fregat, które jakoby miały zagrażać grenlandzkiemu rybołówstwu. Po 12 tygodniach wśród gór lodowych oraz kotwiczeniu u wybrzeży Labradoru, okręty wróciły do Anglii trasą przez Kadyks i Gibraltar. Od listopada 1808 do 1812 dowódcą fregaty był kmdr James Giles Vashon. Pożeglowała 30.03.1809 do Halifaxu, a 17.05.1810 na Jamajkę. Vashon przejął tam tymczasowo naczelną komendę w październiku 1811. Thalia opuściła 20.05.1812 zatokę Negril na zachodzie Jamajki, w składzie eskorty wielkiego konwoju, który uniknął ataku ze strony Amerykanów, ale został potem zaatakowany przez huragan. Przybyła ze statkami 23.07.1812 do Deal. W latach 1812-1814 stała w rezerwie w Chatham. Rozebrano ją w Chatham w lipcu 1814.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach


Ostatnio zmieniony przez kgerlach dnia Wto 18:55, 12 Cze 2018, w całości zmieniany 1 raz
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
knowak




Dołączył: 12 Sie 2010
Posty: 1598
Przeczytał: 1 temat

Skąd: Częstochowa

PostWysłany: Wto 10:15, 12 Cze 2018    Temat postu:

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CRESCENT (1784).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Śro 17:05, 13 Cze 2018    Temat postu:

36-działowa fregata Crescent z 1784 należała do typu Flora, który scharakteryzowałem ogólnie przy jednostce, jaka nadała mu nazwę.
Crescent została zamówiona w prywatnej stoczni firmy John Nowlan & Thomas Calhoun, w Bursledon, 11.08.1781. Stępkę położono w listopadzie 1781. Zwodowano jednostkę 28.10.1784, ukończono do 11.01.1785 w Portsmouth. Jej rzeczywiste wymiary to: 137'2,5", 38'5,5", 13'3,5", tonaż 888 ton. Zanim fregata została zwodowana, wojna amerykańska się skończyła, więc jednostkę od razu skierowano do rezerwy. Dopiero w maju 1790 wprowadzono ją (przynajmniej formalnie) na krótko do aktywnej służby w związku z kryzysem w stosunkach z Hiszpanią. Dowództwo miał objąć kmdr William Young. Kryzys załagodzono, Crescent wróciła do rezerwy. W styczniu 1793 jej kapitanem został kmdr James Saumarez. Po wyposażeniu w lutym 1793 w Portsmouth, fregata operowała w składzie małej eskadry kadm. MacBride'a. Na pokładzie rufowym nie miała już żadnej 9-funtówki, a wyłącznie karonady 18-funtowe. Współdziałała w zdobyciu francuskiego okrętu korsarskiego z Cherbourga 22.06.1793 oraz innego (z Nantes) około września 1793. Zdobyła 36-działową fregatę francuską Réunion koło Cherbourga 20.10.1793, po zdumiewającej walce manewrowej, w której talent Saumareza nie tylko zapewnił sukces, ale na dodatek niemal bez ofiar (jeden ranny!), mimo ciężkich strat u Francuzów. Kolejny pokaz swoich umiejętności Saumarez zademonstrował 8.06.1794 (a nie 1793, jak u Winfielda): Crescent, znajdująca się wtedy w towarzystwie 32-działowej fregaty Druid oraz 24-działowej jednostki Eurydice, natknęła się na dwa francuskie ex-liniowce "ostrzyżone" do potężnych, 50-działowych fregat (Scévola i Brutus), dwie fregaty 36-działowe i bryg. Brytyjczykom udało się umknąć, ponieważ Crescent najpierw odciągnęła Francuzów od wolniejszych towarzyszek, a potem weszła na redę Guernsey przez kanał nie nadający się - wg powszechnego mniemania - do użytku dla okrętów tej wielkości, ale znany Saumarezowi, który pochodził z Wysp Normandzkich. W 1795 dowództwo fregaty przejął kmdr Edward Buller, początkowo nadal zaangażowany na wodach kanału La Manche. Crescent pożeglowała 7.03.1796 ku Przylądkowi Dobrej Nadziei w składzie eskadry wiceadm. Elphinstone. Uczestniczyła więc w zdobyciu holenderskiej eskadry w zatoce Saldanha 17.08.1796. Następni dowódcy fregaty, stacjonującej odtąd w Kolonii Przylądkowej, zmieniali się na tyle szybko, że mylą się autorom opracowań. Np. niektórzy twierdzą, że w 1797 (od stycznia) był nim kmdr John Murray, a od lutego 1798 kmdr John William Spranger, podczas gdy zdaniem innych już gdy 2.12.1796 Crescent z dwiema innymi jednostkami zdobyła i zniszczyła francuską placówkę w Foul Point na Madagaskarze (zabierając też 5 statków handlowych), znajdowała się pod komendą komandora Johna Williama Sprangera. Od czerwca 1798 jednostką dowodził kmdr Charles Brisbane. Została wycofana do rezerwy w lipcu 1798. Remontowano ją i wyposażano w Deptford od sierpnia 1798 do czerwca 1799. Uzbrojenie odkrytych pokładów składało się teraz z 10 karonad 32-funtowych i 2 dział 9-funtowych. Od kwietnia 1799 jej kapitanem był kmdr William Granville Lobb. Crescent żeglowała w eskorcie konwoju kierującego się ku Jamajce przez Cieśninę Mona, kiedy natknęła się 15.11.1799 na małą eskadrę hiszpańską zmierzającą z San Domingo do Hawany. Hiszpanie mieli zdecydowaną przewagę, więc Brytyjczycy starali się przede wszystkim osłonić statki, którym wkrótce trzeba było nakazać rozproszenie. Jednak przeciwnicy wykazali się wyjątkową indolencją albo gnuśnością i pozwolili Crescent zdobyć 16-działowy bryg wojenny Galgo pod nosem hiszpańskiego liniowca i fregaty. Ostatecznie konwój stracił tylko jeden żaglowiec. Fregata pochwyciła w czerwcu 1800 w Indiach Zachodnich francuską korwetę 12-działową Diligente. Od lipca 1802 dowódcą Crescent (nadal na placówce jamajskiej) był kmdr Lenox Thompson. Wróciła z Jamajki do Plymouth 19.07.1802. W sierpniu 1802 wycofano ją w Sheerness do rezerwy. Od czerwca 1803 dowodził fregatą kmdr William Stuart. Przebywała w Chatham. W sierpniu 1803 eskortowała między Hull a North Yarmouth statki mające wejść w skład konwoju udającego się na Bałtyk. Wyszła 15.09.1803 z Helsingor w osłonie konwoju zmierzającego do Anglii. Od końca października do końca grudnia 1803 operowała z North Yarmouth, dokonując rejsów patrolowych. W styczniu 1804 jej bazą było Downs. W marcu 1804 kotwiczyła w pobliżu Vlissingen, wchodząc w skład małych sił komodora Sidneya Smitha, patrolujących wybrzeże między Vlissingen a Ostendą oraz usiłujących przeszkadzać w koncentrowaniu się i ruchach małych jednostek przeznaczonych dla flotylli bulońskiej. W kwietniu 1804 była w Nore i na Downs, w listopadzie 1804 przybyła na Spithead i stąd wyruszyła w rejs krążowniczy po kanale La Manche, na którym operowała również w 1805. W lutym 1806 komendę przejął kmdr James Carthew, skierowany na Morze Północne. Od kwietnia 1808 dowodził fregatą kmdr George Reynolds. Od czerwca do października 1808 Crescent przeszła rozległy remont. Po nim ostatnie dwa działa 9-funtowe z pokładu rufowego zastąpiono kolejnymi dwiema karonadami 32-funtowymi. Jej ostatnim dowódcą był kmdr John Temple. Fregata, wysłana 29.11.1808 z Great Yarmouth na Bałtyk z dużym ładunkiem ubrań dla marynarzy floty bałtyckiej, zbliżyła się po południu 5.12.1808 do wybrzeży Norwegii. Za radą pilotów zdecydowano się kontynuować żeglugę w kierunku południowo-wschodnim ku wschodowi, z nieustannym rzucaniem sondy. O drugiej nad ranem 6.12 zmieniono kurs na południowy i skrócono żagle, ale pogoda stale się pogarszała, a o 10 wieczorem Crescent ugrzęzła na mieliźnie przy wybrzeżu Jutlandii w okolicach Rubjerg Knude. Uczyniono wiele wysiłków dla uratowania jednostki i ludzi (próbowano holować się na kotwicach zawoźnych, wyrzucono działa, ścięto fok- i grotmaszt, nieustannie pompowano, w końcu przystąpiono do budowy tratew), ale szybko rozpadający się okręt, fatalna pogoda i przenikliwe zimno (grudzień na Morzu Północnym) spowodowały, że ostatecznie uratowało się tylko około 60 ludzi, a 220-226 (w tym kmdr Temple, sześć kobiet i dziecko) zginęło.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum www.timberships.fora.pl Strona Główna -> Okręty wiosłowe, żaglowe i parowo-żaglowe / Pytania, odpowiedzi, polemiki Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Idź do strony Poprzedni  1, 2, 3 ... 184, 185, 186 ... 217, 218, 219  Następny
Strona 185 z 219

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach

fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
Regulamin