Forum www.timberships.fora.pl Strona Główna www.timberships.fora.pl
Forum autorskie plus dyskusyjne na temat konstrukcji, wyposażenia oraz historii statków i okrętów drewnianych
 
 FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy   GalerieGalerie   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

Personalia - Marine Royale XVII-XVIIIw
Idź do strony Poprzedni  1, 2, 3 ... 63, 64, 65 ... 134, 135, 136  Następny
 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum www.timberships.fora.pl Strona Główna -> Okręty wiosłowe, żaglowe i parowo-żaglowe / Pytania, odpowiedzi, polemiki
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Nie 6:21, 29 Lip 2018    Temat postu:

Na tym liniowcu uczestniczył w nieudanej wyprawie kadm. Ganteaume, wysłanego z zaopatrzeniem dla armii w Egipcie (opuszczenie Brestu 23.01.1801, przejście Cieśniny Gibraltarskiej 9.02, zawinięcie do Tulonu 18.02, wyjście 24.04, kampania na Morzu Śródziemnym, w tym bombardowanie Portoferraio w kwietniu 1801, odejście spod wybrzeży Włoch 1.06, zdobycie brytyjskiego 74-działowca Swiftsure u wybrzeży Libii 24.06, w końcu schronienie się w Tulonie 22.07 - aczkolwiek akurat Indomptable znalazł się tam już w czerwcu, odesłany spod Livorno wobec braków w załogach francuskiej eskadry); w zwycięskiej bitwie pod Algeciras 6.07.1801 eskadry kadm. Linois; w klęsce eskadry francusko-hiszpańskiej pod Kadyksem 12/13.07.1801. W wyprawie na San Domingo w listopadzie 1801 Picard wziął udział już na przejętym od Hiszpanów 74-działowcu San Genaro. Walczył z powstańcami murzyńskimi, przeszedł w marcu 1802 na 74-działowiec Dix Aout i wrócił nim do Francji, schodząc z tego liniowca w maju 1802. Tymczasem awansował 24.04.1802 na "porucznika liniowca". Na 18-działowej korwecie Torche (maj - grudzień 1802) odbył kampanię w rejonie Wysp Zawietrznych, a od grudnia 1802 do lipca 1803 był oficerem na 74-działowcu Ulysse, stojącym na redzie Brestu. W okresie 25.07.1803 - 30.01.1804 dowodził kanonierką nr 14 we flotylli bulońskiej. Do 4.10.1805 powierzano mu komendy nad rozmaitymi innymi drobnoustrojami w tej flotylli. Od października 1805 do sierpnia 1808 służył na 74-działowcu Cassard. Okręt ten uczestniczył w wielokrotnie już przeze mnie wspominanej wyprawie kadm. Willaumeza na południowy Atlantyk, do wybrzeży Brazylii i na Antyle (wyjście z Brestu 14.12.1805), a po rozproszeniu eskadry przez huragan w nocy z 18 na 19.08.1806 (na północny wschód od Puerto Rico), zawinął ostatecznie do Brestu 13.10.1806. Picard ożenił się 6.07.1807 w Breście z Marie-Thérèse-Désirée Raby de Keraugrun. Awansował 12.07.1808 na „kapitana fregaty”. Przydzielony 28.08.1808 do czwartego batalionu marynarki cesarskiej, od września 1808 do czerwca 1809 był drugim kapitanem 74-działowca Cassard. Okręt ten przeszedł w lutym 1809 w zespole kadm. Willaumeza z Brestu pod wyspę Aix, postał tam po przejęciu naczelnego dowództwa przez wiceadm. Allemanda i był podczas ataku 11/12.04.1809 branderów, jednostek wybuchających oraz moździerzowców pod komendą lorda Cochrane, lecz sam ostatecznie zdołał do 15.04 uciec w górę rzeki Charente (chociaż oznaczało to koniec aktywnej służby tego żaglowca). Picard przeszedł na 74-działowiec Triomphant i dowodził nim tymczasowo od 8.07 do 15.10.1809 w Rochefort, w eskadrze niedobitków ze wspomnianej wyżej bitwy "na Redzie Baskijskiej", nad którymi z pokładu tego okrętu komendę sprawował przez prawie dwa lata kadm. Gourdon. Picard był na Triomphant od 16.10.1809 do 17.02.1810 drugim kapitanem. Mianowano go 18.02.1810 majorem 43. batalionu flotylli, później pierwszego ekwipażu flotylli. Służył teraz w zasadzie na lądzie, najpierw pod rozkazami komandora Saizieu przy nieudanym oblężeniu Kadyksu, potem w Madrycie. Został kawalerem Legii Honorowej 23.06.1810. Wrócił do Francji pod koniec marca 1813. Pracował w służbie portowej w Bordeaux i Tulonie. Mianowano go 25.11.1813 majorem 89. ekwipażu wysokiej burty, tworzącego załogę 74-działowca Scipion w Genui. Awansował 2.12.1813 na "kapitana liniowca 2 klasy", przejmując tego samego dnia dowództwo wspomnianego "ekwipażu", a 6.12 też liniowca Scipion. Przeprowadził go do Tulonu, zawijając do tego portu 14.02.1814. Zdał komendę 20.06.1814. Otrzymał Order Św. Ludwika 18.08.1814. Aktywnie działał w czasie Stu Dni Napoleona: od 9.05.1815 dowodził koszarami marynarki w Breście, rozkazano mu sformowanie tu dziesięciu "ekwipaży wysokiej burty", a 7.07.1815 mianowano majorem ósmego regimentu marynarki, utworzonego z 15. i 16. ekwipażu wysokiej burty. Przeniesiony na listę oficerów nieaktywnych 1.01.1816, przeszedł w stan spoczynku 1.11.1817. Został oficerem Legii Honorowej 17.08.1822. Zmarł 4.11.1843 w Breście.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Janusz Kluska




Dołączył: 01 Sie 2010
Posty: 1438
Przeczytał: 2 tematy

Skąd: Wodzisław Śląski

PostWysłany: Pon 21:40, 30 Lip 2018    Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Pierre-Henri Gauttier du Parc (16.08.1772 - 13.121850) René-Constant Le Marant de Kerdaniel (10.08.1777 - 04.10.1862).
Pozdrawiam Janusz.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Śro 11:43, 01 Sie 2018    Temat postu:

