www.timberships.fora.pl

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu MINERVA (1780).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

38-działowa fregata Minerva, zaprojektowana w 1778 r. przez Edwarda Hunta (aprobata projektu przez admiralicję 6.11.1778), zapoczątkowała typ Arethusa/Minerva, o niewielkiej liczbie jednostek, za to dość silnie różniących się między sobą. Modyfikowano konstrukcję w miarę zdobywania doświadczeń, był to bowiem pierwszy brytyjski typ fregaty o uzbrojeniu głównym składającym się z 18-funtówek. Wymiary projektowe: długość pokładu działowego 141’0”, szerokość 38’10”, głębokość 13’9”, tonaż 939 ton. Załoga: 270 ludzi (przed wodowaniem pierwszej jednostki zmieniona na 280 ludzi). Uzbrojenie: na pokładzie głównym 28 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 8 dział 6-funtowych (przed zwodowaniem pierwszej jednostki zmienione na 8 dział 9-funtowych i 6 karonad 18-funtowych); na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe (przed zwodowaniem pierwszej jednostki zmienione na 2 działa 9-funtowe i 4 karonady 18-funtowe). Fregaty tego typu miały dobrą dzielność morską, były zwrotne, stateczne, dobrze trzymały się wiatru i rozwijały niezłe prędkości (choć nie oszałamiające). Jednak przy złej pogodzie silnie się kiwały i brały wodę dziobem.
Minerva została zbudowana w królewskiej stoczni w Woolwich. Zamówiono jednostkę 6.11.1778. Położenie stępki miało miejsce w listopadzie 1778, zwodowano fregatę 3.06.1780, wykończono 6.07.1780. Wymiary rzeczywiste: 141’0”, 38’10”, 13’9”, tonaż 940 ton. Od kwietnia 1780 dowodził nią kmdr Charles Fielding. Operowała w składzie Floty Kanału, wzięła udział w odsieczy dla Gibraltaru w 1781; wyszła 9.06.1781 z konwojem kierującym się do Lizbony. Koło Przylądka Clear zdobyła 8.10.1781 amerykański żaglowiec korsarski 20-działowy. Pod koniec 1781 dowództwo nad nią przejął kmdr Thomas Pakenham. Należała do Floty Kanału adm. Darby jesienią 1781. W kwietniu 1782 wchodziła w skład floty adm. Howe na Downs; w lecie 1782 nadal pozostawała pod rozkazami tego admirała. Miała na pokładzie rufowym tylko cztery karonady 18-funtowe, a na pokładzie dziobowym żadnej. Wycofano ją do rezerwy w lutym 1783. Ponownie wyposażona do aktywnej służby między lipcem 1789 a czerwcem 1790, została oddana w maju 1790 pod komendę kmdr. Roberta Suttona. Wysłano ją do Indii Wschodnich 27.12.1790. Przebywała na początku listopada 1791 na redzie Tellichery. Od lutego 1792 do lutego 1793 była w Indiach flagową jednostką komodora Cornwallisa, potem do stycznia 1794 pozostała w tej roli, gdy Cornwallis miał już rangę kontradmirała. W Indiach Wschodnich zastał ją wybuch nowej wojny z Francją; brała udział w zdobyciu Pondicherry w sierpniu 1793. Od stycznia 1794 dowodził fregatą kmdr John Whitby. Minerva wróciła do Anglii, gdzie w kwietniu 1794 wycofano ją do rezerwy. Ponownie w aktywnej służbie od lipca 1795, gdy jej kapitanem został kmdr Thomas Peyton. Należała do eskadry komodora Strachana. W lutym 1796 Peyton donosił, że wiązania strukturalne fregaty w górze burt i w rejonie nawisu rufowego są mocno niestabilne. Minerva współdziałała w zniszczeniu francuskiej jednostki 18-działowej koło Barfleur 13.11.1796. Uczestniczyła w pochwyceniu amerykańskiego żaglowca 19.04.1797. Fregatę przystosowano w Portsmouth, w okresie od lipca 1797 do maja 1798, do roli transportowca żołnierzy. Miała teraz na pokładzie głównym tylko 16 dział 9-funtowych, na pokładzie rufowym 2 działa 6-funtowe, na pokładzie dziobowym dwa działa 6-funtowe; albo na pokładzie głównym 16 dział 9-funtowych, na pokładzie rufowym 4 działa 9-funtowe. Od lutego 1798 dowodził okrętem commander John Mackellar. Uczestniczył on w maju 1798 w operacji przeciwko Ostendzie i dostał się na lądzie do niewoli. Żaglowiec przemianowano 29.05.1798 na Pallas. W lipcu 1798 jego dowódcą został commander Joseph Edmonds. Transportowiec Pallas wysłano 31.01.1799 do Portugalii. Wycofano jednostkę do rezerwy w maju 1802. Uległa rozbiórce w Chatham w marcu 1803.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ARETHUSA (1781).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

38-działowa fregata Arethusa należała do typu Arethusa/Minerva, o niewielkiej liczbie jednostek, za to dość silnie różniących się między sobą. Charakterystykę typu podałem przy omawianiu fregaty Minerva z 1780.
