www.timberships.fora.pl

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu DRUID (1783).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

32-działowa fregata Druid należała do typu Hermione/Andromeda, więc wszystkie uwagi natury ogólnej jak podane przy Hermione z 1782 r.
Druid została zbudowana przez spółkę Sydenham Teast, Tombes (Tombs) & Blaming w Bristolu. Zamówiono ją 20.03.1780. Położenie stępki miało miejsce w sierpniu 1780, zwodowano fregatę 16.06.1783. Wyposażanie zakończono w Plymouth 11.11.1783. Wymiary rzeczywiste: 129'1,25", 35'5,875" albo 35'5,125", 12'8". tonaż 718 ton. Od czerwca 1783 do 1784 jednostką dowodził kmdr John Macbride. Od 1784 kapitanem był kmdr George Anson Byron. Fregata bazowała u Start Point. Od 1785 dowodził nią kmdr Joseph Ellison. Druid była ponownie wyposażana w Portsmouth od czerwca do lipca 1785. Służyła potem do eskortowania króla, została wycofana do rezerwy w lutym 1788. Do ponownej aktywnej służby przygotowano ją w Plymouth w okresie sierpień 1790 - styczeń 1791. Od października 1790 do 1794 ciągle dowodził nią kmdr Joseph Ellison. Fregata pożeglowała na wody Jamajki 6.04.1792. Zdobyła francuski okręt korsarski na kanale La Manche w czerwcu 1793. Uchyliła się od walki z dwoma francuskimi 50-działowcami (liniowcami "ostrzyżonymi" do fregaty) 8.06.1794 w rejonie Wysp Normandzkich. W 1795 komendę nad nią sprawował kmdr Robert Carthew Reynolds, a od 1796 - kmdr Richard King. W maju-lipcu 1796 dowodził nią tymczasowo kmdr Edward Codrington. Skarżył się w maju 1796 na słabość strukturalną całej jednostki, a zwłaszcza silnie "pracujących" belek rufowych i obła rufowego. Fregata współdziałała w zdobyciu francuskiej fluity Ville de Lorient 7.01.1797 (Winfield błędnie podaje datę 7.01.1796) w okolicy Irlandii. Została wycofana z aktywnej służby w marcu 1797. Od lutego do kwietnia 1798 przebudowano ją w Portsmouth na 16-działowy okręt do transportu wojsk. Od lutego 1798 jednostką dowodził commander Charles Apthorpe. W maju 1798 Druid brała udział w operacji ostendzkiej sił komodora Pophama i generał-majora Eyre Coote. W 1801 wysłano ją na Morze Śródziemne dla udziału w ataku na francuską armię w Egipcie - wchodziła wtedy w skład sił adm. Keitha. W 1802 pożeglowała ku Jamajce. W 1802 komendę nad okrętem przejął commander Charles Bayntun Hodgson Ross. Żaglowiec wycofano do rezerwy pod koniec 1802. Remontowano go w prywatnej stoczni firmy Tibbet & Co. w Deptford od października 1804 do kwietnia 1805, a potem wyposażano w państwowej stoczni w Deptford do czerwca 1805. Od kwietnia 1805 Druid była ponownie klasyfikowana jako fregata 32-działowa, a dowodził nią kmdr Philip Bowes Vere Broke na placówce irlandzkiej. Zdobyła francuski okręt korsarski 2.02.1806. Zdobyła na Atlantyku francuski bryg 18-działowy Pandour 1.05.1806. W lipcu 1806 komendę nad nią przejął kmdr John Astley Bennet - pozostała na placówce irlandzkiej. Od lipca 1807 dowodził nią kmdr Donald Hugh Mackay, a od 1808 - kmdr William Bolton. W tym czasie fregata miała na pokładzie rufowym tylko karonady, w liczbie ośmiu 24-funtówek, a na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe i 2 karonady 24-funtowe. Druid zdobyła francuski 16-działowy bryg Basque 13.11.1809. Od pierwszego sierpnia 1810 jej kapitanem był kmdr John Louis, wysłany 28.08.1810 do floty Morza Śródziemnego, co dla tej jednostki oznaczało pobyt w Kadyksie. W maju 1811 fregatą dowodził kmdr John Clarke Searle, a od czerwca 1811 - kmdr Abel Ferris. Druid została ponownie posłana na Morze Śródziemne 12.06.1811. Od maja 1812 jej dowództwo sprawował na Morzu Śródziemnym kmdr Francis Stanfell. W 1813 kapitanem jednostki był kmdr William King, który przyprowadził Druid do Anglii. Raportował w czerwcu 1813, że belki rufowe tego żaglowca bardzo silnie się ruszają w górę od dejwudu. Fregatę rozebrano w Woolwich w październiku czy listopadzie 1813.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ANDROMEDA (1784).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

32-działowa fregata Andromeda należała do typu Hermione/Andromeda, więc wszystkie uwagi natury ogólnej jak podane przy Hermione z 1782 r.
