www.timberships.fora.pl

kgerlach

36-działowa fregata Inconstant należała do typu Perseverance/Inconstant, więc wszystkie dane ogólne jak przy Perseverance z 1781 r.
Inconstant została zbudowana przez Williama Barnarda w stoczni Deptford Green. Zamówiono jednostkę 8.12.1781. Położenie stępki miało miejsce w grudniu 1782, zwodowano fregatę 28.10.1783, wykończono w Deptford do 22.03.1784 od razu z przeznaczeniem do rezerwy. Wymiary rzeczywiste: 137’9”, 38’3,5”, 13’5”, tonaż 890 ton. Wyposażona w Woolwich do służby na morzu w okresie od czerwca do 3.11.1790. Od sierpnia 1790 do września 1791 dowodził nią kmdr George Wilson. Stała potem w rezerwie w Woolwich, w styczniu 1793 komendę nad nią objął kmdr Augustus Montgomery. Początkowo operowała w składzie Floty Kanału adm. Howe'a, w kwietniu 1793 skierowano ją do Indii Zachodnich. Zdobyła tam francuski bryg-awizo Curieux 3.06.1793. Wróciła do Anglii w lipcu 1793 i ponownie została włączona do Floty Kanału. Wysłana 21.11.1793 na Morze Śródziemne, należała do floty wiceadm. Hooda, przebywającej do grudnia 1793 w Tulonie. W 1794 Inconstant pozostawała przez miesiąc pod tymczasowym dowództwem komandora George'a Cockburna, ponieważ Montgomery poprosił o urlop na ten czas. Od stycznia 1795 do 1797 kapitanem okrętu był kmdr Thomas Francis Fremantle. Fregata odegrała ważną rolę w zdobyciu przez flotę wiceadm. Hothama francuskiego 80-działowca Ça Ira w bitwie koło Genui 10.03.1795. Odbiła bryg Speedy 25.03.1795. Była z zespołem komodora Nelsona pod Vado w sierpniu 1795, gdzie łodzie z brytyjskich okrętów zdobyły szereg jednostek. W grudniu 1795 w składzie eskadry komodora Troubridge'a ścigała Francuzów koło przylądka Matapan, wyspy Milos, zawinęła do Smyrny. Wysłana 3.04.1796 z Port Mahon na Minorce dla przechwytywania francuskich żaglowców u wybrzeży Tunezji, zdobyła 32-działową korwetę francuską Unité koło Bone 20.04.1796. Dokonała ewakuacji brytyjskiego personelu z Livorno 27.06.1796 - przewiozła ambasadora i jego świtę na Korsykę. Wycofano ją do rezerwy we wrześniu 1797. Od marca do czerwca 1798 została adaptowana w Woolwich do roli 20-działowego (16 dział 9-funtowych o długości 7,5 stopy na pokładzie głównym i 4 działa 6-funtowe na pokładzie rufowym) transportowca wojska. Od kwietnia 1798 dowodził nią commander Milham Ponsonby. W maju 1799 raportował, że szkielet rufy fregaty jest bardzo słaby w wyniku pęknęcia tylnego pokładnika pokładu działowego i belki poprzecznej podcięcia nawisu rufowego. Wycofano jednostkę do rezerwy w październiku 1799, ponownie wyposażono w Woolwich do marca 1800. Dodano jej wtedy dwie 24-funtowe karonady. Od grudnia 1799 dowódcą fregaty był commander John Ayscough. Operowała na Morzu Północnym i u atlantyckich wybrzeży Francji (uczestniczyła w operacji wspomagającej francuskich rojalistów w rejonie zatoki Quiberon w czerwcu 1800). W 1801 przewoziła żołnierzy użytych w operacji desantowej (w marcu) w Egipcie. Wróciła do Portsmouth 4.12.1801. Od października 1802 (albo października 1803) dowodził nią kmdr Richard Byron, a od grudnia 1802 (albo grudnia 1803) do 1810 kmdr Edward Stirling Dickson. Mimo takich rang kapitanów, Inconstant nadal służyła jako 20-działowy transportowiec wojska, po wyposażeniu w Chatham w okresie październik - grudzień 1803. Opuściła Spithead 6.02.1804, wysłana ku brzegom Afryki. Zdobyła Gorée w marcu 1804 - Dickson pojawił się tu rankiem 7.03 w towarzystwie okrętu zaopatrzeniowego i trzech transportowców, po czym zagarnął stojący na redzie statek i szykował się do desantu, kiedy 8.03 Francuzi podnieśli białą flagę. Następnie Inconstant osłoniła idący do Anglii konwój z Jamajki i przybyła na Spithead 9.10.1804. Od grudnia 1805 do lutego 1806 ponownie przystosowano tę jednostkę w Portsmouth do działania w charakterze fregaty. Odtąd niosła na pokładzie głównym 26 dział 12-funtowych; na pokładzie rufowym miała 2 działa 6-funtowe i 6 karonad 24-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe i 2 karonady 24-funtowe. Od 1806 do 1808 była flagowcem wiceadm. Saumareza na Wyspach Normandzkich (Kanałowych), stacjonując na Jersey. Przeszła gruntowny remont w Portsmouth od września 1808 do października 1809. Wróciła do 26 dział 18-funtowych na pokładzie głównym, a równocześnie niosła 12 karonad 32-funtowych na pokładzie rufowym; na pokładzie dziobowym miała 2 działa 9-funtowe i 2 karonady 32-funtowe. Skierowano ją 27.12.1809 ku Przylądkowi Dobrej Nadziei. Weszła po drodze na skały w pobliżu zatoki Saldanha i doznała bardzo ciężkich uszkodzeń dolnej partii kadłuba. Prowizorycznie naprawiona w stoczni Kapsztadu, została odesłana do Anglii. W kwietniu dotarła do Wyspy Św. Heleny, gdzie Dickson przejął dowodzenie małym konwojem i jego eskortą, wyruszając 1.05 w dalszy rejs. Inconstant zawinęła na Spithead 4.07.1810. Od października 1810 do 1812 jej dowódcą był kmdr Edward William Campbell Rich Owen. W styczniu 1811 została wysłana ze Spithead na wody Ameryki Południowej. Najpóźniej od sierpnia (do początków listopada) 1811 operowała pod Vlissingen. Od listopada 1811 do marca 1812 patrolowała i osłaniała konwoje na wodach kanału La Manche, u brytyjskich i francuskich wybrzeży. Potem służyła do maja 1813 na obszarze od Szkocji po Vlissingen. Od czerwca do grudnia 1813 osłaniała konwoje na kanale La Manche i te zdążające z Bałtyku. W marcu 1814 fregatę Inconstant poprowadził do Ameryki Południowej kmdr Edward Tucker. Wróciła z Rio de Janeiro na Spitheead 10.07.1815. Od sierpnia 1815 pełniła rolę jednostki flagowej komodora Jamesa Lucasa Yeo, skierowanego ku wybrzeżom Afryki dla zwalczania handlarzy niewolników. W 1816 zdobyła 5 żaglowców portugalskich z 280 niewolnikami. Wróciła do Anglii w 1817. Została wprowadzona w październiku 1817 na dok w Portsmouth w celu remontu, ale uznano jej stan za tak fatalny, że rozebrano ją w listopadzie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu LEDA (1783).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

36-działowa fregata Leda należała do typu Perseverance/Inconstant, więc wszystkie dane ogólne jak przy Perseverance z 1781 r.