Arethusa została zbudowana w prywatnej stoczni Jamesa Martina Hillhouse w Bristolu. Zamówiono jednostkę 26.01 i ponownie 12.02.1779. Położenie stępki miało miejsce 23.08.1779, zwodowano fregatę 10.04.1781, wykończono do 1.06.1781. Wymiary rzeczywiste: 141’1,5”, 39’0,5”, 13’9,5”, tonaż 948 ton. Ponieważ - jak podawałem - fregaty tego typu przy złej pogodzie silnie się kiwały i brały wodę dziobem, na Arethusa przesunięto w górę kluzy kotwiczne w stosunku do tych na pierwszej jednostce. Poza tym dodano na niej małe furty na długie wiosła oraz stałe nadburcie pokładu rufowego. Od marca 1781 dowodził nią we Flocie Kanału kmdr Richard Pearson. W listopadzie 1781 skarżył się na nadmierną masę dział głównej baterii, ponieważ 9-stopowy model 18-funtówki ważył około 41 cetnarów, co przy 28 sztukach stłoczonych na dość krótkim pokładzie ograniczało miejsce i dawało silne obciążenie pokładu. Urząd Marynarki zbył go twierdzeniem, że innych dział nie mają, a ponadto tylko on marudzi, gdy "najlepsi dowódcy" bardzo sobie chwalą te jednostki i armaty, co było jawnym kłamstwem. Pearson nie dał jednak za wygraną i w końcu wymusił odlanie (pierwsze w czerwcu 1782) 8-stopowych dział 18-funtowych o masie 38 cetnarów, które z czasem stały się standardem na fregatach 38-działowych. Na razie Arethusa wzięła udział 12.12.1781 w pomyślnym ataku kadm. Kempenfelta na idący z Brestu francuski konwój transportowców, nieudolnie osłanianych przez eskadrę generała-porucznika Guichena. Zdobyła francuskie okręty korsarskie 14.01.1782, 17.02.1782, 24.02.1782. Skierowano ją 17.04.1782 ku Nowej Fundlandii. W lipcu 1782 miała na pokładzie rufowym tylko 4 karonady 18-funtowe, a na pokładzie dziobowym dwie takie karonady. Odbiła 20.08.1782 slup Royal Navy Thorn zdobyty uprzednio (25.08.1779) przez Amerykanów i używany przez nich w charakterze żaglowca korsarskiego. Osłaniała w 1782 konwój idący z Nowej Fundlandii do Lizbony. Została wycofana do rezerwy w Portsmouth w styczniu 1783. Ponownie ją wyposażono i w maju 1790 wprowadzono na krótko do służby w związku z kryzysem hiszpańskim. Dowódcą był wtedy kmdr John Stanhope. Arethusa została gruntownie wyremontowana w Portsmouth w okresie czerwiec 1792 - styczeń 1794. Miała teraz mocno odmienne od pierwotnego uzbrojenie, ponieważ oprócz 28 dział 18-funtowych z baterii głównej, niosła na pokładzie rufowym 12 karonad 32-funtowych, a na pokładzie dziobowym 2 takie karonady i 2 działa 9-funtowe. Od września 1793 dowodził nią kmdr Seymour Finch, a od stycznia 1794 kmdr Edward Pellew. Należała wówczas do eskadry komodora Warrena. Współdziałała w zdobyciu francuskiej fregaty 44-działowej Pomone i korwety 20-działowej Babet 23.04.1794 w pobliżu Wysp Normandzkich. Uczestniczyła w zniszczeniu francuskiej fregaty 36-działowej Volontaire na skałach Penmarcks 23.08.1794. Brała udział w zniszczeniu francuskiej korwety 16-działowej Alerte w zatoce Audierne w sierpniu 1794. Uczestniczyła 21.10.1794 w pościgu koło Ouessant za francuską fregatą 44-działową Révolutionnaire. Pilnowała Brestu w styczniu 1795. Od kwietnia 1795 dowodził nią kmdr Mark Robinson. Uczestniczyła w wypadzie eskadry Warrena (z oddziałem francuskich emigrantów) przeciwko Quiberon 27.06-20.07.1795. Wysłano ją ku Wyspom Podwietrznym 9.02.1796. Od marca 1796 do 1801 pozostawała pod komendą komandora Thomasa Wolley. Wiosną 1796 współdziałała w tłumieniu wspieranego przez Francuzów powstania na Saint Vincent i Grenadzie. W lutym 1797 należała do eskadry kadm. Harveya podczas zdobywania Trynidadu i dokonanego tam samozniszczenia zespołu hiszpańskiego. W kwietniu 1797 uczestniczyła w nieudanym ataku na Portoryko. W drodze z Indii Zachodnich do Europy zdobyła 20.08.1797 w pobliżu Bermudów francuską korwetę 20-działową Gaité. W 1798 należała do eskadry Strachana. Była wśród okrętów, na które 4.05.1798 natrafił pod Honfleur kmdr Sidney Smith po swojej brawurowej i sensacyjnej ucieczce z paryskiego więzienia Temple, chociaż przyszły bohater spod Akki wszedł akurat na pokład Argo. Arethusa zniszczyła 21.10.1798 francuski lugier korsarski w pobliżu La Hougue. W styczniu 1799 weszła na mieliznę u francuskich wybrzeży i uszkodziwszy kadłub musiała być od 16.01 naprawiana w Portsmouth. Przebywała na Spithead 19.03.1799. Od 2.04.1799 odprowadzała z St. Helen's statki wschodnioindyjskie na części trasy. W maju znajdowała się na wysokości przylądka Finisterre.
W lipcu 1799 zabrała z Portsmouth księcia Kentu udającego się do Halifaxu. Wróciła z Halifaxu do Portsmouth 23.10.1799, zdobywając po drodze hiszpański bryg handlowy. Wyszła z konwojem 20.11.1799. Na początku stycznia 1800 przebywała w Portsmouth. Wyprawiona w rejs patrolowy, wróciła 3.02.1800. Od 10.03.1800 eskortowała na części trasy konwój płynący z Portsmouth na Morze Śródziemne, osłaniała do Wysp Scilly konwój bristolski, wróciła do Portsmouth 10.05.1800 z konwojem idącym z Lizbony. Wyszła 14.07.1800 z Portsmouth w rejs patrolowy u wybrzeży Francji, wrócił do Plymouth pod koniec sierpnia 1800. Zdobyła francuskie okręty korsarskie 1.05.1800 (koło Porto), 12.04.1801 (koło wyspy Wight) i 27.07.1801 na kanale La Manche. Od 9.04.1801 eskortowała na wodach kanału La Manche konwój statków wschodnioindyjskich od wyspy Wight do Downs. Opuściła Downs 11.04.1801, skierowana na zachód na kolejny rejs krążowniczy. Dotarła na Spithead 13.04. Od 23.04.1801 eskortowała ze Spithead konwój statków wschodnioindyjskich. Odłączyła się od niego w okolicach Madery i wróciła na Spithead 1.08.1801. Od sierpnia 1801 jej kapitanem był kmdr James Bowen. Między 25.08.1801 a 10.02.1802 wielokrotnie żeglowała na trasie Spithead - Madera i z powrotem. Około czerwca 1802 Arethusa została wycofana do rezerwy. W 1803 nadal znajdowała się w Portsmouth w rezerwie. Naprawiano fregatę w Deptford od lutego do czerwca 1805. Uzbrojenie pokładu rufowego zredukowano teraz do 8 karonad 32-funtowych. W kwietniu 1805 komendę nad jednostką objął kmdr Charles Brisbane i sprawował do 1808. Zarządzenie z 4.07.1805 nakazywało przywrócić na odkrytych pokładach fregaty bardziej zbalansowane uzbrojenie - odtąd miała nieść na pokładzie rufowym 6 karonad 32-funtowych i 6 dział 9-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 karonady 32-funtowe i 4 działa 9-funtowe. Arethusa pożeglowała 12.12.1805 w osłonie (23 statków) konwoju kierującego się z Cork do Carlisle Bay na Barbados i na Jamajkę. Natknęła się po drodze (nieco na zachód od Zatoki Biskajskiej) 15.12 