Andromeda została zbudowana przez spółkę John Sutton & Co w Liverpoolu. Zamówiono ją 20.01.1781. Położenie stępki miało miejsce w maju 1781, zwodowano fregatę 21.04.1784. Wyposażanie zakończono w Plymouth 16.05.1788. Wymiary rzeczywiste: 129'0", 35'5,5", 12'7". tonaż 714 ton. Od marca 1788 do maja 1789 jednostką dowodził kmdr książę William Henry (od maja 1789 książę Clarence, od czerwca 1830 król Wilhelm IV), syn króla Jerzego III. Fregata pożeglowała 30.06.1788 ku Nowej Szkocji. Zawinęła do Port Royal na Jamajce 15.11.1788. Tu miejscowi notable wielce fetowali księcia i obdarzali go rozmaitymi drogimi podarunkami za to, że w parlamencie sprzeciwiał się ruchom abolicjonistycznym. W maju 1789 książę objął komendę na okrętem Valiant. Andromeda została wycofana do rezerwy w lipcu 1789. Ponownie wyposażono ją do aktywnej służby w Portsmouth w okresie lipiec - sierpień 1790 z powodu napięcia w stosunkach z Hiszpanią. Od lipca 1790 do sierpnia 1794 jej kapitanem był kmdr John Salisbury (z przerwą na kolejne wyposażenie jednostki w Plymouth od grudnia 1792 do marca 1792). W 1792 operowała w ramach Eskadry Zachodniej i eskadry ewolucji bitewnych. W 1793 dowodził nią tymczasowo kmdr William Carnegie (hrabia Northesk). Do ponownej służby fregatę wyposażono w Plymouth w okresie czerwiec - wrzesień 1794. W sierpniu zmarł kmdr John Salisbury. Od sierpnia 1794 dowódcą jednostki był kmdr Thomas Sotheby. Andromeda stacjonowała na Downs. W 1795 komendę nad nią przejął kmdr William Taylor, działający u wybrzeży Szkocji, skierowany 24.05.1796 ku Nowej Fundlandii. W latach 1796-1798 fregata operowała na kanale La Manche i Morzu Północnym. Współdziałała w zajęciu 6.03.1796 w Firth of Forth holenderskiej fregaty Zephir (Holendrzy nie wiedzieli, że już wybuchła wojna między Republiką Batawską a Wielką Brytanią). W styczniu 1799 Andromeda pod Taylorem znajdowała się w Sheerness. W marcu 1799 komendę nad fregatą przejął na Downs kmdr Henry Inman. Na początku maja lub czerwca 1800 znajdowała się na redzie Margate, kiedy zapalenie się prochu w kabinie podczas salutowania spowodowało ciężkie rany wielu ludzi. Jej łodzie uczestniczyły w ataku 7/8.07.1800 na francuskie fregaty kotwiczące na redzie Dunkierki, podczas którego zdobyto 40-działową Désirée. W sierpniu 1800 Inman przeszedł na Désirée, a jego miejsce na Andromedzie miał zająć kmdr Jemmett Mainwaring, ale do tego nie doszło (lub było przejściowe - Mainwaring zginął w październiku 1801 na tym samym okręcie, którym dowodził w sierpniu 1800). Pod koniec października 1800 Andromeda przeszła z Downs do Portsmouth. Od grudnia 1800 kapitanem fregaty był kmdr James Bradby. Na początku grudnia 1800 Andromeda wyszła z Portsmouth w składzie eskorty konwoju udającego się do Indii Zachodnich. Dotarła do Barbados w marcu 1801. Bradby zmarł na pokładzie fregaty w Indiach Zachodnich 4.06.1801. Tymczasową komendę przejął kmdr Edward Durnford King. Andromeda znajdowała się 17.06.1801 w Halifaxie. Uczestniczyła w rozmaitych akcjach w Indiach Zachodnich. Wyszła z Fort Royal na Martynice 21.08.1802, kierując się do Anglii. Jej dowódcą był w rejsie powrotnym kmdr Charles Fielding. Przyprowadził jednostkę na Spithead 24.09.1802. Fregatę wycofano do rezerwy w Portsmouth 8.10.1802. Od 1808 była już hulkiem - pełniła rolę okrętu szpitalnego. Jednostkę rozebrano w Portsmouth we wrześniu 1811.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PENELOPE (1783).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

32-działowa fregata Penelope należała do typu Hermione/Andromeda, więc wszystkie uwagi natury ogólnej jak podane przy Hermione z 1782 r.