Leda została zbudowana przez firmę John Randall & Co. w Rotherhithe. Zamówiono jednostkę 22.03.1782. Położenie stępki miało miejsce w styczniu 1783, zwodowano fregatę 12.09.1783, wykończono w Deptford do 10.10.1783. Wymiary rzeczywiste: 137’4,5”, 38’2,5”, 13’5”, tonaż 881 ton. Ani wg spisu z 9.01.1793, ani z 15.04.1795 Leda nie nosiła żadnych karonad. Została formalnie wprowadzona do służby w listopadzie 1790 w związku z kryzysem hiszpańskim i powierzona komandorowi Thomasowi Hoarowi Bertie. Kryzys rozszedł się jednak po kościach i do faktycznego użycia żaglowca nie doszło. Fregata stała sobie długo w rezerwie, przechodząc gruntowne remonty (w stoczni firmy Perry & Co w Blackwall od czerwca 1790 do grudnia 1791) i uzupełniania wyposażenia (w królewskiej stoczni w Deptford, w stoczni Williama Barnarda w Deptford Green od grudnia 1792 do 24.02.1793). Dopiero od stycznia 1793 miała dowódcę na serio - był nim kmdr George Campbell. Leda została wysłana na Morze Śródziemne 7.04.1793. Zdobyła tam 9.06.1793 francuską korwetę 20-działową Éclair. Należała do floty wiceadm. Hooda, której główne siły stacjonowały w Tulonie od sierpnia do grudnia 1793. Od maja 1794 jej kapitanem był kmdr John Woodley. W połowie czerwca 1794 Leda operowała z 50-działowcem Romney oraz fregatami Inconstant i Tartar w pobliżu wyspy Miconi (Mikoni, Mykonos) na Morzu Egejskim. Na początku 1796 przechodziła do Indii Zachodnich i z prawie całą załogą zatonęła (wywrócona) 11.02.1796 w atlantyckim sztormie w pozycji określonej 38 stopniem i 8 minutami szerokości północnej oraz 17 stopniem i 40 minutami długości zachodniej (co w większości opracowań przetwarza się wysoce nieprecyzyjnie jako rzekomo "koło Madery"). Uratowano tylko 8 ludzi.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu TRIBUNE (1803).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

36-działowa fregata Tribune należała do typu Perseverance/Inconstant, więc wszystkie dane ogólne jak przy Perseverance z 1781 r., chociaż z uwagi na upływ czasu i postęp techniczny jednostki budowane w XIX w. już trochę inaczej wyglądały (przede wszystkim miały stałe nadburcia na pokładzie dziobowym). Standardowo fregaty grupy Tribune niosły na pokładzie głównym 26 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 2 działa 9-funtowe i 8 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 9-funtowe i 2 karonady 32-funtowe. Załoga: 264 ludzi.