na potężny zespół francuski wiceadm. Leissèguesa, ale m.in. dzięki sprawnym manewrom Brisbane'a ochroniła statki i eskortę. Na początku 1806 weszła na mieliznę w archipelagu Los Colorados (u północno-zachodnich wybrzeży Kuby) i trzeba było poświęcić część dział, by dało się ją ściągnąć po 12 godzinach na głębszą wodę. Uzupełniła uzbrojenie na Jamajce. Współdziałała w zdobyciu hiszpańskiej fregaty 38-działowej Pomona i zniszczeniu 12 kanonierek pod Hawaną 23.08.1806, mimo ostrzeliwania przez Hiszpanów z fortu Moro pociskami rozgrzanymi do czerwoności i mimo ranienia Brisbane'a. Odegrała czołową rolę (była jednostką prowadzącą, a Brisbane sprawował lokalnie naczelne dowództwo) w brawurowym zdobyciu przez cztery fregaty wyspy Curaçao 1.01.1807. Od września 1808 do 1811 dowodził nią kmdr Robert Mends. Opanowanie problemów z karonadami spowodowało, że 14.09.1808 rozkazano, by znów wszystkie działa 9-funtowe z odkrytych pokładów zastąpić 32-funtowymi karonadami. Arethusa początkowo operowała na wodach kanału La Manche, zdobyła 26.11.1808 francuski lugier korsarski koło Alderney. W lutym 1809 skierowano ją ku północnym wybrzeżom Hiszpanii. Desant z fregaty zajął 15.03.1809 port Lequeitio (Lekeitio), zniszczył 20 dział z baterii i wziął 21 francuskich jeńców. Kolejnych ataków dokonano 16.03 (na rzece Andero) na dwa lugry transportowe i 20.03 (w Baigno czy Baignio oraz Paissance czy Paisance) na francuskie garnizony, baterie i stacje sygnałowe. Fregata współdziałała 6.04.1809 w zdobyciu francuskiej fregaty 40-działowej Niémen w Zatoce Biskajskiej. Opuściła 6.01.1810 Torbay, wysłana w okolice Ile de Batz. Zdobyła 17.03.1810 francuski okręt korsarski w pobliżu Saintes. W lipcu 1810 Mends objął komendę nad małą eskadrą i we współdziałaniu z hiszpańską juntą Asturii przeprowadził szereg ataków na francuskie placówki na wybrzeżu kantabryjskim, od San Sebastian po Santander. Podobny wypad zrealizował 14.10.1810 w Gijón. Od 23.04.1811 Arethusa odprowadzała od St. Helen's konwój idący do Indii Wschodnich. Wróciła do Plymouth spod wybrzeży Hiszpanii 21.09.1811. Remontowano ją w Plymouth od 2.10.1811 do listopada 1811. Od połowy listopada 1811 do 1813 kapitanem fregaty Arethusa był kmdr Francis Holmes Coffin, wysłany 21.11.1811 na Jamajkę z adm. Stirlingiem. Jednostkę rozebrano w Sheerness w maju 1814.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Pon 13:10, 05 Mar 2018 Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PHAETON (1782).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Wto 9:07, 06 Mar 2018 Temat postu:

38-działowa fregata Phaeton należała do typu Arethusa/Minerva, o niewielkiej liczbie jednostek, za to dość silnie różniących się między sobą. Charakterystykę typu podałem przy omawianiu fregaty Minerva z 1780.
Phaeton została zbudowana w prywatnej stoczni Johna Smallshaw w Liverpoolu. Zamówiono jednostkę 3.03.1780. Położenie stępki miało miejsce w czerwcu 1780, zwodowano fregatę 12.06.1782, wykończono w Plymouth do 27.12.1782. Wymiary rzeczywiste: 141’0”, 39’0,5”, 13’10,25”, tonaż 944 tony. Ponieważ - jak podawałem - fregaty tego typu przy złej pogodzie silnie się kiwały i brały wodę dziobem, na Phaeton, tak jak wcześniej na fregacie Arethusa, przesunięto w górę kluzy kotwiczne w stosunku do tych na pierwszej jednostce. Jednak tu próbowano jeszcze zaradzić problemowi przez lekką modyfikację linii kadłuba w rejonie rufy (bez pozytywnego skutku). Od marca 1782 fregatą Phaeton dowodził przez niecały rok kmdr William Waldegrave. Od kwietnia 1783 jej kapitanem był kmdr John Colpoys. Fregata została wysłana na Morze Śródziemne 8.10.1783, wróciła stamtąd do Portsmouth 17.08.1785, w sierpniu 1785 wycofano ją do rezerwy, ale już 27.09.1785 ponownie pożeglowała na Morze Śródziemne z lordem Keppelem. Od września 1786 jednostką dowodził kmdr George Dawson, skierowany na Morze Śródziemne 17.12.1786. Kiedy fregata wróciła do Anglii, w dniach 11.11.1788-20.11.1788 odbyła się w Portsmouth rozprawa sądu wojennego przeciwko Dawsonowi, z oskarżenia oficera nawigacyjnego. Chociaż sędziowie-kapitanowie, czyli koledzy oskarżonego, zrobili wszystko, aby obrócić zarzuty przeciw skarżącemu (dziewięć spośród czternastu punktów odrzucono z inwektywami pod adresem nawigatora), a zastraszeni świadkowie zasłaniali się niepamięcią, Dawson - kłamca, tyran i pomniejszy złodziejaszek - nie był w stanie przekonująco odeprzeć tych skarg, co do których istniały dokumenty na piśmie, albo popierali je niezłomni świadkowie. W rezultacie, zgodnie z prawem, sąd musiał go usunąć ze służby. W grudniu 1788 fregatę wycofano do rezerwy. Przeszła gruntowny remont w Portsmouth w okresie grudzień 1790 - styczeń 1793. Od grudnia 1792 dowodził nią kmdr Andrew Snape Douglas. Phaeton należała do Floty Kanału adm. Howe'a. Zdobyła w marcu 1793 francuski lugier korsarski na wodach kanału La Manche, 22-działową francuską fregatę korsarską koło Azorów 14.04.1793, odbiła hiszpański okręt skarbowy San Iago z Peru (koło przylądka Finisterre), zdobyła 28.05.1793 francuską korwetę 24/26-działową Prompte w Zatoce Biskajskiej u wybrzeży Hiszpanii, w czerwcu 1793 współdziałała w pochwyceniu dwóch francuskich okrętów korsarskich na kanale La Manche. Wyruszyła 14.07.1793 spod St. Helen's z Flotą Kanału. Operowała na zachód od Wysp Scilly. Wróciła do Torbay 10.08.1793. Eskortowała w sierpniu 1793 konwoje na wodach krajowych w składzie Floty Kanału. Stoczyła krótką potyczkę 18.11.1793 z francuską eskadrą. Uczestniczyła w zdobyciu francuskiej korwety 30-działowej Blonde koło Ouessant 27.11.1793. W połowie grudnia 1793 wróciła z innymi okrętami na Spithead. Wycofano ją z aktywnej służby w lutym 1794, ale już od marca przywrócono - komendę nad nią objął wtedy kmdr William Bentinck. Phaeton sprawdzała 5 i 19.05.1794 obecność floty francuskiej w Breście. Była obecna w bitwie Sławnego Pierwszego Czerwca 1.06.1794. Od września 1794 do 1799 dowodził nią kmdr Robert Stopford. Wyszła z Flotą Kanału z Torbay 14.02.1795, by zapewnić osłonę odchodzącym z Anglii konwojom. Należąc do eskadry wiceadm. Cornwallisa uczestniczyła w udanym ataku 8.06.1795 na konwój francuski koło Belle Ile. Brała udział w 1795 w eskortowaniu księżniczki Karoliny z Brunszwiku. Odegrała pewną rolę (Brytyjczycy chcą wierzyć, że bardzo ważną) w czasie tzw. "Odwrotu Cornwallisa" 16-17.06.1795. Zdobyła 10.03.1796 w pobliżu przylądka Finisterre 20-działową korwetę francuską Bonne Citoyenne. Pochwyciła francuski okręt