www.timberships.fora.pl

kgerlach

Succès i Bravoure zostały odgonione 1.08.1801 spod wyspy przez okręty brytyjskie i schroniły się w Livorno. Tymczasem Carrère, którą odesłano wcześniej do eskortowania transportu 300 baryłek prochu z Porto Ercole do Porto Longone (dziś Porto Azzurro), wpadła 3.08.1801 koło Elby na trzy fregaty Royal Navy, poddając się po walce 40-działowej fregacie Pomone. Ranny w głowę Morel-Beaulieu dostał się do niewoli. Przebywał na Balearach. Wymieniono go już 20.08.1801. Został przez sąd wojenny uniewinniony z zarzutu utraty jednostki. Dowodził 38-działową fregatą Poursuivante podczas jej wyposażania we Vlissingen i 40-działową fregatą Aréthuse w jednym rejsie na Antyle. Około 1802 ożenił się z Adélaide-Rosalie Julhiard. Mieli dzieci. Powierzono mu 23.09.1802 stanowisko adiutanta ministra marynarki i kolonii oraz wysłano na San Domingo za gen. Rochambeau i kadm. Latouche-Tréville. Awansował 24.09.1803 na "kapitana liniowca 2 klasy". Nadal był na stanowisku pierwszego adiutanta u ministra marynarki, kadm. Decrèsa, który w okresie październik - grudzień 1803 wysyłał go z rozmaitymi zadaniami do portów nad kanałem La Manche i nad Morzem Północnym, a w okresie kwiecień - czerwiec 1804 do portów Holandii, gdzie Morel-Beaulieu zajmował się wyposażaniem marynarki batawskiej. Został kawalerem Legii Honorowej 5.02.1804 i oficerem tego orderu 14.06.1804. W kwietniu 1807 minister wysłał go do Antwerpii i Vlissingen (w 1806 Napoleon zmienił wasalną Republikę Batawską w jeszcze bardziej wasalne Królestwo Holandii pod nominalną władzą swojego brata), potem do Kadyksu, gdzie od czasu klęski pod Trafalgarem stała zablokowana eskadra francuska, następnie do Bayonne (maj - lipiec 1808), a w kwietniu 1809 do Rochefort, gdzie Morel-Beaulieu miał pomóc w wytypowaniu "właściwych" (czyli wygodnych dla cesarza i jego ministra) winnych klęski na redzie wyspy Aix. Słowem w latach 1802-1809 Morel-Beaulieu nie był prawdziwym oficerem marynarki, tylko działającym wyłącznie na lądzie totumfackim do specjalnych poruczeń Decrèsa i Napoleona. W 1810 objął stanowisko przewodniczącego komisji zajmującej się inspekcjami fortów i baterii nadbrzeżnych od ujścia Skaldy do ujścia Sekwany koło Hawru. Kierował pracami (najwyraźniej nieudanymi) mającymi uratować fregatę Élisa, która zatonęła 22.12.1810 blisko La Hougue (na łasze Réville między wysepką Tatihou a Réville). Mianowano go 25.07.1811 dowódcą 23. ekwipażu flotylli w Tulonie, a 17.04.1812 - szefem militarnym portu w Antwerpii. Brał udział w obronie tej twierdzy na początku 1814. Po abdykacji Napoleona (w kwietniu 1814) Morel dostał Order Św. Ludwika 18.08.1814. Przestał pełnić swoje obowiązki 15.09.1814, po zawarciu pokoju i wycofaniu się Francuzów z Belgii. Raczej nieoczekiwanie zmarł 21.03.1815 w Paryżu w czasie Stu Dni Napoleona.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Louis-Alexis Baudouin urodził się 2.12.1766 w Saint-Jean d'Angély. Jego rodzicami byli Alexis Baudouin (nauczyciel łaciny) i Marie-Magdelaine Birot. Zaczął służbę na morzu w marynarce handlowej w 1779. W marynarce wojennej pojawił już po rewolucji, dostając 7.06.1793 tymczasowy stopień "porucznika liniowca" na 74-działowcu Tourville. Jego rangę zatwierdzono 20.03.1794 i przeniesiono na 40-działową fregatę Thétis. Jednostka ta weszła w skład eskadry wysłanej 1.03.1795 z Rochefort pod komendą "kapitana liniowca" Leissègues, obarczonego zadaniem przewiezienia na Wyspy Podwietrzne trzech komisarzy Konwencji Narodowej i batalionu piechoty (albo 1000 żołnierzy). Przybyto 2.06.1794 (czy dwa dni później) na Gwadelupę, zastając ją częściowo zajętą przez Anglików. Marynarze pomogli komisarzowi Konwencji Narodowej Huguesowi w ich wyparciu; 7.06.1794 odbili fort Fleur d'Epée w Gosier (zdobyty wcześniej przez Brytyjczyków 12.04.1794) i przy okazji zajęli transportowce brytyjskie w Pointe-a-Pitre. W ciągu czterech miesięcy zmuszono Brytyjczyków na Gwadelupie do poddania się (6.10.1794) i ewakuacji. Baudouin wyróżnił się podczas ataku - zapewne pod koniec walk z Anglikami w 1794 - na fort Saint-Charles (dziś Fort Delgrès) osłaniający miasto Basseterre. Ożenił się 16.02.1796 w Générac z Catherine Clément. Mieli dzieci. Został dowódcą Thétis w 1796. We współpracy z 40-działową fregatą Pensée operował przez dwa miesiące u wybrzeży Ameryki Środkowej i zdobył 16 statków angielskich, a w okresie kwiecień - maj 1797 przewiózł z San Domingo do Rochefort depesze i pasażerów. Przerzucono go w 1798 na 26-działową korwetę Vénus, która w październiku 1798 uczestniczyła w ekspedycji komodora Savary do Irlandii; dywizjon opuścił Rochefort 12.10.1798 i dotarł do zatoki Sligo 27.10; w drodze powrotnej był ścigany w ciągu następnych trzech dni przez rozmaite brytyjskie okręty, lecz wrócił szczęśliwie, choć w rozproszeniu, do Rochefort. Vénus schroniła się na redzie wyspy Aix 6.11.1798. Baudouin służył w 1799 na 40-działowej fregacie Concorde. Jednostka ta tworzyła zespół z 32-działową fregatą Médée i 40-działową fregatą Franchise pod rozkazami "kapitana fregaty" Landolphe'a; okręty wyszły z redy wyspy Aix 6.05.1799 z zadaniem przewiezienia żołnierzy do Gorée w Senegalu, atakowania brytyjskich faktorii handlowych na zachodnim wybrzeżu Afryki i statków na południowym Atlantyku. Eskadra wysadziła żołnierzy w Gorée, zagarnęła dwóch korsarzy amerykańskich w La Praya, potem chwytała statki niewolnicze u wybrzeży Gambii, Gwinei, Sierra Leone, zdobyła jeden korsarski okręt brytyjski koło przylądka Monte. W Beninie odnowiono stosunki z miejscowymi kacykami, czyli lokalnymi dostawcami żywego towaru. Po zajęciu portugalskiej Wyspy Książęcej, Francuzi przekroczyli południowy Atlantyk, docierając do Montevideo w czerwcu 1800, a następnie atakowali statki przy brazylijskim wybrzeżu podczas posuwania się na północ. W sumie eskadra zdobyła około 30 jednostek z rozmaitych krajów. Francuzi natknęli się 4.08.1800 u wybrzeży Brazylii (w pobliżu Rio de Janeiro) na zespół brytyjski udający się do Indii Wschodnich. Naliczywszy osiem żaglowców nieprzyjaciela, Landolphe nie ryzykował dokładnego sprawdzania ich charakteru, tylko nakazał rozproszenie się i ucieczkę. Tymczasem Brytyjczycy mieli zaledwie jeden okręt wojenny (64-działowiec), który eskortował 6 żaglowców wschodnioindyjskich. Skoro jednak Francuzi uciekali, Anglicy postanowili ich gonić nawet statkami handlowymi. W rezultacie dwie z trzech fregat francuskich zostały pochwycone przez Brytyjczyków, w tym Concorde. Baudouin znalazł się w niewoli. Zwolniono go dopiero 3.09.1801.