Tribune została zbudowana Georga Parsonsa w Bursledon. Zamówiono jednostkę 6.05.1801. Położenie stępki miało miejsce w lipcu 1801, zwodowano fregatę 5.07.1803, wykończono w Portsmouth do 20.08.1803. Wymiary rzeczywiste: 137’1,5”, 38’4” (albo 38'9"), 13’5”, tonaż 884 tony. Od lipca 1803 dowódcą Tribune był kmdr George Henry Towry. Od sierpnia 1803 stacjonowała w rejonie wyspy Wight. Pod koniec października 1803 odeszła pod Cherbourg i Hawr. 22.11.1803 sztormy zmusiły Tribune do powrotu na redę St Helen's, ale parę dni później znów odeszła pod Hawr. Wróciła na Spithead 26.12, by już 30.12 kolejny raz wyruszyć pod Hawr. Zawinęła na Spithead 8.01.1804. Po ciężkiej kampanii zimowej 1803/1804 na kanale La Manche zdrowie komandora Towry bardzo podupadło i musiał się przenieść do służby transportowej. Od około połowy stycznia 1804 do 1805 fregatą dowodził kmdr Richard Henry Alexander Bennet. Tribune wyruszyła ze Spithead z innymi okrętami pod Hawr 27.01.1804. Zdobyła 30.01.1804 na wodach kanału La Manche dwie francuskie kanonierki (3-działowe brygi) z Saint Servan, zmierzające z Saint Malo do Cherbourga. Od marca do września 1804 wychodziła wielokrotnie ze Spithead i patrolowała pod Cherbourgiem. Pod koniec października 1804 włączono ją w skład eskorty konwoju skierowanego ze Spithead na Morze Śródziemne, który wyruszył 8.11.1804. Bennet bez rozkazu wrócił z Gibraltaru do Anglii i stanął za to przed sądem wojennym 21.02.1805. Mimo że oskarżenie uznano za udowodnione, sąd go uwolnił od odpowiedzialności, gdyż uznał, że kapitan działał w najlepszym interesie marynarki. Jednak w maju i czerwcu 1805 dowodził fregatą tymczasowo (pod Cherbourgiem) kmdr Richard Curry. W październiku 1805 Tribune należała do stacjonującej na Downs floty adm. Keitha. Od 1806 jej kapitanem był kmdr Thomas Baker. Fregata brała udział 26.08.1806 w ściganiu 74-działowca Vétéran (którym formalnie dowodził Hieronim Bonaparte) do zatoki de La Foret. W latach 1808-1813 dowodził jednostką kmdr George Reynolds. Od maja do października 1808 działała na Bałtyku w składzie floty wiceadm. Saumareza. W pierwszej połowie 1809 woziła żołnierzy do Portugalii. W styczniu 1810 eskortowała konwój na trasie między Portsmouth a Downs. Kiedy w maju 1810 patrolowała wody Skagerraku w pobliżu przylądka Lindesnes, natknęła się na dwa duńskie brygi i ścigała je do portu Mandal, gdzie schroniły się 12.05.1810; doszło do ponad dwugodzinnej, nierozstrzygniętej walki fregaty z nimi, wspierającymi je dwoma innymi brygami duńskimi i szeregiem kanonierek. Tribune wysłano 5.03.1811 z Plymouth ku Wyspom Podwietrznym. Wyruszyła 8.05.1813 z St. Thomas z konwojem do Anglii. Od stycznia 1814 do czerwca 1815 przechodziła rozległy remont w Woolwich, a potem stała w rezerwie w Chatham do 1818. Od stycznia 1817 była klasyfikowana wg nowych zasad jako fregata 42-działowa. Komendę nad nią objął 10.09.1818 kmdr Josiah Nesbit Willoughby, operujący najpierw na wodach irlandzkich, a potem skierowany do Indii Zachodnich (przebywał tam pod koniec listopada 1821) z kontradmirałem Fahie. U schyłku 1821 i do lipca 1822 Tribune operowała u wybrzeży Ameryki Środkowej. Wycofano jednostkę znów do rezerwy we wrześniu 1822. Przeszła mały remont w okresie wrzesień 1822 - marzec 1823. Od listopada 1822 do 1825 dowodził nią kmdr Gardiner Henry Guion. W lutym 1824 weszła na Morze Śródziemne. W 1825 znajdowała się na placówce lizbońskiej (przynajmniej do grudnia). Przeszła średni remont w Chatham od lipca 1826 do maja 1828. Od stycznia 1828 jej kapitanem był kmdr John Wilson, wysłany na wody Ameryki Południowej. W lipcu 1829 znajdowała się na Rio de La Plata, z końcem grudnia 1829 stała w Rio de Janeiro. Od 24.12.1829 do schyłku 1832 pozostawała pod dowództwem komandora Johna Alexandra Duntze. Opuściła Buenos Aires 5.02.1830, wysłana na Pacyfik. Pod koniec 1830 nad była na tym oceanie, stacjonując w San Bias. Uczestniczyła w blokadzie Callao. Zdobyła peruwiańską korwetę Libertad z pieniędzmi na zapłatę dla Kolumbijczyków. Wróciła z Valparaiso do Rio de Janeiro 23.06.1831. Zawinęła do Portsmouth 5.10.1831. Po koniec tego samego miesiąca wchodziła w skład eskadry kontradm. Warrena mającej operować na wodach holenderskich, ale rozproszonej przez sztorm i zawróconej na Downs, gdzie stała jeszcze na początku listopada 1831. W okresie styczeń 1832 - marzec 1833 zredukowano Tribune w Chatham do 24-działowej korwety, okrętu 6 rangi. Niosła odtąd 24 krótkie działa 32-funtowe (długości 7'6", ważące tylko po 40 cetnarów) Congreve'a albo Blomefielda. Od maja 1834 do 1837 jej kapitanem był kmdr James Tomkinson, wysłany jesienią 1834 na Morze Śródziemne. W styczniu 1835 przebywała w Smyrnie. Przybyła stamtąd pośpiesznie z depeszami na Maltę 3.02.1835. Trwał bowiem kryzys bliskowschodni, ze stałym napięciem między Turcją a Egiptem; z powstaniem w Syrii przeciwko egipskim okupantom; z flotą turecką u wybrzeży Syrii i flotą egipską u wybrzeży Krety, gdzie Egipcjanie w 1834 krwawo stłumili powstanie Greków; z powstaniem w Albanii przeciwko tureckim okupantom; z Rosją dyktującą swoją wolę sułtanowi Turcji. Od 9.02 do połowy lutego 1835 Tribune przeszła wraz z eskadrą z Malty do Vourla (tureckie Urla), gdzie znajdowała się jeszcze w końcu czerwca. Wróciła na Maltę. Wyszła z Malty 26.08.1835 kierując się ku południowym wybrzeżom Hiszpanii, w związku z trwającymi tam walkami sił rządowych z karlistami. Przebywała w tym rejonie także na początku listopada, potem znajdowała się znów na Malcie. Od 24.05.1838 dowodził korwetą na Morzu Śródziemnym kmdr Charles Hamlyn Williams. Opuściła 9.07.1839 Gibraltar, kierując się do Barcelony. Na początku października 1839 była u południowych wybrzeży Hiszpanii.