Penelope została zbudowana przez Johna Bartona w Liverpoolu. Zamówiono ją 7.09.1781. Położenie stępki miało miejsce w lutym 1782, zwodowano fregatę 27.10.1783. Wyposażanie zakończono w Plymouth 9.02.1784, jednak od razu z zamiarem wycofania jednostki do rezerwy. Wymiary rzeczywiste: 129'4", 35'6", 12'7". tonaż 721 ton. Od grudnia 1788 do września 1791 jednostką dowodził kmdr John Linzee (zrezygnował nagle ze służby w Royal Navy 23.09.1791 na wieść o śmierci żony). Penelope została wysłana 13.02.1789 ku Wyspom Podwietrznym. Od września 1791 jej kapitanem był kmdr George Tripp. Fregatę wycofano do rezerwy w czerwcu 1792, ale po wyposażeniu w Plymouth miała już w sierpniu 1792 nowego dowódcę - kmdr Bartholomew Samuel Rowley poprowadził ją 1.10.1792 na wody Jamajki. Zdobyła 16.04.1793 koło Jérémie na San Domingo francuski bryg-awizo Goéland. Od 19.09.1793 współdziałała z miejscowymi Francuzami w Jérémie, przeciwnikami rewolucji we Francji. Została odesłana z dwiema innymi fregatami na południe San Domingo, pod Saint Louis, gdzie zdobyła 10 francuskich statków z towarami kolonialnymi. Przywiozła 12.10.1793 dalszych brytyjskich żołnierzy z Port Royal na Jamajce. Po otrzymaniu informacji, że do wyjścia z Port au Prince szykuje się francuska fregata Inconstante, Penelope opuściła 20.11.1793 Mole Saint Nicolas. Współdziałała w zdobyciu 25.11.1793 wspomnianej fregaty 36-działowej Inconstante koło Petit Goave. Od stycznia 1794 uczestniczyła w innych operacjach u wybrzeży San Domingo, np. brała udział (w styczniu) w blokadzie Port au Prince, także w zdobyciu fortu Brissoton 1.06.1794. W 1795 komendę nad Penelope przejął na wodach Jamajki kmdr George Gregory. Fregatę wycofano do rezerwy w maju 1796. Została rozebrana w Chatham w listopadzie 1797.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu AQUILON (1786).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

32-działowa fregata Aquilon należała do typu Hermione/Andromeda, więc wszystkie uwagi natury ogólnej jak podane przy Hermione z 1782 r.
Aquilon została zbudowana przez firmę Young & Woolcombe w Rotherhithe. Zamówiono jednostkę 23.04.1782. Położenie stępki miało miejsce w listopadzie 1782, zwodowano fregatę 27.10.1786. Wyposażanie zakończono w Deptford 21.12.1786, jednak od razu z zamiarem wycofania żaglowca do rezerwy. Wymiary rzeczywiste: 129'2", 35'8", 12'7,5", tonaż 724 tony. Aquilon została ponownie wyposażona w Deptford - ale tym razem do aktywnej służby zagranicznej - w okresie 10.1787-26.06.1788. Od maja 1788 do 1790 jednostką dowodził kmdr Robert Montagu, wysłany 20.05.1789 na Morze Śródziemne. Po krótkim okresie w rezerwie (od 1790) fregatę wyposażono w Portsmouth od maja do lipca 1791. Od kwietnia 1791 do 1794 jej kapitanem był kmdr Robert Stopford. Skierowana na Morze Śródziemne 2.11.1791, przebywała tam nadal (w składzie eskadry kontradm. Goodalla) w chwili wybuchu wojny z Francją w lutym 1793. W 1794 wchodziła w skład Floty Kanału adm. lorda Howe'a, zajmując się przede wszystkim eskortowaniem konwojów. Brała udział w bitwie Sławnego Pierwszego Czerwca 1794 (miała wtedy faktycznie tylko 171 ludzi załogi, a więc zaledwie 78% stanu etatowego), zatrudniona przy powtarzaniu sygnałów wiceadm. Hooda ze 100-działowego okrętu Royal George; wzięła też na hol i wyprowadziła poza