Pierre-Henri Gauttier du Parc (Gauttier-Duparc) urodził się 16.08.1772 w Saint-Malo. Jego rodzicami byli Pierre-Henri Gauttier du Parc (kupiec) i Perrine-Marie Loyson de La Rondinière. Zdobył dość solidne wykształcenie w rodzinnym mieście, zanim w 1788 nie zaciągnął się jako ochotnik na pokład 450-tonowej, byłej korwety korsarskiej z Saint-Malo, Duchesse de Polignac, teraz zaangażowanej w handel niewolnikami po ramionach osławionego trójkąta. Jednostka załadowana szklanymi paciorkami, najtańszymi wyrobami bawełnianymi i podobnym badziewiem skierowała się ku wybrzeżu Afryki zachodniej; tam nabyła "żywy heban" i zawiozła ludzki ładunek do Indii Zachodnich, zawijając na Martynikę oraz San Domingo. Za sprzedanych niewolników kupiono cukier, przyprawy oraz tytoń, po czym po 19-miesięcznym rejsie wrócono do Saint-Malo. Zamiłowany w studiach Pierre-Henri Gauttier du Parc znalazł się w 1792 w marynarce wojennej. Już w 1799 prowadził badania hydrograficzne na Antylach, od 1804 na atlantyckim wybrzeżu Francji. W czasach pierwszego cesarstwa miał rangę "porucznika liniowca". Służył m.in. na 118-działowcu Majestueux. Liniowiec ten, okręt flagowy kadm. Allemanda, opuścił Rochefort 17.01.1808 i (z czterema 74-działowcami, fregatą oraz brygiem) dotarł pod Tulon 9.02. Nowy dowódca francuskiej floty śródziemnomorskiej, wiceadm. Ganteaume, wyszedł z Tulonu i przy wsparciu eskadry Allemanda dowiózł 23.02 zaopatrzenie na Korfu. Tym samym Gauttier du Parc mógł uczestniczyć w tej operacji, chociaż inni twierdzą, że znalazł się na pokładzie okrętu Majestueux dopiero wtedy, gdy liniowiec ten stał się (około kwietnia 1809) jednostką flagową wiceadm. Ganteaume. Choroba zmusiła tego ostatniego do rezygnacji z dowództwa we wrześniu 1809 (czy w 1810). Komendę przejął po nim ulubieniec Napoleona (a zarazem przedmiot pogardy i nienawiści we flocie), wiceadm. Allemand. Gauttier du Parc służył pod nim w 1810 na 118-działowcu Austerlitz. Gdy w 1811 dowódcą floty śródziemnomorskiej został wiceadm. Émeriau, okrętem flagowym znowu stał się 118-działowiec Majestueux, a porucznik Gauttier du Parc wszedł w skład kadry oficerskiej tego żaglowca. Hrabia Émeriau nie zdołał przełamać brytyjskiej blokady Tulonu, pomimo pozorów aktywności, przejawianych w 1811 (w lipcu, sierpniu, listopadzie), w 1812 (w styczniu, maju), w 1813 (w listopadzie) i dysponowania wyjątkowo potężną (przynajmniej nominalnie) eskadrą. Gauttier du Parc, nie gustujący zbytnio w strzelaninach i abordażach, chwalił sobie ten czas i zajmował się badaniami hydrograficznymi redy Tulonu oraz pobliskich (na zachód od Tulonu) zatoczek Sanary i Bandol, sporządzając ich znakomite mapy. Przed upadkiem cesarstwa zdążył jeszcze służyć w 1814 na zbudowanym i wyposażonym w Tulonie 118-działowcu Impérial i podobno zahaczyć (z pewnością na innych jednostkach, jeśli to w ogóle prawda) o Adriatyk oraz wybrzeża Afryki. Napoleon abdykował na początku kwietnia 1814.
CDN.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Czw 6:29, 02 Sie 2018    Temat postu:

Nowe władze uczyniły 28.04.1814 dowódcą Floty Śródziemnomorskiej francuskiego herosa spod Trafalgaru, hrabiego Cosmao-Kerjuliena. W czerwcu 1814 nakazano mu przeprowadzić ewakuację francuskich wojsk i personelu z Korfu, czego dokonał przy użyciu pięciu liniowców, czterech fregat, brygu i transportowców. Na flagowym 80-działowcu Sceptre służył wtedy Gauttier du Parc. Jego kariera w marynarce wojennej zaczęła się na dobre właśnie dopiero za Restauracji. We flocie tego okresu ceniono naukę, więc w lipcu 1814 Ludwik XVIII awansował Gauttiera du Parc do stopnia "kapitana fregaty" (aczkolwiek możliwie, że tymczasowo uczyniono to już w 1813), a 1.08.1814 mianował go kawalerem Legii Honorowej. Od 1.08.1816 Gauttier du Parc był też kawalerem Orderu Św. Ludwika. Od 1816 zrealizował na Morzu Śródziemnym i Czarnym pięć rejsów hydrograficznych, będąc dowódcą 13-działowej gabary-transportowca koni Chevrette, współcześnie nazywanej, dla większego prestiżu, korwetą. Wyprawy te obejmowały też Adriatyk i Morze Egejskie. Ostatnia z nich i najbardziej znana zaczęła się w 1819 (chociaż w takich przypadkach początek jest trochę umowny, stąd niektórzy piszą o 1820). W 1819 albo raczej dopiero w drugiej połowie 1820 Gauttier du Parc awansował na "kapitana liniowca". Żeglując ku Dardanelom gabara zawinęła 16.04.1820 na redę wyspy Milo. Powodem były planowane pomiary geograficzne (m.in. związane z górą Elie), lecz przy okazji odwiedzono też francuskiego agenta konsularnego. Oficerowie Chevrette, wśród których był "chorąży liniowca" Dumont d'Urville, dowiedzieli się o wykopaniu przez miejscowego wieśniaka kilku pięknych rzeźb starożytnych, w tym posągu kobiety. Odtąd zaczęła się historia przesławnej do dziś Wenus z Milo, ale nie mam zamiaru bliżej w nią wnikać, ponieważ naznaczona była od początku szeregiem bezwstydnych kłamstw (przodował w nich d'Urville oraz biografowie tego słynnego potem admirała i odkrywcy), narastających w miarę uświadamiania sobie wagi znaleziska, którego każdy chciał być ojcem. W każdym razie, wbrew rozmaitym opowiastkom, posąg nie powędrował na początku do Francji i nie załadowano go na Chevrette (zamiast tego znajdował się być może na albańskim żaglowcu Galaxidi, a na pewno od 24.05.1820 na szkunerze francuskiej marynarki wojennej Estafette, który zawiózł dzieło do Konstantynopola - i od 10.10.1820 na gabarze Lionne, która zabrała go stamtąd do Francji; w 1821 król Ludwik XVIII podarował rzeźbę Luwrowi). Tymczasem gabara Chevrette kontynuowała od 22.04 rejs przez Morze Egejskie i dotarła do Konstantynopola 28.04. Przeszła na Morze Czarne 4 albo 5 maja 1820. Opuściła Lewant ostatecznie 10.09 i rzuciła kotwicę na redzie Tulonu 7.10. Pierre-Henri Gauttier du Parc ożenił się 2.01.1822 w Saint-Malo ze swą bliską kuzynką Adélaide Gauttier (miał z nią syna i córkę), lub - wg drugiej grupy biografów - Marie Gauttier (z którą miał syna i dwie córki). Został 27.09.1829 mianowany kontradmirałem przy przejściu w stan spoczynku. Owdowiał 5.02.1830. W ostatnich latach życia zajmował się studiowaniem chronometrów marynarki. Zmarł 13.12.1850 w Saint-Malo.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Pią 6:31, 03 Sie 2018    Temat postu:

René-Constant Le Marant de Kerdaniel urodził się 10.08.1777 w Lorient. Jego rodzicami byli Étienne-Louis Le Marant de Kerdaniel (koniuszy, podkomisarz marynarki) i Jeanne-Céleste Buzot. Zaczął służyć w marynarce królewskiej 1.11.1790 jako chłopiec okrętowy na 20-działowej gabarze Rhone, która wyszła 20.12.1790 z Lorient kierując się do Brestu, ale już dwa dni później rozbiła się na skale Corbeau koło Toulinguet. Od 15.01 do lipca 1791 należał do załogi 32-działowej fregaty Réunion; opuściła ona Brest 5.02.1791 w składzie wysłanego na Martynikę zespołu szefa eskadry de Girardina, a w czerwcu przewoziła z Martyniki do Cherbourga marszałka de Damas, dawnego gubernatora Wysp Zawietrznych, i jego świtę. Potem był od lipca 1791 do lutego 1792 członkiem załogi 6/20-działowej fluity Barbeau, obarczonej zadaniem przewiezienia żołnierzy z Lorient na San Domingo. Jednostka ta rozbiła się w nocy z 24 na 25.02.1792 na mieliźnie Mouchoir Carré (na dzisiejszych mapach raczej Mouchoir Bank) - załogę uratował i przewiózł na San Domingo amerykański slup. Le Marant de Kerdaniel służył od 27.02 do marca 1792 jako marynarz na 74-działowcu Éole, znajdującym się wtedy na San Domingo. Był od marca do czerwca 1792 marynarzem na 22-działowej fluicie Marsouin. Jednostka ta, którą dowodził jego stryj Le Marant (Lemarant) de Boissauveur, od lutego do grudnia 1792 woziła żywność z Brestu do Cap Français, via Lizbona, a z powrotem odwoziła chorych z San Domingo do Lorient; w końcu wróciła do Brestu, ale Le Marant de Kerdaniel zmustrował z niej już w czerwcu w Lorient. Uczył się następnie matematyki i innych wymaganych przedmiotów, po czym zdał egzamin i został 1.05.1794 aspirantem marynarki 2 klasy. Od maja do października 1794 służył na 118-działowcu Montagne, flagowym okręcie floty Brestu kadm. Villaret de Joyeuse. Walczył więc na Atlantyku w bitwach Prairiala roku II, tzn. w zakończonym porażką starciu 28.05.1794 i w zakończonej klęską Francuzów bitwie 1.06.1794 (Sławnego Pierwszego Czerwca dla Anglików). Awansował na aspiranta 1 klasy. Od października 1794 do września 1795 służył na 32-działowej fregacie Fraternité. Jednostka ta weszła w skład zespołu kadm. Nielly, który wyszedł w morze z Brestu na początku listopada 1794 z pięcioma 74-działowcami, trzema fregatami oraz korwetą i 6.11. zaatakował 2 brytyjskie 74-działowce na zachód od wysp Scilly, zdobywając jeden z nich – okręt Alexander. Le Marant de Kerdaniel uczestniczył w tragicznym (i tragicznie bezmyślnym) „Rejsie krążowniczym Wielkiej Zimy” 1794/1795 floty Villareta. W jego trakcie Francuzi atakowali każdy statek, jaki się nawinął; jednym z nich był żaglowiec szwedzki, a Le Marant doprowadził go do Audierne. Służył następnie na bazujących w Lorient małych jednostkach użytych do ochrony wybrzeża: 26-działowej fluicie Belmont (09-11.1795); 8-działowym szkunerze Surveillante (11.1795-01.1796); 16-działowej korwecie Pensée (01-03.1796); 6-działowym kutrze Titus (03-04.1796); 4-działowej baterii pływającej Fort (04-06.1796). Dano mu 12.06.1796 komendę nad 8-działowym lugrem Surveillant, zatrudnionym w eskortowaniu konwojów między Nantes a Lorient. Awansował 7.07.1797 na "chorążego liniowca". Zszedł z lugra 7.10.1797. Służył potem na 14-działowym brygu Arabe (10.1797-06.1798) i 3-działowej kanonierce Insolent (05-09.1799). Od września do grudnia 1799 należał do załogi 40-działowej fregaty Sirène (zlecono jej przewieźć z Rochefort do Cayenne nowego gubernatora Gujany, Huguesa).
CDN.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Sob 6:17, 04 Sie 2018    Temat postu:

Powierzono mu komendę nad załogą pryzową ex-brytyjskiego żaglowca wschodnioindyjskiego Calcutta, ale 17.12.1799 wpadł w Indiach Zachodnich w ręce Anglików z 36-działowej fregaty Glenmore - utracił statek i wolność. Tym niemniej już po czterech miesiącach w Anglii, wrócił do ojczyzny. Od 1.06.1802 do 4.11.1804 służył na 30-działowej korwecie Berceau. Jednostka ta odbyła rejs na Martynikę w celu przewiezienia tam prefekta kolonialnego, a potem udała się via Boston na Ile de France, gdzie - po dotarciu 25.09.1803 - przekazała informację o wybuchu nowej wojny z Wielką Brytanią (18.05). Berceau dołączyła na miejscu do eskadry kadm. Durand de Linoisa i w okresie od 8.10.1803 (wyjście z Ile de France) do 1.04.1804 (powrót na Ile de France) operowała w składzie sił głównych, czyli brała udział w zdobyciu angielskiego statku z ryżem i bawełną 21.11.1803, zniszczeniu brytyjskich statków w pobliżu Bencoolen na Sumatrze na początku grudnia 1803, zdobyciu statków angielskich blisko cieśniny Malakka 1.02.1804 oraz 12.02.1804, w walce i niesławnej ucieczce przed statkami brytyjskiego konwoju chińskiego koło Pulau-Aur w połowie lutego 1804, postoju w Batawii od 25.02 do 4.03.1804. Potem jednak korwetę remontowano na Ile de France, a w sierpniu 1804 odesłano samodzielnie do Francji. Nie dotarła do celu - ścigana przez okręty Royal Navy schowała się we wrześniu w hiszpańskim porcie Pontevedra blisko Vigo. Stamtąd nie mogła się już wydostać, więc została sprzedana. Le Marant de Kerdaniel, który tymczasem awansował jeszcze na Oceanie Indyjskim 26.10.1803 na "porucznika liniowca", zszedł z Berceau formalnie 4.11.1804, a już trzy dni później wchodził w skład załogi znajdującego się w Ferrol 74-działowca Héros, flagowego okrętu blokowanej przez Anglików od listopada 1803 eskadry komodora Gourdona. Ten ostatni, awansowany na początku 1805 na kontradmirała, pozostał w Ferrol z powodu choroby, kiedy jego żaglowce dołączyły 31.07.1805 do idącej na południe połączonej floty francusko-hiszpańskiej wiceadm. Villeneuve'a. Ale Le Marant de Kerdaniel walczył na liniowcu Héros w bitwie pod Trafalgarem 21.10.1805. Gdy adm. de Rosily-Mesros objął w Kadyksie komendę nad resztkami pobitej w tej bitwie przez Brytyjczyków floty, okręt Héros stał się jego flagowcem (aczkolwiek może dopiero w 1807). Le Marant objął przy Mesrosie funkcję pierwszego adiutanta, potem szefa sztabu, a w 1808 podróżował z listami do ministra marynarki i kolonii (dotarł do Paryża 25.03.1808). Wrócił do Kadyksu, lecz tymczasem agresja Napoleona na sojuszniczą Hiszpanię całkowicie zmieniła bieg historii. Wezwany przez Hiszpanów 9.06.1808 do poddania się, Rosily-Mesros skapitulował 14.06.1808, po kilku dniach ostrzeliwania przez hiszpańskie kanonierki i baterie nadbrzeżne. Los francuskich marynarzy okazał się tragiczny, jednak admirałowie oraz ich totumfaccy spokojnie i bezpiecznie powrócili do Francji. Le Marant de Kerdaniel dotarł 12.07.1808 na algierskim brygu do Tulonu. Od razu tego samego dnia awansowano go na "kapitana fregaty". Od 1.11.1808 do 31.03.1809 zajmował stanowisko adiutanta przy ministrze marynarki. Mianowano go 1.04.1809 dowódcą 44-działowej fregaty Astrée. Objął faktycznie komendę nad tą jednostką w Cherbourgu 22.05.1809. Wysłano go 13.01.1810 na Ile de France. Przeszedł tam pod rozkazy komandora Hamelina, dysponującego jeszcze fregatami Vénus i Manche. Uczestniczył w arcyciekawych zmaganiach wokół Ile de France, w tym w zmuszeniu do poddania się 28.08.1810 brytyjskiej fregaty 36-działowej Iphigenia (jedynej ocalałej z pogromu Anglików w bitwie w Grand Port 24-25.08.1810, w której jednak Astrée udziału nie brała), w zdobyciu 38-działowej fregaty brytyjskiej Africaine 13.09.1810 (odbitej tego samego dnia przez Brytyjczyków), zdobyciu brygu Aurora brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej.
CDN.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Nie 6:37, 05 Sie 2018    Temat postu:

Ożenił się 19.11.1810 w Port-Napoléon (czyli dla prawie wszystkich zainteresowanych Port-Louis, jak de facto przedtem i potem) na Ile de France z Eugénie-Charlotte Brunet. Astrée znajdowała się w porcie na Ile de France, kiedy gubernator wyspy skapitulował przed Anglikami na początku grudnia 1810, więc została wcielona do Royal Navy. Le Marant trafił do niewoli. Wysadzono go 24.11.1811 w Morlaix z angielskiego statku do przewozu jeńców. Dowiedział się, że tymczasem awansował 20.12.1810 na "kapitana liniowca 2 klasy" i tego samego dnia został kawalerem Legii Honorowej. Od 2.02.1813 dowodził 74-działowcem Marengo na redzie Brestu, a od 10.08.1813 "60. ekwipażem wysokiej burty", co w praktyce niczego istotnego nie zmieniało. Po abdykacji Napoleona objął 11.08.1814 dowództwo eskadry (oprócz flagowego Marengo jeszcze 3 fregaty, korweta i 2 awiza) obarczonej zadaniem przewiezienia na wyspy antylskie (oddawane Francji w ramach układu pokojowego) żołnierzy oraz kadm. Durand-Linoisa, mianowanego gubernatorem Gwadelupy. Dostał 18.08.1814 Order Św. Ludwika. Wyszedł w listopadzie 1814, wrócił do Brestu 3.03.1815. Podczas Stu Dni (marzec - czerwiec 1815) nie pełnił żadnych funkcji, a mimo tego zapisano go jako bonapartystę i 1.01.1816 umieszczono na liście oficerów nieaktywnych. Wrócił do aktywnej służby 1.01.1817, powołany do obsługi portu w Breście. Od 15.05 do 22.6.1817 dowodził na redzie Brestu 74-działowcem Hector, zaś od 16.10.1818 do 14.07.1819 fregatą 44-działową Cléopatre. Na tej ostatniej przeszedł z Brestu do Rochefort, a potem na Antyle. Awansował 18.08.1819 na "kapitana liniowca 1 klasy". Został oficerem Legii Honorowej 5.07.1820. Dostał 22.07.1821 tytuł (dziedziczny) barona. Powierzono mu 13.07.1822 dowództwo 58-działowej fregaty ("strzyżonego" liniowca) Guerrière, nad którą objął faktycznie komendę w Tulonie 1.08.1822. Krążył u wybrzeży Włoch, a w 1823 uczestniczył we francuskiej interwencji w Hiszpanii - wziął udział w bombardowaniu fortu na Isla Verde w Algeciras 13.08.1823 i w działaniach przeciwko Kadyksowi 20-25.09.1823 (zdobycie wyspy Santi-Petri 20.09). Został 4.10.1823 komandorem Legii Honorowej. Wrócił do Brestu 1.11.1823. Zdał komendę nad Guerrière 19.01.1824. Awansował 4.08.1824 na kontradmirała. Wybrano go 18.09.1826 na dowódcę francuskich sił u wybrzeży Brazylii i na Morzach Południowych. Podniósł flagę na 60-działowej fregacie Surveillante. Wyruszył z Brestu 4.01.1827, w lutym zawinął do Rio de Janeiro. Potem rząd francuski zdecydował o rozdzieleniu placówki na dwie (Brazylia i Ameryka Południowa; Morza Południowe), zostawiając Le Marantowi komendę tylko nad Morzami Południowymi. Zdążył jeszcze wspomóc cesarza Brazylii w zgnieceniu w lipcu 1827 przewrotu wojskowego, wyruszył z Rio de Janeiro 29.07.1827 i sprawował dowództwo na Morzach Południowych do 15.12.1829. Został Wielkim Oficerem Legii Honorowej 30.10.1829. Wrócił do Brestu na początku marca 1830. Od 1.03.1831 do 1.05.1836 był prefektem morskim pierwszego okręgu, z siedzibą w Cherbourgu. Awansował 22.01.1836 na wiceadmirała. Był w 1837 inspektorem generalnym marynarki w Rochefort i Tulonie. Od 23.10.1840 do 10.08.1845 wchodził w skład Rady Admiralicji (od 28.06.1842 będąc wiceprzewodniczącym tej rady). Przeszedł w stan spoczynku 11.04.1848. Zmarł 4.10.1862 w Paryżu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Janusz Kluska




Dołączył: 01 Sie 2010
Posty: 1438
Przeczytał: 2 tematy

Skąd: Wodzisław Śląski

PostWysłany: Pon 21:51, 06 Sie 2018    Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów francuskich, są nimi Léopold de Brunet (14.11.1762 - 22.01.1834), Athanase Hennequin de Villermont (09.04.1763 - 28.10.1840) oraz Jean-François de Meynard de Lafarge (21.04.1775 - 1848). Pozdrawiam Janusz.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Śro 5:51, 08 Sie 2018    Temat postu:

Antoine-Léopold de Brunet de Castelpers, zwany kawalerem de Panat, urodził się 14.11.1762 (lub 12.10.1762) w Albi. Jego rodzicami byli Joseph de Brunet de Castelpers, hrabia de Panat ("kapitan liniowca", kawaler Orderu Św. Ludwika, ostatecznie szef eskadry) i Françoise-Marie de La Rochefoucauld-Langeac. Wstąpił do marynarki królewskiej w styczniu 1777 jako gardemaryn. W latach 1777-1778 służył na 20-działowej gabarze Saumon. Już w sierpniu 1778 został "chorążym liniowca" na rozkaz generała-porucznika de Guichen. Od listopada 1778 służył na 74-działowcu Fendant, który w połowie grudnia 1778 opuścił Brest, zdobył fort w Senegalu (28-30.01.1779), wyruszył stamtąd ku Antylom (4.03.1779, zawinął na Martynikę 21.04.1779. W bliżej nie sprecyzowanym czasie de Panat przeszedł na 74-działowiec Pluton, który tymczasem - w okresie 3.06-14.09.1779 - uczestniczył w rejsie floty generała-porucznika d’Orvilliers, która podążyła z Brestu na południe, by połączyć się z hiszpańską flotą generała-porucznika de Cordoby w rejonie wysp Sisargas, skąd wspólnie popłynięto ku wybrzeżom angielskim. Kampania gigantycznej połączonej floty francusko-hiszpańskiej (67 liniowców), która miała być uwieńczona inwazją wielkiej armii francuskiej na Wyspy Brytyjskie, zakończyła się po trzech miesiącach powrotem do Brestu okrętów pozbawionych wody, z kończącą się żywnością, z załogami zdziesiątkowanymi przez tyfus, ospę i szkorbut. Kawaler de Panat zaokrętował się w 1780 na 64-działowiec Triton, z którego w tym samym roku (nie do 27.06) znów przeszedł na 74-działowiec Fendant. Oba liniowce wchodziły w skład floty generała-porucznika de Guichen, która opuściła Brest 3.02.1780, przybyła na Martynikę 22.03.1780, stoczyła w rejonie Martyniki trzy nierozstrzygnięte starcia z flotą adm. Rodneya (17.04, 15.05, 19.05), wróciła do Europy (do Kadyksu) 24.10.1780. Fendant należał do eskadry, którą wiceadm. d'Estaing przeprowadził z Kadyksu do Brestu w okresie 7.11.1780-3.01.1781. Następnie de Brunet służył w 1781 na 74-działowcu Guerrier, który po dłuższym (3.01-4.04.1781) staniu bezczynnie w Breście wziął udział w zdobyciu Minorki w lipcu 1781 - nie wiem jednak, czy kawaler de Panat uczestniczył w tej akcji. Przeszedł na 80-działowiec Triomphant na tyle wcześnie, by być na nim, gdy liniowiec ten w składzie płynącego z Francji małego zespołu hrabiego de Vaudreuil dotarł w styczniu 1782 w Indiach Zachodnich do operującej tam floty generała-porucznika de Grasse. Okręt walczył w bitwie u Wysepek Świętych z flotą adm. Rodneya 12.04.1782 i był jednym z żaglowców, które po tej klęsce uciekły do Cap Français na San Domingo (25.04), gdzie komendę nad pobitą flotą przejął markiz de Vaudreuil. Kiedy 3.07.1782 z Cap François ruszyła połączona flota hiszpańsko-francuska (licząca 25 liniowców pod naczelnym dowództwem generała-porucznika de Solano), markiz de Vaudreuil dowodził w niej przednią strażą składającą się z okrętów francuskich, które zabrał ze sobą na tę ostatnią w Indiach Zachodnich podczas wojny amerykańskiej kampanię (z uwagi na ich dobry stan i dna obite miedzią). Miał pod swoją komendą zarówno liniowiec Triomphant (flagowy), jak 74-działowiec Souverain, na którym de Panat w sierpniu 1783 powrócił ostatecznie do Francji. Na razie połączona flota popłynęła w 1782 do Hawany, potem jednostki francuskie zawinęły do Bostonu. Po zakończeniu wojny kawaler de Panat dowodził w 1784 gabarą 12-działową Dorade. W 1785 służył na wodach kanału La Manche na 18-działowej korwecie Cérès. Awansował w kwietniu 1786 na "porucznika liniowca". Był oficerem na 74-działowcu Patriote, gdy okręt ten 12.06.1786 wyszedł z Brestu w składzie eskadry do ćwiczenia ewolucji bitewnych, zawinął do Cherbourga i 24.06.1786 uczestniczył w rewii morskiej na cześć Ludwika XVI. Potem w 1786 de Brunet był zaangażowany w transporcie żołnierzy i prochu do Norwegii. Przeszedł w 1787 na 74-działowiec Superbe, też ćwiczący w ramach eskadry ewolucji. Następnie dowodził stojącą w Breście 26-działową korwetą Active. W 1789 objął komendę nad 18-działowym brygiem Hazard. Żaglowiec ten operował w 1790 na wodach Lewantu. W maju 1790 opuścił Smyrnę, krążył po Morzu Egejskim, zdobył korsarza działającego pod rosyjską banderą, zawinął do Smyrny i ostatecznie, via Modon, wrócił do Tulonu. Rewolucja nie posłużyła kawalerowi de Panat, którego w marcu 1792 skreślono z listy floty. Napoleoński minister marynarki i kolonii, Denis Decrès, zatrudnił jednak porucznika w latach 1803-1809 w charakterze swojego sekretarza d/s specjalnych, a lutym 1809 przeniósł do składu map i planów. Dopiero restauracja Burbonów umożliwiła temu oficerowie awansowanie - w lipcu 1814 de Brunet otrzymał rangę "kapitana liniowca" i być może wtedy (czy w sierpniu) dostał Order Św. Ludwika. Nie dano mu jednak innych okrętów, tylko stanowisko sekretarza generalnego admiralicji. W listopadzie 1824 otrzymał honorową rangę kontradmirała, przeszedł ostatecznie w stan spoczynku w lipcu 1830 (po rewolucji lipcowej). Zmarł 22.01.1834 w Paryżu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Czw 7:31, 09 Sie 2018    Temat postu:

Athanase-Louis-Emmanuel Hennequin, hrabia de Villermont urodził się 9.04.1763 w Cuis. Jego rodzicami byli Pierre-Gilles Hennequin de Villermont (senior de Villermont) i Suzanne-Rose de Failly. Został gardemarynem w 1778. Służył w czasie wojny amerykańskiej, był m.in. w sierpniu 1780 na 64-działowcu Indien, należącym do floty generała-porucznika de Guichen, która opuściła Brest 3.02.1780, przybyła na Martynikę 22.03.1780, stoczyła w rejonie Martyniki trzy nierozstrzygnięte starcia z flotą adm. Rodneya (17.04, 15.05, 19.05), wróciła do Europy (do Kadyksu) 24.10.1780. De Villermont awansował w 1781 na "chorążego liniowca". Służył w 1781 we flocie generała-porucznika de Grasse operującej w Indiach Zachodnich i na wodach Ameryki Północnej; przypisuje mu się udział w licznych bitwach i podbojach tej floty. Natomiast pomysł serwowany przez późniejszych biografów, jakoby już w 1777 walczył pod La Fayettem w Ameryce, wydaje się godny gaskońskiej skłonności do przesady. De Villermont awansował na "porucznika liniowca" w 1787. Jako pochodzący z bardzo ustosunkowanej rodziny szlacheckiej nie entuzjazmował się nadmiernie rewolucją i nie mógł oczekiwać niczego dobrego od rewolucjonistów, więc wyemigrował w 1792. Przyłączył się do Armii Książąt walczących na lądzie przeciwko Francji. Z żeglarzy (tzn. niemal wyłącznie oficerów dawnej floty królewskiej) utworzono w ramach tej armii Królewski Korpus Marynarki, w którym znalazł się też de Villermont w charakterze majora. Biografie podają, że na tym stanowisku uczestniczył w ataku na Thionville, czyli w nieudanej blokadzie oraz bombardowaniu tego miasta nad Mozelą przez Austriaków i francuskich emigrantów 3-5.09.1792. Z drugiej strony Digby-Smith (nie jest to autor bardzo wiarygodny, lecz dla akcji lądowych, które mnie niezbyt obchodzą, nie zamierzam kwestii drążyć) w szczegółowym wykazie jednostek korpusu emigrantów księcia de Bourbon i markiza de Castries nie wymienia takiej formacji. Pisze się też o udziale de Villermonta w udanym odparciu oblężenia Maastricht 21.02-3.03.1793, gdzie współdziałającymi z Austriakami oddziałami emigrantów dowodził markiz d'Autichamp. Po rozwiązaniu Armii Książąt, porucznik Athanase-Louis-Emmanuel Hennequin de Villermont zdecydował się na służbę dla Rosji. Dano mu w marynarce rosyjskiej w 1797 rangę kapitan-lejtienant, pośrednią między porucznikiem a młodszym komandorem. Uczestniczył w 1796 w ekspedycji przeciwko Persji, w czasie której siłami rosyjskimi dowodził Walerian Zubow. Francuskie opracowania piszą, jak to podczas tej wyprawy de Villermont zadał ciężką klęskę flocie perskiej, jednak analiza kampanii ze strony rosyjskiej pokazuje, że niemal na pewno: 1) mogło chodzić tylko o flotyllę kaspijską, składającą się wtedy z paru małych okręcików pozostających - wg autorów rosyjskich - pod dowództwem zupełnie kogo innego; 2) flota perska na Morzu Kaspijskim praktycznie w ogóle wówczas nie istniała, więc trudno było nawet z nią walczyć, a cóż dopiero rozgromić; 3) ta garść okrętów rosyjskich miała wspierać armię podczas kampanii wszelkimi sposobami, jednak przede wszystkim woziła zaopatrzenie (ostatnio ktoś u nas napisał coś szerszego o flotach na Morzu Kaspijskim, ale ani nie wiem, czy sięgnął wstecz do 1796, ani nie mogę sobie przypomnieć, gdzie tego należałoby szukać). W każdym razie Francuzi z pewnością ubarwiają działania swojego oficera w marynarce Rosji. Niektórzy nawet piszą, że jako admirał dowodził flotą rosyjską na Morzu Czarnym w wojnie rosyjsko-tureckiej! Tymczasem po przejściu w 1807 Aleksandra I na stronę Napoleona, de Villermont i tak nie miał raczej czego szukać w rosyjskich siłach zbrojnych (za to ten epizod pozwolił po latach stworzyć kretyńską legendę, wedle której zadzierzgnięte wówczas więzy przyjaźni z rosyjskimi oficerami pozwoliły mu w 1814 ocalić swój zamek Cuis przed operującymi w okupacyjnej armii rosyjskiej hordami "Tatarów"!). Jako wierny stronnik Burbonów został po ich restauracji na tronie Francji w 1814 awansowany do stopnia "kapitana liniowca". Od monarchii dostał też Order Św. Ludwika i Legię Honorową. Służył jednak na lądzie, w Cherbourgu. Ożenił się 16.09.1814 z Françoise-Louise ("Lucie")-Joséphine de Brettes (była to podobno jego druga żona). Mieli dzieci. W 1816 objął stanowisko zastępcy gubernatora królewskiego kolegium marynarki w Angouleme. Awansował w 1827 na kontradmirała. Przeszedł w stan spoczynku w 1830. Jednak jego największym tytułem do sławy nie okazała się wcale służba w marynarce królewskiej, tylko fakt, że w 1829 założył z przyszłym zięciem i jeszcze jednym wspólnikiem wytwórnię szampanów (Bollinger), słynną potem przez wiele pokoleń! Zmarł 28.10.1840 w Ay.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Pią 7:33, 10 Sie 2018    Temat postu:

Marie-Jean-François Meynard de la Farge urodził się 21.04.1775 w Tulle. Jego rodzicami byli Jean-François Meynard de la Farge (senior Combes, Farge i Descourbes, koniuszy) i Jeanne de Bar Delpeyroux. Wstąpił do marynarki królewskiej 1.05.1788 jako elew 3 klasy w Breście. Wg państwa Quintin od 15.07 do 6.12.1788 uczył się na redzie Brestu na korwecie szkolnej Bayadère, co jest o tyle zaskakujące, że flota francuska nie posiadała wówczas żadnej jednostki takiej nazwy. Potem kontynuował naukę na lądzie w Breście. Awansował 12.04.1789 na elewa 2 klasy i wszedł na pokład 10-działowego brygu Pilote des Indes, skierowanego z Brestu do patrolowania wybrzeży Francji. Pozostał na nim do stycznia 1790. Od czerwca 1790 do kwietnia 1793 należał do załogi 32-działowej fregaty Surveillante. Opuściła ona Brest 5.02.1791 w składzie wysłanego na Martynikę zespołu szefa eskadry de Girardina, a następnie operowała na Antylach, głównie w rejonie San Domingo. Meynard został 12.04.1793 aspirantem 1 klasy i przeszedł na 74-działowiec Éole, z tej samej eskadry. Przebywał na nim w Indiach Zachodnich i na wodach amerykańskich, służąc do listopada 1793. Od kwietnia 1794 do czerwca 1795 należał do załogi transportowca Prise kursującego wzdłuż wybrzeży kanału La Manche. Od sierpnia do grudnia 1795 był na redzie Brestu na 10-działowej fluicie Temps, a w styczniu 1796 na 32-działowej fregacie Unité podczas jej przejścia z Brestu do Rochefort. Od 12.01.1796 służył na 50-działowej fregacie Forte; awansował 2.02.1796 na "chorążego liniowca", a 4.03.1796 Forte opuściła Rochefort jako jednostka flagowa eskadry kadm. Serceya i dotarła na Ile de France 18.06. Odtąd fregata uczestniczyła w ciekawej i owocnej kampanii Serceya na Oceanie Indyjskim, z której biografowie Meynarda wybierają tylko momenty wzniosłe, zapominając starannie o porażkach. Kontradmirał szarpał żeglugę handlową Brytyjczyków na Oceanie Indyjskim. Operował od Kanału Mozambickiego do Cieśniny Malakka. Osobiście wyruszył 14.07.1796 z sześcioma fregatami (w tym oczywiście flagową Forte). Dotarł w okolice Cejlonu (tam pochwycił brytyjskie żaglowce handlowe) 14.08, wysłał dwie fregaty do Tranquebar (Trinquebar; dziś Tarangambadi), gdzie spaliły wszystkie statki zastane w porcie, zanim dołączyły znów do eskadry. Zbliżył się do Sumatry 1.09, zdobył wiele statków na redzie Acheen (północno-zachodni kraniec wyspy, dziś Banda Aceh), o łącznej wartości szacowanej na 25 milionów franków. Był dość niemrawo ścigany 8.09.1796 w pobliżu Penang przez dwa 74-działowce brytyjskie (Arrogant i Victorious). Po nierozstrzygniętej walce (9.09) (do dzisiaj obie strony usiłują dowieść swojego zwycięstwa na podstawie tego, że to przeciwnik zerwał kontakt bojowy i odszedł), Francuzi musieli przeprowadzić podstawowe naprawy (zajęły im prawie miesiąc) na kotwicowisku przy jednej z wysp archipelagu Mergui. Sercey skierował się 18.11 ku Batawii, gdzie dotarł pod koniec listopada 1796, nadal biorąc po drodze pryzy. Od Holendrów dostał niezbędne eskadrze płótno żaglowe, liny, wyremontował tam kadłuby. Rozpoczął nową kampanię 4.01.1797. Wyruszył przechwycić konwój brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej, wracający z Chin. Dopadł go 28.01 u wschodniego krańca Jawy. Jednak, jak to się parę lat później przydarzyło w podobnej sytuacji kontradm. Linoisowi, stanowcza postawa statków konwoju, z których część uformowała linię bojową, podniosła proporce marynarki wojennej, a jeden z nich także flagę admiralską, zmyliła Francuzów - którzy błędnie rozpoznali w nich dwa rzekome liniowce i cztery fregaty wojenne - i skłoniła do odstąpienia od ataku.
CDN.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Sob 6:31, 11 Sie 2018    Temat postu:

Sercey wrócił na Ile de France 7.03.1797. Ożenił się w kwietniu 1797 z miejscową damą, co miało konsekwencje dla dalszego przebiegu kampanii. Kontradmirał w maju 1797 dokonał jeszcze rekonesansu w rejonie Seszeli, wrócił do Port Louis na Ile de France 20.09. Stopniowo jego eskadra ulegała rozproszeniu i niszczeniu. Na początku 1798 rozesłał pozostałe jednostki w różne kierunki z rozmaitymi zadaniami, ale sam zdecydował się tym razem pozostać na wyspie, razem z młodą żonką. Forte z fregatą Prudente podążyły pod komodorem Ravenelem w rejs krążowniczy u wybrzeża malabarskiego. Zdobyły statki koło Cejlonu, w Cieśninie Bali i Zatoce Bengalskiej, lecz zdobycze nie były imponujące. Sercey tymczasem postanowił przenieść obszar działań na Morze Chińskie i współpracować z Hiszpanami (z Filipin) oraz Holendrami (z Indonezji). Wyruszył na 22-działowej korwecie Brule-Gueule osobiście do Batawii, oczekując, że fregaty podążą za nim. Ravenel mimo otrzymanych poleceń wrócił najpierw do Port Louis na Ile de France, zawijając tu cztery dni po wyjściu Serceya. Lokalne władze kazały dowódcy fregaty Forte wyruszyć - zamiast do Batawii - w kolejny rejs krążowniczy po Zatoce Bengalskiej. Dokonała tu spustoszeń wśród statków żeglugi lokalnej, ale 1.03.1799 została zdobyta przez brytyjską fregatę Sybille u ujścia Hughli. Jednak Meynard miał niebywałego fuksa - tuż przedtem, 28.02, odesłano go ku Ile de France jako dowódcę załogi pryzowej zdobytego wtedy (na redzie Balasore) statku Endeavour. Zdał komendę 27.07.1799. Od lipca do września 1799 służył na wspomnianej wyżej korwecie Brule-Gueule, operującej wtedy między Ile de France a Madagaskarem. I znowu miał szczęście - kiedy korweta odeszła 26.09.1799 do Francji i zatonęła w styczniu 1800 u francuskich wybrzeży ze stratą aż 168 ludzi (tylko 38 się uratowało), jego zatrudniono na lądzie na Ile de France aż do listopada 1801. W okresie listopad 1801 - luty 1802 wrócił do Francji jako pasażer na żaglowcu korsarskim. Od 6.04.1802 dowodził szkunerem Fine, uzbrojonym tylko w działka relingowe. Awansował 24.04.1802 na "porucznika liniowca". Służył na Antylach, mając swój skromny udział w operacjach eskadry kadm. Missiessy przeciwko Dominice w lutym 1805 oraz eskadry wiceadm. Villeneueve przeciwko skale Diamant koło Martyniki w maju i czerwcu 1805. Awansował 5.07.1805 na "kapitana fregaty" i zszedł z Fine, by objąć 19.08.1805 na Antylach komendę nad 24-działową korwetą Cyane. W towarzystwie 16-działowego brygu Naiade (państwo Quintin zapominają o jego obecności, by wyglądało, że Meynard stoczył bohatersko na korwecie samotny pojedynek z fregatą) natknął się 8.10.1805 koło Tobago na brytyjską fregatę 38-działową Princess Charlotte, ucharakteryzowaną na statek handlowy; dał się nabrać i zbliżył nieostrożnie, a w rezultacie po walce i próbie ucieczki na holu brygu, poddał się 9.10.1805 na bardzo uszkodzonym okręcie. Odesłany przez Anglików na Martynikę, służył tam na lądzie aż do powrotu do Francji (w charakterze pasażera na statku amerykańskim), zrealizowanym w okresie 7.03 - 17.05.1806. Od 4.08.1806 do 30.01.1809 dowodził 40-działową fregatą Thémis. W okresie 21.01-28.03.1808 przeszedł na niej (w towarzystwie 44-działowej fregaty Pénélope) z Bordeaux do Tulonu, niszcząc po drodze 11 angielskich statków i zdobywając żaglowiec korsarski. Potem te dwie fregaty operowały u wybrzeży Barbarii i Korsyki, łapiąc przed powrotem do Tulonu 13 rozmaitych jednostek.
CDN.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Nie 6:40, 12 Sie 2018    Temat postu:

Meynard de la Farge awansował 12.07.1808 na "kapitana liniowca 2 klasy". Objął 1.02.1809 komendę nad 46-działową fregatą Amélie. W maju 1809 razem z fregatami Pénélope i Pauline operował u wybrzeży Afryki północnej. Opuścił Tulon 21.10.1809 w eskorcie konwoju mającego zaopatrzyć francuską Armię Katalonii pod Barceloną, ale ścigany przez Brytyjczyków uciekł do Sete, skąd w listopadzie udało mu się wrócić do Tulonu. W styczniu 1810 razem z fregatami Pomone i Proserpine przetransportował 900 żołnierzy i zapasy na Korsykę. W marcu 1810 z fregatami Pénélope, Proserpine i Adrienne woził rekrutów na Korsykę. W nowej strukturze marynarki uczyniono go 12.11.1810 dowódcą 52. ekwipażu wysokiej burty, co w niczym nie zmieniło jego pozycji jako kapitana Amélie. W grudniu 1810 razem z fregatami Adrienne, Pénélope oraz szkunerem Estafette znów woził zapasy do Barcelony. Został kawalerem Legii Honorowej 8.02.1811. W marcu 1811 z fregatą Adrienne i fluitą Dromadaire przewoził wojska na Elbę i do Malagi. W styczniu 1812 z fregatami Proserpine i Médée oraz szkunerem Estafette kolejny raz transportował żywność do Barcelony. Ożenił się z Eugénie Cornillet-Desprez czy Louise-Joséphine-Eugénie Cornisset-Desprez. Mieli syna (urodzonego 17.09.1814 na Jamajce). Po upadku Napoleona (abdykacja w kwietniu 1814) Amélie zmieniła 11.04.1814 nazwę na Junon. W tym samym miesiącu hrabia d'Artois, generał-porucznik (czy namiestnik) królestwa kazał Meynardowi udać się do deja Algieru, władcy Maroka i beja Tunisu, by poinformować ich o wstąpieniu Ludwika XVIII na tron Francji. Meynard de la Farge wyszedł z Tulonu 1.05.1814 i wrócił z tej misji 25.05. Dowodził następnie małą eskadrą złożoną z Junon, trzech fluit i dwóch gabar, obarczoną zadaniem przewiezienia na Elbę garnizonu tej wyspy, co zrealizowano w okresie 9.06-30.06.1814. Otrzymał Order Św. Ludwika 5.07.1814. Służył potem na lądzie w Tulonie i Breście. Został oficerem Legii Honorowej 18.08.1814. Od 28.09.1815 do 15.11.1817 dowodził 44-działową fregatą Eurydice. W okresie wrzesień - listopad 1815 woził rosyjskich marynarzy z Brestu do Kopenhagi, od 17.05 (wyjście z Brestu) do 6.08.1816 operował w rejonie Wysp Zawietrznych. Mianowany głównodowodzącym francuskiej placówki marynarki na Antylach, wyszedł z Brestu 12.09.1816, a wrócił do Francji 23.10.1817. Awansował 1.01.1819 na "kapitana liniowca 1 klasy". Dostał 22.07.1821 (data decyzji) czy 15.02.1823 (data otrzymania patentu) tytuł dziedzicznego barona. Mianowany 25.05.1822 kapitanem 74-działowca Jean Bart, objął to stanowisko 12.06. Krążył po wodach europejskich od 5.08 do 17.09.1822. Awansował 17.08.1822 na kontradmirała. Otrzymał rozkaz objęcia dowództwa na wodach Antyli i w Zatoce Meksykańskiej, opuścił Brest 5.02.1823 kierując się na Martynikę. Między Hawrem a Kadyksem zdobył hiszpańską jednostkę handlową. Początkowo jego flagowcem był Jean Bart, a od 11.07.1823 - fregata 58-działowa Vestale. Wrócił do Brestu 14.06.1824, opuścił swoją flagę na Vestale 30.06.1824. Został komandorem Legii Honorowej 22.05.1825. Hiszpania przyznała mu Wielki Krzyż orderu Izabeli Katolickiej. Ożenił się po raz drugi 14.06.1830 w Paryżu z Aline-Marie-Charlotte de Carondelet. Mieli syna. Przeszedł w stan spoczynku 20.03.1838. Zmarł 17.09.1848 w Villecien, w zamku Fey.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Janusz Kluska