W listopadzie 1839 Tribune stała na kotwicy pod miastem Tarragona w Hiszpanii, kiedy 28.11 pogoda zaczęła się pogarszać; opuszczono stengi i przygotowano się na sztorm. Jednak około 21.30 puściła prawoburtowa lina kotwicy dziobowej, więc zamiast niej rzucono kotwicę zapasową. Jej lina też pękła, a korwetę zniosło w poprzek kotwicowiska przy wielkich falach. Próbowano postawić żagle, ale nie udało się uzyskać prędkości manewrowej i dryfowano dalej w kierunku brzegu. Około 6 nad ranem 29.11.1839 jednostka weszła na plażę u wejścia do portu, utkwiła w piachu i została stracona. W ciągu następnych kilku dni zdjęto z niej jednak prawie wszystkie zapasy, a nawet maszty, drzewca, żelazny balast.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SHANNON (1803).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

36-działowa fregata Shannon należała do typu Perseverance/Inconstant, grupy Tribune, więc wszystkie dane ogólne jak przy Perseverance z 1781 r., z uzupełnieniami podanymi przy Tribune z 1803.
Shannon została zbudowana przez firmę Josiah & Thomas Brindley, we Frindsbury. Zamówiono jednostkę 8.07.1801. Położenie stępki miało miejsce w sierpniu 1801. Fregata miała się nazywać Pallas i dopiero w listopadzie 1802 zdecydowano o nazwie Shannon. Zwodowano okręt 2.09.1803, wykończono w Chatham do 12.10.1803. Wymiary rzeczywiste: 137’1,5”, 38’2,75”, 13’5,25”, tonaż 881 ton. Od lipca 1803 dowódcą Shannon był kmdr Edward Leveson Gower. Fregatę zatrudniono przy blokadzie Hawru. Służyła niezwykle krótko. Wypchana z zatoki Sekwany przez złą pogodę, wracała w grudniu 1803 na południe, aby na powrót zająć swoją pozycję w linii blokady. Na pokładzie nie było pilota, którego "wypożyczono" na liniowiec. Francuskie wybrzeże dostrzeżono w południe 10.12; zrobiono zwrot na zachód i skrócono żagle, a gdy warunki znowu zaczęły sie pogarszać, sztormowano tylko pod zrefowanym fokiem i bezansztakslem. Celem było dotarcie do latarni na przylądku Barfleur i ponowne wykonanie zwrotu. Jednak o 20.30 Shannon weszła nagle na podwodną skałę. Próbowano z niej zejść przez zwiększenie powierzchni żagli, ale to się nie powiodło. Próbowano manewru z kotwicą zawoźną, wyrzucono za burtę kule, zapasy, wiele dział i kotwice, odcięto bezanmaszt. Francuzi na brzegu nie próżnowali i rozpoczęli ogień z pobliskiej baterii, wkrótce uzyskując precyzyjne wstrzelenie się w nieruchomą jednostkę. O świcie 11.12.1803 wyszło na jaw, że fregata utkwiła przy brzegu między przylądkami Barfleur i La Hougue. Na wybrzeżu zgromadzono oddział żołnierzy i armaty polowe. Wprawdzie wysiłki ściągnięcia Shannon na głębszą wodę w końcu się powiodły, ale tymczasem miała już pełno dziur po kulach. Poruszała się z trudem i wkrótce znów ugrzęzła. Nie było szans ani na ucieczkę, ani na skuteczne nawiązanie walki z działami lądowymi, więc wieczorem o 20.30 Brytyjczycy poddali się. Sześć dni później w rejonie tym zjawił się brytyjski slup Merlin i spalił wrak fregaty.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu MELEAGER (1806).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

36-działowa fregata Meleager należała do typu Perseverance/Inconstant, grupy Tribune, więc wszystkie dane ogólne jak przy Perseverance z 1781 r., z uzupełnieniami podanymi przy Tribune z 1803.
Meleager została zbudowana w królewskiej stoczni w Chatham. Zamówiono jednostkę 9.07.1801. Położenie stępki miało miejsce w czerwcu 1804. Zwodowano fregatę 25.11.1806, wykończono do 12.01.1807. Wymiary rzeczywiste: 137’0”, 38’1,5”, 13’5”, tonaż 875 ton. Od listopada 1806 dowódcą okrętu Meleager był kmdr John Broughton. Fregatę zatrudniono do patrolowania na Morzu Północnym. W połowie 1807 towarzyszyła 38-działowej fregacie Shannon w trzymiesięcznej misji osłaniania brytyjskiej floty wielorybniczej na wodach Grenlandii, powyżej Koła Polarnego. Obie jednostki wróciły na redę Leith 23.08.1807. Potem patrolowały rejon Szetlandów. Meleager pożeglowała 16.11.1807 z konwojem do Indii Zachodnich. Zdobyła francuski okręt korsarski koło Santiago de Cuba 8.02.1808 oraz hiszpański 19.02.1808 (gdy zmierzał z Kadyksu do Vera Cruz). Dalej patrolowała wody kubańskie. Od 22.04.1808 dowodził nią w Indiach Zachodnich kmdr Frederick Warren. Odbiła z rąk francuskich korsarzy brytyjski statek handlowy 7.07.1808. Po wypłynięciu 30.07.1808 po południu z Port Royal na Jamajce przy silnej bryzie, z fregaty dostrzeżono o godz. 18 fragment lądu, który oficer nawigacyjny zinterpretował jako cypel Portland (kiedy w rzeczywistości był to najprawdopodobniej Braziletto Hill). Wziął więc kurs, który miał pozwolić na odejście od brzegu. Tymczasem w mniej niż pół godziny później okręt wszedł na mieliznę. Okazało się, że utkwił na Bare Bush Key i był rozbijany falami o skały, a wysiłki ściągnięcia go z nich okazały się bezowocne. Fregata utraciła część dna; załoga w nocy ścięła maszty, by wykonać z nich tratwy i ewakuować się na ląd, co prawie wszystkim ostatecznie się udało następnego dnia do godz.15. Okręt Meleager przełamał się na pół, ale w ciągu następnych dni odzyskano z niego dużą część zapasów i dział.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu IPHIGENIA (1808).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

36-działowa fregata Iphigenia należała do typu Perseverance/Inconstant, grupy Tribune, więc wszystkie dane ogólne jak przy Perseverance z 1781 r., z uzupełnieniami podanymi przy Tribune z 1803.