akwen walki całkowicie pozbawiony masztów 74-działowiec Marlborough. Po zwycięstwie król Jerzy III wybrał akurat tę fregatę dla siebie i swojej rodziny do żeglowania po Solent. Członkowie rodziny królewskiej przypłynęli na siedmiu wielkich, paradnych barkach do stojącej na Spithead Aquilon, przy wtórze salutów z armat, okrzyków i muzyki. Fregata najpierw okrążyła całą flotę adm. Howe'a, a potem odbyła krótki rejs u wyspy Wight, w dość kompromitujący sposób pakując się na mieliznę, z której zeszła dopiero z przypływem. Ale król i tak był bardzo zadowolony, obdarzył załogę z własnej szkatuły. Od lipca 1794 fregatą dowodził kmdr Robert Barlow. Aquilon nadal należała do Floty Kanału, teraz pod adm. Bridport i wzięła udział w zwycięskiej bitwie pod Groix 23.06.1795. Uczestniczyła w osłonie nieudanej ekspedycji w Zatoce Quiberon. We wrześniu 1795 dowódcą jednostki został kmdr William Edward Cracraft. W maju 1796 raportował, że belki szkieletu rufy są bardzo nadwyrężane przy strzelaniu z tylnych dział. Wysłano go w marcu 1797 na wody Jamajki. Późnym latem czy wczesną jesienią 1797 Aquilon zdobyła mały francuski żaglowiec korsarski. We wrześniu 1798 komendę nad nią przejął na Jamajce kmdr Thomas Boys. Wiosną 1799 zdobyła w Indiach Zachodnich francuski uzbrojony szkuner oraz 5 statków handlowych. Latem i jesienią 1799 jeszcze jeden mały żaglowiec korsarski i 2 statki handlowe. Wróciła do Portsmouth z konwojem zachodnioindyjskim 18.07.1800. Jej losy w okresie 1800-1801 nie są całkiem jasne. Wg niektórych już od 1800 fregata znajdowała się w rezerwie w Portsmouth, zdaniem innych przyprowadziła jeszcze z Indii Zachodnich jeden konwój, docierając na Spithead 20.03.1801. W każdym razie potem bardzo długo nie wprowadzano jej do aktywnej służby. Od lipca 1809 do kwietnia 1811 przeszła gruntowny remont w Portsmouth. Od stycznia 1811 dowodził nią kmdr William Pakenham. W maju 1811 lub już 29.03.1811 dowództwo przejął kmdr William Bowles. Pod jego komendą Aquilon operowała na wodach kanału La Manche, w okolicach Brestu, na Morzu Północnym i na Bałtyku. Do początków grudnia 1811 odbywała rejsy patrolowe na podejściach do Brestu i Cherbourga. Przybyła 13.01.1812 do Deal z Portsmouth, dwa dni później udała się pod Texel, gdzie operowała przeciwko nieprzyjacielskiej i neutralnej żegludze co najmniej do połowy kwietnia 1812. Wyszła z Yarmouth 31.07.1812 z lordem Cathcart na pokładzie (nowym ambasadorem Wielkiej Brytanii w Rosji), kierując się do Sankt Petersburga. Pozostała potem na Bałtyku. Latem 1812 we współdziałaniu z slupem Sheldrake zniszczyła siedem dużych, brytyjskich statków handlowych załadowanych konopiami, które w gęstej mgle weszły na mielizny koło Stralsundu i nie mogły być ściągnięte wobec ognia 1500 francuskich żołnierzy strzelających z wysokiego brzegu. W październiku 1812 Aquilon zdobyła na Bałtyku francuski żaglowiec korsarski. Wróciła do Yarmouth 31.10.1812. Zimę 1812/1813 spędziła u południowych i południowo-wschodnich wybrzeży Anglii, pojawiając się w Sheerness, Deal, Downs, na Tamizie. Przybyła do Portsmouth 11.01.1813 z konwojem z Downs. Następnie pożeglowała do Ameryki Południowej, gdzie przez dwanaście miesięcy - do marca 1814 - była zatrudniona na Rio de la Plata w ochronie tamtejszego handlu brytyjskiego. Na koniec angielscy kupcy