korsarski 6.03.1797 na kanale La Manche, tamże uczestniczyła 16.09.1797 w zdobyciu kolejnego; współdziałała w pochwyceniu francuskiego żaglowca korsarskiego 24.09.1797 koło Roches Bonnes (24-27 mil od wyspy Rhé) oraz innego 7.10.1797 na kanale La Manche, zdobyła jeden 28.12.1797. Uczestniczyła w zdobyciu francuskiej korwety 24-działowej Daphné na wodach Zatoki Biskajskiej 29.12.1797. Pochwyciła francuski żaglowiec korsarski 1.01.1798 i brała udział 19.02.1798 w zdobyciu drugiego, obu na kanale La Manche; zniszczyła fregatę korsarską 22.03.1798. Współdziałała w zdobyciu francuskiego korsarza w Zatoce Biskajskiej 31.08.1798 (koło Bordeaux) i 34-działowej francuskiej korwety korsarskiej 6/7.09.1798 na kanale La Manche. Pochwyciła francuski okręt korsarski 8.10.1798 na kanale La Manche. Brała udział w zdobyciu francuskiej korwety 16-działowej Hirondelle 20.11.1798 na kanale La Manche. Zdobyła 24.11.1798 francuski okręt korsarski i współdziałała w zdobyciu drugiego 6.12.1798 na wodach kanału La Manche. Odbiła duński bryg handlowy 12.12.1798. Brała udział w zdobyciu francuskiego okrętu korsarskiego 13.12.1798. W połowie stycznia 1799 Phaeton znajdowała się na Spithead. Wyszła stąd pod koniec marca 1799. Współdziałała na początku kwietnia 1799 w zdobyciu pruskiego brygu handlowego. W maju 1799 po zauważeniu wyjścia floty francuskiej z Brestu, podążyła do Irlandii, do floty lorda Bridport. Wróciła 13.06.1799 spod Brestu do Plymouth. Przeszła 3.07.1799 z Plymouth do Portsmouth. Od lipca 1799 fregatą Phaeton dowodził kmdr James Nicoll Morris. Wysłano ją 4.09.1799 z Portsmouth do Konstantynopola z lordem Elginem. W 1800 i na początku 1801 operowała na Morzu Śródziemnym. Była pod Maltą 16.02.1800. Od kwietnia do początku czerwca 1800 uczestniczyła w blokadzie Genui. Porwała z kotwicy galerę. Zdobyła na Morzu Śródziemnym 29.08.1800 hiszpański szkuner. Zagarnęła na tych wodach 30.09.1800 szwedzki bryg handlowy. Łodzie fregaty porwały z kotwicy hiszpańską polakrę marynarki wojennej w Fuengirola 27.10.1800. Phaeton znajdowała się 28.10.1800 koło Malagi. Weszła w lutym 1801 do Lizbony po powrocie z rejsu krążowniczego. Wyruszyła z Tagu 6.03.1801 eskortując krótko konwój idący do Nowej Fundlandii, wróciła na Tag. W maju 1801 eskortowała z Lizbony statek pocztowy kierujący się do Falmouth. Brała udział w zdobyciu i zniszczeniu dwóch hiszpańskich żaglowców pocztowych w porcie Marin koło Pontevedra 16.05.1801. Znajdowała się na Tagu pod koniec maja i w czerwcu 1801. Wyszła stamtąd 26.06.1801, ponownie była pod koniec lipca, wyruszyła w rejs patrolowy 7.08.1801, potem znów 26.08, by wrócić na Tag 7.09.1801. Dwa dni potem znów wyruszyła w rejs krążowniczy, wróciła między 31.10 a 16.11.1801, wyszła ponownie. Zawinęła 31.12.1801 do Plymouth z depeszami z Malty od adm. Keitha. Przybyła do Lizbony na początku stycznia 1802. Dotarła 9.02.1802 na Downs z Portsmouth, po drodze do Sheerness, gdzie zawinęła 11.02.1802. Została wycofana do rezerwy w marcu 1802. Przeszła gruntowny remont w Deptford od grudnia 1802 do sierpnia 1803. Od lipca 1803 dowodził nią kmdr George Cockburn. Opuściła Sheerness 25.08.1803, kierując się na Downs, a potem na Spithead, gdzie zawinęła 13.09.1803. Wyszła ze Spithead 25.09.1803 mając na pokładzie brytyjskich dyplomatów udających się do ambasady w Nowym Jorku. Potem wysłano ją na Ocean Indyjski. Pod koniec czerwca 1804 Phaeton należała do eskadry komodora Osborna, któremu 26.06 wiceadm. Rainier kazał udać się do Bencoolen w związku z zagrożeniem ze strony francuskiego zespołu Linoisa. Osborn wyszedł z Trincomalee 8.07.1804. Ponieważ Francuzi nie chcieli być tam, gdzie Anglicy chcieliby, aby byli, komodor podążył 12.08. na południe, docierając do Rodriguez 24.08, a pod Port Louis na Ile de France - 27.08. Phaeton zajmowała się krążeniem na południe od tej wyspy i jej luźnym blokowaniem. Ponieważ Osborn miał za mało okrętów, Linois i tak zakotwiczył bezpiecznie w Grand Port na Ile de France 31.10.1804. Brytyjczycy odpłynęli więc do Bombaju. Potem Phaeton udała się wschód, do Penang, następnie na Filipiny. Uczestniczyła 2-3.08.1805 w niezbyt udanym ataku na francuską fregatę 32-działową Sémillante koło San Jacinto (na wyspie Ticao), blisko wejścia do cieśniny San Bernardino. Od października 1806 dowodził nią kmdr John Wood, a od lipca 1808 do 1812 jej kapitanem był kmdr Fleetwood Broughton Reynolds Pellew. Fregata przebywała w lutym 1807 na Morzach Chińskich, pod koniec kwietnia 1807 żeglowała w składzie sił głównych kadm. Edwarda Pellewa do Madrasu, w lutym 1808 wyszła w eskadrze komodora Ferriera z Bombaju ku Zatoce Perskiej. Należała do zespołu zgromadzonego w sierpniu 1808 u Wyspy Księcia Walii dla wyprawy na Makau, dokąd dotarto na początku września 1808. Phaeton odwiedziła w 1808 Nagasaki. Od czerwca do sierpnia 1809 szukała Francuzów na wodach indonezyjskich. Brała udział w zdobyciu Jawy w sierpniu 1811: wyruszyła około 24.04.1811 z redy Madrasu z wojskiem do zajęcia tej wyspy, dotarła do Penang 21.05.1811; wypłynęła stamtąd 24.05 w składzie eskorty konwoju i dotarła do Malakki 1.06; trzy dni później została wysłana z innymi okrętami na redę Batawii; współdziałała w zdobyciu fortu i miasta Sumenep na wyspie Madura koło Jawy. W sierpniu 1812 wyruszyła do Anglii z konwojem statków wschodnioindyjskich. Zawinęła 23.07.1812 do Deal. Przeszła rozległy remont w Deptford od października 1812 do kwietnia 1814, potem pozostawała w rezerwie w Sheerness. Zgodnie z nowym systemem klasyfikacji była od początku 1817 nazywana fregatą 46-działową. Od października 1816 do 1817 dowodził nią kmdr Francis Stanfell, wysłany na Wyspę Św. Heleny i do Kolonii Przylądkowej, aczkolwiek są też informacje, że już 4.09.1816 fregata rzuciła kotwicę w zatoce Lemon Valley na wybrzeżu Wyspy Św. Heleny. Pozostawała na wodach tej wyspy 16.10.1816. Od kwietnia 1818 do października 1819 komendę nad fregatą sprawował kmdr William Henry Dillon, skierowany do Indii Wschodnich. Jesienią 1818 doprowadził on do sądu wojennego nad porucznikiem swego okrętu, a chociaż sąd musiał uznać winę porucznika oficjalnie, to nieoficjalnie podważono honor Dillona i admiralicja postanowiła go usunąć z dowództwa. Phaeton skierowała się w czerwcu 1819 do Anglii, kursem przez Wyspę Św. Heleny. Zawinęła do Portsmouth 5.09.1819. Od października 1819 do września 1822 jej kapitanem był kmdr William Augustus Montagu, wysłany do Halifaxu. Z tego powodu wyszła 17.04.1820 z Cowes z licznymi oficerami armii i pasażerami. Bazowała 27.11.1821 w Plymouth. Dotarła 18.02.1822 z Plymouth na Spithead. Wyprawiono ją 12.03.1822 ze Spithead w krótki rejs krążowniczy. W marcu 1822 przewoziła oficerów i marynarzy między Plymouth a Spithead. Od września 1822 do 1825 dowodził fregatą kmdr Henry Evelyn Pitfield Sturt. Opuściła 24.12.1822 Plymouth w składzie eskadry komodora Owena, wysłana do Indii Zachodnich. Uzupełniała zapasy w zatoce Carlisle na Barbados 13.02.1823. Wyszła 5.05.1823 z Hawany, kierując się na Jamajkę. Wyruszyła 16.01.1824 ze Spithead by operować na wodach kanału La Manche. Od przełomu 1825/1826 Phaeton stała w rezerwie w Portsmouth. Sprzedano ją ostatecznie 26.03.1828 na rozbiórkę.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Wto 10:32, 13 Mar 2018 Temat postu:

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu TERMAGANT (1780).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Śro 23:09, 14 Mar 2018 Temat postu:

Okręt Termagant nie dokonał wiele w Royal Navy, ale miał dość ciekawe pochodzenie i raczej niestandardowe jak na brytyjską marynarkę wojenną: konstrukcję oraz wyposażenie. Zbudowano go w prywatnej stoczni Jamesa Martina Hilhouse, w Bristolu. Jednostki z cywilnych stoczni często trafiały do floty królewskiej, ale zazwyczaj w trzech przypadkach: 1) budowane na państwowe zamówienie, a więc od razu zgodnie z wymogami, nierzadko jako żaglowce wojenne z dłuższych serii; 2) kupowane od cywilów w celu doraźnego użycia do niezbyt bojowej funkcji (np. transportowania towarów, wojska, eksploracji nowych wód, prowadzenia pomiarów hydrograficznych itd.), kiedy brak zgodności ze specyfikacjami Royal Navy nie miał większego znaczenia; 3) budowane bez zamówienia, lecz z nadzieją na odkupienie przez Admiralicję - w okresach nadmiaru zadań nad możliwościami była ona zwykle gotowa wypłacić niezłą sumkę za gotowy żaglowiec, na który nie trzeba było czekać. Oczywiście wtedy budowniczy sam zabiegał o zachowanie standardów marynarki wojennej w możliwie dużym stopniu, w dobrze pojętym własnym interesie. Tymczasem Termagant, który powstawał jako jeden z pierwszych w nowej stoczni Jamesa Martina Hilhouse (położonej na przeciwnym brzegu rzeki Avon niż stara), miał mieć raczej prywatnego odbiorcę. Wiele wskazuje na to, że planowano prawdopodobnie eksploatację jednostki w charakterze okrętu korsarskiego. Linie kadłuba były bardzo ostre w dziobowej i rufowej partii, a denniki na śródokręciu wznosiły się dość stromo, co w sumie mocno obniżało rzeczywistą ładowność. Kuchnię okrętową zlokalizowano na specjalnej platformie pod pokładem głównym, czego na "normalnych" jednostkach wojennych nie praktykowano już od początku XVIII w. Długość pokładu głównego wynosiła 110'5", szerokość konstrukcyjna 29'0", głębokość 8'7", tonaż 378 ton. Przy 24 furtach działowych w baterii głównej oraz nadających się do wyposażenia w artylerię pokładami rufowym i dziobowym, żaglowiec miał budowę małej fregaty. Royal Navy kupiła go w 1780, jeszcze gdy znajdował się w trakcie budowy na pochylni. O nazwie zdecydowano 9.05.1780. Wcielony do floty jako jednostka 6 rangi (i zarazem post-ship 22-działowy), został zwodowany 3.06.1780. Wyposażenie też zrealizowała stocznia Hilhouse'a, skończyła je 1.09.1780. Termagant niósł 22 działa 6-funtowe na pokładzie głównym i 4 karonady 12-funtowe na pokładzie rufowym. Jego regulaminowa załoga liczyła 160 ludzi. Od maja 1780 dowodził okrętem kmdr Arthur Kempe, świeżo (10.05) awansowany do tej rangi. Żaglowiec operował w 1781 na Morzu Północnym. Został wycofany do rezerwy na początku 1782. Niezbyt się chyba sprawdzał w roli najmniejszej jednostki właściwej dla oficera o stopniu "captain" (zapewne dziób i rufa o małej pływalności za słabo podpierały rozbudowane uzbrojenie), skoro 13.05.1782 admiralicja nakazała przekształcić go w slup wojenny. W taki charakterze miał tylko 18 dział 6-funtowych i załogę zredukowaną do 125 ludzi. Od maja 1782 dowodził nim na Downs commander Charles Stirling. Oficer ten awansował na komandora 15.01.1783. Od maja 1783 kapitanem slupa był commander George Losack, a okręt służył na Morzu Północnym. W 1784 przewiózł żołnierzy do Cape Coast Castle. Wycofano go do rezerwy w marcu 1786. Od kwietnia 1786 dowodził nim commander Rowley Bulteel, wysłany na Morze Północne. W 1788 komendę sprawował commander John Salisbury. W 1789 Termagant pływał po kanale La Manche. Od 1790 dowodził nim commander Walter Gwennap. Jednak już w lipcu 1790 slup wycofano do rezerwy w Sheerness. Przestał tam do 1795, kiedy został sprzedany 28.08.1795.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Wto 10:29, 20 Mar 2018 Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu DAEDALUS (1780).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Śro 15:31, 21 Mar 2018 Temat postu:

Daedalus to 32-działowa fregata, pierwsza z typu Active. Typ był dość dziwny, ponieważ: 1) fregaty z armatami 12-funtowymi w baterii głównej już się w zasadzie przeżywały w Royal Navy; 2) Inspektor Edward Hunt wziął w 1778 na warsztat starsze (z 1771) plany Johna Williamsa dotyczące udanego typu Amazon, ulepszył je modyfikując bardzo nieznacznie i to w kierunku, który każdy laik oraz miłośnik "francuskich fregat lepszych pod każdym względem od brytyjskich" uzna oczywiście za słuszny - czyli minimalnie wyostrzył linie - otrzymując w zamian jednostki dużo gorsze żeglarsko, wielce krytykowane i potem wciąż bezskutecznie przez niego poprawiane. Wymiary projektowe to: długość 126'0", szerokość 35'4", głębokość 12'2", tonaż 689 ton. Uzbrojenie projektowane: na pokładzie głównym 26 dział 12-funtowych, na pokładzie rufowym 4 działa 6-funtowe, na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe, ponadto 12 półfuntowych działek relingowych. Jeszcze przed wodowaniem fregaty Daedalus zarządzono dodanie na pokładzie rufowym 4 karonad 18-funtowych, a na pokładzie dziobowym 2 karonad 18-funtowych. Załoga: 220-250 ludzi. Fregaty typu Active były wolne (blisko wiatru osiągały najwyżej 10 węzłów, z wiatrem najwyżej 12 węzłów); w większości przypadków źle trzymały się wiatru; żeglowały dobrze tylko przy bardzo gładkim morzu; brakowało im nieco sztywności; dobrze poddawały się sterowi, ale dość wolno wykonywały zwroty; bardzo dobrze niosły zapasy żywności i wody, lecz przy pełnym nimi załadowaniu rozwijały małą prędkość, a przy małym - płynęły daleko od linii wiatru, czyli były zawietrzne w ówczesnym tego słowa znaczeniu.