Iphigenia została zbudowana w królewskiej stoczni w Chatham. Zamówiono jednostkę 9.07.1801. Zamówienie anulowano 26.07.1805, ale ponowiono 20.01.1806. Położenie stępki miało miejsce w lutym 1806. Zwodowano fregatę 26.04.1808, wykończono do 24.06.1808. Wymiary rzeczywiste: 137’0”, 38’2”, 13’5”, tonaż 876 ton. Od maja 1808 do sierpnia 1810 dowódcą okrętu Iphigenia był kmdr Henry Lambert. Skierowano go 3.08.1808 w eskorcie konwoju do Nowej Fundlandii, skąd udał się do Quebeku. Fregatę wysłano 28.01.1809 ku Przylądkowi Dobrej Nadziei, do floty wiceadm. Bertie. W sierpniu 1809 krążąc u Ile de France zderzyła się w sztormie z drugą fregatą brytyjską, straciła bukszpryt i fokmaszt, i weszła na mieliznę w zasięgu ognia francuskiej baterii nadbrzeżnej, między Trou-aux-Biches a Pointe des Canoniere (na północnym zachodzie wyspy). Sytuacja była tak groźna, że głównodowodzący nakazał nawet spalenie jednostki, ale ostatecznie załodze udało się ściągnąć ją na głębszą wodę. Iphigenia musiała przejść remont w Bombaju i wróciła na placówkę u Przylądka Dobrej Nadziei pod koniec października 1809. Wchodziła w skład małej eskadry prowadzącej od marca 1810 luźną blokadę wysp Mauritius (Ile de France) i Réunion (Bourbon). Uczestniczyła w zdobyciu tej ostatniej 8.07.1810. Operowała nadal na tych wodach i wzięła udział w wielkiej bitwie fregat w zatoce Grand Port (ex-Port Bourbon) 22-28.08.1810, podczas której Anglicy zostali doszczętnie pobici i stracili cztery fregaty. Lambert poddał swoją jako ostatni i dostał się do niewoli. Miał być odesłany razem z załogą na Przylądek Dobrej Nadziei, ale jak to często w tych czasach bywało, zwycięzcy nie dotrzymali warunków kapitulacji. Iphigenie stała się na moment francuską fregatą 42-działową Iphigenia (Iphigénie). Wyposażono ją na Ile de France, a jej dowódcą został „kapitan liniowca” Pierre Bouvet de Maisonneuve. Pod francuską banderą wyszła z Port du Nord-Ouest (ex-Port Louis) 3.09 lub 9.09.1810 i brała udział w nietrwałym (na kilka godzin) zdobyciu koło Ile de France brytyjskiej fregaty Africaine 13.09.1810 oraz zdobyciu brygu Kompanii Wschodnioindyjskiej. Uszkodzona w walce, musiała zawinąć do Port du Nord-Ouest, gdzie wpadła z powrotem w ręce Brytyjczyków 3.12.1810 przy okazji kapitulacji całej wyspy Mauritius. Oczywiście wróciła do Royal Navy. Jej dowództwo na czas rejsu do Anglii objął kmdr Thomas Gordon Caulfield. Została wycofana do rezerwy w kwietniu 1811. Od stycznia 1812 kapitanem fregaty był kmdr Lucius Curtis. Wysłano go 25.03.1812 z Torbay z konwojem zmierzającym do Indii Wschodnich lub na Morze Śródziemne. Jednak już od 10.09.1812 Iphigenia eskortowała konwój między Falmouth a Downs. Wróciła z Downs do Portsmouth 17.09.1812. Wyszła stąd 22.09 do Lizbony, mając na pokładzie złote sztaby na spłatę armii brytyjskiej w Hiszpanii. Od 23.10.1812 dowodził okrętem kmdr Fleetwood Broughton Reynolds Pellew. Iphigenia pożeglowała 6.12.1812 z konwojem udającym się do Hiszpanii, Portugalii i na Morze Śródziemne. Na wodach tego ostatniego morza w styczniu 1813 Pellew przeszedł na 38-działową fregatę Resistance, więc w lutym 1813 dowództwo fregaty Iphigenia przejął kmdr Andrew King. W lipcu 1813 Iphigenia nadal należała do eskadry Morza Śródziemnego, dowodzonej przez wiceadm. Edwarda Pellewa. W kwietniu 1814 w składzie małej eskadry Rowleya uczestniczyła w zdobyciu Genui. Dotarła 19.06.1814 z Gibraltaru na Santa Cruz z konwojem transportowców wojska i ruszyła stąd ku Bermudom 22.06.1814. Była w Portsmouth 16.10.1814. Opuściła Portsmouth 30.10.1814 z konwojem transportowców wysłanych do Halifaxu i statkami