złożyli komandorowi Bowlesowi gorące podziękowania. Następnie Bowles i przynajmniej większa część załogi Aquilon zostali przerzuceniu na świeżo zdobytą (6.01.1814 między Wyspami Zielonego Przylądka a Brazylią) francuską fregatę Céres (w Royal Navy pod nazwą Junon) i pożeglowali na niej w kwietniu 1814 do Anglii (zawinęli do Portsmouth 29.06). Natomiast Aquilon, pod tymczasowym dowódcą, por. Josephem Patey (pierwszym oficerem z flagowego okrętu brytyjskiej placówki w Ameryce Południowej), wyruszyła z konwojem z Bahia 17.06.1814 i dotarła do Portsmouth 18.08.1814. Od 15.08.1814 jej oficjalnym dowódcą był kmdr Thomas Burton (przejął faktyczną komendę nieco później). Fregata wyruszyła we wrześniu 1814 z St. Helen's w eskorcie konwoju statków zmierzających do Hiszpanii, Portugalii i na Morze Śródziemne. Dotarła do Gibraltaru przewożąc generała George'a Don, nowego gubernatora tej ważnej placówki, i jego świtę. Operowała potem do końca wojny u wybrzeży Portugalii. W 1816 jej kapitanem został kmdr Richard Budd Vincent. Wróciła na Spithead 16.04.1816. Wycofano ją do rezerwy w Deptford i rozebrano tam we wrześniu 1816.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu BLANCHE (1786).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

32-działowa fregata Blanche należała do typu Hermione/Andromeda, więc wszystkie uwagi natury ogólnej jak podane przy Hermione z 1782 r.
Blanche została zbudowana przez spółkę Thomas Calhoun & John Nowlan w Bursledon. Zamówiono jednostkę 9.08.1782. Położenie stępki miało miejsce w lipcu 1783, zwodowano fregatę 10.07.1786. Odstawiona do rezerwy, została wykończona w Portsmouth dopiero 25.04.1789. Wymiary rzeczywiste: 129'0", 35'7,5", 12'7", tonaż 723 tony. Od stycznia 1789 do czerwca 1792 dowodził nią kmdr Robert Murray, wysłany na Wyspy Podwietrzne 12.05.1789. Od września 1792 do 1794 kapitanem fregaty był kmdr Christopher Parker, skierowany na Wyspy Podwietrzne 26.11.1792. W chwili wybuchu wojny z Francją w lutym 1793 Blanche znajdowała się nadal w rejonie Wysp Podwietrznych, wchodząc w skład sił wiceadm. Laforeya. Pochwyciła francuskie jednostki korsarskie 1.10.1793 (koło Gwadelupy), 8.10.1793 i 30.12.1793 (na Antylach). W lutym 1794 brała udział w zdobyciu Martyniki. Od 1794 do stycznia 1795 dowodził nią kmdr Robert Faulknor. Łodzie z Blanche zdobyły 30.12.1794 duży szkuner francuski przy Désirade koło Gwadelupy. Wg stanu z 1.01.1795 fregata miała na pokładzie rufowym 4 działa 6-funtowe i 4 karonady 18-funtowe, a na pokładzie dziobowym dwa takie działa i dwie takie karonady. Już 5.01.1795 krążąca nadal w pobliżu Gwadelupy Blanche natknęła się na francuską fregatę 36-działową Pique i po północy wciągnęła ją do walki manewrowej; po niezwykle zaciętej i krwawej, ponad 5-godzinnej bitwie, Francuzi poddali się, mając 76 zabitych i 110 rannych. Straty na Blanche były dużo mniejsze, jednak wśród zabitych znalazł się kmdr Faulknor. Dlatego w styczniu 1795 dowództwo jednostki przejął kmdr Charles Sawyer. Fregata zdobyła mały francuski żaglowiec korsarski koło Santa Lucia 17.04.1795. Blanche przeszła lekki remont w Portsmouth w okresie od sierpnia do października 1795. W grudniu 1795 wysłano ją na Morze Śródziemne. Charles Stewart był dzielnym oficerem, ale musiał zdać komendę w atmosferze skandalu - niemal na pewno