Fregatę Daedalus zamówiono 25.06.1778 w stoczni Johna Fishera w Liverpoolu. Położenie stępki miało miejsce w lipcu 1778, zwodowano jednostkę 20.05.1780 i ukończono w tym samym roku. Jej rzeczywiste wymiary wynosiły 125'7" x 35'8" x 11'10,75", tonaż 703 tony. Od maja 1780 dowodził nią kmdr Thomas Pringle. Fregata ruszyła 29.05.1781 z konwojem do Ameryki Północnej. Zdobyła na kanale La Manche dwa francuskie żaglowce korsarskie 20.01.1782 i 11.12.1782. Wyszła z konwojem do Nowej Fundlandii 15.04.1782. Od 22.07.1782 niosła na pokładzie rufowym 4 działa 6-funtowe i 6 karonad 18-funtowych, a na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe i 2 karonady 18-funtowe. Chroniła rybołówstwo w rejonie Szetlandów w 1783. Wycofano ją do rezerwy w lipcu 1784. Od września 1790 do stycznia 1793 przeszła wielki remont w stoczni firmy Randall w Rotherhithe. Odwrotnie do normalnych wtedy tendencji zlikwidowano na niej stałe nadburcia i wrócono do lekkich, relingowych. Wyposażono ją do aktywnej służby w Deptford w lutym i marcu 1793. Od marca 1793 jej dowódcą był kmdr Charles Henry Knowles. W 1794 została skierowana na placówkę do Halifaxu. We wrześniu 1794 komendę nad nią objął kmdr Thomas Williams. Fregata dołączyła do floty wiceadm. Duncana na Morzu Północnym. Od września 1795 dowodził nią kmdr George Countess. Pożeglowała 10.12.1795 ku wybrzeżom Afryki Zachodniej, a stąd na Jamajkę. Współdziałała 8.01.1797 w zatopieniu francuskiej fluity 24-działowej koło Ouessant. Od marca 1797 do 1801 kapitanem fregaty był kmdr Henry Lidgbird Ball. Daedalus została wysłana w lipcu 1798 na Ocean Indyjski w składzie małej eskadry komodora Blanketta, któremu polecono nie dopuścić, aby Francuzi zbudowali nad Morzem Czerwonym jednostki nadające się do przeprawienia armii generała Bonaparte z Egiptu do Indii. Zespół okrążył Przylądek Dobrej Nadziei 1.10.1798 i spędził cały listopad oraz grudzień 1798 u wybrzeży Wschodniej Afryki, hamowany przez przeciwne wiatry. W rezultacie skończyła się część zapasów i Blankett musiał w drugiej połowie stycznia 1799 odesłać fregatę Daedalus z powrotem do Kapsztadu, aby pobrała żywność i trunki. Miała dołączyć do komodora w Adenie. Po drodze zdobyła 9.02.1799 w pobliżu Przylądka Dobrej Nadziei francuską fregatę 36-działową Prudente, operującą wówczas w roli prywatnego okrętu korsarskiego. Zawinęła na Przylądek Dobrej Nadziei 15.02. Do eskadry dołączyła 19.05.1799 w Mocha, już na Morzu Czerwonym. Razem z fregatą Fox opuściła Mocha 7.07.1799, opuściła Jiddę 2.08 i dotarła 14.08 pod znajdującą się w rękach Francuzów miejscowość Kosseir, którą intensywnie bombardowano do 16.08, chociaż próby desantu zakończyły się porażkami. Ponieważ po fiasku oblężenia Akki generał Bonaparte uciekł do Francji, a w Indiach zginął Tippu Sahib, dalsza misja Blanketta (kontradmirała od 15.02) na Morzu Czerwonym nie miała sensu - wycofał się z większością okrętów (w tym fregatą Daedalus) do Indii w celu przezimowania w Bombaju. Od maja 1800 Ball pełnił rolę komodora małego zespołu wysłanego z Madrasu do blokowania Batawii (gdzie dotarto 23.08), w ramach przygotowań do jej zajęcia. Zdobyto 23.08.1800 bryg holenderski w okolicy Batawii, 5 uzbrojonych jednostek, zajęto i spalono sporą liczbę (około 22) holenderskich statków handlowych koło wysepki Onrust. Wyczerpanie zapasów okrętowych zmusiło Balla do zwinięcia blokady 9-12.11.1800 i wycofanie się na Malaje, a zmiana sytuacji zewnętrznej sprawiła, że 5.12.1800 wiceadm. Rainier zaniechał całej ekspedycji. Daedalus, będąca w złym stanie technicznym, została odesłana w styczniu 1801 do Madrasu, a potem do Bombaju na pobieżny remont. Dołączyła do sił głównych wiceadm. Rainiera w Penang przed 21.02.1801. W marcu i kwietniu 1801 operowała u wybrzeży Półwyspu Indyjskiego. Od maja 1801 komendę nad nią sprawował tymczasowo por. Charles James Johnston z flagowca wiceadm. Rainiera, a od 1802 - kmdr William Waller. Ten ostatni przyprowadził fregatę z Oceanu Indyjskiego do Anglii, zawijając do Plymouth 12.04.1803. Daedalus wycofano natychmiast (czy w maju 1803) do rezerwy w Chatham. Do października 1803 przystosowano ją w Deptford do służby (z ograniczonym takielunkiem, prawie w charakterze hulka) w ochronie Tamizy, z załogą zapewnioną przez organizację Trinity House. Odtąd stała do 1805 w Lower Hope. Od grudnia 1805 do grudnia 1806 przeszła w Woolwich rozległy remont połączony z przebudową na pływającą baterię. Teraz na pokładzie rufowym niosła 8 karonad 24-funtowych, a na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe i 2 karonady 24-funtowe. Od grudnia 1806 jednostką dowodził kmdr Frederick Warren. Daedalus popłynęła 28.03.1807 na Jamajkę. Od około połowy 1808 kapitanem fregaty na wodach Jamajki był kmdr Samuel Hood Inglefield. W listopadzie 1808 uczestniczył w zajęciu (11.11) portu Samana na San Domingo w składzie zespołu komodora Charlesa Dashwooda i w zdobyciu tam dwóch francuskich żaglowców korsarskich (szkunerów) oraz trzech statków. Miasto oddano Hiszpanom. Około grudnia 1808 fregata natknęła się na haitańską eskadrę złożoną z korwety, dwóch brygów i trzech szkunerów, dowodzoną przez Anglika, który nazywał siebie admirałem Goodall. Inglefield uznał za właściwe zatrzymać flagowiec i doprowadzić go z "admirałem" do Port Royal, aczkolwiek okręt potem zwrócono. Daedalus padła ofiarą huraganu koło Portoryko 3.08.1809, który pozbawił ją masztów. Przy okazji remontu odkryto, że wiele elementów konstrukcyjnych wykazuje objawy zaawansowanego zgnicia, więc odesłano żaglowiec do Anglii w eskorcie konwoju 133 wartościowych statków. Daedalus została wycofana w Sheerness do rezerwy we wrześniu 1810. Rozebrano ją w Sheerness w lipcu 1811.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Wto 10:29, 27 Mar 2018 Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu MERMAID (1784).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Śro 17:06, 28 Mar 2018 Temat postu:

Mermaid z 1784 to fregata typu Active, który scharakteryzowałem przy losach fregaty Daedalus z 1780. Zamówiono ją najpierw w królewskiej stoczni w Woolwich 27.08.1778; mimo położenia stępki we wrześniu 1778, zamówienie przesunięto 21.03.1782 do królewskiej stoczni w Sheerness, gdzie ponownie położono stępkę 29.07.1782 (wynikło to z chęci zwolnienia miejsca w doku w Woolwich dla budowy 74-działowca). Wodowanie fregaty miało miejsce 29.11.1784, ukończono ją do 30.12.1784. Rzeczywiste wymiary: 126'2,5", 35'5", 11'11", tonaż 693 tony.
Z uwagi na okres po zawarciu pokoju w Wersalu, Mermaid została od razu skierowana do rezerwy. Dopiero w czerwcu 1790 wprowadzono ją do aktywnej służby w związku z kryzysem w stosunkach z Hiszpanią. Pierwszym kapitanem był kmdr Cuthbert Collingwood. Jednostkę wysłano do Indii Zachodnich, skąd wróciła w kwietniu 1791 i została znów wycofana do rezerwy. Od lutego 1793 dowodził nią kmdr John Trigge. Mermaid miała wtedy standardowe uzbrojenie jednostek typu Active, poza brakiem karonad na pokładzie dziobowym. Pożeglowała na Morze Śródziemne 22.05.1793. Zdobywała (sama lub we współdziałaniu) francuskie okręty korsarskie 27.05.1793, 30.05.1793, w czerwcu 1793. Należała do floty wiceadm. Hooda, stacjonującej w Tulonie od sierpnia do grudnia 1793. Od czerwca 1794 fregatą dowodził kmdr Henry Warre. Pożeglował ku Wyspom Podwietrznym 5.05.1795. Mermaid współdziałała w zdobyciu koło wybrzeży Grenady 10-działowej korwety francuskiej Brutus 10.10.1795 i 18-działowej korwety francuskiej Républicaine 14.10.1795. Od lutego komendę nad nią sprawował kmdr Charles Sydney Davers, ale już od kwietnia 1796 kapitanem był kmdr Robert Waller Otway. Mermaid woziła w czerwcu 1796 żołnierzy na Grenadę; stoczyła 8.08.1796 nierozstrzygniętą walkę w pobliżu Gwadelupy z francuską fregatą 40-działową Vengeance; Francuzi oddalili się na widok nadpływającej następnej fregaty brytyjskiej. Współdziałała w zdobyciu francuskiego brygu korsarskiego w pobliżu San Domingo 10.12.1796. Pochwyciła francuski żaglowiec korsarski 7.03.1797. Łodzie fregaty uczestniczyły w ataku brytyjskiej eskadry 20.04.1797 na statki zgromadzone w Jean Rabel na San Domingo, podczas którego pochwycono handlową fregatę, trzy brygi, trzy szkunery i dwa slupy. Od 1797 dowódcą Mermaid był kmdr James Newman Newman. Fregata wzięła udział w zdobyciu francuskiego korsarza koło Belleisle 31.12.1797 oraz we wpędzeniu na skały Penmarcks 29.06.1798 i zdobyciu francuskiej fregaty 40-działowej Seine. Należała do zespołu (dwie fregaty i 18-działowy bryg Kangaroo), który rankiem 15.10.1798 natknął się na dwie fregaty z rozbitej wcześniej (11.10) eskadry szefa dywizjonu Bomparda; Francuzi się rozdzielili i jedna z fregat brytyjskich ruszyła w pościg za pierwszą jednostką, a Mermaid i Kangaroo goniły fregatę Loire, tocząc z nią walkę 16.10 (Kangaroo) i 17.10 (Mermaid); brytyjskie jednostki uległy znacznym uszkodzeniom, ale straty na Loire odegrały istotną rolę przy poddaniu się tej fregaty innym okrętom brytyjskim 18.10.1798. Mermaid od lutego 1799 niosła na pokładzie rufowym (obok 4 dział 6-funtowych) nie dotychczasowe cztery karonady 18-funtowe, tylko sześć karonad 24-funtowych. Już pod koniec stycznia 1799 w Plymouth otrzymała polecenie patrolowania pod Corunna. Uczestniczyła w zdobyciu 24.04.1799 koło tego portu hiszpańskiego żaglowca zmierzającego z Hawany z ładunkiem cukru, kakao, indygo i koszenili. Wróciła do Plymouth 9.04.1799. W kwietniu 1799 jej dowództwo przejął kmdr Robert Dudley Oliver. W maju 1799 podążała z innymi fregatami ku wybrzeżom Irlandii spod Brestu, po wyjściu z tego portu floty francuskiej. Fregatę wysłano 1.06.1799 na Morze Śródziemne. Zdobyła 4.12.1799 żaglowiec portugalski. Pochwyciła 21.03.1800 dwa francuskie statki handlowe i jeden uzbrojony. Przebywała 25.03.1800 w Port Mahon. Pomiędzy 2 a 6.04.1800 zdobyła bądź zniszczyła w okolicach Marsylii 9 małych żaglowców zdążających do Genui z winem i zbożem. W marcu 1800 znajdowała się z pobliżu Riwiery. Była w Port Mahon 10.04.1800. Zdobyła 1.06.1800 pod Tulonem francuski szkuner-kanonierkę (czy bryg). Operowała 4.06.1800 w pobliżu przylądka Croisette. Jej łodzie odcięły z kotwicy 11.10.1800 cztery statki z winem i mąką w Le Lavandou. Fregata współdziałała w zdobyciu 18.02.1801 francuskiego statku zmierzającego z Tunisu z jedwabiem, bawełną i innymi towarami. Pochwyciła 4 małe żaglowce genueńskie z winem, olejem, migdałami, ryżem 21.02.1801 i 22.02.1801. Zdobyła 17.05.1801 francuski transportowiec zdążający z Tulonu do Kartageny. W połowie maja 1802 przewiozła księcia Sussex z Lizbony do Gibraltaru. W połowie czerwca 1802 wyruszyła z Gibraltaru do Lizbony. Podążając z Lizbony zawinęła na Spithead 12.07.1802, tym razem z hrabiną Errol na pokładzie. W połowie lipca 1802 Mermaid wyszła ze Spithead skierowana do Woolwich. Tam wycofano ją w sierpniu 1802 do rezerwy. Od sierpnia 1803 do 1807 dowodził nią kmdr Aiskew Paffard Hollis. Przybyła 24.09.1803 z Sheerness na Downs, gdzie przejęła eskortę konwoju przemieszczającego się u południowych wybrzeży Anglii. W listopadzie 1803 realizowała rejsy patrolowe, bazując w Brixham. W grudniu 1803 i styczniu 1804 żeglowała między Spithead, Torbay i Cork. W końcu stycznia 1804 w Cork zbierał się konwój, który miała eskortować do Indii Zachodnich. W latach 1804-1807 Mermaid operowała na placówce jamajskiej, potem na placówce w Halifaxie. W 1804 odbiła brytyjski statek. Znajdowała się 15.11.1804 w Hawanie, gdzie Hollis i jego oficerowie zabawiali się na balu, gdy bryg od wiceadm. Duckwortha przywiózł wiadomość o zbliżającym się wybuchu wojny z Hiszpanią (wypowiedzenie nastąpiło 12.12.1804), co umożliwiło Brytyjczykom natychmiastowy odwrót na fregatę i wyjście z portu. Wycofano ją do rezerwy w sierpniu 1807. Od września 1808 do marca 1809 przeszła remont w Woolwich. Od lutego 1809 jej dowódcą był kmdr Major Jacob Henniker. Pożeglował 12.06.1809 z konwojem transportującym żołnierzy do Portugalii. Od stycznia 1810 jednostka była klasyfikowana jako 18-działowy transportowiec wojska, chociaż poważniejsze prace adaptacyjne w tym kierunku przeprowadzono w Chatham dopiero od października 1810 do lutego 1811. Została oddana 28.12.1810 pod dowództwo commandera Williama Henry'ego Percy (który awansował do stopnia komandora 21.03.1812). Woziła żołnierzy, m.in. do Portugalii i Hiszpanii. Wyszła 29.03.1811 z Portsmouth z konwojem dążącym do Quebeku, wróciła do Portsmouth z Lizbony 14.07.1811; w sierpniu i wrześniu 1811 eskortowała transportowce wzdłuż wschodniego i południowego wybrzeża, między Szkocją a Plymouth. Wysłano ją 17.11.1811 z Portsmouth do Lizbony, skąd 2.01.1812 wróciła z konwojem. Od stycznia do marca 1812 eskortowała statki między Deal a Portsmouth. Od 21.03.1812 do czerwca 1814 kapitanem był commander David Dunn. Ponownie skierowano ją do Lizbony z Portsmouth 17.04.1812. Następnie operowała na Morzu Śródziemnym i Adriatyku. Brała udział m.in. w zdobyciu Triestu w październiku 1813 (gdzie szczególnie wyróżnił się Dunn) i w nieudanym ataku na Livorno w grudniu 1813 (uczestniczyła wtedy w transporcie włoskich żołnierzy z Milazzo na Sycylii do Viareggio 30.11-9.12.1813, a jej oddział piechoty morskiej walczył także w działaniach na lądzie na przedmieściach Livorno). W sierpniu i wrześniu 1814 Mermaid osłaniała transportowce żeglujące z Kadyksu na Spithead i do Deal. W październiku 1814 transportowała jeńców amerykańskich z Deal do Plymouth. Rozebrano ją w Plymouth w listopadzie 1815.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CERBERUS (1779).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Cerberus z 1779 to fregata typu Active, który scharakteryzowałem przy losach fregaty Daedalus z 1780. Zamówiono ją w prywatnej stoczni firmy John Randall & Co, w Rotherhithe 14.10.1778. Stępkę położono 24.11.1778. Wodowanie fregaty miało miejsce 15.06.1779, ukończono ją w królewskiej stoczni w Deptford 25.07.1779, potem wyposażano jeszcze w Woolwich do 2.09.1779. Rzeczywiste wymiary: 126’3,5”, 35’7”, 12’2”, tonaż 702 tony.
Od lipca 1779 fregatą Cerberus dowodził kmdr Robert Man. Jednostka operowała początkowo na Morzu Północnym. Wysłano ją potem 19.02.1780, aby dołączyła do eskadry komodora Johnstone u wybrzeży Portugalii. Pochwyciła 6.06.1780 mały żaglowiec francuski w Indiach Zachodnich i 30-działową fregatę hiszpańską Grana 25.02.1781 w pobliżu przylądka Finisterre. Ta ostatnia walka nie była trudna, ponieważ Hiszpanie swoim zwyczajem zainstalowali na jednostce niezwykle lekkie uzbrojenie (główna artyleria Cerberus to 26 dział 12-funtowych, gdy na Grana znajdowały się tylko 22 armaty 6-funtowe i osiem 4-funtowych). Cerberus dołączyła 22.05.1781 do eskadry adm. Rodneya w Indiach Zachodnich. Współdziałała w zdobyciu francuskiego okrętu korsarskiego na wodach kanału La Manche 6.06.1781. W marcu 1782 znajdowała się z eskortowanym konwojem koło przylądka Spartel. Od kwietnia 1782 dowodził nią kmdr Jacob Wheate. Fregata dołączyła w lipcu 1782 do zespołu komandora Reeve na Zatoce Biskajskiej. Od 22.07.1782 na pokładzie rufowym niosła 4 działa 6-funtowe i 6 karonad 18-funtowych, a na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe i 2 karonady 18-funtowe. Skierowano ją 8.10.1782 z konwojem do Nowego Jorku. Zdobyła hiszpański żaglowiec korsarski 25.10.1782. Kiedy stała na Bermudach w Castle Harbour, kmdr Wheate ciężko zachorował na "febrę" i zmarł w lutym 1783. Dowództwo przejął tymczasowo por. Thomas Parkinson. Cerberus wyszła z zatoki 21.04.1783 o 10 rano, ale zaraz uderzyła w podwodną skałę (u wschodniego krańca Castle Harbour). Zeszła z niej, by natychmiast uderzyć w następną, później utkwiła na rafie. Daremnie próbowano po kolei wszelkich środków przesunięcia mas, potem odciążenia (do pozbycia się dział i masztów włącznie). Ostatecznie udało się uratować łodziami tylko ludzi i część zapasów, ale sama fregata uległa zniszczeniu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ACTIVE (1780).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.