Dołączył: 01 Sie 2010
Posty: 1438
Przeczytał: 2 tematy

Skąd: Wodzisław Śląski

PostWysłany: Pon 19:52, 13 Sie 2018    Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Louis de Solminihac (05.08.1768 - 12.02.1820) oraz Étienne-Joseph Willaumez (19.03.1774 - 19.02.1818).
Pozdrawiam Janusz.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Wto 20:12, 14 Sie 2018    Temat postu:

Louis de Solminihac urodził się 5.08.1768 w Lorient. Jego rodzicami byli Pierre-Paul de Solminihac (oficer na statkach Kompanii Indyjskiej) i Jeanne Braud de Lafond. Służbę na morzu zaczął w marynarce królewskiej 13.02.1785 jako aspirant ochotnik na 6/20-działowej fluicie Lourde, wysłanej z Brestu do Rygi, i przebywał na jej pokładzie do października 1785. Od marca 1786 do kwietnia 1788 służył na 22/24-działowej fluicie Isle de France, skierowanej z Lorient w rejs krążowniczy do Indii i na Madagaskar. Od kwietnia 1791 do marca 1792 wchodził w skład załogi 6-działowego brygu-awizo Épervier, który wysłano z Lorient na Wyspy Zawietrzne i który od lutego 1792 zajęty był przewożeniem z Martyniki do Lorient deputowanego Gwadelupy do Zgromadzenia Narodowego. De Solminihac uzyskał zgodę na zatrudnienie w marynarce handlowej i od 10.12.1792 był porucznikiem na statku wysłanym z Lorient do Indii. Wrócił do marynarki wojennej 13.06.1794, mianowany „nadliczbowym chorążym liniowca” na 74-działowcu Droits de l’Homme. Okręt ten należał do eskadry (pięć 74-działowców, trzy fregaty oraz korweta), z którą kadm. Nielly wyszedł w morze z Brestu na początku listopada 1794 i 6.11. zaatakował 2 brytyjskie 74-działowce na zachód od wysp Scilly, zdobywając jeden z nich – okręt Alexander. De Solminihac przeszedł 6.12.1794 na 36-działową fregatę Tamise. Jednostka ta wzięła udział w tragicznie głupim Rejsie Wielkiej Zimy floty wiceadm. Villareta de Joyeuse 21.12.1794-2.02.1795. De Solminihac został regularnym „chorążym liniowca” 30.11.1795, służył w ochronie wybrzeża Brestu do stycznia 1796. Jako zastępca majora pomocniczego, potem major pomocniczy sił morskich wiceadmirała Villareta de Joyeuse (w stopniu „porucznika liniowca” od 21.03.1796) przebywał na 118-działowcu Océan od 28.01 do 25.11.1796. Nie był zbyt ambitny, a z wiceadmirałem dogadywał się średnio. Na 32-działowej fregacie Fraternité uczestniczył w zakończonej klęską ekspedycji irlandzkiej 26.11.1796 - 26.01.1797. Od stycznia do października 1797 pracował w sztabie sił morskich wiceadm. Morarda de Galles na 80-działowcu Indomptable. Od października 1797 do września 1800 zatrudniano go jako zastępcę adiutanta sztabu marynarki w porcie Brestu. Ożenił się 18.03.1798 w Lorient z Marie-Aurore Gillette Fitz Patrick d’Ossory. Mieli dzieci (w tym przyszłego oficera marynarki wojennej). Od września 1800 do kwietnia 1801 był oficerem na stojącym w Breście 74-działowcu Batave. Od 3.04.1801 do 10.09.1802 pełnił funkcję adiutanta prefekta morskiego Brestu. Od 10.09.1802 do 13.08.1803 dowodził w Breście 20-działową korwetą Société. Awansował 24.09.1803 na „kapitana fregaty”. Służył w sztabie adm. Bruixa dowodzącego flotyllą z Boulogne, potem zajmował stanowisko adiutanta dowodzącego w tej formacji - na różnych jednostkach - do lipca 1807. Został kawalerem Legii Honorowej 14.06.1804. Od sierpnia 1807 do marca 1808 dowodził batalionem aspirantów w Boulogne. Objął 29.03.1808 stanowisko szefa sztabu eskadry Skaldy na 74-działowcu Charlemagne. Tymczasowo dowodził też tym liniowcem od 7.11.1808 do 15.06.1809. Awansował 10.03.1809 na „kapitana liniowca 2 klasy”. Uczestniczył w obronie Antwerpii przed armią hrabiego Chatham 29.07 - 24.12.1809. Został oficerem Legii Honorowej 23.06.1810, wkrótce potem, jak Napoleon wizytował ów 74-działowiec w Antwerpii 1.05.1810. De Solminihac służył na Charlemagne do sierpnia 1814 (brał udział w obronie Antwerpii w marcu 1814), potem na 74-działowcu Dantzick (ciągle w eskadrze Skaldy), a od września do października na 6-działowej korwecie/kanonierce Audacieuse. Dostał Order Św. Ludwika 5.08.1814. W czasie Stu Dni Napoleona został pułkownikiem 11. regimentu marynarzy. Od 11.05 do 22.07.1815 był szefem militarnym portu w Lorient. Pełnił tymczasową funkcję prefekta morskiego Lorient od 25 do 31.07.1815. Od sierpnia do grudnia 1815 był majorem generalnym marynarki w Tulonie. Od 18.12.1815 do śmierci zajmował to samo stanowisko w Lorient. Tymczasowo dowodził marynarką w Lorient w okresach 3.03 - 6.08.1816 oraz 1.09 - 12.10.1816. Awansował 1.02.1819 na "kapitana liniowca 1 klasy". Zmarł 12.02.1820 w Lorient.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum www.timberships.fora.pl Strona Główna -> Okręty wiosłowe, żaglowe i parowo-żaglowe / Pytania, odpowiedzi, polemiki Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Idź do strony Poprzedni  1, 2, 3 ... 63, 64, 65 ... 134, 135, 136  Następny
Strona 64 z 136

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach

fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
Regulamin