miał skłonności homoseksualne (w tamtych czasach zwykłych marynarzy karano za nie śmiercią), skoro późniejszy werdykt sądu wojennego z 18.10.1796 usunął go ze służby za "rozmaite nieprzyzwoite zażyłości z osobami należącymi do załogi Blanche". W każdym razie od czerwca 1796 jednostką dowodził kmdr D'Arcy Preston. Razem z 38-działową fregatą Minerva (z komodorem Nelsonem) Blanche stoczyła 19.12.1796 koło Cartageny walkę z dwiema fregatami hiszpańskimi - zakończyła się ona opuszczeniem bander przez obie jednostki hiszpańskie, ale wobec zbliżania się hiszpańskiego 112-działowca i dwóch dalszych fregat, oba pryzy trzeba było porzucić. W 1797 dowódcą Blanche był kmdr Henry Hotham. Jednostka zdobyła 20.11.1797 francuski żaglowiec korsarski koło Lizbony, a 27.12.1797 (wg Francuzów w lutym 1798) kolejny. Na początku maja 1798 adm. Jervis (blokujący wówczas hiszpańską flotę stojącą w Kadyksie) wysłał Blanche do eskortowania konwoju idącego z Porto do Anglii. Wycofano ją tam do rezerwy w sierpniu 1798. W 1799 została użyta jako okręt zaopatrzeniowy, a w okresie czerwiec - sierpień 1799 przystosowana w Portsmouth do roli 18-działowego transportowca żołnierzy. Dowodził nią teraz commander John Ayscough. Skierowana w składzie konwoju wysłanego do Texel (w ramach ekspedycji rosyjsko-brytyjskiej przeciwko Holandii), kotwiczyła 27.09.1799 na Maas Diep, a po południu podniosła kotwice i przesuwała się pod komendą pilota wzdłuż pasa holenderskich mielizn, na których utkwiła. Rankiem 28.09 zdołano ją ściągnąć przy pomocy kotwicy zawoźnej, jednak wkrótce znowu weszła na mieliznę; tym razem pogoda była znacznie gorsza i fale zaczęły rozbijać żaglowiec; wprawdzie Blanche jeszcze sama się uwolniła i spłynęła na głębszą wodę, ale nie miała już masztów, steru i szybko brała wodę, więc skierowano ją na brzeg. Potem sprowadzono fregatę znowu na żeglowny kanał (Nieuwe Diep), lecz jej stan uznano za niewarty napraw.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PERSEVERANCE (1781).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

36-działowa fregata Perseverance, zaprojektowana w 1779 r. przez Edwarda Hunta, zapoczątkowała typ Perseverance/Inconstant, niewiele się jednak różniący od typu Flora Johna Williamsa. Wszystkie należały do klasy fregat 36-działowych z 18-funtówkami w baterii głównej. Wymiary projektowe: długość pokładu działowego 137'0", szerokość 38'0", głębokość 13'5", tonaż 871 ton. Załoga: 260 ludzi (przed wodowaniem pierwszej jednostki zmieniona na 270 ludzi). Uzbrojenie: na pokładzie głównym 26 dział 18-funtowych o długości 9 stóp; na pokładzie rufowym 8 dział 9-funtowych o długości 7 stóp i 4 karonady 18-funtowe; na pokładzie dziobowym 2 działa 9-funtowe o długości 7,5 stopy i 4 karonady 18-funtowe; ponadto 14 półfuntowych działek relingowych. Fregaty tego typu były mocne, miały świetną dzielność morską i bardzo wysoko nosiły furty głównej baterii; były zwrotne i dobrze trzymały się wiatru. Jednak pełne linie dziobu i rufy - wymuszone dużą liczbą daleko od siebie odległych furt (dla sprawności w walce) na stosunkowo krótkim kadłubie przyniosły nienadzwyczajną prędkość. Postęp w budownictwie okrętowym sprawił, że po 1810 r. już nie były tak cenione - na tle nowoczesnych fregat uznawano je za zbyt miękkie i słabo trzymające się wiatru.
