Forum www.timberships.fora.pl Strona Główna www.timberships.fora.pl
Forum autorskie plus dyskusyjne na temat konstrukcji, wyposażenia oraz historii statków i okrętów drewnianych
 
 FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy   GalerieGalerie   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

Personalia - Marine Royale XVII-XVIIIw
Idź do strony Poprzedni  1, 2, 3 ... 62, 63, 64 ... 134, 135, 136  Następny
 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum www.timberships.fora.pl Strona Główna -> Okręty wiosłowe, żaglowe i parowo-żaglowe / Pytania, odpowiedzi, polemiki
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Janusz Kluska




Dołączył: 01 Sie 2010
Posty: 1438
Przeczytał: 2 tematy

Skąd: Wodzisław Śląski

PostWysłany: Śro 19:01, 11 Lip 2018    Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Przy opisach Saint-Cricqa, "szeroko" Pan opisał okoliczności śmierci innego oficera Dominika Roqueberta (ur. 05.06.1774). Poproszę o opisanie jego wcześniejszych losów.
Pozdrawiam Janusz.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6178
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Czw 14:03, 12 Lip 2018    Temat postu:

Dominique Roquebert był młodszym bratem już tu opisywanego Françoisa Roqueberta. Urodził się 5.06.1774 w Bayonne. Jego rodzicami byli zatem Étienne Roquebert i Marie Vergès. Zaczął służbę w marynarce handlowej 10.02.1790 jako chłopiec okrętowy i pływał na statkach do marca 1792, szybko awansując przez ucznia pilota do porucznika (od 10.01.1792). Wcielono go 30.07.1792 do marynarki wojennej w charakterze zwykłego marynarza na 74-działowcu Scipion, na którym pozostał do września 1793. Liniowiec uczestniczył w bombardowaniu i plądrowaniu miejscowości Oneglia (dla Francuzów Oneille) w październiku 1792, przebywał w grudniu 1792 w Neapolu w składzie eskadry kadm. Latouche-Tréville’a, został zajęty w sierpniu 1793 przez Anglików w Tulonie. Dominique Roquebert od 27.09 do grudnia 1793 był sternikiem na 32-działowej fregacie Prosélyte, też stojącej wtedy w Tulonie, a w grudniu zabranej przez wycofujących się Brytyjczyków. Od stycznia do maja 1794 służył na 10/20-działowej gabarze Moselle, która w lutym i marcu 1794 transportowała żołnierzy i żywność do Calvi, zaś 23.05.1794 została zdobyta przez Anglików koło wysp Hyères. Wrócił z niewoli do Francji 29.11.1795. Zaokrętował się 30.11.1795 na 118-działowiec Orient na stanowisku szefa sterników. Otrzymał 15.02.1797 rangę „chorążego liniowca” i przeszedł na 32-działową fregatę Artémise. Jednostka ta uczestniczyła od 13.05.1798 w ekspedycji egipskiej generała Bonaparte. W trakcie bitwy pod Abukirem została 2.08.1798 spalona przez swoją załogę. W następstwie tych wydarzeń Roquebert służył na lądzie jako kapitan kompanii kanonierów legionu morskiego pod rozkazami gen. Klébera. Walczył z Turkami próbującymi odzyskać Egipt i odznaczył się w lądowej bitwie pod Abukirem 25.07.1799. Dwa dni później doznał poważnych oparzeń całego ciała przy próbie ugaszenia pożaru magazynu prochu, wywołanego eksplozją granatu. Kléber awansował go tymczasowo 17.10.1799 na „porucznika liniowca”. Roquebert został dowódcą moździerzowca czy transportowca Marie-Thérèse. W maju 1801 przeprowadził ten żaglowiec z Egiptu do Tulonu. Otrzymał wówczas urlop dla zaleczenia swoich ran i odzyskania zdrowia. Od sierpnia 1802 służył na stojącej w Tulonie 32-działowej fregacie Précieuse. Jego stopień „porucznika liniowca” zatwierdzono 24.04.1803. Przeszedł na przebywający w Lorient 74-działowiec Impétueux, przeprowadzony z Lorient do Brestu w okresie 7-9.05.1803. Od października 1803 Roquebert miał rangę „porucznika liniowca” batalionu majtków gwardii konsularnej, dowodził sekcją drugiego ekwipażu tego batalionu, służył na lądzie w Hawrze. Został kawalerem Legii Honorowej 14.06.1804. Pomagał w odparciu ataku Anglików na Hawr 1 i 2.08.1804, potem przeniesiono go do Boulogne, gdzie dowodził kanonierką. Awansował 2.09.1805 na "kapitana fregaty". Od tego czasu był komendantem czwartego ekwipażu batalionu majtków gwardii cesarskiej. Walczył w 1805 na czele tych ludzi w armii lądowej, był pod Ulm i Austerlitz, wrócił do Boulogne na początku 1806. Został oficerem Legii Honorowej 25.04.1806. Ożenił się 20.08.1806 w Boulogne-sur-Mer z Louise-Marie-Benoite (czy Louise-Benoite albo Lucie) Le Porcq d’Herlen. Wysłany w lutym 1808 z misją na Wyspy Jońskie, wrócił do Boulogne 24.06.1808. Urlopowano go z powodu złego stanu zdrowia. Od schyłku 1808 do początków 1809 służył w armii skierowanej do okupacji Hiszpanii. Znów poczuł się źle i w marcu 1809 wrócił do Francji. Mianowano go 11.04.1809 dowódcą 38-działowej fregaty Renommée. Wysłano ją 15.11.1809 z Mindin razem z 44-działową fregatą Clorinde na Gwadelupę w eskorcie 20-działowych fluit Loire i Seine, wiozących żołnierzy i amunicję; 13.12.1809 doszło około 60 mil na wschód od wyspy Désirade do zaciętej walki z brytyjską fregatą 38-działową Junon. Anglicy musieli ulec zdecydowanej przewadze przeciwnika (brytyjski bryg 18-działowy Observateur nie mógł jej zrekompensować, więc uciekł, by ostrzec inne jednostki Royal Navy), ale po bitwie ich okręt był w takim stanie, że Francuzi go spalili. Dwa dni później, nocą, obie fregaty francuskie weszły na mieliznę koło Antigui i musiały wyrzucić za burtę działa i amunicję, aby się uwolnić. Ostatecznie wróciły do Brestu 23.01.1810, jednak Brytyjczycy w Indiach Zachodnich - zaalarmowani przez bryg Observateur - skoncentrowali liczne lekkie jednostki i zniszczyli obie fluity u brzegów Gwadelupy. Dominique Roquebert został 12.01.1810 mianowany dowódcą 14. batalionu marynarki cesarskiej, tworzącego załogę fregat Clorinde i Renommée (przemianowanego 12.11.1810 na 14. ekwipaż wysokiej burty). Na początku 1811 otrzymał dowództwo eskadry, w skład której oprócz wspomnianych dwóch fregat wchodziła jeszcze trzecia, 44-działowa Néréide. Nakazano im przewieźć posiłki (na każdej jednostce znajdowało się 200 żołnierzy i zaopatrzenie) na Ile de France lub - gdyby to nie było już możliwe - na Jawę (do Batawii). Wyprawę tego zespołu, który opuścił Brest 3.02.1811, opisałem już wystarczająco szczegółowo przy charakteryzowaniu losów komandora de Saint-Cricq. Wiadomo, że dla Dominique Roqueberta skończyła się śmiercią w bitwie morskiej u wybrzeży Madagaskaru 20.05.1811. Umierając nie wiedział, że w przeddzień awansowano go we Francji na "kapitana liniowca 2 klasy".
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Janusz Kluska