zmierzającymi na Bermudy. Po drodze zawinęła do Cork, potem była wielokrotnie zawracana przez złą pogodę, więc wyjście nastąpiło naprawdę dopiero w drugiej połowie grudnia 1814. W marcu 1815 Iphigenia przeszła z Bermudów na Jamajkę, by wziąć udział w eskortowaniu konwoju z Indii Zachodnich do Anglii. Remontowana w Chatham od czerwca do września 1815, fregata popłynęła w październiku 1815 do Indii Wschodnich. Tam kmdr King przeszedł na okręt Cornwallis, a w maju lub 22.09.1816 kapitanem fregaty Iphigenia został kmdr John Tancock. Jednostka pozostawała w Bombaju, ponieważ Tancock doglądał w tym porcie wyposażania nowego 74-działowca Melville. Przyprowadził fregatę do Plymouth 15.12.1817, pozostawał jej dowódcą do lutego 1818. Zgodnie z nowym zasadami od stycznia 1817 Iphigenia była klasyfikowana jako fregata 42-działowa. Remontowano ją w Plymouth od stycznia do czerwca 1818, a jej kapitanem był od połowy marca 1818 kmdr Hyde Parker, skierowany do Quebeku z księciem Richmond. Iphigenia wróciła z Quebeku do Portsmouth 2.09.1818. W październiku 1818 pożeglowała na wody Jamajki, gdzie febra w ciągu paru tygodni zabiła 84 osoby z załogi. W 1820 fregata stała w Portsmouth. Od 13.06.1821 dowodził jednostką kmdr Robert Mends. Wyszła 4.01.1822 z Plymouth ku wybrzeżom Afryki. Operowała od lutego 1822 na wodach zachodnioafrykańskich, zwalczając do czerwca 1822 statki (portugalskie, hiszpańskie, francuskie) i faktorie handlarzy niewolników. W 1822 jej przestarzała już konstrukcja czyniła ją bardzo wolną na tle nowoczesnych fregat. Mends skierował się w lipcu 1822 lub 1823 spod wybrzeży Afryki do Indii Zachodnich, ale tam załogę zaatakowała na wielką skalę żółta febra, więc trzeba było wrócić do Anglii i wycofać jednostkę do rezerwy (w Chatham). W okresie grudzień 1832 - lipiec 1833 przystosowano fregatę w Woolwich do pełnienia roli okrętu treningowego na Tamizie dla Marine Society. W tej roli służyła od 1833 do 1848. Została rozebrana w Deptford w maju 1851.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętów PITT (1805 i 1807).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Odpowiedź może się wydać na pierwszy rzut oka bardzo dziwna. Zamiast bowiem pisać o fregatach o nazwie Pitt, podam charakterystykę i losy fregat Salsette oraz Doris. Jednak tekst wszystko wyjaśni - przynajmniej na tyle, na ile tę skomplikowaną opowieść o pomyłkach nazewniczych i przemianowaniach w różnym czasie, przez rozmaite organa i w odległych od siebie miejscach da się precyzyjnie rozsupłać.

36-działowa fregata Salsette należała - przynajmniej na pozór - do typu Perseverance/Inconstant, grupy Tribune, więc wszystkie dane ogólne jak przy Perseverance z 1781 r., z uzupełnieniami podanymi przy Tribune z 1803. Wykazywała duże odchylenia od projektu, była m.in. poważnie szersza, niesymetryczna (inna na obu burtach w wielu miejscach i zygzakowata na tej samej burcie), topornie łączona, inaczej ukształtowana w części podwodnej. Zgodnie z rozkazem z 13.02.1808 miała nieść na pokładzie rufowym wyłącznie karonady 32-funtowe, w liczbie 12 sztuk (na pokładzie dziobowym jak Tribune); zgodnie z rozkazem z 10.03.1808 miała nieść na pokładzie dziobowym wyłącznie działa 9-funtowe, w liczbie 4 sztuk. Jej właściwości żeglarskie były dość dziwaczne, ponieważ osiągała najwyższe (zresztą marne) prędkości przy fordewindzie, podczas gdy typowy żaglowiec rejowy uzyskiwał prędkość maksymalną przy wietrze z baksztagu (w połowie XIX w. często około 140% prędkości przy wietrze pełnym). Jej dowódca tłumaczył to wadliwą konstrukcją, ze zbyt pełną częścią rufową i zbyt smukłą partią dziobową.