CDN.

kgerlach

Uczestniczył w 1802 w ekspedycji przeciwko powstańcom z San Domingo na pokładzie 80-działowca Foudroyant. Awansował 27.10.1802 na "kapitana fregaty". W 1803 objął komendę nad 44-działową fregatą Guerrière i zachował ją po awansie 24.09.1803 na "kapitana liniowca 2 klasy". Wysłano go na San Domingo, gdzie w lipcu 1803 stał zablokowany przez Anglików w Cap François, w składzie eskadry kadm. Latouche-Tréville. Zgodnie z rozkazami nadeszłymi tymczasem z Francji, wszystkie okręty miały został odesłane z San Domingo do Francji, więc francuski zespół wyrwał się z portu podczas szkwału 24.07.1803. Losy rozmaitych jednostek potoczyły się podczas tej ucieczki różnie, ale Guerrière pod Baudouinem dotarła do celu. Jej dowódca został kawalerem Legii Honorowej 5.02.1804 i oficerem tego orderu 14.06.1804. Polecono mu 1.07.1805 przejąć komendę nad 74-działowcem Fougueux, blokowanym w Ferrol przez Anglików od 1804, a od 30.06.1805 będącym bez właściwego kapitana. Po powrocie z Indii Zachodnich wiceadm. Villeneuve wcielił do swojej eskadry także okręty znajdujące się w Ferrol i Corunna (w czasie pobytu tam połączonej floty hiszpańsko-francuskiej 2-13.08.1805). W ten sposób Fougueux i dowodzący nim Louis-Alexis Baudouin podążyli najpierw na północ, ale po anemicznej próbie połączenia się z eskadrą z Rochefort (której nie spotkano) Villeneuve nakazał 15.08 wziąć kurs na Kadyks, gdzie Francuzi zawinęli 19-20.08. Fougueux, który po długim postoju w Ferrol był w kiepskim stanie i zdaniem Villeneuve'a wymagał dokowania, zakotwiczył daleko w głębi zatoki, między fortami Puntales i Puerta Real, przez co miał jednak wielkie problemy z wyjściem z portu, gdy 18.10 głównodowodzący zasygnalizował taki rozkaz. Ale pełen zapału i doświadczony Baudouin poradził sobie, wyholowując się na rzucanej z łodzi kotwicy zawoźnej. W trakcie bitwy pod Trafalgarem 21.10.1805 Fougueux był w grupie atakowanej przez kolumnę wiceadm. Collingwooda i jako jeden z pierwszych trafił pod ogień 100-działowego trójpokładowca Royal Sovereign. Baudouin walczył dzielnie i bardzo umiejętnie, dając dowód, że należał do najzdolniejszych francuskich oficerów tamtej epoki, a jego załoga była dobrze wyćwiczona i pełna zapału. Tym niemniej znakomita taktyka wiceadm. Nelsona zapewniła Anglikom lokalną przewagę w wybranych punktach, a ponadto brytyjscy kapitanowie potrafili lepiej ze sobą współpracować. Chociaż więc Fougueux zadał przeciwnikowi ciężkie straty, sam poniósł jeszcze większe w starciu z wieloma liniowcami Royal Navy. Jednym z nich był 98-działowiec Téméraire, który otworzył ogień kartaczami z 32-funtowych karonad pokładu rufowego, gdy francuski żaglowiec był już całkiem obezwładniony. Baudouin został trafiony kulą z kartacza w pierś i - ciężko ranny - stracił przytomność. Jego następca stawiał jeszcze jakiś czas opór, a kiedy ostatecznie Anglicy opanowali okręt, znaleźli Baudouina już martwego na pokładzie rufowym. Ponieważ Napoleon notorycznie okłamywał Francuzów, a i tym razem ogłosił swoje zwycięstwo pod Trafalgarem (w czym próbują mu dziś dorównać niektórzy polscy autorzy), zabronił informować rodziny o losach ich bliskich. Jeszcze 21.12.1805 najstarszy syn Baudouina nic nie wiedział o śmierci ojca, chociaż znając jego brawurę, tego właśnie się spodziewał. Dopiero w styczniu 1806 minister marynarki raczył go powiadomić o końcu życia komandora.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, sa nimi Aimé-Charles-Julien Delarue (15.11.1769 - 19.10.1816) oraz Jean-Baptiste-Alexandre Fradin (11.06.1769 - 14.05.1834).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Aimé-Charles-Julien Delarue urodził się 15.11.1769 w Condé-sur-Noireau. Jego rodzicami byli Julien-Pierre Delarue i Anne Leclerc. Rozpoczął służbę na morzu w marynarce wojennej 1.01.1784 jako aspirant-ochotnik na nieuzbrojonym lugrze Cormoran, na którym przebywał do stycznia 1786. Potem wchodził w skład załóg brygu transportowego Héros (luty-grudzień 1786, kursy między Brestem a Rochefort), nieuzbrojonego lugra Grondin (styczeń-wrzesień 1787), 10/20-działowej fluity Mulet (październik-listopad 1787), 20-działowej fluity Chameau (listopad-grudzień 1787), 24-działowej fluity Dromadaire (grudzień 1787- wrzesień 1789). Żeglował na Ile de France, ku Wybrzeżu Koromandelskiemu i do Kochinchiny. Został tymczasem 8.01.1788 aspirantem 1 klasy. Od października 1789 do kwietnia 1790 służył podobno na gabarze Fortunée (spisy francuskiej floty nie uwzględniają takiej jednostki), a od lipca do listopada 1791 na 32-działowej fregacie Fine, wysłanej z Brestu ku Wyspom Nawietrznym i San Domingo. Od 1.05.1792 był "nadliczbowym chorążym liniowca" na 32-działowej fregacie Félicité, patrolującej do września 1792 wody kanału La Manche. Od 17.11.1792 miał