Dołączył: 01 Sie 2010
Posty: 1438
Przeczytał: 2 tematy

Skąd: Wodzisław Śląski

PostWysłany: Pią 20:40, 13 Lip 2018    Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Jean-François Lemaresquier (04.03.1767 - 18.05.1811) oraz Gaspard-Balthazar-Melchior Moras (01.01.1772 - 13.01.1824).
Pozdrawiam Janusz.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6178
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Sob 17:26, 14 Lip 2018    Temat postu:

Jean-François Lemaresquier urodził się 4.03.1767 w Heugueville. Jego rodzicami byli François Lemaresquier (robotnik) i Jeanne Goueslin. Służbę na morzu rozpoczął 13.04.1785 w marynarce handlowej jako marynarz na brygu wysłanym z Saint-Malo na wody Nowej Fundlandii. Pływał na tej trasie (od 3.04.1788 w roli drugiego kapitana) do kwietnia 1790. Powołano go 21.05.1790 do marynarki wojennej w charakterze pilota pomocniczego, a od 1.01.1791 na stanowisku drugiego pilota na 32-działowej fregacie Bellone, skierowanej 5.02.1791 z Brestu na Martynikę; pozostał na niej do lipca 1791. Otrzymał 28.04.1792 patent kapitana żeglugi wielkiej i wrócił do marynarki handlowej, będąc od 3.05.1792 drugim kapitanem kolejnego brygu. Jednak od 22.07.1792 służył w stopniu "nadliczbowego chorążego liniowca" na 74-działowcu Leopard, który przeszedł z Brestu do Tulonu, uczestniczył w zbombardowaniu (i splądrowaniu przez Francuzów) miejscowości Oneglia (Oneille) 26/27.10.1792 oraz zakończonej kompromitującą klęską ekspedycji przeciwko Cagliari (styczeń-luty 1793), kiedy na dodatek wpakował się 16.02 lub 17.02 w zatoce Cagliari na mieliznę i musiał zostać spalony kilka dni później. Od lutego do kwietnia 1793 Lemaresquier służył na 74-działowcu Patriote w eskadrze kadm. Trugueta (dalej na Morzu Śródziemnym), a potem (od kwietnia 1793 do grudnia 1794) na 40-działowej fregacie Junon. W ten sposób uczestniczył w burzliwych kolejach floty śródziemnomorskiej w tamtym okresie (obejmującej opanowanie przez Anglików Tulonu od sierpnia do grudnia 1793), ale jego biografowie są bardzo oszczędni w opisywaniu osobistej roli tego oficera, poza wspomnieniem o udziale w całkowicie kłamliwie przedstawionej walce tej fregaty z rzekomym brytyjskim liniowcem, który jakoby uciekł (!) w lipcu 1793 po dwugodzinnym pojedynku; służbą na lądzie podczas oblegania Tulonu przez rewolucjonistów; obecnością w eskadrze kadm. Martina blokowanej w zatoce Juan (między Cannes a przylądkiem Antibes) od czerwca do listopada 1794. Lemaresquier awansował 21.12.1794 tymczasowo na "porucznika liniowca" i pełnił tę funkcję od grudnia 1794 do maja 1795 na 74-działowcu Peuple Souverain. W tym czasie uzyskał zatwierdzenie rangi 11.02.1795 i brał udział w bitwie u przylądka Noli (bitwie pod Genuą) 13-15.03.1795, kiedy został lekko ranny. Następnie należał (od maja 1795 do lipca 1797) do kadry oficerskiej 74-działowca Tyrannicide, też wchodzącego w skład floty kadm. Martina. Walczył w bitwie pod Fréjus (pod Hyères) 13.07.1795. Tyrannicide w eskadrze kadm. Villeneuve wyszedł 29.11.1796 z Tulonu i zawinął do Lorient 23.12.1796 oraz do Brestu na początku 1797. Było już jednak za późno na planowany udział w ekspedycji do Irlandii, zrealizowanej i zakończonej klęską na przełomie 1796 i 1797. Lemaresquier od lipca do października 1797 przebywał na 74-działowcu Jean-Jacques Rousseau, stojącym na redzie Brestu. Od listopada 1797 do kwietnia 1799 był oficerem 40-działowej fregaty Bravoure. Jednostka ta razem z dwiema innymi fregatami obarczona została zadaniem przewiezienia na San Domingo agenta cywilnego i wojskowego Dyrektoriatu oraz żołnierzy. Od kwietnia do sierpnia 1799 Lemaresquier służył na 80-działowcu Indomptable, flagowym okręcie kadm. Dordelina, dowodzącego lekką eskadrą sił wiceadm. Bruixa podczas wypadu z Brestu na Morze Śródziemne i z powrotem (25/26.04.-8.08.1799). Od sierpnia 1799 do września 1801 sprawował funkcję drugiego kapitana na fregacie Bravoure, operującej w składzie sił kadm. Ganteaume na Morzu Śródziemnym. Bravoure razem 32-działową fregatą Succès (jej kapitan, Bretel sprawował komendę nad zespołem) i 32-działową fregatą Carrere wyszły 29.06.1801 z Tulonu z armatami i amunicją potrzebnymi siłom oblegającym Portoferraio na Elbie. Francuskie fregaty zostały odgonione 1.08.1801 spod wyspy przez okręty brytyjskie i schroniły się w Livorno. Carrere wpadła 24.07.1801 w ręce Anglików podczas samodzielnej misji. Dwie pozostałe fregaty francuskie wyszły z Livorno 31.08 w nadziei dopadnięcia samotnej fregaty 36-działowej HMS Phoenix, ale natknęły się 1.09 na trzy fregaty brytyjskie. Francuzi, ścigani, wyrzucili się na brzeg - ich jednostki osadzone na mieliźnie Vada (Vado) poddały się Brytyjczykom. Lemaresquier dostał się do niewoli, ale wypuszczony na słowo już 5.09.1801, wrócił do Tulonu 3.10.1801. W latach 1802-1803 zajmował stanowisko drugiego kapitana na 40-działowej fregacie Sirène, zatrudnionej na wodach Lewantu (wyjście z Tulonu we wrześniu 1802, powrót w 1803).
CDN.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6178
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Nie 11:17, 15 Lip 2018    Temat postu:

Przeniesiony nad Atlantyk, pod "kapitanem fregaty" Colletem uczestniczył w walkach drobnoustrojów, odznaczył się przy zdobyciu dwóch brytyjskich brygów wojennych koło wysp Chausey 16.07.1805 przez eskadrę francuskich kanonierek. Zatrudniony w Rochefort w służbie konwojowej, potem służył na Żyrondzie dowodząc jednym z brygów zdobytych koło Chausey, a konkretnie 12-działowym Teazer; od kwietnia do lipca 1806 uczestniczył w wielu starciach z Brytyjczykami toczonych w ujściu Żyrondy, odniósł ranę. Od sierpnia 1806 do marca 1808 dowodził 16/18-działowym brygiem Sylphe. Wyszedł 24.09.1806 z Rochefort w składzie eskadry komodora Soleila, obarczonej zadaniem dowiezienia żołnierzy, broni i zapasów do francuskich posiadłości w Indiach Zachodnich (głównie Martyniki). Francuzi zostali zaatakowani i rozgromieni (stracili 4 fregaty) już następnego dnia przez znacznie silniejszą eskadrę brytyjską blokującą Rochefort, jednak Lemaresquier zdołał uciec i zawinął na Martynikę 21.10.1806, po czym wrócił do Lorient 16.01.1807. Od marca do schyłku 1808 dowodził 18-działową korwetą Diligente. Tymczasem awansował 12.07.1808 do stopnia "kapitana fregaty". Opuścił Lorient 9.08.1808 razem z 16-działowymi brygami Espiègle i Sylphe, znów wysłany na Martynikę; najpierw, 11.08, Francuzi byli ścigani na wodach Zatoki Biskajskiej przez samotny brytyjski slup 18-działowy Comet, któremu udało się dopaść i zmusić do kapitulacji bryg Sylphe ok. 75 mil na zachód od wyspy Yeu; potem, od 15.08, Francuzów ścigała (od pozycji 46 stopni 30' N, 13 W) 16.08, brytyjska fregata 38-działowa Sybille, która 16.08 dopadła i zdobyła bryg Espiègle; samotna już Diligente kontynuowała rejs aż do Indii Zachodnich, gdzie 6.09 zaatakował ją w pobliżu Antigui (czy Barbados) brytyjski bryg 18-działowy Recruit - po wielogodzinnej, zaciętej i krwawej walce oba okręty nie były już zdolne do wznowienia akcji (w tej sytuacji, jak zawsze, obie strony ogłosiły, że to przeciwnik uciekł), więc Lemaresquier skierował swoją korwetę ku Gwadelupie. Kotwiczył u Wysepek Świętych od 24.09 do 2.10.1808. Zatopił 3.10.1808 jakiś bryg meksykański. Wrócił do Lorient 12.11.1808. Mianowano go 6.01.1809 dowódcą 44-działowej fregaty Néréide, nad którą przejął faktycznie komendę w Saint-Malo w lutym 1809. Pozostał jej kapitanem do końca życia, chociaż w zmieniającej się fasadzie napoleońskiej marynarki wojennej był od 12.01.1810 majorem i tymczasowym komendantem 32. batalionu marynarki cesarskiej, a od 12.10.1810 komendantem 32. ekwipażu wysokiej burty. Podczas misji na wody Gwadelupy znalazł się w nocy 9/10.02.1810 blisko zatoczki Deshaies; zorientowawszy się, że wyspa wpadła tymczasem w ręce Anglików, zdecydował się wrócić do Francji (utracił tylko łódź wysłaną na rekonesans) i zawinął do Brestu 30.03.1810, atakowany jeszcze po drodze u brzegów San Domingo 13.02 i 14.02 przez 24-działową korwetę brytyjską Rainbow i 18-działowy bryg Avon. Nie mogąc oderwać się przeciwników, Lemaresquier zawrócił ku Anglikom, poturbował bardzo poważnie korwetę, następnie uczynił to samo z brygiem, a w końcu - już nie niepokojony - kontynuował rejs. Został kawalerem Legii Honorowej 18.04.1810. W lutym 1811 fregata Néréide weszła w skład zespołu komodora Dominique Roqueberta (razem z 38-działową fregatą Renommée oraz 44-działową fregatą Clorinde), wysłanego na Ocean Indyjski. Nakazano im przewieźć posiłki (na każdej jednostce znajdowało się 200 żołnierzy i zaopatrzenie) na Ile de France lub - gdyby to nie było już możliwe - na Jawę (do Batawii). Eskadra opuściła Brest 3.02.1811, a po dotarciu do Ile de France 6.05 dostrzeżono, że wyspa (wróciła do nazwy Mauritius) jest już w rękach Brytyjczyków. Francuzi, którym brakowało przede wszystkim wody (wypili ją przewożeni żołnierze), pożeglowali najpierw ku Ile de Bourbon, spodziewając się zdobyć ją nagłym atakiem, ale próba desantu podjęta 11.05 okazała się niemożliwa do zrealizowania z powodu stanu morza. Skierowali się więc ku Madagaskarowi, docierając do Tamatave 19.05. Zaskoczyli tam i pokonali mały garnizon brytyjski. Jednak następnego dnia o świcie zostali w pobliżu Foul Point (Foulpointe) dopadnięci i rozgromieni przez trzy brytyjskie fregaty 36-działowe (Astraea, Galatea i Phoebe). Clorinde uciekła na Seszele i potem do Francji, Roquebert zginął w walce, jego Renommée poddała się Anglikom. Lemaresquier także zginął (umierając nie wiedział, że w przeddzień awansowano go we Francji na "kapitana liniowca 2 klasy"). Néréide skapitulowała w Tamatave 25.05.1811.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6178
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Pon 18:22, 16 Lip 2018    Temat postu:

Gaspard-Balthazar-Melchior Moras urodził się 1.01.1772 w Boulogne-sur-Mer. Jego rodzicami byli Louis-Auguste Moras (doktor, oficer służby zdrowia i szef szpitala wojskowego w Boulogne) oraz Jeanne-Françoise Lefebvre. Służbę na morzu rozpoczął 20.09.1785 w marynarce handlowej jako uczeń pilota. Szybko awansował na oficera, żeglował z Boulogne na Morze Śródziemne. Powołano go 27.09.1790 do marynarki wojennej w charakterze pomocnika pilota na 74-działowcu Jupiter, wyposażanym w Breście; pozostał na tym liniowcu do listopada 1790. Zaciągnął się 6.11.1790 w roli ochotnika na 22-działową fluitę Normande, wysłaną z Brestu na San Domingo. W okresie lipiec - październik 1791 fluita ta woziła drewno konstrukcyjne między Brestem a Tulonem. Moras zszedł z niej w październiku 1792 i dowodził na lądzie, na San Domingo, oddziałami wyrzynającymi murzyńskich powstańców. Powierzono mu komendę fortu Saint-Michel nad redą Cap-Français. Awansował 28.10.1792 na "nadliczbowego chorążego liniowca". Od października 1792 do marca 1793 służył na wodach San Domingo na 74-działowcu Éole. Od marca do maja 1793 należał do załogi korwety Gracieuse (jakieś lokalne maleństwo, po którym nie ma śladu w wykazach marynarki wojennej), wyposażonej w Cap Français. Mianowany pomocniczym pod-majorem do dyspozycji kadm. Cambisa, wszedł w maju 1793 w Cap Français na 74-działowiec Jupiter i zszedł z niego w Nowym Jorku w sierpniu 1793. Został we wrześniu 1793 oficerem administracyjnym na 16-działowej korwecie (brygu-awizo) Cerf, wyposażonej w Nowym Jorku, krążącej od października 1793 do stycznia 1794 po Atlantyku przed powrotem do Nowego Jorku, a w czerwcu 1794 wycofanej chwilowo do rezerwy w Breście. Od czerwca do lipca 1794 pełnił służbę na redzie Brestu na 42-działowej fregacie Flibustier ("ostrzyżonym" liniowcu 74-działowym). Od września do listopada 1794 był oficerem na 44-działowej fregacie Virginie. Od grudnia 1794 do listopada 1796 zajmował stanowisko majora pomocniczego we flocie Brestu wiceadm. Villaret-Joyeuse'a, na pokładzie flagowego 118-działowca Montagne (od 25.05.1795 noszącego nazwę Peuple, a od 30.05.1795 - Océan). Uczestniczył w bezmyślnym i tragicznym rejsie Wielkiej Zimy 24.12.1794 - 3.02.1795. Walczył w bitwie pod Groix 23.06.1795. Awansował 21.03.1796 na "porucznika liniowca". Pozostał na tym samym stanowisku pod wiceadm. Morardem de Galles na 32-działowej fregacie Fraternité od listopada 1796 do stycznia 1797, uczestnicząc w fatalnie zakończonej ekspedycji irlandzkiej. Dostał list pochwalny od naczelnego dowódcy ekspedycji, gen. Hoche. Od stycznia do października 1797 kontynuował swoją pracę majora pomocniczego pod wiceadm. Morardem de Galles, przebywając na 80-działowcu Indomptable. Zatrudniony potem na lądzie w Breście, zajmował się kontrolowaniem stacji sygnałowych na wybrzeżach w okolicy tego portu do grudnia 1798.
CDN.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6178
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Śro 7:24, 18 Lip 2018    Temat postu:

Awansował 22.06.1798 do rangi "kapitana fregaty". W okresie 1.01.1799 - 14.04.1799 pełnił funkcję adiutanta w Breście, potem (od 15.04.1799 do 13.05.1800) adiutanta wiceadm. Bruixa na 118-działowcu Océan. Uczestniczył zatem w wypadzie floty Brestu pod tym oficerem na Morze Śródziemne i z powrotem (25/26.04.-8.08.1799). Ożenił się 10.05.1800 w Breście z Marie-Anne-Lemoine. Zajmował następnie stanowisko drugiego kapitana 74-działowca Jean-Jacques Rousseau (w listopadzie 1800) i 74-działowca Batave (grudzień 1800- marzec 1801) na redzie Brestu. Otrzymał rozkaz udania się do Rochefort, aby tam pełnić (od marca do czerwca 1801) funkcję adiutanta adm. Bruixa, dowodzącego tamtejszą eskadrą z pokładu 80-działowca Foudroyant. Po powrocie do Brestu Moras dowodził tymczasowo 74-działowcem Marengo od 15.06 do 12.08.1801. Powierzono mu 1.01.1802 w Breście dowództwo 18-działowej korwety Diligente. Został wysłany na Antyle, ale z powodu choroby musiał na San Domingo zejść z pokładu swojej jednostki 20.08.1802. Wrócił do Francji w okresie sierpień - październik 1802 jako drugi kapitan 34-działowej fregaty Comète. Od kwietnia do sierpnia 1803 służył na 80-działowcu Foudroyant. Od 15.08.1803 do 15.02.1807 sprawował funkcję zastępcy szefa sztabu flotylli bulońskiej. Przebywał na kanonierce nr 1, potem na jednomasztowym pocztowcu/transportowcu Renommée. Awansował 24.09.1803 na "kapitana liniowca 2 klasy". Został kawalerem Legii Honorowej 5.02.1804 i oficerem tego orderu 14.06.1804. Mianowano go 16.02.1807 pułkownikiem drugiego regimentu flotylli bulońskiej. Od 7.04.1808 był dowódcą 38. batalionu marynarki cesarskiej, tworzącego załogę 74-działowca César (czyli praktycznie dowodził tym okrętem), co się w niczym nie zmieniło (poza kapelusikami, kołnierzykami, wyłogami itp. super ważnymi rzeczami), gdy 12.11.1810 został dowódcą 38. ekwipażu wysokiej burty. Liniowiec César należał do eskadry wiceadm. Missiessy na Skaldzie i brał udział w obronie Antwerpii w marcu 1814, kotwicząc przy forcie La Perle. Zgodnie z umową pokojową przekazano go 1.08 lub 6.08.1814 aliantom - trafił do marynarki holenderskiej jako Prins Frederik. Natomiast Moras przejął dowództwo 74-działowca Dalmate, na którego przerzucono załogę z Césara, i przeprowadził go 20.11.1814 ze Skaldy do Brestu. Tymczasem dostał Order Św. Ludwika 18.08.1814 i w tym samym roku Order Lilii. Od 15.05 do 10.10.1815 był pułkownikiem 7. regimentu marynarzy i (od 12.06.1815) dowódcą w Quélern oraz na południowym wybrzeża redy Brestu, najwyraźniej mianowany przez władze napoleońskie podczas Stu Dni. Być może w związku z tym nie znalazł się 1.01.1816 na liście aktywnych komandorów i przeszedł 13.02.1816 w stan spoczynku. Zmarł 13.01.1824 w Breście.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Janusz Kluska




Dołączył: 01 Sie 2010
Posty: 1438
Przeczytał: 2 tematy

Skąd: Wodzisław Śląski

PostWysłany: Czw 19:53, 19 Lip 2018    Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów francuskich, są nimi Claude-Vincent Polony (22.04.1756 - 29.04.1828) oraz Martin Le Foretier (27.07.1759 - 23.07.1835).
Pozdrawiam Janusz.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6178
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Sob 8:19, 21 Lip 2018    Temat postu:

Claude-Vincent Polony urodził się 22.04.1756 w Rochefort. Jego rodzicami byli Jean-Baptiste Polony (nauczyciel muzyki) i Élisabeth Crampet. Służbę na morzu zaczął 1.04.1767 w marynarce handlowej jako chłopiec okrętowy na statku żeglującym ku Martynice i San Domingo. Pozostał na nim do lutego 1768. Od 16.11.1772 był uczniem pilota w marynarce królewskiej, wchodząc w okresie styczeń 1773 - luty 1774 w skład załogi 12-działowej korwety Sylphide, operującej u wybrzeży San Domingo. Od lipca do grudnia 1774 służył na 18/20-działowej gabarze Porteuse, zatrudnionej w żegludze kabotażowej u wybrzeży Zatoki Biskajskiej. Należał od maja do października 1775 do załogi 36-działowej fregaty Terpsichore, która w okresie 1.06-9.09.1775 po wyjściu z Brestu krążyła na Atlantyku (i wróciła do Brestu) w eskadrze do ćwiczenia ewolucji bitewnych kmdr de Guichena. Od 10.04 do grudnia 1776 Polony był sternikiem na tej samej fregacie. Od 26.12.1776 do lutego 1778 zajmował stanowisko pilota pomocniczego na 64-działowcu Réfléchi, operującym w eskadrze ewolucji i krążącym po Zatoce Biskajskiej. Od 15.02.1778 do stycznia 1779 służył jako drugi pilot na 32-działowej fregacie Belle Poule, wsławionej przez swoją walkę z fregatą brytyjską Arethusa 17.06.1778 - starcie wyznaczyło formalny początek wojny Francji z Wielką Brytanią. Po tej potyczce awansował na szefa drugich pilotów. Od 24.01 do czerwca 1779 Polony był pierwszym pilotem na 64-działowcu Triton. Od września 1779 do kwietnia 1780 pełnił tę samą funkcję na 32-działowej fregacie Galatée, krążącej po Zatoce Biskajskiej. Od maja 1780 do lutego 1781 należał do załogi 110-działowca Invincible w eskadrze Atlantyku. Służył potem od 15.03.1781 na 32-działowej fregacie Iphigénie, na której został 28.10.1781 mianowany "porucznikiem fregaty na czas kampanii". Jednostka ta wyszła 8.10.1781 z Rochefort razem z 32-działową fregatą Aimable, 20-działową korwetą Rossignol, 20-działowym kutrem-awizo Chien de Chasse, 18-działową korwetą David (i dwoma katami - lichtugami) oraz 660 żołnierzami pod ogólnym dowództwem komandora Guy-Armanda de Kersaint, skierowanego do ataku na posiadłości holenderskie w Gujanie, zajęte wcześniej przez Brytyjczyków. Akcja przeprowadzona pod koniec stycznia i na początku lutego 1782 zakończyła się zajęciem Demerare, Essequibo i Berbice, zdobyciem pięciu małych okrętów wojennych (10-20 dział), 13 statków handlowych i wzięciem około 400 jeńców. Na miejscu Polony otrzymał tymczasową komendę nad szkunerem wyprawionym do Surinamu. Wrócił do Francji w grudniu 1782. Od stycznia do września 1783 służył na 40-działowej fregacie Andromaque, która zrealizowała rejs na Martynikę, San Domingo i Jamajkę. Po zawarciu pokoju przeniósł się do marynarki handlowej, pływając od 11.07.1784 jako porucznik, potem (od 20.09.1786) jako drugi kapitan na rozmaitych statkach niewolniczych (do Angoli, Senegalu, Gambii i Sierra Leone) do lutego 1788.
CDN.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6178
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Nie 6:33, 22 Lip 2018    Temat postu:

Tymczasowo wrócił do marynarki wojennej 18.04.1788 w randze pierwszego pilota i na stanowisku dowódcy (do października 1788) 110-tonowego, bezpokładowego kata Singe, zatrudnionego w żegludze kabotażowej na wodach Zatoki Biskajskiej. Ożenił się z Marie Guille. Od 9.11.1790 do lipca 1792 był pierwszym porucznikiem na kolejnym statku niewolniczym operującym u wybrzeży Afryki. Przyjęto go 17.11.1792 do marynarki wojennej w stopniu regularnego "chorążego liniowca" i zaokrętowano w grudniu na 20-działową korwetę Perdrix, na której pozostał do marca 1793, krążąc po Zatoce Biskajskiej. Od marca do czerwca 1793 Polony był oficerem administracyjnym na 32-działowej fregacie Cléopatre, eskortującej konwoje na kanale La Manche. Nie jestem pewny, czy był na pokładzie tej jednostki, gdy 19.06.1793 poddała się brytyjskiej fregacie Nymphe koło Guernsey. W każdym razie istnieje dość wymowna, choć krótka przerwa w jego życiorysie między czerwcem a 9.10.1793, gdy objął w Bordeaux komendę (ciągle w randze "chorążego liniowca") nad 14-działowym awizo Sans Culotte, na którym patrolował Zatokę Biskajską, z powodzeniem zmykając przed hiszpańską fregatą. Przejął 19.04.1794 dowództwo 16-działowej korwety Oiseau i został wysłany z misją (dokumentami urzędowymi) do Senegalu, potem do Cayenne; stacjonował następnie w Gujanie Francuskiej do grudnia 1794. Awansował 5.12.1794 na "porucznika liniowca". Objął 25.12.1794 bezpośrednią komendę nad 12-działowym brygiem-awizo Expédition, a pośrednio nad małą flotyllą, składającą się jeszcze z drugiego awizo, dwóch kanonierek i szkunera - celem tego zgromadzenia było przewiezienie do Cayenne dwóch polityków skazanych przez rząd na zesłanie. Polony pozostał w Cayenne przez pięć miesięcy i polował na małe statki handlowe. Zawinął do Baltimore (w stanie Maryland), gdzie sprzedano Expédition w listopadzie 1795 - zdaniem państwa Quintin z powodu starości, co jest o tyle osobliwe, że ta jednostka miała wówczas niecałe 8 lat. Tym niemniej Polony musiał wrócić do Francji w roli pasażera. Awansował 21.03.1796 na "kapitan liniowca 2 klasy". Od 7.09 do 25.10.1796 dowodził w Breście 74-działowcem Fougueux. W 1797 opublikował instrukcję żeglarską dla ułatwienia przybijania do wybrzeży francuskiej Gujany. Ożenił się ponownie 18.05.1801 w Saint-Perre na wyspie Oléron z Marie-Élizabeth Garnier. Od 13.10.1803 do 15.02.1807 był dowódcą piątej ekadrylli (przemianowanej wkrótce na piąty ekwipaż) we flotylli bulońskiej. Został kawalerem Legii Honorowej 5.02.1804 i oficerem tego orderu 14.06.1804. W 1807 kazano mu zająć się służbą portową w Rochefort. Awansował 1.01.1809 na "kapitana liniowca 1 klasy". Służył od 24.10.1811 do lipca 1814 jako pierwszy adiutant sztabu marynarki w Rochefort. Dostał Order Św. Ludwika 18.08.1814. Przeszedł w stan spoczynku 1.01.1816. Zmarł 29.04.1828 w Saint-Pierre na wyspie Oléron.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6178
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Pon 9:43, 23 Lip 2018    Temat postu:

Martin Le Foretier urodził się 27.07.1759 w Ile de Bréhat. Jego rodzicami byli Pierre Le Foretier (kapitan statków handlowych) i Anne Le Bolloche. Służbę na morzu zaczął 30.08.1769 w marynarce handlowej na slupie dowodzonym przez ojca. Pływał na tej jednostce do czerwca 1774 w charakterze chłopca okrętowego, od 15.06.1774 do sierpnia 1776 jako praktykant oraz od 2.09.1776 do 22.03.1778 (kiedy żaglowiec ten zatonął koło Bilbao) na stanowisku marynarza. Wcielony 12.04.1778 do marynarki wojennej, był do września 1779 sternikiem na 110-działowcu Bretagne, flagowym okręcie generała-porucznika d'Orvilliers. Walczył więc w wielkiej bitwie pod Ouessant 27.07.1778. Od stycznia 1780 do stycznia 1781 służył na 14-działowym kutrze Lively. Od 10.02.1781 był marynarzem w marynarce handlowej, od 30.06.1782 pomocnikiem pilota, od 30.04.1783 porucznikiem, od 1.08.1783 drugim kapitanem, od listopada 1784 do lipca 1793 kapitanem. Miał od 14.11.1784 patent kapitana żeglugi wielkiej. Ożenił się 24.05.1791 w Ile de Bréhat z Marguerite-Françoise Fleury. Został przyjęty do marynarki państwowej 19.01.1794 w stopniu "porucznika liniowca". Należał od lutego 1794 do lutego 1795 do kadry oficerskiej 74-działowca Révolution, patrolującego wody kanału La Manche. Brał na nim udział w tragicznie głupim rejsie Wielkiej Zimy 21.12.1794-2.02.1795 zrealizowanym przez eskadrę Brestu. Nie popłynął jednak z tym okrętem w lutym 1795 na Morze Śródziemne. Powierzono mu nadzór nad wyposażaniem w Honfleur 16/18-działowej płaskodennej korwety Vésuve, którą następnie dowodził od 14.10.1795 do 24.02.1796. Od 25.02.1796 dowodził mającą działać na Morzu Północnym 18-działową korwetą Malicieuse. Awansował 21.03.1796 na "kapitana fregaty". Od 15.08.1796 do 12.10.1797 sprawował komendę nad wyposażoną we Vlissingen 38-działową fregatą Rassurante. Operował na Morzu Północnym, we wrześniu i październiku 1797 bazował w Dunkierce. Potem zatrudniono go na lądzie, najpierw w Dunkierce, później w Breście. Od kwietnia do października 1798 służył na redzie Brestu na 74-działowcu Fougueux, a od lipca do listopada 1799 na kotwiczącym w zatoce Bertheaume 74-działowcu Patriote. Od 7.12.1799 do 17.11.1801 dowodził 16-działową korwetą Société, wyposażoną w Breście do eskortowania konwojów (głównie między Brestem a Nantes). Wyróżnił się w nocnym starciu z kilkunastoma łodziami brytyjskimi 23/24.06.1800 u ujścia rzeki Quimper (tym niemniej Anglicy zdobyli wtedy i zniszczyli trzy małe baterie strzegące tego rejonu). Od kwietnia do października 1802 zajmował stanowisko drugiego kapitana na 74-działowcu Desaix, wysłanym w składzie ekspedycji na San Domingo. Od lipca do sierpnia 1803 pełnił tę samą funkcję na 74-działowcu Diomède stojącym na redzie Brestu. Od 1.09.1803 do 7.07.1804 odpowiadał w Breście za organizowanie konwojów północnych - jego proporzec był na pinasie Épave, wyposażonej w Breście do zadań eskortowych 3.09.1803. W nocy 18.05.1804 stoczył nierozstrzygniętą (zatem, oczywiście, "zwycięską"), półgodziną walkę z trzema łodziami nieprzyjacielskimi. Został kawalerem Legii Honorowej 14.06.1804. Od 8.07.1804 zajmował się w Breście ochroną konwojów idących z i na południe. Awansował 12.07.1808 na "kapitana liniowca 2 klasy". Od lipca (faktycznie od 23.09.1804) 1804 do września 1805 dowodził z pokładu z 1-działowej pinasy (z takielunkiem szkunera) Saint Joseph, od września 1805 do czerwca 1809 z kanonierki nr 20, od lipca 1809 do marca 1811 z 5-działowego szkunera Vedette. Uczestniczył w walce 8.08.1807 w zatoce Concarneau eskorty konwoju z "korwetą i 6 pinasami angielskimi, które zostały odparte po trzech godzinach", jak twierdzą autorzy francuscy. Le Foretier przeprowadził następnie 74-działowiec Vétéran z Concarneau, gdzie od trzech lat był blokowany przez Anglików (na skutek niesubordynacji i dezercji Hieronima Bonaparte, nagrodzonego za to stopniem kontradmirała) do Lorient, za co dostał list pochwalny od ministra marynarki, datowany 23.08.1809. Le Foretier został oficerem Legii Honorowej 2.10.1809. Zdobył łódź brytyjską 29.10.1809 w zatoce Croisic i wziął kilku ludzi do niewoli, co jego biografowie odnotowują w kategorii "zwycięstw morskich". Mianowano go 7.03.1811 dowódcą 18. ekwipażu flotylli (faktycznie objął obowiązki 1.04) i nadal eskortował idące na południe konwoje. Od kwietnia 1811 do października 1812 jego jednostką był 6-działowy lugier Alerte, a od listopada 1812 do maja 1814 - pinasa Alouette. Dostał Order Św. Ludwika 18.08.1814. Umieszczony na liście oficerów nieaktywnych 1.09.1814, awansował jeszcze 1.08.1816 na "kapitana liniowca 1 klasy", ale do aktywnej służby nie wrócił. Przeszedł w stan spoczynku 1.11.1817. Utopił się 23.07.1835 koło Ploubazlanec, kiedy jego łódź zatonęła blisko brzegu na skutek uderzenia szkwału. Wracał wtedy z Paimpol, w ramach poszukiwania dostawców wody, której brak na wyspie Bréhat stał się wówczas najważniejszym problemem mieszkańców.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Janusz Kluska




Dołączył: 01 Sie 2010
Posty: 1438
Przeczytał: 2 tematy

Skąd: Wodzisław Śląski

PostWysłany: Wto 21:22, 24 Lip 2018    Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Pierre-Michel Nouvel (12.11.1769 - 20.11.1848) oraz Pierre-Jean Picard (31.08.1770 - 04.11.1843).
Pozdrawiam Janusz.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6178
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Czw 7:58, 26 Lip 2018    Temat postu:

Pierre-Michel Nouvel urodził się 12.11.1769 w Saint-Servan. Jego rodzicami byli Michel Nouvel i Perrine-Vincente Adam. Zaczął służbę w marynarce handlowej 17.04.1786 jako chorąży. Żeglował na statkach do lutego 1793, zajmując stopniowo coraz wyższe stanowiska (drugiego porucznika od 25.7.1787, pierwszego porucznika od 17.10.1788, drugiego kapitana od 18.04.1792). Poznawał wody wokół Nowej Fundlandii oraz przybrzeżne całej Francji. Ożenił się z Jeanne-Marie Chenu. Powołano go do marynarki wojennej 19.03.1793 w stopniu "aspiranta pierwszej klasy". Od marca do października 1793 należał do załogi 32-działowej fregaty Résolue. Był świadkiem zdobycia 24.10.1793 na wodach Zatoki Biskajskiej brytyjskiej fregaty 32-działowej Thames, ale stwierdzenie państwa Quintin, jakoby to dowodzona przez komandora Nielly Résolue pojmała jednostkę przeciwnika (z sugestią pojedynku) jest całkowicie nieprawdziwe - w rzeczywistości Thames stoczyła rankiem zacięty, nierozstrzygnięty pojedynek z francuską fregatą 40-działową Uranie, po którym jednostka francuska odeszła do Rochefort, a brytyjska dokonywała tymczasowych napraw. Po południu pojawiła się francuska eskadra komodora Allemanda, złożona z trzech fregat (jedną z nich była Résolue) i 16-działowego brygu. Ciężko uszkodzona fregata brytyjska nie była w stanie zmierzyć się z taką przewagą i po pierwszej salwie przeciwnika poddała się 40-działowej fregacie Carmagnole. Nouvel służył od 29.10.1793 jako "chorąży liniowca" na 80-działowcu Sans Pareil komandora Nielly. Były to czasy błyskawicznych awansów ludzi z gminu, więc gdy 23.02.1794 Nouvel otrzymał rangę porucznika, Nielly mający już (od listopada 1793) stopień kontradmirała, dowodził eskadrą 5 liniowców (jego flagowcem pozostał Sans Pareil), jednej fregaty oraz 5 korwet. Uczynił Nouvela swoim adiutantem. Na początku maja 1794 eskadra Nielly'ego (po wyjściu z Rochefort 6.05) zagarnęła koło przylądka Clear dużą część brytyjskiego konwoju nowofundlandzkiego i broniącą go fregatę. Jednak zaraz potem kontradm. Montagu odbił 10 statków z tego konwoju i pochwycił francuską fregatę z zespołu Nielly’ego. Nouvel służył na Sans Pareil do 30.05.1794, lecz jako adiutant kadm. Nielly przenosił się za nim na kolejne jednostki flagowe. Uczestniczył więc w zakończonej klęską Francuzów bitwie 13 Prairiala (1.06.1794, na 110-działowcu Républicain). Był krótko na 80-działowcu Indomptable, 110-działowcu Terrible i 74-działowcu Zélé. Nielly wyszedł w morze z Brestu na początku listopada 1794 z pięcioma 74-działowcami (za okręt flagowy miał teraz 74-działowiec Tigre), trzema fregatami oraz korwetą i 6.11. zaatakował 2 brytyjskie 74-działowce na zachód od wysp Scilly, zdobywając jeden z nich – okręt Alexander. Nielly i Nouvel brali udział w tragicznym (i tragicznie bezmyślnym) „Rejsie krążowniczym Wielkiej Zimy” 1794/1795 floty Villareta. Nawet gdy Pierre-Michel Nouvel awansował 19.06.1796 na "kapitana fregaty" i uczestniczył w zakończonej klęską Francuzów ekspedycji do Irlandii na pokładzie 32-działowej fregaty Résolue (30.11.1796 - 8.03.1797), a formalnym flagowcem kadm. Nielly był w tej niefortunnej ekspedycji 74-działowiec Constitution, to w rzeczywistości Nielly przebywał i tak na Résolue. Nie dało się jednak ciągnąć tego w nieskończoność. Od 13.06 do 9.09.1797 Nouvel dowodził 20-działową korwetą Levrette, a od 10.09 do 4.11.1797 był kapitanem 20-działowej korwety Tactique, zatrudnionych w eskortowaniu konwojów na kanale La Manche. Lecz jego sława jako bardzo przydatnego starszym panom admirałom adiutanta szła za nim i już w okresie 16.06 - 11.09.1798 znów był pierwszym adiutantem, tym razem przy wiceadm. Lelarge, dowódcy floty Brestu, na 118-działowcu Océan.
CDN.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6178
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Pią 8:15, 27 Lip 2018    Temat postu:

Na placówce w zatoczce Bertheaume Nouvel sprawował od 12.09.1798 do 31.03.1801 komendę nad 32-działową fregatą Précieuse. Od 20.05 do 12.07.1801 był drugim kapitanem na 74-działowcu Saint Antoine, przekazanym Francuzom przez Hiszpanów. W czasie drugiej bitwy pod Algeciras (zakończonej - w przeciwieństwie do pierwszej - klęską eskadry francusko-hiszpańskiej) okręt ten poddał się Brytyjczykom 12.07.1801, a Nouvel trafił do niewoli w Gibraltarze. Prędko wymieniony dotarł do Kadyksu (tam zmierzała pokonana eskadra z Saint Antoine) i od schyłku lipca 1801 do 5.01.1802 służył w tym porcie pod wiceadm. Truguet. Od stycznia do września 1802 dowodził 14-działowym brygiem Speedy (ex-jednostką słynnego prawdziwego lorda Cochrane i nie mniej słynnego, chociaż zmyślonego kapitana O'Briana - w tym ostatnim przypadku jako Sophie). Nouvel miał jednak mniej szczęścia od nich, ponieważ Pierwszy Konsul w ramach swojej zmiennej i cynicznej gry z papieżem, tym razem postanowił pokazać marchewki, a jedną z nich było podarowanie Piusowi VII owego brygu we wrześniu 1802. Poza tym trwał pokój (pod koniec marca 1802 podpisano traktat w Amiens), a tak się złożyło, że protektorzy Nouvela - zarówno wiceadm. Truguet, jak i kadm. Nielly - "podpadli" Napoleonowi i ministrowi marynarki (Nielly został zdymisjonowany albo sam podał się do dymisji we wrześniu 1803). W rezultacie jednej z tych okoliczności albo splotu niektórych czy wszystkich, Nouvel został przeniesiony na listę oficerów nieaktywnych (czyli, praktycznie, przeniesiony do rezerwy) na długi okres od 23.09.1802 aż do 10.02.1804. Dopiero 11.02.1804 oddano go do dyspozycji gen. Marmonta, dowodzącego w Utrechcie. Nakazano mu przygotować środki niezbędne do załadunku na małe jednostki 25000 ludzi i 2500 koni, rozpoznać dobrze wody wokół wysp Zelandii i towarzyszyć Marmontowi w inspekcjach. Dla dopingu uczyniono go kawalerem Legii Honorowej 14.06.1804. We wrześniu 1805 pozwolono, by wrócił do Francji. Został zatrudniony w Breście, zajmował się przygotowaniem stacji semaforowych telegrafu optycznego. Mianowano go 7.04.1808 majorem 35. batalionu marynarki cesarskiej we Vlissingen. Przebywał na 74-działowcu Anversois w eskadrze Skaldy od 1.06.1808 do 16.03.1810, dowodząc tymczasowo tym liniowcem w okresach 28.01-28.03.1809 oraz 16.08-14.10.1809. W marcu 1810 ponownie oddano go do dyspozycji Marmonta, teraz już marszałka (od 1809), ówczesnego gubernatora Prowincji Iliryjskich. Otrzymał tymczasowo 29.11.1811 naczelne dowództwo marynarki tych Prowincji. Wreszcie, po 15 latach od ostatniego awansu, dano mu 19.05.1811 rangę "kapitana liniowca 2 klasy". Jego stanowisko naczelnego dowódcy marynarki Prowincji Iliryjskich zatwierdzono 9.01.1812. Nouvel został zmuszony do ewakuacji Triestu 28.10.1813 i wycofał się do Włoch. Potem dotarł do Tulonu (2.01.1814), gdzie znalazł zatrudnienie w służbie portowej. Przeniesiono go na listę oficerów nieaktywnych 4.08.1814. Wycofał się do prywatnego życia w Saint-Servan. Został oficerem Legii Honorowej 18.08.1814 i tego samego dnia otrzymał Order Św. Ludwika. Nieoczekiwanie 1.01.1815 powołano go znów do aktywnej służby, a wiceadm. Truguet, pełniący wówczas urząd prefekta morskiego w Breście, dał mu 18.08.1815 stanowisko pierwszego pomocniczego majora generalnego. Później nowy prefekt morski Brestu powierzył Nouvelowi tymczasowo 25.11.1815 funkcję majora generalnego marynarki w Breście, którą ten pełnił do 31.12.1815. Umieszczony został 1.01.1816 na liście oficerów nieaktywnych. Przeszedł w stan spoczynku 1.11.1817. Zmarł 20.11.1848 w Saint-Servan.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6178
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Sob 6:48, 28 Lip 2018    Temat postu:

Pierre-Jean Picard urodził się 31.08.1770 w Lannion. Jego rodzicami byli Charles-Henry Picard i Marie-Vincente Patin. Zaczął służbę w marynarce królewskiej 5.01.1781 jako chłopiec okrętowy na 32-działowej fregacie Sibylle, na której pozostał do marca 1781. W tym samym charakterze był od kwietnia do września 1781 na 64-działowcu Alexandre, uczestnicząc w kampanii szefa eskadry, hrabiego de La Motte-Picqueta, który 24.04.1781 wyszedł z Brestu z 6 liniowcami oraz kilku fregatami (w celu patrolowania zachodnich podejść do kanału La Manche) i po natknięciu się 2.05.1781 na wracający do Anglii brytyjski konwój zachodnioindyjski wyłapał z niego aż 22 statki z 30 tworzących konwój – wartość zdobyczy oceniono na prawie 5 milionów liwrów. Potem Alexandre wchodził w skład eskadry generała-porucznika de Guichen, która wyszła z Brestu 22.06.1781, połączyła się w Kadyksie z hiszpańską flotą Cordoby i bez większego pożytku krążyła po wschodnim Atlantyku oraz podejściu do kanału La Manche aż do 5.09.1781, gdy wróciła do Brestu. Picard należał póżniej do załóg 2-działowego kutra-awizo (Quintinowie piszą dumnie o korwecie) Facteur (luty 1782 - marzec 1783) oraz 20-działowej gabary Saumon (maj - październik 1784). Na tej ostatniej odbył rejs do Rosji. Od 6.04.1785 był uczniem pilota na 50-działowcu Expériment, operującym na wodach Nowej Fundlandii do grudnia 1785, a od stycznia do października 1786 [u Quintinów omyłkowo 1785] krążącym razem z 14-działowym kutrem Pandour, 2-działową gabarą Boulonnaise oraz 12-działową korwetą Rossignol u wybrzeży Afryki. Od maja do października 1787 Picard służył na 32-działowej fregacie Fine, należącej do eskadry ewolucji bitewnych, ćwiczonych tym razem koło Portugalii. Potem (od listopada 1787 do listopada 1788) był członkiem załogi 74-działowca Achille, stacjonującego wówczas na Gwadelupie. Od 21.01 do lipca 1791 zajmował stanowisko pilota pomocniczego na 18-działowej korwecie Cérès. Był od 21.11.1791 drugim pilotem, a od 1.01.1793 szefem sterówki na 32-działowej fregacie Précieuse, która 5.02.1791 wyszła Brestu w eskadrze Giradina, kierując się ku Martynice i potem operowała w Indiach Zachodnich do 1793, m.in. u wybrzeży San Domingo. Pozostał na tej jednostce do listopada 1793. Od 13.12.1793 Picard zajmował stanowisko szefa sterówki na 26-działowej fluicie Achille, zaś od 21.12.1793 do listopada 1794 był na tej samej jednostce "chorążym liniowca". Od listopada 1794 do lutego 1796 należał do załogi 74-działowca Zélé i walczył w starciach pod Groix 8-23.06.1795. Od lutego 1796 do września 1797 służył na 74-działowcu Redoutable we flocie Brestu i uczestniczył w zakończonej klęską wyprawie do Irlandii (grudzień 1796/ styczeń1797). Od 19.09.1797 był w składzie załogi 6-działowej kanonierki Arrogante. Jednostka ta eskortowała w kwietniu 1798 konwój między Audierne a Brestem i została 23.04.1798 zdobyta przez Anglików koło Pointe du Raz. Picard trafił do niewoli, ale wypuszczono go na słowo honoru już 22.10.1798 i wkrótce formalnie wymieniono. Od kwietnia do listopada 1800 służył na 110-działowcu Républicain na redzie Brestu. Potem był od listopada 1800 do listopada 1801 członkiem załogi 80-działowca Indomptable.
CDN.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum www.timberships.fora.pl Strona Główna -> Okręty wiosłowe, żaglowe i parowo-żaglowe / Pytania, odpowiedzi, polemiki Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Idź do strony Poprzedni  1, 2, 3 ... 62, 63, 64 ... 134, 135, 136  Następny
Strona 63 z 136

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach

fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
Regulamin