Perseverance została zbudowana przez firmę John Randall & Co, w Rotherhithe. Zamówiono jednostkę 3.12.1779. Położenie stępki miało miejsce w sierpniu 1780, zwodowano fregatę 10.04.1781, wykończono w Deptford 3.06.1781. Wymiary rzeczywiste: 137’0”, 38’3”, 13’5”, tonaż 882 tony. Od marca 1781 dowodził nią kmdr Skeffington Lutwidge. Perseverance pożeglowała do Ameryki Północnej 20.07.1781 w składzie eskadry kadm Digby, docierając wraz z nią do Nowego Jorku 24.09.1781. Po drodze, jeszcze na kanale La Manche, odbiła z francuskich rąk 20-działowiec Lively 29.07.1781. Pozostała na wodach amerykańskich do 1783. Pochwyciła amerykańskie okręty korsarskie 30.08.1781, 1.04.1782 i 29.08.1782. W lipcu 1782 miała na pokładzie rufowym (obok 8 dział 9-funtowych) tylko 2 karonady 18-funtowe, ponieważ pierwotne ustawienie okazało się niepraktyczne. Wycofano ją do rezerwy we wrześniu 1783. Od października do grudnia 1787 dowodził nią kmdr William Young. Perseverance została ponownie wprowadzona do aktywnej służby w październiku 1788. Teraz jej kapitanem był kmdr Isaac Smith. Fregatę skierowano 11.02.1789 do Indii Wschodnich w składzie eskadry komodora Cornwallisa. Dotarła do Madrasu 3.09.1789. Wzięła udział w kampanii przeciwko sułtanowi Tipu, uczestnicząc w blokadzie Wybrzeża Malabarskiego. Wraz z fregatą Phoenix starła się - podczas pokoju - z francuską fregatą Résolue 18.11.1792 na redzie Tellicherry, przy próbie przeszukania francuskich statków handlowych (ogień prowadziły tylko Phoenix i Résolue). Perseverance nadal należała do sił Cornwallisa (teraz już kadm.). Na Oceanie Indyjskim zastał ją wybuch nowej wojny z Francją w lutym 1793, ale już od stycznia 1793 zmierzała wtedy z Bombaju do Anglii, ponieważ Cornwallis nie był prorokiem i nie przewidział wojny. Została wycofana do rezerwy na przełomie sierpnia i września 1793. Stała bezczynnie w Portsmouth do stycznia 1800, potem wykorzystywano ją w tym porcie do 1822 jako koszary przejściowe (hulk od około 1800). Została sprzedana na rozbiórkę 21.05.1823.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PHOENIX (1783).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

36-działowa fregata Phoenix należała do typu Perseverance/Inconstant, więc wszystkie dane ogólne jak przy Perseverance z 1781 r.
Phoenix została zbudowana przez Johna Parsonsa w Bursledon. Zamówiono jednostkę 20.06.1781. Położenie stępki miało miejsce w sierpniu 1781, zwodowano fregatę 15.07.1783, wykończono w Portsmouth do sierpnia 1784 (albo do sierpnia 1783). Wymiary rzeczywiste: 137’1”, 38’3,75”, 13’5”, tonaż 884 tony. Od października do grudnia 1787 dowodził nią kmdr John Willett Payne. Od października 1788 kapitanem Phoenix był kmdr George Anson Byron. Fregatę skierowano 11.02.1789 do Indii Wschodnich w składzie eskadry komodora Cornwallisa. Dotarła do Madrasu 3.09.1789. Wzięła udział w kampanii przeciwko sułtanowi Tipu, uczestnicząc w blokadzie Wybrzeża Malabarskiego. Od kwietnia 1792 dowodził nią kmdr Richard Strachan. Wraz z fregatą Perseverance starła się - podczas pokoju - z francuską fregatą Résolue 18.11.1792 na redzie Tellicherry, przy próbie przeszukania francuskich statków handlowych (ogień prowadziły tylko Phoenix i Résolue). Odesłana z Bombaju 23.02.1793, wróciła do Anglii w sierpniu 1793. Przeszła gruntowny remont w Deptford od sierpnia 1794 do stycznia 1796. W październiku 1795 komendę nad Phoenix przejął kmdr Lawrence William Halstead i sprawował ją do 1802, początkowo na Morzu Północnym. Phoenix zdobyła 36-działową fregatę holenderską Argo w pobliżu Texel 12.05.1796. W marcu 1797 przydzielono ją do Floty Kanału. Zdobyła francuskie okręty korsarskie 18.05.1797 (koło Waterford), 24.04.1798 (koło przylądka Clear), 31.05.1798 (na południowy zachód od Irlandii, jednostkę z Bayonne) i 23.01.1799 (na południowy zachód od Irlandii, jednostkę z Bordeaux). Została wysłana 6.05.1799 z przydziałem do Floty Morza Śródziemnego, co w praktyce oznaczało działanie po obu stronach Cieśniny Gibraltarskiej, a czasem nawet dość daleko