rangę regularnego "chorążego liniowca" na 38-działowej fregacie Proserpine, na której służył do grudnia 1792. Następnie zaliczano go do załóg 110-działowca Républicain (grudzień 1792 - luty 1793) oraz 74-działowca Tourville (luty-czerwiec 1793). Od 7.06.1793 dowodził brygiem Zéphir z Saint-Malo, operując na kanale La Manche w eskorcie konwojów między Saint-Malo a Brestem i Hawrem. Awansował 13.11.1793 na "porucznika liniowca". Od września 1794 do maja 1795 był oficerem 74-działowca Zélé w eskadrze Brestu. Brał udział w wypadzie (12.09-14.10.1794) z Brestu na Atlantyk eskadry kadm. Nielly'ego (podniósł flagę na Zélé), która zdobyła 14 brytyjskich statków z konwoju jamajskiego, oraz w nieszczęsnym rejsie Wielkiej Zimy 24.12.1794 - 2.02.1795. Od 5.07.1796 do 6.09.1796 zajmował stanowisko zastępcy szefa ruchu w Saint-Malo. Wysłano go 9.10.1796 na Ouessant, aby obserwował posunięcia przeciwnika (czym zajmował się do 5.12.1796). Od 5.12.1796 do 23.04.1797 zajmował stanowisko adiutanta sztabu marynarki w Breście. Awansował 19.06.1797 na "kapitana fregaty". Od 24.04 do 11.10.1797 był adiutantem kadm. Blanqueta du Chayla, dowódcy eskadr w Breście, przebywając na pokładach 110-działowca Républicain i 74-działowca Constitution. Dołączył do komisji inspekcji wybrzeży Morza Śródziemnego, której przewodniczył Blanquet du Chayla i uczestniczył w przygotowaniach ekspedycji egipskiej generała Bonaparte, potem służąc jako adiutant kadm. Blanqueta du Chayla na pokładzie 80-działowca Franklin od 4.02 do 15.06.1798. Następnie był od 15.06 do 15.07.1798 zastępcą dowódcy 80-działowca Tonnant, by w połowie lipca 1798 przejąć dowództwo nad garnizonem Rosette w Egipcie (zajmował to stanowisko do 30.11.1798) przez co uniknął udziału w klęsce pod Abukirem 1.08.1798. Objął 2.12.1798 komendę nad 40-działową fregatą Muiron. Gdy generał Bonaparte postanowił porzucić swoją armię i uciec z Egiptu, wybrał do tego małą eskadrę pod kadm. Ganteaume, który podniósł flagę właśnie na Muiron. Także Bonaparte ulokował się na tej jednostce na czas rejsu trwającego od 23.08.1799 do 9.10.1799 (wysadzenie generała we Fréjus) i 12.10.1799 (zawinięcie do Tulonu). Delarue dowodził ową małą eskadrą od 12.10 do 10.11.1799. Oczywiście transport przyszłego władcy Francji (9.11.1799 Bonaparte dokonał zamachu stanu) bardzo się opłacił. Delarue już 14.12.1799 awansował na "kapitana liniowca 2 klasy", a od 8.04.1800 do 27.10.1800 dowodził w Breście 74-działowcem Convention, który w sierpniu został przemianowany na Marengo. Od 28.10.1800 do 21.03.1801 był kapitanem 80-działowca Formidable, a od 21.03.1801 do 8.11.1801 dowodził 80-działowcem Alliance w Breście. Ożenił się w 1801 z 17-letnią Amélie-Louise (czy Amélie-Fanny-Gabrielle) Sané. Mieli dzieci.
CDN.

kgerlach

Objął 8.10.1802 ponownie komendę nad 74-działowcem Marengo, który wyznaczono na jednostkę flagową kadm. Durand-Linoisa, wysłanego 6.03.1803 z Brestu z eskadrą na Ocean Indyjski. Tę kampanię wielokrotnie już wspominałem, więc teraz w formule telegraficznej rzeczy odnoszące się tylko do liniowca Marengo i tylko dla okresu, gdy dowodził nim Delarue. Dotarcie do Kolonii Przylądkowej 8.05; wyruszenie stamtąd 28.05; osiągnięcie Cejlonu 7.07; zawinięcie do Pondicherry 11.07; potajemne wyjście 13.07; dotarcie do Ile de France 16.08; wyjście do Batawii 8.10; zdobycie brytyjskiego statku z ryżem i bawełną 21.11; wejście do Bencoleen na Sumatrze i zniszczenie brytyjskich statków na rzeczce Sellabar na początku grudnia; dotarcie do cieśniny Sunda 10.12; wejście do Batawii 12.12; wyjście z Batawii 30.12; dotarcie do Pulau-Aur 28.01.1804; zdobycie handlowego brygu angielskiego 1.02 i kolejnego statku 12.02; niesławna walka i ucieczka przed statkami handlowymi konwoju brytyjskiego 15.02 koło Pulau-Aur; pobyt w Batawii 25.02-4.03; dotarcie do Ile de France 1.04.1804. Tam stosunki między Linoisem a gubernatorem Decaenem, złe od momentu wyruszenia z Francji, przeszły w fazę fatalną. Zgodzono się wysłać do kraju 16-działowy bryg Bélier po dalsze instrukcje. Linois jako eksponenta swojej wersji starcia pod Pulau-Aur i kłótni z Decaenem skierował na pokład brygu komandora Delarue, od początku ostrego i przesadnego (by nie użyć cisnącego się na klawisz słowa "kłamliwego") partyzanta swego morskiego zwierzchnika. We Francji, w której jeszcze nic nie wiedziano o "bitwie" pod Pulau-Aur, Delarue został kawalerem Legii Honorowej 5.02.1804 i oficerem tego orderu 14.06.1804. Bélier ruszył z Ile de France 10.03.1804. Dotarł w pobliże Vigo 29.06.1804. Wysłannik Decaena szybciej przebył drogę lądową z Hiszpanii do Paryża niż Delarue, ale najważniejsze było to, że jeszcze szybciej dotarły do Napoleona gazety angielskie, naśmiewające się na potęgę z ucieczki eskadry francuskich okrętów wojennych, w