Salsette została zbudowana w Bombaju z drewna tekowego, co wyjaśnia nadzwyczajną długowieczność fregaty, mimo niestaranności wykonania. Zamówiono jednostkę 12.05.1802. Położenie stępki miało miejsce 19.07.1803. Zwodowano fregatę 17.01.1805. Na skutek wielkiego zamieszania z rozkazami krążącymi miesiącami między Anglią a Indiami, głównodowodzący na Oceanie Indyjskim, kadm. Edward Pellew, wprowadził ją do służby pod nazwą Pitt. Wymiary rzeczywiste: 137’0”, 38’9”, 13’7”, tonaż 902 tony. Zdaniem Winfielda w maju 1805 dowództwo fregaty objął w Bombaju kmdr Walter Bathurst. Jednak wg Parkinsona wyszła z Bombaju już 14.04.1805 z zadaniem dołączenia do trzech innych jednostek operujących w Zatoce Bengalskiej, skąd cała czwórka miała udać się pod Ile de France. Uczestniczyła w luźnej blokadzie tej wyspy do wiosny 1806. W marcu 1806 pojawiła się pod Cejlonem z załogą złożoną szkorbutem (120 chorych) i musiała zostać odesłana do Bombaju. W 1806 dowodził nią podobno kmdr James Giles Vashon, a od lutego 1807 do 1809 kmdr George Granville Waldegrave (zdaniem Winfielda, natomiast życiorys Waldegrave’a tego nie potwierdza). Inni uważają, że w 1807 jej dowódcą był kmdr George Nicholas Hardinge. Dopiero 19.02.1807 ostatecznie się wyjaśniło, że fregata od początku miała nosić nazwę Salsette. Opuściła Madras 29.09.1807 z lordem Williamem Bentinck (byłym gubernatorem) na pokładzie i zawinęła do Portsmouth na początku 1808. Wyposażona ponownie w Portsmouth w okresie styczeń-marzec 1808, służyła od maja do października 1808 w eskadrze kadm. Saumareza na Bałtyku, znów pod komendą Waltera Bathursta. Zdobyła 30.04.1808 koło wyspy Mön duński okręt korsarski. Chwytała i uczestniczyła w chwytaniu rozmaitych statków w maju i czerwcu 1808, a 24.06.1808 zdobyła w pobliżu Nargen (dziś Naissaar) rosyjski kuter 14-działowy Opyt. W sierpniu 1808 uczestniczyła w blokowaniu jednostek rosyjskich w Roggersvik (Rogervik, dziś Paldiski). Zimą 1808/1809 eskortowała mały konwój z Bałtyku i została uwięziona przez lody, ale przetrwała. W lipcu i sierpniu 1809 brała udział w ekspedycji przeciwko Walcheren, chwilowo pełniąc rolę okrętu flagowego kadm. Keatsa; dowodził nią wtedy wciąż William Bathurst. W 1810 Salsette pożeglowała na Maltę. Stąd przeszła do Smyrny i ku cieśninom tureckim. Na początku maja 1810 znajdowała się w Dardanelach. Zawinęła do Konstantynopola. Stąd przeszła pod Tulon, a w listopadzie 1810 na Maltę, gdzie Bathurst został przeniesiony na inny okręt. Winfield daje dla roku 1810 (a został tylko listopad i grudzień!) bogatą listę kapitanów tej fregaty, którzy nie zgadzają mi się z informacjami źródłowymi i których kadencje dziwnie się nakładają: pierwszym miał być commander Henry Montresor, potem commander Willoughby (a nie William, jak u Winfielda) Bertie [ten jest w ogóle podany w idiotycznym kontekście - Willoughby Bertie rzeczywiście utonął w grudniu 1810, jak chce Winfield, dając mu tylko fałszywe imię, ale Bertie dowodził wtedy brygiem Satellite, który poszedł na dno z całą załogą, a nie fregatą Salsette], w końcu (od 12.07.1810) commander John Ibettson Hollinworth, a w 1811 (lub też już od 1810, nawet może od maja!) kmdr Henry Hope.
Autor hasła w angielskojęzycznej wikipedii dumnie przytacza wykrytą przez siebie w dokumentach informację, jak to Salsette współdziałała w pochwyceniu 29.06.1811 statku niewolniczego Expedition koło Mauritiusa, a ładunek w postaci niewolników sprzedano w Goa, ponieważ taka transakcja byłaby w brytyjskich Indiach nielegalna. Nie zastanawia się jednak w ogóle nad tym, że działa fregaty nie miały zasięgu, który pozwalałby przy przebywaniu na Morzu Śródziemnym strzelać aż nad Ocean Indyjski i zmuszać tam kogoś do zatrzymania się. W rzeczywistości ta piramidalna bzdura powstała przez nieumiejętność odczytania tekstu. Notka z 29.06.1811 mówi o tym, że wtedy właśnie zbliżała się do szczęśliwego końca procedura prawna uznania tej zdobyczy (oczekiwano wypłaty pryzowego w lipcu 1811), do przejęcia której naprawdę doszło 15.06.1806 roku (!!!). Pryzem zaś był francuski statek niewolniczy z Mauritiusu - wyspa była wtedy francuska, a w 1811 już brytyjska i fregata nie atakowała statków poddanych Jego Królewskiej Brytyjskiej Mości, jeśli już nawet pominiemy ten drobiazg, że przebywała w zupełnie innej części świata.
Salsette operująca głównie na wodach Lewantu zdobyła kilka francuskich jednostek korsarskich - w tym 21.04.1812 na Morzu Śródziemnym i (w rejsie powrotnym do Anglii) 13/14.10.1812 koło wyspy Wight. Zawinęła do Portsmouth 15.11.1812. Od grudnia 1812 do 1815 dowodził nią kmdr John Bowen. Fregatę wysłano 25.03.1813 z Torbay do Indii Wschodnich w eskorcie konwoju żaglowców wschodnioindyjskich - odprowadziła je aż do Madrasu. Wg Winfielda w 1815 jej kapitanem był na Oceanie Indyjskim kmdr Joseph Drury, ale jeśli w ogóle, musiało chodzić o dowództwo tymczasowe, gdyż Bowen znowu nią dowodził w 1816. Została wtedy skierowana z konwojem do Anglii, zatrzymując się 12.05 na Wyspie Św. Heleny (gdzie Bowen odwiedził Napoleona). Wróciła do Plymouth w czerwcu 1816. W tym samym miesiącu została wycofana do rezerwy w Portsmouth. Od stycznia 1817 klasyfikowano ją oficjalnie jako fregatę 42-działową, stała jednak nadal w rezerwie, od listopada 1823 nawet pod dachem. W lipcu 1831 przystosowano ją w Portsmouth do pełnienia funkcji lazaretu w Hull czy Pembroke. W październiku 1835 przystosowano ją w Woolwich do pełnienia funkcji koszar przejściowych. Skreślona z list floty w 1851, została przeprowadzona do Sheerness zgodnie z rozkazem z 7.09.1869. Rozbiórkę okrętu zakończono 20.03.1874 w Chatham.

36-działowa fregata Doris należała - przynajmniej na pozór - do typu Perseverance/Inconstant, grupy Tribune, więc wszystkie dane ogólne jak przy Perseverance z 1781 r., z uzupełnieniami podanymi przy Tribune z 1803. Wykazywała duże odchylenia od projektu.