na Atlantyku, z bazą w Lizbonie. Phoenix do grudnia 1799 zdobyła cztery hiszpańskie statki, w tym duży żaglowiec z jedwabiami i innymi materiałami, zmierzający z Limy do Kadyksu. Uczestniczyła w zdobyciu francuskiego korsarza koło przylądka Spartel 11.02.1800 i francuskiego brygu wojennego Albanaise koło Korsyki w czerwcu czy sierpniu 1800. Współdziałała w pochwyceniu zmierzającej z Tulonu na Maltę 4-działowej pół-szebeki francuskiej Revanche 17.06 (albo we wrześniu) 1800 koło Hyères; zdobyła hiszpański szkuner handlowy we wrześniu 1800; w lutym 1801 zajmowała statki szwedzkie i duńskie; w maju i czerwcu 1801 operowała w składzie eskadry wiceadm. Dicksona na Morzu Północnym. Potem została znów wysłana na Morze Śródziemne. Uczestniczyła w zdobyciu francuskiej fregaty Carrère 8.08.1801 koło Elby, w odbiciu 32-działowej fregaty Success i zniszczeniu francuskiej fregaty 40-działowej Bravoure koło Livorno 2.09.1801. Wróciła z Morza Śródziemnego na Spithead 24.06.1802. Wycofano ją do rezerwy w Portsmouth w lipcu 1802. Ponownie wyposażana do aktywnej służby do czerwca 1803 w Portsmouth, była od kwietnia 1803 do 1805 dowodzona przez komandora Thomasa Bakera, należąc do Floty Kanału. Wyszła 30.07.1803 ze Spithead, zmierzając do Plymouth. Opuściła 10.08.1803 Plymouth, skierowana w rejs krążowniczy, wróciła 20.10.1803. Zdobyła po 3,5-godzinnym pojedynku francuską fregatę 40-działową Didon koło przylądka Finisterre 10.08.1805. Wkrótce potem pomogła tam w przechwyceniu ostatnich czterech liniowców francuskich uciekających po klęsce pod Trafalgarem. Od 18.11.1805 do maja 1810 komendę nad nią sprawował kmdr Zachary (Zachariah) Mudge. Należała do Floty Kanału. W styczniu 1808 znajdowała się koło Rochefort. Naprawiano ją w Plymouth w okresie od września 1808 do kwietnia 1809. Być może w marcu 1809 dotychczasowe karonady 18-funtowe wymieniono na niej na 32-funtowe. Fregata uczestniczyła w zdobyciu francuskiego okrętu korsarskiego 29.01.1810 u wybrzeży Francji. W latach 1810-1812 dowodził nią kmdr James Bowen. Pożeglowała 11.05.1810 do Indii Wschodnich. W 1813 jej kapitanem był kmdr William Henry Webley (w styczniu 1813 znajdowała się na wodach Jamajki), a od września 1814 - kmdr Charles John Austen. W styczniu 1813 miała na pokładzie rufowym 12 karonad 32-funtowych (i żadnego działa długiego), a na pokładzie dziobowym 2 działa 9-funtowe i 2 karonady 32-funtowe. W styczniu 1815 eskortowała statki u południowych wybrzeży Anglii. Wyszła 1.04.1815 z Falmouth z konwojem zmierzającym na Morze Śródziemne. Po ucieczce Napoleona z Elby wraz z dwiema innymi fregatami operowała na Adriatyku, działając m.in. przeciwko Brindisi. Potem zwalczała piratów na Morzu Egejskim, zdobywając dwie ich jednostki w Pavos. Kiedy w lutym 1816 krążyła po tych wodach, zmagała się ze stopniowo pogarszającą pogodą; rankiem 20.02.1816 we fregatę uderzył piorun, który uszkodził grotmaszt. W tej sytuacji Austen zdecydował się na wszelki wypadek zawinąć do Smyrny. Phoenix rzuciła kotwicę, a załoga przygotowywała się do przeczekania nadchodzącego sztormu przez opuszczenie steng i odpowiednie zbrasowanie rej. O pierwszej po południu dostrzeżono, że kotwica nie trzyma i rzucono drugą, ale to nie pomogło. Zanim zwolniono kotwicę zapasową ("ostatniej szansy"), w jednostkę uderzył szkwał i wepchnął ją na mieliznę; odcięto wszystkie maszty i z powodzeniem ściągnięto Phoenix za pomocą kotwicy zawoźnej, lecz nowy szkwał zmarnował te wysiłki. Rozbijana przez fale fregata zmieniała się szybko we wrak i załoga przeszła na brzeg. Po zdjęciu wszystkiego, co wartościowe i możliwe do zabrania, resztki jednostki spalono (do linii wodnej) 2.03.1816. Pozostałość sprzedano, załoga została zabrana na Maltę. Sąd wojenny musiał się odbyć (tym razem 22.04 w Tunisie, na pokładzie okrętu Boyne), ale - jak zazwyczaj w podobnych przypadkach - całą winę zrzucono na miejscowych, greckich pilotów.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu INCONSTANT (1783).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.