tym liniowca, przed zespołem brytyjskich statków handlowych. Linois i Delarue nie mogli wymyślić gorszej pory i gorszej formy na przedstawianie swoich - w dużej mierze zresztą zmyślonych - racji. Porażka wcale nie była taka znacząca, nie miała wielkich konsekwencji, podobne pomyłki przytrafiały się też innym i były dość zrozumiałe, ale teraz to SAM O MAŁO CO CESARZ stał się przedmiotem drwin Anglików - to zbrodnia ponad wszystkie inne. Napoleon więc uznał, że samowolne odesłanie w środku kampanii bojowej dowódcy flagowego okrętu w roli listonosza jest ciężkim naruszeniem obowiązków zarówno przez kontradmirała jak komandora. Delarue w ogóle nie został przyjęty przez władcę, a jego pisemne opowieści zignorowano. Cesarz był tak wściekły, że minister marynarki wydał we wrześniu 1804 rozkaz, aby komandor natychmiast wrócił na Ile de France. To się jednak nie udało, a Bonapartemu stopniowo przechodziła złość. Zresztą bezwstydne fantazje komandora, jak to pod Pulau-Aur „flota angielska” miała osiem 64-działowców, a w sumie Brytyjczycy dysponowali 4,5-krotną przewagą w artylerii nad Francuzami, bardzo dobrze pasowały do napoleońskiej propagandy. Delarue służył w porcie Brestu od 19.06.1806. Od 1.01.1807 do 15.02.1807 był komendantem pierwszego regimentu marynarzy i robotników Brestu. Od 27.05.1808 do 30.08.1810 dowodził 74-działowcem Ulysse w eskadrze Brestu. Napoleon mianował go 9.05.1811 baronem de la Gréardière. Świeżo upieczony baron został 14.07.1811 komendantem 14. ekwipażu flotylli. Służył w Boulogne od 1.08.1811 do 23.03.1812. Otrzymał potem rozkaz przejścia ze swoimi jednostkami do Cherbourga. Pierwsza grupa, licząca tuzin szalup-kanonierek, wyruszyła 26.03.1812, ale przejście niezbyt się udało, ponieważ 27.03 dwa brytyjskie brygi zdobyły dwie jednostki francuskie i przyczyniły się do zniszczenia trzeciej. Delarue owdowiał w grudniu 1812. Pozostał w Cherbourgu do marca 1813, a od marca do kwietnia 1813 służył w Rochefort. Objął 1.05.1813 dowództwo 74-działowca Jemmapes w eskadrze kadm. Jacoba na redzie wyspy Aix. Sprawował tę komendę do 14.07.1813. Ożenił się po raz drugi 25.08.1813 w Rochefort z Marie-Anne-Marguerite-Françise-Sidonie de Villedon. Od 11.11.1813 do 30.04.1814 dowodził na redzie Brestu 80-działowcem Eylau. Potem zatrudniono go w Breście na lądzie. Dostał Order Św. Ludwika 18.08.1814. Przeszedł w stan spoczynku 1.01.1816. Zmarł 19.10.1816 w Paryżu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Jean-Baptiste-Alexis Fradin urodził się 11.06.1769 w Rochefort. Jego rodzicami byli Mathurin Fradin (sternik ma okrętach marynarki królewskiej, potem oficer i kawaler Orderu Św. Ludwika) oraz Marie-Anne Contant (Constant). Rozpoczął służbę na morzu w marynarce wojennej 17.08.1784 jako uczeń pilota na 14/16-działowej korwecie-gabarze Vigilante, operującej do września 1784 na wodach Zatoki Biskajskiej. Od września 1784 do maja 1785 wchodził w skład załogi 4/26-działowej fluity Désirée podczas rejsu na wody Martyniki i Gwadelupy. Jako ochotnik zaokrętował się 1.01.1786 na 2/18-działową gabarę Gave, kursującą od maja 1786 do stycznia 1787 na wodach Zatoki Biskajskiej. W czasie trzech rejsów zrealizowanych w okresach styczeń - grudzień 1787, styczeń 1788 - wrzesień 1789 oraz styczeń 1790 - sierpień 1791 służył na 6-działowym szkunerze Cousine, kierowanym z Rochefort na Wyspy Kanaryjskie i ku wybrzeżom Afryki aż od Sierra Leone. Był od grudnia 1791 do października 1792 na 32-działowej fregacie Inconstante, która w grudniu 1791 wyszła z Rochefort z odziałem żołnierzy transportowanych (via Lorient, gdzie zawinięto 25.12) na San Domingo. Awansował 8.04.1793 na "chorążego liniowca". Należał do załogi 74-działowca Révolution w eskadrze Brestu wiceadm. Morarda de Galles u wybrzeży Bretanii (kwiecień - październik 1793), a potem przechodził w tej samej flocie na 74-działowce Superbe (listopad 1793) i Nestor (listopad 1793 - styczeń 1794). Awansował 26.01.1794 na "porucznika liniowca". Był od czerwca do grudnia 1794 drugim kapitanem 74-działowca Droits de l'Homme. Uczestniczył na nim w wypadach z Brestu eskadry kadm. Nielly: wyjście 12.09 czy 13.09.1794 i zdobycie 14 statków angielskich z konwoju jamajskiego; wyjście na początku listopada 1794 z pięcioma 74-działowcami, trzema fregatami 32-działowymi oraz 12-działowym brygiem, zaatakowanie 6.11.1794 dwóch brytyjskich 74-działowców na południowy zachód od wysp Scilly i zdobycie jednego z nich – okrętu Alexander. Fradin został 4.12.1794 mianowany dowódcą 36-działowej fregaty Tamise. Brał udział w tragicznym (i tragicznie bezmyślnym) „Rejsie krążowniczym Wielkiej Zimy” 1794/1795 floty Villareta de Joyeuse. Gdy operował 8.06.1796 w zachodniej strefie kanału La Manche we współpracy z 32-działową fregatą Tribune i 18-działową korwetą Légere, napotkał brytyjskie fregaty Santa Margarita (36 dział) i Unicorn (32 działa). Korweta zaraz umknęła (nie uchroniło jej to przed zdobyciem w tym samym miesiącu przez Anglików), a fregaty Royal Navy zaczęły toczyć bój pościgowy z francuskimi. Ostatecznie Santa Margarita dopadła Tamise i po 20-minutowej wymianie ognia zmusiła Fradina do opuszczenia bandery. Unicorn też pojmała Tribune, ale po znacznie dłuższym pościgu i dużo bardziej zaciętej walce. Brak mi informacji o czasie pobytu Fradina w niewoli. Ożenił się Marie-Antoinette-Hortense Gruel-Villeneuve. Od 5.02.1801 dowodził 32-działową fregatą Embuscade. Uczestniczył na niej w ekspedycji na San Domingo w składzie wysłanej z Rochefort eskadry kadm. Latouche-Tréville. Na miejscu dwukrotnie kierował zespołami fregat. Awansował 4.03.1803 na „kapitana liniowca 2 klasy”. Opuścił San Domingo 28.04.1803, ale po drodze do Francji poddał się 29.05.1803 koło przylądka Ortegal brytyjskiemu 100-działowcowi Victory i został jako jeniec przewieziony do Gibraltaru. Wkrótce go jednak wymieniono. Zatrudniony od 2.07.1803 w Paryżu w stoczniach konstrukcji jednostek flotylli, został kawalerem Legii Honorowej 5.02.1804 i oficerem tego orderu 14.06.1804. Od 3.04.1804 był adiutantem prefekta morskiego Brestu, a od 26.06.1805 do 1.09.1811 pierwszym adiutantem portu w Rochefort. Powierzono mu 22.08.1811 komendę nad 41. ekwipażem wysokiej burty, co w praktyce oznaczało dowództwo 118-działowca Océan, które sprawował od 2.09.1811 do 2.05.1812. Następnie był kapitanem 74-działowca Régulus (3.05 - 30.09.1812) i 74-działowca Patriote (1.10.1812 - 17.05.1814). Dostał Order Św. Ludwika 18.08.1814. Od 16.04.1815 do 24.07.1815 był komendantem marynarki w Bordeaux. Awansował 1.01.1816 na „kapitana liniowca 1 klasy”. Przeszedł w stan spoczynku w 1816. Ponownie umieszczono go na liście oficerów aktywnych 1.07.1816 i zatrudniono w służbie portowej w Rochefort. Został ostatecznie skierowany do rezerwy 1.11.1817. Otrzymał 10.12.1817 honorowy stopień kontradmirała. Zmarł 14.05.1834 w La Rochelle.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Camille-Charles-Alexis Gaudin-Beauchêne (11.09.1765 - 19.07.1807) oraz Pierre-Nicolas Lahalle (01.04.1772 - 05.08.1828).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Camille-Charles-Alexis Gaudin-Beauchene (Beauchesne) urodził się 11.09.1765 w Saint-Briac. Jego rodzicami byli Charles-Louis Gaudin (koniuszy, kawaler de Beauchene) i Marie Goret. Zaczął pracować na morzu w marynarce handlowej 15.02.1779 w charakterze nadliczbowego chorążego na dużym (1300-1500 ton) statku cesarskim Prince de Kaunitz, na którym brał udział w rejsie do Chin w okresie luty 1779 - wrzesień 1780. W 1782 służył ochotniczo we francuskiej marynarce królewskiej na transportowcu amunicji Amitié. W 1783 wrócił do marynarki handlowej, początkowo jako drugi oficer na statku wysłanym do Ameryki Północnej, od 11.05.1784 jako drugi kapitan slupa amerykańskiego uprawiającego żeglugę kabotażową u wybrzeży Nowej Anglii (był na nim do sierpnia 1784). Jako pierwszy oficer innego statku przepłynął w okresie sierpień 1784 - czerwiec 1785 z Baltimore do Roscoff. Od kwietnia 1786 do marca 1793 był oficerem na statkach Kompanii Wschodnioindyjskiej, trzykrotnie żeglując do Chin. Przyjęto go 25.05.1793 do marynarki wojennej w stopniu "chorążego liniowca". Służył na 32-działowej fregacie Insurgente. Dostał tymczasową rangę "porucznika liniowca" 16.11.1793, zatwierdzoną 15.12.1793. Awansował na "kapitana fregaty" 21.03.1796. Był oficerem 74-działowca Wattignies. Służąc na 110-działowcu Républicain od marca do grudnia 1799, wziął udział w rejsie wiceadm. Bruixa z Brestu na Morze Śródziemne i z powrotem w okresie 25.04 - 8.08.1799. Od 22.03.1801 pełnił funkcję adiutanta kadm. Bedouta na 74-działowcu Argonaute. Objął 20.07.1802 komendę nad 44-działową fregatą Atalante. Jednostkę tę wcielono do eskadry kadm. Durand-Linoisa, wysłanego 6.03.1803 z Brestu na Ocean Indyjski. Atalante już przed połową marca oddzieliła się w sztormie od reszty okrętów, zmieniła kurs i zawinęła do Porto Praia (na Wyspach Zielonego Przylądka) na naprawy. Dotarła jednak do Kolonii Przylądkowej na dwa dni przed głównymi siłami i znów do nich dołączyła. Następnie operowała tak jak flagowy 74-działowiec Marengo (zob. życiorys komandora Delarue) do początków października 1803. Wtedy odesłano ją z Ile de France do Maskatu z nieudaną misją dyplomatyczną - imam odmówił przyjęcia francuskiego wysłannika. Atalante spotkała się 22.02.1804 z zespołem Linoisa wracającym do Batawii po nieudanych popisach na Morzu Jawajskim; weszła do tego portu z innymi 25.02. We Francji Gaudin-Beauchene został kawalerem Legii Honorowej 5.02.1804 i oficerem tego orderu 14.06.1804. Atalante wyszła z Batawii 4.03.1804, nie podążyła jednak z głównymi siłami na Ile de France, tylko razem z 44-działową fregatą Belle Poule skierowała się ku Zatoce Bengalskiej. Jednostki zdobyły 17.04 jeden statek, co było niezbyt imponującym osiągnięciem. Zawinęły na Ile de France 6.05. Atalante wyruszyła stamtąd w kolejny rejs krążowniczy, razem z siłami głównymi, 28.06.1804; przemierzano wody od Madagaskaru, Komorów, Cejlonu (gdzie 19.08 zdobyto kilka statków), Wybrzeża Koromandelskiego, Madrasu, zdobyto we wrześniu brytyjski statek wschodnioindyjski w Vizagapatam, dwa inne statki 14.10 na środku Oceanu Indyjskiego, zawinięto do Grand Port na Ile de France 31.10, a potem do Port Louis na tej samej wyspie 13.11.1804. W okresie od grudnia 1804 do marca 1805 Atalante razem z Belle Poule dokonały prawie bezowocnego rejsu krążowniczego po Zatoce Bengalskiej. Później Gaudin-Beauchene musiał zostać ze swoją fregatą na Ile de France, gdzie poddano ją remontowi, gdy 2.05.1805 Marengo i Belle Poule skierowały się ku Seszelom i na ostatni wypad w okolice Cejlonu. Atalante dołączyła do nich dopiero 22.09.1805 w Valsbaai (dziś False Bay) koło Przylądka Dobrej Nadziei. Na początku listopada okręty postanowiły przejść do dogodniejszej o tamtej porze roku Zatoki Stołowej, ale w sztormie obie fregaty zderzyły się 3.11.1805. Atalante weszła na brzeg i doznała takich uszkodzeń, że remont w Kapsztadzie uznano za nierealny. Częścią załogi obsadzono dwa sprawne okręty, które ruszyły na Atlantyk, natomiast 160 ludzi wsparło holenderskich żołnierzy podczas ataku ekspedycji brytyjskiej 6-10.01.1806. Po kapitulacji garnizonu Kapsztadu 10.01.1806, Gaudin-Beauchene znalazł się w niewoli. Zwolniony na słowo, przybył do Morlaix na statku z jeńcami na wymianę już 20.07.1806. Brak mi informacji, czy był ranny, ale burzliwe wypadki przełomu 1805/1806 zapewne poważnie nadszarpnęły mu zdrowie, skoro dla jego ratowania dostał 6.11.1806 urlop i wyjechał do Montpellier. Tam zmarł 19.07.1807.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Pierre-Nicolas Lahalle urodził się 1.04.1772 w Épreville. Jego rodzicami byli Jacques Lahalle (rolnik) i Catherine Lenormand. Zaczął służyć na morzu w marynarce handlowej w 1786. Żeglował w latach 1786-1789 i 1791-1793. Między tym okresami był od 20 czy 21.07.1789 praktykantem w marynarce królewskiej, służąc 2.05.1791 na 64-działowcu Triton, stacjonującym na redzie Cherbourga. Powołano go do marynarki wojennej 12.06.1793 w charakterze pomocnika sternika na 22-działowym brygu Sérieuse, operującym na kanale La Manche. Przebywał na tej jednostce do grudnia 1793. Został 7.02.1794 nadliczbowym "chorążym liniowca" na 10-działowym kutrze Montagne i służył na nim na kanale La Manche i Atlantyku do marca 1796. Montagne od lutego do grudnia 1794 eskortował konwoje między Pauillac a Hawrem, patrolował wody koło Ouessant i w grudniu 1794 wrócił do Brestu. Od stycznia do maja 1795 kuter ten eskortował statki między Cherbourgiem a Brestem, przewoził depesze dla floty Brestu. W maju 1795 przemianowano go na Aiguille. Był obecny 23.06.1795 w bitwie pod Groix, zanim schronił się w Lorient. Lahalle został 21.03.1796 regularnym "chorążym liniowca", a 1.04.1796 objął dowództwo kutra Aiguille, które sprawował do października 1798. W tym czasie eskortował konwoje między Brestem a Saint-Malo i brał udział w niefortunnej kampanii irlandzkiej (grudzień 1796 - styczeń 1797), uczestnicząc w ratowaniu rozbitków z wpędzonego przez Anglików na skały (14.01.1797) w zatoce Audierne 74-działowca Droits de l'Homme. Awansował 5.12.1798 na "porucznika liniowca". Był oficerem na 74-działowcu Dugommier na redzie Brestu (w maju 1799) i na 32-działowej fregacie Précieuse, stacjonującej w zatoce Bertheaume (od maja 1799 do lutego 1800). Służył od lutego do grudnia 1800 na 74-działowcu Jean-Jacques Rousseau, który brał udział w wypadzie floty Brestu pod wiceadm. Bruixem na Morze Śródziemne i z powrotem w okresie 25.04.1799 - 8.08.1799. Mianowano go w grudniu 1800 dowódcą 2-działowej kanonierki-brygu Inquiète, zatrudnionej do eskortowania konwojów między Brestem a Saint-Malo. Pozostał na tym stanowisku do grudnia 1801. Od kwietnia 1802 do maja 1803 dowodził 16-działową korwetą płaskodenną Étonannte, skierowaną do Antwerpii, a potem na Gwadelupę i Martynikę, skąd wróciła do Brestu. Lahalle ożenił się 27.06.1803 w Roscoff z Perrine-Josèphe-Hyacinthe Kmerchon (de Kermac'hou) de Kautem (de Kerautem). Mieli dzieci. Awansował 24.09.1803 na "kapitana fregaty". Od października 1803 do stycznia 1804 wchodził w skład załogi 74-działowca Vétéran. W lutym 1804 był dowódcą 10/26-działowej fluity Nécessité. Od lutego 1804 do stycznia 1805 dowodził 32-działową fregatą Félicité. Został kawalerem Legii Honorowej 14.06.1804.
CDN.

kgerlach

W okresie styczeń 1805 - maj 1807 dowodził 34-działową fregatą Comète. Weszła ona w skład eskadry kadm. Leissèguesa (5 liniowców, 2 fregaty, korweta), która opuściła Brest 13.12.1805 z zadaniem zaopatrzenia San Domingo, a potem krążenia przez dwa miesiące w rejonie Jamajki i zwalczania brytyjskiej żeglugi, zaś w wypadku, gdyby Anglicy okazali się tam za silni - działania w okolicach Nowej Fundlandii. Leissègues pokonawszy ciężki sztorm, który zepchnął go z kursu i oddzielił na krótko niektóre okręty, dotarł na San Domingo 20.01.1806, gdzie dostarczył posiłki (1000 żołnierzy albo trzy kompanie piechoty) i zaopatrzenie (broń, amunicję, żywność), wyładowywane do 29.01. Zaskoczony u wybrzeży przez Brytyjczyków (połączone eskadry wiceadm. Duckwortha i kontradm. Cochrane'a) został rozgromiony 6.02.1806. Stracił wszystkie pięć liniowców, ale obie fregaty i korweta zdołały się wymknąć. Lahalle uciekł do hiszpańskiego portu Pasajes. Od 25.05.1808 do 22.01.1809 dowodził 44-działową fregatą Topaze. Wyszedł z Brestu 7.12.1808, skierowany do Cayenne i na Antyle; aby się przedrzeć musiał stoczyć pod Brestem 8.12.1808 potyczkę z brytyjską fregatą 38-działową Loire. Zjawił się z ładunkiem mąki pod Cayenne 13.01.1809, ale miejscowość ta była już opanowana przez Anglików, więc odpłynął ku Gwadelupie. Dotarł na miejsce w nocy z 21 na 22.01.1809. Dostrzeżony przez dwie fregaty brytyjskie (38-działową Jason i 32-działową Cleopatra) i 18-działowy slup (Hazard), schronił się pod osłonę baterii w Pointe-Noire. Po walce na kotwicach i szpryngach Lahalle poddał Topaze 22.01.1809 i stał się jeńcem. Zwolniony zaraz na słowo do Brestu (wg państwa Quintin; z kolei niektórzy inni autorzy francuscy sądzą, że pozostawał w niewoli do 1812), rozpoczął służbę w tym porcie. Mianowano go 19.12.1811 dowódcą 6. ekwipażu wysokiej burty, tworzącego załogi fregat Hortense i Elbe. Objął 21.01.1812 komendę nad 44-działową fregatą Hortense. Mając jeszcze w zespole podległą sobie 40-działową fregatę Elbe wyruszył 7.12.1812 z Bordeaux w rejs po południowym Atlantyku, podczas którego mijał Przylądek Św. Wincenta, Wyspy Kanaryjskie, archipelag Bissagos (Bijagós), Przylądek Zielony i Azory przed powrotem do Brestu 15.02.1813; Francuzi zniszczyli wtedy 5 statków handlowych, więc wynik rejsu nie był zbyt imponujący. Lahalle zdał komendę 10.02.1814 i podjął służbę na lądzie w Breście. Awansował 1.07.1814 na "kapitana liniowca 2 klasy". Dostał Order Św. Ludwika 18.08.1814. Owdowiał 19.03.1820. Został oficerem Legii Honorowej 28.04.1821. Po raz drugi ożenił się 25.07.1821 w Roscoff z 22-letnią Marie-Adeline Bagot. Mieli dzieci. Awansował 1.02.1822 na "kapitana liniowca 1 klasy". Przeszedł w stan spoczynku 1.01.1825 z honorowym stopniem kontradmirała. Zmarł 5.08.1828 w Roscoff.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Marie-Jacques Gréban (25.03.1764 – 03.02.1819), oraz Achille-Jacques-Joseph-Marie de Kergariou (01.05.1775 – 12.12.1820).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Marie-Jacques Gréban urodził się 25.03.1764 w Brie-Comte-Robert. Jego rodzicami byli François-Marie Gréban (adwokat parlamentu i zastępca baliwa w tym mieście) oraz Jeanne-Victoire Boyer. Zaczął służbę na morzu w marynarce Kompanii Wschodnioindyjskiej 16.03.1787, w charakterze chorążego. Uczestniczył w dwóch rejsach do Indii (do czerwca 1791) i w jednym do Chin (od marca 1792). Jednak podczas tej ostatniej wyprawy żaglowiec, na którym był zatrudniony, wpadł 23.04.1793 w ręce Anglików. Gréban wrócił do Francji jako jeniec na słowo, został wymieniony 20.03.1794. Wcielono go 14.07.1794 do marynarki wojennej w randze "nadliczbowego chorążego liniowca". Wszedł we wrześniu 1794 w Tulonie na pokład 32-działowej fregaty Boudeuse, która krążyła po Morzu Śródziemnym do stycznia 1795. Mianowany 30.01.1795 zastępcą majora pomocniczego przy kadm. Martinie, dowódcy floty śródziemnomorskiej, po awansie 3.05.1795 na "porucznika liniowca" zaczął być majorem pomocniczym przy tym dowódcy. Służył na 118-działowcu Sans-Culotte, przemianowanym 21.05.1795 na Orient. Walczył w bitwach u przylądka Noli (bitwie pod Genuą) 13-15.03.1795 i koło Fréjus (pod Hyères) 13.07.1795. Zdał obowiązki 5.11.1796. Był majorem w zespole kadm. Villeneuve'a, który przeszedł z Tulonu (wyjście 29.11.1796) na wybrzeże atlantyckie (zawinięcie do Lorient 23.12.1796), by wzmocnić flotę Brestu szykującą się do wyprawy na Irlandię (zakończonej klęską), ale przybył za późno. Służył na 74-działowcu Jean-Jacques Rousseau i na 110-działowcu Terrible. Był tymczasowo adiutantem sił morskich Oceanu (floty zachodniej), potem adiutantem trzeciej eskadry floty Oceanu, w okresie od stycznia do października 1797. Oddano go 2.03.1798 do dyspozycji kadm. Lacrosse'a. Zaczął 2.10.1798 pełnić obowiązki adiutanta sił morskich zgromadzonych w Hawrze pod komendą tego kontradmirała. Ożenił się 20.11.1798 w Hawrze z Marie-Louise-Françoise Le Roy. Mieli dzieci. Od 23.02.1799 dowodził placówką w Hawrze, z proporcem na 2-działowym lugrze Saumon. Później był od marca do września 1800 zastępcą adiutanta kadm. Ganteaume, który dowodził lekką eskadrą we flocie Oceanu na 80-działowcu Indivisible. W okresie styczeń - luty 1801 Gréban przebywał z misją w Boulogne i Calais. Powołano go 13.04.1801 na komendanta ósmego dywizjonu flotylli na kanale La Manche, pod rozkazami kadm. Latouche-Tréville. Awansował 27.10.1802 na "kapitana fregaty". W latach 1802-1803 dowodził 16-działowym brygiem Argus, skierowanym 4.06.1802 z Hawru na San Domingo, operującym na wodach San Domingo od lipca 1802 do września 1803; powrócił stamtąd do Kadyksu w okresie 17.09 - 29.11.1803. Przez wiele lat zajmował stanowisko adiutanta eskadry w Breście. Został kawalerem Legii Honorowej 14.06.1804. Po zrealizowaniu jakieś misji specjalnej "na północy" (czyli zapewne w Belgii lub Holandii), decyzją ministra marynarki z 14.10.1809 zatrudniono go w eskadrze Skaldy pod wiceadm. Missiessy. Awansował 19.05.1811 na "kapitana liniowca 2 klasy". W 1812 dowodził flotyllą na Skaldzie, a od 23.12.1813 był komendantem 62. ekwipażu tworzącego załogi jednostek tej flotylli. Na początku 1814 uczestniczył w obronie Antwerpii. W marcu 1814, podczas zebrania w biurze kontradmirała dowodzącego marynarką we Vlissingen, w obecności wielu innych oficerów wdał się w zaciekłą polemikę z "kapitanem fregaty" Lamanonem, zakończoną rękoczynami. Minister marynarki i kolonii podczas pierwszej Restauracji, baron Malouet, powołał specjalną komisję do zbadania incydentu. Na podstawie raportu trzech wyższych oficerów marynarki tworzących tę komisję, decyzją króla z 13.06.1814 Gréban i Lamanon zostali skreśleni z list floty. Stoczyli 7.08.1814 pojedynek, w którym Lamanon zginął, a Gréban odniósł ciężką ranę. Korzystając z trwałego wyeliminowania adwersarza, Gréban starał się o rewizję wyroku, przytaczając nowe świadectwa, których komisja wcześniej nie uwzględniła. Członkowie komisji oświadczyli 23.11.1814, że są podstawy do przywrócenia Grébanowi jego rangi w korpusie marynarki. Opinii tej nie uwzględnił nowy (od 17.09.1814) minister marynarki i kolonii, hrabia Beugnot. Dokumenty sprawy zostały ponownie przejrzane przez marszałka Gouvion-Saint-Cyr, ministra tego resortu od czerwca 1817. Uznał on, że Gréban został sprowokowany w obliczu wielu oficerów grubiańską obelgą i że od trzech lat on i jego rodzina cierpią niedostatek. W związku z tym, zarządzeniem z 3.09.1817 przyznał "byłemu kapitanowi liniowca" pensję odpowiadającą jego wysłudze lat. Gréban zmarł 3.02.1819 w Paryżu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Achille-Jacques-Joseph-Marie de Kergariou urodził się 1.05.1775 w Quimper. Jego rodzicami byli François-Louis de Kergariou (podpułkownik regimentu z Rennes, kawaler Orderu Św. Ludwika) i Marie-Thérèse Quernafflen. Jego kariera w marynarce zaczęła się mniej typowo niż u większości oficerów doby rewolucji. Po ukończeniu 15.08.1785 szkoły w Sorèze, uczył się od 14.10.1787 do 17.01.1788 w szkole zastosowania nawigacji w Alès. Został już 17.11.1787 przyjęty do floty królewskiej jako elew marynarki trzeciej klasy. Pływał od marca do maja 1788 na 16-działowej korwecie szkoleniowej (ex-gabarze) Bayonnaise w rejsie od redy Brestu po zatokę Quiberon. Potem należał od czerwca 1788 do listopada 1790) do załogi 74-działowca Illustre, wysłanego z Brestu na Morze Śródziemne, wody Wysp Zawietrznych, San Domingo i Nowej Anglii. Tymczasem został 1.10.1788 elewem marynarki drugiej klasy. Od 13.05.1792 był aspirantem pierwszej klasy na 32-działowej fregacie Félicité, skierowanej we wrześniu 1792 z Brestu na Martynikę, do San Domingo i Wyspę Św. Łucji. Jednostkę przejściowo wycofano tam w grudniu 1792 do rezerwy, a de Kergariou dostał 11.12.1792 dowództwo szkunera Jeanette. Szkuner ten został zdobyty koło Tobago przez angielski slup Nautilus 19.04 albo w czerwcu 1793. Kergariou trafił do niewoli na Tobago, potem na Barbados. Brytyjczy go zwolnili, wrócił 8.03.1794 do Saint-Malo na statku z jeńcami na wymianę. Czujni rewolucjoniści natychmiast wtrącili go do miejscowego więzienia, z którego wyszedł 25.04.1794. Otrzymał urlop dla poratowania zdrowia. Od 13.07.1794 do lutego 1796 służył na 40-działowej fregacie Vertu, początkowo w charakterze aspiranta pierwszej klasy, od 3.04.1795 jako "nadliczbowy chorąży liniowca". Przeszedł w lutym 1796 na 40-działową fregatę Cocarde, a w marcu 1796 na 6-działowy lugier Charlotte. Awansował 21.03.1796 na "porucznika liniowca". Od maja 1796 do października 1797 był oficerem 74-działowca Constitution, który uczestniczył w zakończonej klęską ekspedycji irlandzkiej (grudzień 1796/ styczeń 1797). Od maja 1798 do listopada 1800 de Kergariou służył na 74-działowcu Duquesne. Wziął udział w wyprawie eskadry Brestu wiceadm. Bruixa na Morze Śródziemne i z powrotem w okresie 25.04.1799 - 8.08.1799. Zrobiono go oficerem administracyjnym na 32-działowej fregacie Précieuse, na której przebywał od grudnia 1800 do czerwca 1801. Otrzymał 12.06.1801 komendę nad 22/24-działową fluitą Nécessité, realizując dwa rejsy na San Domingo i powracając ostatecznie do Brestu 31.01.1804. Tymczasem awansował 24.09.1803 na "kapitana fregaty". Od 1.02.1804 dowodził 32-działową fregatą Valeureuse. Został kawalerem Legii Honorowej 14.06.1804. Valeureuse uczestniczyła w wielokrotnie już przeze mnie wspominanej wyprawie kadm. Willaumeza na południowy Atlantyk, do wybrzeży Brazylii i na Antyle (wyjście z Brestu 14.12.1805), a po rozproszeniu eskadry przez huragan w nocy z 18 na 19.08.1806 (na północny wschód od Puerto Rico), zawinęła w opłakanym stanie do zatoki Delaware 31.08.1806. Tam musiano ją sprzedać, a Kergariou, jego oficerowie i załoga próbowali 1.12.1806 wrócić do Francji na amerykańskim transportowcu George Washington. Na wysokości Cordouan żaglowiec ten został zdobyty 15.01.1807 przez brytyjską fregatę Blanche. Kergariou dostał się do niewoli i przebywał w Anglii. Mimo tego awansowano go 12.07.1808 na "kapitana liniowca 2 klasy". Dopiero 31.05.1814 wrócił do Morlaix. Dostał Order Św. Ludwika 18.08.1814. Oficjalnie od 28.02.1816 a faktycznie od 23.03.1816 dowodził 44-działową fregatą Cybèle. W okresie czerwiec - październik 1816 odbył na niej rejs z Hawru do Nowej Fundlandii i na Antyle. Ożenił się 20.11.1816 w Breście z Thérèse-Augustine Bergevin. Mieli dwie córki. Wyruszył 16.03.1817 z Brestu na Ocean Indyjski, do Chin i Indochin (tu przebywał w Tourane, późniejszym Da Nang), wrócił do Brestu 19.10.1818. Tymczasem awansował 1.11.1817 na "kapitana liniowca 1 klasy". Zszedł z Cybèle 7.11.1818 w Breście. Zatrudniono go potem na miejscu w służbie portowej. Zmarł 12.12.1820 w Ploumoguer.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Joseph Aucam (15.07.1764 - 10.08.1839) oraz César-Joseph de Bourayne (22.02.1768 - 05.11.1817).
Pozdrawiam Janusz.