Doris została zbudowana w Bombaju z drewna tekowego, ale niechlujnie. Zamówiono jednostkę 5.06.1803. Położenie stępki miało miejsce 25.04.1806. Zwodowano fregatę 24.03.1807 pod nazwą Pitt. Na skutek zamieszania z nazwami była też określana krótko jako Salsette. Jednak już 26.08.1807, po wyjaśnieniu wszystkich nieporozumień, zyskała nazwę Doris. Wymiary rzeczywiste: 137’0”, 38’0”, 13’5”, tonaż 870 ton. W 1808 komendę nad nią objął w Bombaju kmdr Christopher Cole i sprawował do 1810. Fregata operowała w Indiach Wschodnich. W 1808 razem z fregatą Psyche przewiozła do miejscowości Abashir (Bushire, Buszhr, Bushehr, Abushir) nad Zatoką Perską brytyjskiego ambasadora na perskim dworze, płk. Malcolma. Operowała przez następne dwa lata w rejonie cieśniny Malakka i na południu Morzach Chińskiego. Została wysłana na Filipiny, aby przekazać tamtejszym władzom hiszpańskim, że z uwagi na agresję Napoleona na ich kraj macierzysty, Hiszpanie w Europie zmienili front. Zdobyła wartościowy statek idący z Batawii. Kiedy razem z Psyche próbowały ścigać (zawijając w tym celu do Makau) dwie francuskie fregaty na Morzu Chińskim, zostały wypchnięte przez monsun na Pacyfik, a ich załogi bardzo ucierpiały od szkorbutu. Kmdr Cole przeniesiony został w 1810 na własną prośbę na inną fregatę, więc od kwietnia 1810 dowodził Doris kmdr William Jones Lye. Fregata brała udział w blokadzie wyspy Ile de France (Mauritius) od października 1810 i jej zdobyciu w grudniu 1810. Uczestniczyła w zdobyciu Jawy we wrześniu 1811 (po operacji trwającej od sierpnia). W 1812 jej kapitanem został commanderJohn Harper, mający za zadanie przeprowadzić jednostkę z Madrasu do Anglii. Dotarł do Portsmouth 20.10.1812.W listopadzie 1812 Doris została przeprowadzona do Plymouth i tam wycofana do rezerwy. Od 9.01.1813 do 1.11.1815 dowodził fregatą kmdr Robert O’Brien. Doris została wysłana z Torbay z konwojem do Indii i Chin 25.03.1813. W 1816 komendę nad nią sprawował kmdr John Allen. Była remontowana w Sheerness od października 1817 do kwietnia 1818. Od początku 1817 klasyfikowano ją zgodnie z nowymi zasadami jako fregatę 42-działową. Od marca 1821 dowodził nią kmdr Thomas Graham, wysłany do Ameryki Południowej. Graham zmarł 9.04.1822 w Valparaiso i nowym dowódcą został wtedy kmdr Frederick Edward Venables Vernon-Harcout. Formalnie od 21.10.1823 (faktycznie od marca 1824) kapitanem Doris był na placówce południowoamerykańskiej (przejął komendę w Pernambuco) kmdr William James Hope Johnstone, zatrudniony głównie w ochranianiu brytyjskich obywateli i interesów w Pernambuco oraz innych częściach wybrzeża Brazylii, w prowincji ogarniętej wówczas rewoltą przeciwko rządowi centralnemu. Doris stacjonowała potem na Rio de La Plata. Wróciła do Anglii w grudniu 1824. Wycofano fregatę do rezerwy 12.01.1825. Od 1.02.1825 do 1829 dowodził nią kmdr John Gordon Sinclair, wysłany 25.07.1825 z Falmouth do Ameryki Południowej. W 1827 Doris zawijała do Valparaiso, Callao, Coquimbo. Ponieważ okazała się być w bardzo kiepskim stanie (tek nie pomógł!), została osadzona na plaży i w kwietniu 1829 sprzedana w Valparaiso.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ORLANDO (1811).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

36-działowa fregata Orlando należała do typu Perseverance/Inconstant, grupy Tribune, więc wszystkie dane ogólne jak przy Perseverance z 1781 r., z uzupełnieniami podanymi przy Tribune z 1803.
Orlando została zbudowana w królewskiej stoczni w Chatham. Zamówiono jednostkę 2.05.1808 (czy 3.05.1808). Położenie stępki miało miejsce w marcu 1809. Zwodowano fregatę 20.06.1811, wykończono do 20.07.1811. Wymiary rzeczywiste: 137’0”, 38’2”, 13’5”, tonaż 876 ton. Od czerwca 1811 do 1815 dowódcą okrętu Orlando był kmdr John Clavell. Fregata operowała do listopada 1811 u południowo-wschodnich wybrzeży Anglii. Wysłano ją 20.11.1811 z redy Cowes na Morze Śródziemne w eskorcie konwoju. W lecie 1813 była już z powrotem na Downs i w Portsmouth. W grudniu 1814 dotarła z Bermudów nad zatokę Chesapeake. W 1815 komendę nad nią sprawował tymczasowo commander Charles Orlando Bridgeman. Po ponownym wyposażeniu w Deptford w okresie czerwiec - wrzesień 1815, dowództwo jednostki znów powierzono Clavellowi. Sprawował je do 1818 na Oceanie Indyjskim, wysłany tam z Portsmouth 10.10.1815 z małym konwojem kierującym się do Chin. W czerwcu 1817 fregata opuściła Trincomalee, udając się do Bengalu i Chin. Od początku 1817 była zgodnie z nowymi zasadami klasyfikowana jako fregata 42-działowa. W końcu 1818 Orlando została wycofana z aktywnej służby w Trincomalee i na podstawie rozkazu admiralicji z 15.10.1819 przekształcona tam w hulk szpitalny. Sprzedano ją w Trincomalee w marcu 1824.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach