Forum www.timberships.fora.pl Strona Główna www.timberships.fora.pl
Forum autorskie plus dyskusyjne na temat konstrukcji, wyposażenia oraz historii statków i okrętów drewnianych
 
 FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy   GalerieGalerie   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

Personalia - Marine Royale XVII-XVIIIw
Idź do strony Poprzedni  1, 2, 3 ... 55, 56, 57 ... 134, 135, 136  Następny
 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum www.timberships.fora.pl Strona Główna -> Okręty wiosłowe, żaglowe i parowo-żaglowe / Pytania, odpowiedzi, polemiki
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6178
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Czw 8:11, 15 Mar 2018    Temat postu:

Charles Cornic du Chesne (Duchesne, Du Chene) urodził się 5.09.1731 w Morlaix. Jego rodzicami byli Mathurin Cornic (kapitan statków handlowych, armator, kupiec) i Marthe Hamon. Rodzina pochodziła z Ile de Bréhat. On sam też służył w marynarce handlowej, korsarskiej i rybackiej, zaczynając od chłopca okrętowego na żaglowcu swojego ojca, zostając na koniec kapitanem w 1756. Jednak wcześniej, 4.07.1747, dostał się do brytyjskiej niewoli na okręcie korsarskim Paix i wrócił do Francji dopiero w listopadzie 1748. Do 1754 zatrudniał się na różnych jednostkach cywilnych, głównie kursujących ku Nowej Fundlandii. W 1755 trafił do marynarki królewskiej w charakterze ucznia pilota na 64-działowcu Opiniâtre, wysłanym do Quebeku (po rozbrojeniu do 22 dział) z posiłkami dla francuskiego garnizonu (podczas powrotu okręt ten stoczył pod Brestem walkę z Anglikami 20.09.1755). W 1756 Cornic został oficerem pomocniczym marynarki wojennej. Dowodził od 16.10.1756 do 1757 kutrem 6-działowym (zwanym też korwetą) Agathe. Skutecznie osłonił na tym żaglowcu tuzin ważnych konwojów w rejonie Brestu, zwłaszcza z konopiami z Holandii, co przyniosło mu uznanie intendenta tego portu, gratyfikację finansową i pisemną pochwałę króla 20.02.1757. W 1757 awansował na "porucznika fregaty na czas kampanii" (1.08) i został stałym "porucznikiem fregaty" (27.09). Zszedł z Agathe 31.12.1757. Od 10.01 do 11.02.1758 sprawował komendę nad 4/10-działową gabarą Cigogne wożącą działa z Brestu do Hawru. Od 5.03.1758 dowodził 32-działową fregatą Félicité, patrolował okolice wysp Ouessant i Aix, eskortował statki, zwalczał korsarzy (zdobył wiele takich żaglowców). Stoczył z kilkoma jednostkami angielskimi zaciętą, nierozstrzygniętą walkę koło Ouessant w nocy z 23 na 24.06.1758. Zdał komendę nad Félicité 31.12.1759. W 1760 pozostawał bez zatrudnienia, więc zaoferował się wyposażyć na swój koszt dwa okręty królewskie do wojny korsarskiej. Chodziło o 64-działowiec Protée oraz 30-działową fregatę Comète. Minister wyraził zainteresowanie, zatem zawarto stosowne porozumienie między intendentem marynarki a Charlesem Cornic, lecz prace wyposażeniowe się przeciągały i Protée wyszedł w morze dopiero 20.01.1761. Pierwszy pryz, w postaci brytyjskiego transportowca ze 150 żołnierzami, przyniósł niewielkie profity, jednak 6.03 trafił się 500-tonowy statek kompanii wschodnioindyjskiej Ajax, wracający do Anglii. Wiózł "dużo saletry, 600 beli bardzo pięknego muślinu bengalskiego i skrzynię z diamentami szacowanym na 800 tysięcy liwrów", a całość zdobyczy oceniono na rzekomo "ponad trzy miliony" liwrów. Zadowolony Cornic wrócił zaraz do Brestu, gdzie jego okręt wycofano do rezerwy 15.03.1761. Los Comète francuscy autorzy pomijają stosownym milczeniem, jednak warto wiedzieć, że już 16.03.1761 została zdobyta przez Brytyjczyków koło Ouessant, po 16-godzinnym pościgu. Historycy lubią z okazji tych działań pisać o Cornicu jako o "słynnym korsarzu", jednak w rzeczywistości pozostawał wtedy cały czas oficerem marynarki królewskiej i charakter działań nie czynił z niego (wówczas) korsarza. W czerwcu 1761, podczas zdobywania przez Anglików Belle Ile, proponował jakoby użycie branderów przeciwko siłom komodora Keppela. Dano mu 5.11.1761 rangę "kapitana brandera", ale nie powierzono żadnego okrętu do końca wojny siedmioletniej. Po nastaniu pokoju wrócił do marynarki handlowej, żeglując do Kadyksu, Lizbony i na San Domingo. Spędzał też dłuższe okresy na lądzie, okazyjnie dowodził (od maja do lipca 1763) 56-działowcem Bordelais, który przeprowadził z Bordeaux (gdzie go zbudowano) do Rochefort. Awansował 1.10.1764 na "porucznika liniowca". W wieku 33 lat ożenił się w 1764 z 15-letnią Marie-Louise de Kater. W 1767 zajmował się analizą obrony brytyjskich Wysp Normandzkich. Został 19.09.1773 kawalerem Orderu Św. Ludwika, a 10.05.1777 uczyniono go podpułkownikiem w artylerii marynarki, co dało mu pensję wyższą od pensji komandorów marynarki. W sierpniu 1777 postanowiono o wysłaniu Cornica na wody Nowej Fundlandii. W 1778 dowodził 14-działową korwetą Serin (jeśli to na pewno o niego chodzi, ponieważ w tym czasie działał też inny Cornic, o innym przydomku - Cornic du Moulin - i np. to ten drugi dowodził wtedy korwetą Jeune Henry, którą wielu autorów francuskich mylnie przypisuje tu opisywanemu). Przeszedł 14.12.1778 na własną prośbę w stan spoczynku z awansem na "kapitana liniowca". Zajmował się konskrypcją do marynarki na terenie Morlaix i Tréguier oraz planami zagospodarowania akwenów przybrzeżnych i wybrzeży w rejonie Bréhat oraz Roscoff. Po wybuchu rewolucji francuskiej stał się jej zwolennikiem i zaangażował w lokalne życie polityczne. Od tego momentu francuscy autorzy kompletnie się gubią w rozróżnianiu losów obu oficerów o nazwisku Cornic - tego o przydomku Du Chesne i tego o przydomku Du Moulin, a często zdają się w ogóle nie wiedzieć, że było ich dwóch. Cały dalszy życiorys (poza miejscem i datą śmierci) jest idiotycznie wspólny dla nich obu (co oczywiście nie może być prawdą), a opisałem go już szczegółowo przy losach Cornica-Dumoulin. Cornic Duchesne zmarł 12.09.1809 w Morlaix.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6178
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Sob 8:20, 17 Mar 2018    Temat postu:

Joseph Collet urodził się 29.11.1768 na wyspie Bourbon. Jego rodzicami byli Pierre-Jean-Joseph Collet (kapitan statków) i Marie-Thérèse Dupré. Zaczął służyć w marynarce handlowej jako ochotnik 5.02.1781. Żeglował po Oceanie Indyjskim i Morzach Chińskich. Prędko został drugim kapitanem (8.03.1782) na statku dowodzonym przez ojca, a już 10.04.1783 był dowódcą (15-letni kapitan!) pierwszej jednostki. Po zakończeniu ostatniego rejsu w lipcu 1789, zaangażował się 3.01.1790 w charakterze ochotnika na dość tajemniczej korwecie państwowej, wyposażonej na Ile de France do krążenia u wybrzeży Madagaskaru (był na niej do stycznia 1791). Tajemnicza jest dlatego, że chociaż państwo Quintin podają jej nazwę jako Bourbonnaise, to ani Roche, ani Demerliac, ani Winfield/Roberts nie znają takiej jednostki, a tylko dawno temu Vichy o niej wspominał, sytuując zresztą jej wcielenie na 1791 rok. Prawdopodobnie rzecz w niecałkiem jasnych stosunkach własnościowych. Z Ile de France było do Francji bardzo daleko i lokalne władze nie mogły czekać z każdą decyzją na zatwierdzenie z kraju macierzystego, ponieważ mogłoby to zająć i rok, a po tym czasie i tak nie byłoby wiadomo, czy zgoda jest aktualna, skoro rządy zmieniały się nadzwyczaj szybko. Na wyspie chciano, by angażowane okręty miały status państwowy, ponieważ to oznaczało pokrywanie kosztów przez państwo (stąd zapewne owe rangi Colleta rodem z regularnej marynarki wojennej), jednak w Paryżu traktowano je często jako jednostki korsarskie i nie wpisywano na listy floty. W każdym razie Collet od 3.10.1793 służył jako "nadliczbowy chorąży liniowca" na 34-działowym żaglowcu korsarskim Duguay Trouin (ex- brytyjskim statku wschodnioindyjskim Princess Royal zdobytym 27.09.1793), wyposażonym na Ile de France do łapania pryzów w okolicach Cieśniny Sunda i wybrzeży Sumatry. Jednostka ta została 5.05.1794 zdobyta na Oceanie Indyjskim przez brytyjską fregatę 32-działową Orpheus. Jeśli Collet w ogóle trafił z tej okazji do niewoli, to na krótko, bowiem już w styczniu i lutym 1795 należał (w randze "chorążego liniowca") do załogi 8-działowego brygu Pélagie (ex-handlowego, zarekwirowanego przez marynarkę wojenną na Ile de France). Od 22.02.1795 był oficerem manewrowym na 40-działowej fregacie Cybèle, operującej na Oceanie Indyjskim już od lipca 1791, a teraz wchodzącej w skład eskadry (jeszcze 36-działowa fregata Prudente, 14-działowy bryg Coureur, zarekwirowane żaglowce korsarskie Jean Bart, Sans-Culotte i Rosalie) komodora Renauda, chroniącej Ile de France. Kiedy 18.06.1796 przybyła na Ile de France eskadra kadm. Serceya (4 fregaty), Cybèle włączono do jego sił. Sercey szarpał żeglugę handlową Brytyjczyków na Oceanie Indyjskim. Operował od Kanału Mozambickiego do Cieśniny Malakka. Osobiście wyruszył 14.07.1796 z sześcioma fregatami (w tym Cybèle). Dotarł w okolice Cejlonu (tam pochwycił brytyjskie żaglowce handlowe) 14.08, wysłał dwie fregaty do Tranquebar (Trinquebar; dziś Tarangambadi), gdzie spaliły wszystkie statki zastane w porcie, zanim dołączyły znów do eskadry. Zbliżył się do Sumatry 1.09, zdobył wiele statków na redzie Acheen (północno-zachodni kraniec wyspy, dziś Banda Aceh), o łącznej wartości szacowanej na 25 milionów franków. Był dość niemrawo ścigany 8.09.1796 w pobliżu Penang przez dwa 74-działowce brytyjskie (Arrogant i Victorious). Po nierozstrzygniętej walce (9.09) (do dzisiaj obie strony usiłują dowieść swojego zwycięstwa na podstawie tego, że to przeciwnik zerwał kontakt bojowy i odszedł), Francuzi musieli przeprowadzić podstawowe naprawy (zajęły im prawie miesiąc) na kotwicowisku przy jednej z wysp archipelagu Mergui.
CDN.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6178
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Nie 8:40, 18 Mar 2018    Temat postu:

Sercey skierował się 18.11 ku Batawii, gdzie dotarł pod koniec listopada 1796, nadal biorąc po drodze pryzy. Od Holendrów dostał niezbędne eskadrze płótno żaglowe, liny, wyremontował tam kadłuby. Rozpoczął nową kampanię 4.01.1797. Wyruszył przechwycić konwój brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej, wracający z Chin. Dopadł go 28.01 u wschodniego krańca Jawy. Jednak, jak to się parę lat później przydarzyło w podobnej sytuacji kontradm. Linoisowi, stanowcza postawa statków konwoju, z których część uformowała linię bojową, podniosła proporce marynarki wojennej, a jeden z nich także flagę admiralską, zmyliła Francuzów - którzy błędnie rozpoznali w nich dwa rzekome liniowce i cztery fregaty wojenne - i skłoniła do odstąpienia od ataku. Sercey wrócił więc na Ile de France 7.03.1797. W marcu lub kwietniu 1797 kontradmirał odesłał do Francji Cybèle, znajdującą się już w bardzo złym stanie po sześciu latach pobytu na wodach tropikalnych. Dzięki temu Collet trafił do Brestu, gdzie fregatę wycofano 21.07.1797 do rezerwy. Awansowano go 19.12.1797 do stopnia "porucznika liniowca". Służył na przebywających na redzie Brestu 74-działowcach Dugommier (od lipca do października 1798) oraz Dix Aout (od października 1798 do marca 1799). Następnie był oficerem na 80-działowcu Indomptable (od marca 1799 do sierpnia 1803), na skutek czego wziął udział w wypadzie sił wiceadm. Bruixa na Morze Śródziemne i z powrotem w 1799 (25/26.04.-8.08). Ożenił się 21.12.1799 w Lambezellec z Louise-Thérèse Le Brun. Indomptable należał do najbardziej aktywnie wykorzystywanych liniowców francuskich, więc Collet uczestniczył w nieudanej wyprawie kadm. Ganteaume, wysłanego z zaopatrzeniem dla armii w Egipcie (opuszczenie Brestu 23.01.1801, przejście Cieśniny Gibraltarskiej 9.02, zawinięcie do Tulonu 18.02, wyjście 24.04, kampania na Morzu Śródziemnym, w tym bombardowanie Portoferraio w kwietniu 1801, odejście spod wybrzeży Włoch 1.06, w końcu schronienie się w Tulonie 22.07 - aczkolwiek akurat Indomptable znalazł się tam już w czerwcu, odesłany spod Livorno wobec braków w załogach francuskiej eskadry, lecz nie wiem, czy Collet został chwilowo przerzucony na inny okręt zespołu Ganteaume'a czy nie); w zwycięskiej bitwie pod Algeciras 6.07.1801 eskadry kadm. Linois; w klęsce eskadry francusko-hiszpańskiej pod Kadyksem 12/13.07.1801; w wyprawie na San Domingo w listopadzie 1802 i walkach z powstańcami murzyńskimi. Po powrocie do Tulonu Collet zajmował od sierpnia do września 1803 stanowisko pierwszego oficera na 40-działowej fregacie Muiron. Awansował 24.09.1803 na "kapitana fregaty". Otrzymał dowództwo zespołu szalup kanonierskich przygotowanych w Bordeaux, które przeprowadził do portów nad kanałem La Manche (27.10.1803 - 1.10.1805). Wyróżnił się kilkakrotnie w walkach drobnoustrojów (przy zdobyciu kutra brytyjskiego koło Glénans, obronie konwoju koło Brestu we wrześniu 1804, w zdobyciu dwóch brytyjskich brygów wojennych koło wysp Chausey 16.07.1805 - w tym ostatnim przypadku odniósł lekkie rany od drewnianych odłamków). Został kawalerem Legii Honorowej 14.06.1804. Od 19 do 25.10.1805 służył na 74-działowcu Jupiter, ale już 4.11.1805 objął komendę nad 40-działową fregatą Minerve, wchodzącą w skład eskadry bazującej na redzie wyspy Aix. Wspomagany przez dwa 16-działowe brygi (Palinure i Lynx) stoczył 14.05.1806 nierozstrzygniętą walkę z brytyjską fregatą 32-działową Pallas (w której, zdaniem Brytyjczyków, francuscy marynarze wykazali się tchórzostwem, poza Colletem, w pewnej chwili samotnie pozostającym na odkrytym pokładzie), zmuszając Anglików - po uszkodzeniach doznanych przez Pallas przy wejściu na mieliznę - do odwrotu.
CDN.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6178
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Pon 6:49, 19 Mar 2018    Temat postu:

Minerve włączono potem do zespołu komodora Soleil, wysłanego 24.09.1806 spod wyspy Aix z posiłkami dla Martyniki, co dla fregaty oznaczało wpadnięcie już następnego dnia w ręce Brytyjczyków z eskadry komodora Hooda. Collet został przewieziony do Anglii. Do Francji wrócił w ramach wymiany jeńców dopiero 19.06.1811. Podczas pobytu w niewoli otrzymał 12.07.1808 awans na "kapitana liniowca 2 klasy". Mianowano go 25.07.1811 dowódcą 31. ekwipażu Wysokiej Burty, stanowiącego głównie załogę 80-działowca Auguste, należącego do stojącej na Skaldzie eskadry wiceadm. Missiessy. Objął te obowiązki w Antwerpii 31.07.1811. Został oficerem Legii Honorowej 3.10.1811. Podczas walk o miasto w marcu 1814 dowodził fortami i bateriami lądowymi. Po upadku Napoleona okręt Auguste zmienił w 1814 nazwę na Illustre. Collet, który 18.08.1814 otrzymał Order Św. Ludwika, przeprowadził swoją jednostkę z Antwerpii do Brestu (29.09-7.10.1814), gdzie liniowiec wycofano do rezerwy. Oficerowi temu powierzono 19.12.1814 dowództwo 44-działowej fregaty Melpomène i wysłano 24.04.1815 z Tulonu do Neapolu z misją poszukiwania "Pani Matki" (Letycji Bonaparte) - był to okres Stu Dni Napoleona. Fregata została przechwycona 30.04.1815 w Zatoce Neapolitańskiej (między wyspami Ischia oraz Procida) przez brytyjski 74-działowiec Rivoli i po 35-minutowej walce zmuszona do opuszczenia bandery, po czym zatopiona. Jeńcy trafili 4.05.1815 do Palermo, gdzie więziono ich przez blisko pół roku. Collet wrócił do Tulonu 21.10.1815. Sąd wojenny uniewinnił go 28.12.1815 z wszelkimi honorami z zarzutu utraty fregaty. Został przeniesiony 1.01.1816 na listę oficerów nieaktywnych, ale już 15.08.1816 przywrócony do spisu oficerów aktywnych. Awansował 1.11.1817 na "kapitana liniowca 1 klasy". Od 9.06.1818 (w praktyce od 20.06.1819) dowodził stacjonującą w Tulonie 46-działową fregatą Galathée, operując od lipca do października 1819 w centralnej części Morza Śródziemnego (Algier, Tunis i Trypolis w eskadrze kadm. Jurien de La Gravière), a od 13.12.1819 na wodach Lewantu. Nadal w składzie eskadry kadm. Jurien de La Gravière zawinął 23.02.1820 do Brestu i wyruszył stąd 6.06.1820 w rejs prowadzący przez Lizbonę, Brazylię, Chile, Peru, Antyle i Stany Zjednoczone do Brestu, gdzie rzucono kotwice 6.10.1821. Collet zdał komendę 15.11.1821. Mianowany 18.02.1823 dowódcą 74-działowca Trident, objął to stanowisko 24.04 w Tulonie. Wyruszył stąd 6.05.1823 do Hiszpanii, gdzie brał udział w blokowaniu Kadyksu i zdobyciu fortu Santi Petri (francuska interwencja po stronie reakcjonistów hiszpańskich). Został komandorem Legii Honorowej 4.10.1823. Wrócił do Brestu 28.10.1823, zszedł z pokładu liniowca 3.01.1824. Dostał hiszpański Order Św. Ferdynanda II klasy w 1824. Od 10.01.1826 do 25.05.1827 był majorem generalnym marynarki w Tulonie. W maju 1827 mianowano go dowódcą eskadry przygotowanej w celu żądania odszkodowania od deja Algieru za szkody czynione francuskiej żegludze. Podniósł swój proporzec w Tulonie na 74-działowcu Provence i podniósł kotwice 8.06.1827. Dej nie wykazał chęci do spełnienia życzeń Francuzów, więc wypowiedziano mu wojnę i zablokowano wybrzeża. Collet przeniósł swój proporzec na 58-działową fregatę Amphitrite ("strzyżony" liniowiec) i 4.10.1827 wespół z 46-działową fregatą Galathée pochwycił 11 żaglowców algierskich. Awansował 2.03.1828 na kontradmirała. Sprawował nadal komendę nad wspomnianą eskadrą, ale z powodu choroby musiał prosić o odwołanie i wrócił do Tulonu na Galathée 30.08.1828. Zmarł w Tulonie 20.10.1828.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Janusz Kluska




Dołączył: 01 Sie 2010
Posty: 1438
Przeczytał: 2 tematy

Skąd: Wodzisław Śląski

PostWysłany: Wto 20:30, 20 Mar 2018    Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losó francuskich oficerów, są nimi Jean-Fortunat Baud de Vacheres (05.05.1756 - 11.01.1802) oraz Eustache-Marie-Joseph Bonamy (10.10.1761 - 25.12.1830).
Pozdrawiam Janusz.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6178
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Czw 18:18, 22 Mar 2018    Temat postu:

Jean-Fortunat Baud de Vachères urodził się 5.05.1756 w Bourg-Saint-Andéol. Jego rodzicami byli Firmin Baud de Vachères i Marie Arnichand. Zaciągnął się 14.08.1773 jako ochotnik do korpusu pionierów przy artylerii lądowej, uzyskując w tej formacji stopień podporucznika 2.07.1776. Rozwiązanie korpusu 22.05.1778 skłoniło go do rozpoczęcia służby w marynarce wojennej 11.10.1778, w charakterze ochotnika na 64-działowcu Éveillé, należącym do eskadry Brestu pod rozkazami generała-porucznika d'Orvilliers. Pozostawał na tym liniowcu do października 1779. Éveillé w okresie 3.06-14.09.1779 uczestniczył w rejsie floty d'Orvilliersa, która podążyła z Brestu na południe, by połączyć się z hiszpańską flotą generała-porucznika de Cordoby w rejonie wysp Sisargas, skąd wspólnie popłynięto ku wybrzeżom angielskim. Kampania gigantycznej połączonej floty francusko-hiszpańskiej (67 liniowców), która miała być uwieńczona inwazją wielkiej armii francuskiej na Wyspy Brytyjskie, zakończyła się po trzech miesiącach powrotem do Brestu okrętów pozbawionych wody, z kończącą się żywnością, z załogami zdziesiątkowanymi przez tyfus, ospę i szkorbut. Baud de Vachères zaokrętował się 25.03.1780 w stopniu "pomocniczego porucznika fregaty" na 64-działowiec Provence, wchodzący od maja 1780 w skład ugrupowania szefa eskadry de Ternay (8 liniowców i 2 fregaty), wysłanego w osłonie konwoju 26 transportowców wiozących do Ameryki armię generała Rochambeau. Stoczono potyczkę 20.06.1780 w pobliżu Bermudów z eskadrą komodora Cornwallisa, wysadzono żołnierzy w lipcu w Rhode Island. Francuzi byli blokowani w Newport przez Brytyjczyków przez pół roku, a 15.12.1780 de Ternay zmarł w tym mieście na tyfus. Dowództwo eskadry przejął po nim komodor des Touches. Provence walczył pod jego rozkazami w bitwie pod Chesapeake 16.03.1781. Baud de Vachères awansował 17.08.1782 na "porucznika fregaty". Służył na 74-działowcu Conquérant, należącym do floty francusko-hiszpańskiej w Kadyksie od października 1782 do kwietnia 1783, niezbyt skutecznie blokującej Gibraltar. Potem (od października 1784 do czerwca 1787) wchodził w skład załogi 18-działowego brygu Fanfaron, operującego na wodach Wysp Zawietrznych. Awansował tymczasem 1.05.1786 na "podporucznika liniowca". W październiku 1788 zaokrętował się na 28-działową fregatę Active, wysłaną w listopadzie 1789 na Martynikę, i służył na niej do maja 1790 (w kwietniu 1790 jednostka ta przewiozła żołnierzy z Martyniki do Lorient). Baud de Vachères ożenił się Louise-Bonne Richard Duplessis (z którą rozwiódł się 17.02.1796). Od grudnia 1790 był oficerem na 18-działowej korwecie Maréchal de Castries. Awansował 1.01.1792 na "porucznika liniowca 3 klasy". Korwetę wysłano 5.02.1791 z Brestu na Martynikę, a w Paryżu formalnie przemianowano jednostkę 29.09.1792 na Corsaire. We Francji proklamowano 22.09.1792 Republikę, co spowodowało zamieszki na Martynice. W październiku na korwecie podniesiono białą banderę rojalistów, a kadra jednostki zdecydowała się wyjść z Fort Royal i oddać okręt w ręce Hiszpanów na Trynidadzie. Jednak Baud de Vachères postanowił 26.10.1792 pozostać na Martynice do przybycia tam generała Rochambeau. Otrzymał 17.03.1793 rozkaz powrotu do Francji. Obył rejs na awizie (lugrze) Vanneau, docierając do Brestu 20.04.1793. Od czerwca do października 1793 służył na 32-działowej fregacie Sémillante. Od 29.10.1793 dowodził 74-działowcem Révolution. Awansował 16.11.1793 na "kapitana liniowca 3 klasy", a 1.01.1794 na "kapitana liniowca 2 klasy". Jednak tydzień później został aresztowany i wtrącony do więzienia w Breście na rozkaz "Reprezentantów Ludu" (byli nimi Jean Bon Saint-André i Bréard) pod pretekstem nie dość rewolucyjnego postępowania na Martynice w 1792. Chociaż trybunał rewolucyjny uznał go 8.02.1794 niewinnym, to Baud de Vachères i tak pozostał w więzieniu, jako "podejrzany" aż do 28.11.1794 (tymczasem obalono Robespierre'a). Następnego dnia objął stanowisko drugiego kapitana na 80-działowcu Jacobin, przemianowanym w grudniu 1794 na Neuf Thermidor. Uczestniczył w tragicznym rejsie Wielkiej Zimy 1794/1795. Liniowiec zatonął w styczniu 1795 w pobliżu Brestu, lecz Baud de Vachères ocalał i już 25.02.1795 objął komendę nad 74-działowcem Brutus. Awansował 21.03.1796 na "kapitana liniowca 1 klasy". Na swoim liniowcu uczestniczył wraz z innymi okrętami w rejsach krążowniczych u wybrzeży Hiszpanii w 1795 i dowodził w 1796 zespołem na Bertheaume dla osłony konwojów wchodzących do Brestu. Zszedł z okrętu Brutus 24.01.1797. Ożenił się po raz drugi 19.02.1797 w Landerneau z Victoire-Hyacinthe-Marie Gillart. Od 19.08 do 9.10.1797 był w Breście kapitanem okrętu flagowego wiceadm. Villareta de Joyeuse, 110-działowca Terrible. Od 20.05.1798 do 15.02.1799 dowodził w Breście 110-działowcem Républicain, a potem zajmował stanowisko drugiego kapitana na 74-działowcu Mont Blanc, który uczestniczył w śródziemnomorskim wypadzie z Brestu sił wiceadm. Bruixa (25/26.04.-8.08.1799). Zszedł z okrętu Mont Blanc 6.09.1799, by następnego dnia objąć w Breście dowództwo 74-działowca Berwick, które zachował do 12.11.1799. Potem przydzielono go do służby portowej w Breście. Przy reorganizacji marynarki cofnięto mu 23.09.1800 rangę do stopnia "kapitana liniowca 2 klasy". Został przeniesiony 1.12.1800 na listę oficerów nieaktywnych. Zmarł 11.01.1802 w Landerneau.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6178
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Pią 22:01, 23 Mar 2018    Temat postu:

Eustache-Marie-Joseph Bonamy (Bonnami, Bonami) urodził się 10.10.1761 w Saint-Julien. Jego rodzicami byli Julien-Pierre Bonamy (kontroler i objazdowy poborca podatków) i Jeanne-Marie-Jacquette Lostie. Rozpoczął służbę w marynarce królewskiej 10.10.1778 jako uczeń pilota na 40-działowej fregacie Consolante, wysłanej z Lorient do Indii Wschodnich i pozostał na niej do kwietnia 1779. Zaangażował się we wrześniu 1779 na 14-działową korwetę Les Amis, by powrócić na niej do Lorient w styczniu 1780. Przeszedł następnie do marynarki handlowej, gdzie od 1.02.1780 zajmował stanowisko drugiego porucznika. Żeglował na statkach kierujących się z Lorient do Indii aż do listopada 1793, czasem także w funkcji drugiego kapitana. Ożenił się z Marie-Jeanne Berger. Został przyjęty do marynarki wojennej 15.11.1793 w stopniu "nadliczbowego chorążego liniowca". Awansował 2.12.1793 na "porucznika liniowca". Zatrudniono go w porcie Lorient. Od 9.03 do 5.05.1794 dowodził 14-działową fluitą Raison, potem służył na 118-działowcu Montagne, uczestniczącym jako okręt flagowy w bitwach floty kadm. Villaret-Joyeuse z Prairiala Roku II (maj-czerwiec 1794, w tym słynna francuska klęska taktyczna na Atlantyku 1.06.1794, przy operacyjnym sukcesie). Od 22.09.1794 do 4.04.1796 był dowódcą 22/24-działowej korwety Berceau, przede wszystkim krążącej po kanale La Manche i eskortującej konwoje, chociaż w 1795 operowała też u wybrzeży Hiszpanii. Od sierpnia 1796 do października 1797 Bonamy służył na 74-działowcu Zélé, stojącym na redzie Brestu. Pokusił się o zbicie fortuny jako korsarz i został 15.02.1798 kapitanem trójmasztowej korwety 16-działowej Émilie z Lorient, ale już 26.03.1798 wpadł w ręce Anglików. Wypuszczono go z niewoli do Francji na słowo 15.01.1799, a 13.03.1800 oficjalnie wymieniono. Wrócił do służby w marynarce wojennej obejmując 15.01.1801 komendę nad 16-działowym brygiem Flèche, wysłanym z Nantes na Ocean Indyjski. Stoczył 1 i 2.09.1801 w pobliżu Seszeli nierozstrzygniętą walkę z 18-działową korwetą brytyjską Victor, ale dalej ścigany i atakowany przez ten okręt na kotwicowisku koło Mahé 5.09.1801, musiał wyrzucić swój żaglowiec na brzeg i go stracił. Po powrocie do Francji objął 1.05.1802 w Hawrze dowództwo 16-działowego brygu Observateur. W okresie 20.05-4.10.1802 odbył wyprawę z Hawru ku Nowej Fundlandii (gdzie dotarto 12.07) dla ochrony tamtejszych łowisk francuskich, wracając do Brestu. Awansował 27.10.1802 na "kapitana fregaty". Zrealizował od 10.01 do 7.04.1803 rejs z Brestu na San Domingo (przez Azory) i z powrotem. Wyszedł 28.04.1803 z Brestu, zmierzając ku La Corunna, potem Ferrol. Zdał komendę w Breście 13.10.1803. Od 24.10.1803 dowodził 44-działową fregatą Gloire. Został kawalerem Legii Honorowej 14.06.1804. Wziął udział w wypadzie eskadry kadm. Missiessy (5 liniowców, 3 fregaty, 2 brygi) z Rochefort na Antyle, rozpoczętym 11.01.1805, podczas którego wysadzono żołnierzy na Martynice (20.02), Gwadelupie (koniec lutego) i San Domingo (27.03), zniszczono brytyjskie obiekty na Dominice i zdobyto 22 małe statki angielskie na redzie Roseau (22-27.02), zajęto 6 statków na redzie Basseterre na zaatakowanej 5.03 wyspie na St. Kitts, wymuszono kontrybucję na mieszkańcach Montserrat (9.03), wrócono na redę wyspy Aix 20.05. Bonamy krążył potem u wybrzeży Irlandii, a 5.07.1805 awansował na "kapitana liniowca 2 klasy".
CDN.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6178
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Sob 16:46, 24 Mar 2018    Temat postu:

Odbył kampanię w składzie "niewidzialnej eskadry" komodora Allemanda (5 liniowców, 3 fregaty, 3 brygi) w okresie 16.07-24.12.1805, podczas której zdobyto na Atlantyku 43 statki handlowe – aczkolwiek z tego połowę neutralnych – i 3 brytyjskie okręty wojenne; Francuzi oceniali zadane Brytyjczykom straty na 18 milionów franków. Bonamy zdał komendę Gloire 8.09.1806 i następnego dnia objął dowództwo 74-działowca Lion. także ten okręt wchodził w skład eskadry z Rochefort, dowodzonej przez Allemanda, teraz już kontradmirała. Wszedł jednak do zespołu wiceadm. Ganteaume, uczestnicząc w jego wyprawie na Morze Śródziemne (wyjście spod Aix 17.01.1808, dowiezienie zaopatrzenia na Korfu, zawinięcie do Tulonu 10.04.1808). Bonamy na Lion brał też udział w dwóch wyprawach z zaopatrzeniem dla francuskiego garnizonu w Barcelonie - pierwszą, zrealizowaną w kwietniu 1809 i uwieńczoną powodzeniem, dowodził kadm. Cosmao-Kerjulien. Druga miała miejsce w październiku 1809, zaś kierował nią kadm. Baudin - ta zakończyła się fatalnie, spotkaniem koło Sète z brytyjską eskadrą kadm. Martina, rozproszeniem francuskiego zespołu, wyrzuceniem dwóch liniowców na brzeg i ich spaleniem 26.10.1809. Wśród tych ostatnich był właśnie Lion. Bonamy wrócił do Tulonu. Dopiero po blisko dwóch latach powierzono mu 31.07.1811 dowództwo "19. ekwipażu wysokiej burty", co oznaczało komendę (w praktyce od 12.08.1811) nad 74-działowcem Trident stojącym w Tulonie. Brytyjczycy skutecznie blokowali tę flotę do końca wojny, więc Bonamy wiele się już nie natrudził. Zdążył jednak wziąć udział w wypadzie z Tulonu małej eskadry kadm. Cosmao-Kerjuliena (12-14.02.1814), przedsięwziętym dla osłonięcia przejścia z Genui do Tulonu nowego francuskiego 74-działowca, oraz starciu (w odwrocie) z Brytyjczykami koło przylądka Hyères 13.02.1814. Bezpośrednio po upadku Napoleona uczestniczył też w czerwcu 1814 pod tym samym kontradmirałem w ewakuacji francuskich żołnierzy z Korfu. Otrzymał Order Św. Ludwika 18.08.1814. Zdał dowództwo liniowca Trident 3.09.1814. Został oficerem Legii Honorowej 9.11.1814. Mianowano go 21.06.1815 komendantem 11. regimentu marynarzy w Lorient, ale 1.01.1816 umieszczono na liście oficerów nieaktywnych. Po cofnięciu tej ostatniej decyzji wrócił na listę oficerów aktywnych 10.07.1816. Awansował 1.08.1816 na "kapitana liniowca 1 klasy". Zatrudniono go w służbie portowej w Lorient. Od 7.06.1820 był tymczasowym dyrektorem portu w Lorient, od 28.10.1820 zatwierdzonym na stałe. Pozwolono mu 10.09.1823 przejść w stan spoczynku z honorowym stopniem kontradmirała. Zmarł 25.12.1830 w Lorient.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Janusz Kluska




Dołączył: 01 Sie 2010
Posty: 1438
Przeczytał: 2 tematy

Skąd: Wodzisław Śląski

PostWysłany: Nie 11:00, 25 Mar 2018    Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Jean-François Legrand (18.02.1761 - 28.05.1811) oraz François-Gilles Montfort (16.01.1769 - 25.03.1826).
Pozdrawiam Janusz.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6178
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Pon 16:12, 26 Mar 2018    Temat postu:

Jean-François Legrand urodził się 18.02.1761 w Lorient. Jego rodzicami byli Jean-François Legrand (mieszczanin) i Louise Moulin. Służbę ma morzu zaczął w marynarce handlowej 19.04.1775 jako uczeń pilota na statku wschodnioindyjskim Turgot wysłanym z Lorient do Anjouan, Indii i na Wyspę Św. Heleny, skąd wrócił w czerwcu 1777. Zdobywał doświadczenie i awansował w hierarchii na cywilnych żaglowcach kursujących do Przylądka Dobrej Nadziei, na Ile de France, Mozambiku, wyspy Bourbon, Cejlonu, Wybrzeża Koromandelskiego - do kwietnia 1784. W tym czasie zdarzył mu się epizod w marynarce wojennej, kiedy od 7.12.1778 do listopada 1781 był pomocnikiem pilota na 64-działowcu Brillant z eskadry operującej w Indiach pod rozkazami komodora de Tronjoly, potem hrabiego d'Orves. Ożenił się z Louise-Victoire Dubois. Uzyskał 29.03.1787 patent kapitana żeglugi wielkiej. Od 7.04.1787 do maja 1791 był porucznikiem na statkach Kompanii Indyjskiej żeglujących do Bengalu i Chin. W latach 1791-1792 należał do Gwardii Narodowej w Lorient w charakterze porucznika fizylierów. Przyjęto go 11.07.1792 do marynarki wojennej w stopniu "nadliczbowego chorążego liniowca". Służył na 74-działowcu Thémistocle w Lorient, ale musiał z niego zejść już 10.09.1792 z powodu choroby. Mianowany regularnym "chorążym liniowca" 25.03.1793, otrzymał rozkaz udania się do Brestu, gdzie od 15.04 do 16.11.1793 pełnił obowiązki porucznika na 80-działowcu Indomptable, wchodzącym w skład floty wiceadm. Morarda de Galles krążącej po Zatoce Biskajskiej i nękanej buntami załóg. Od 16.11.1793 do 10.03.1794 zajmował stanowisko zastępcy pomocniczego majora marynarki w porcie Brestu. W połowie marca 1794 otrzymał rozkaz udania się do Tulonu i objęcia tam (od 24.04) funkcji majora pomocniczego portu. W grudniu 1794 mianowano go tymczasowym komisarzem siódmego okręgu wybrzeża. Zaproponował ulepszony system obrony wybrzeża i 8.08.1795 zajął tymczasowo stanowisko majora generalnego marynarki w Tulonie. Wrócił 23.09.1795 do funkcji majora pomocniczego tego portu. Awansował 25.10.1795 do stopnia "kapitana fregaty". Od 17.05.1797 zajmował tymczasowo stanowisko adiutanta generalnego marynarki w Tulonie. Awansował 15.05.1798 na "kapitana liniowca 2 klasy". Został 20.08.1798 oficjalnym adiutantem generalnym marynarki w Tulonie. Po reorganizacji marynarki 23.09.1800 zajmował stanowisko pierwszego adiutanta marynarki w Tulonie. Wielokrotnie pełnił tymczasowo obowiązki szefa militarnego marynarki w tym porcie. Został oficerem Legii Honorowej 14.06.1804. Przestał służyć w charakterze pierwszego adiutanta marynarki, kiedy od 22.01.1807 do 1.07.1809 był pułkownikiem regimentu marynarzy i robotników w Tulonie. Z powodu choroby dostał urlop 4.08.1809. Zmarł 28.05.1811 w Lorient.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6178
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Wto 21:40, 27 Mar 2018    Temat postu:

François-Gilles Montfort urodził się 16.01.1769 w Saint-Servan. Jego rodzicami byli François Montfort i Françoise Gézécal. Służbę ma morzu zaczął w marynarce handlowej w 1784 w charakterze praktykanta (od 1787 marynarza). Od 5.11.1787 do stycznia 1790 zajmował stanowisko sternika na 18-działowym brygu marynarki królewskiej Fanfaron. W latach 1790-1791 był porucznikiem na żaglowcach handlowych. Od 19.11.1792 miał w marynarce wojennej pozycję "aspiranta 1 klasy" i służył do lipca 1793 w Breście na 74-działowcu Achille. Został 1.07.1793 "chorążym liniowca" na 16-działowej korwecie (brygu) Naiade, przebywając na niej do listopada 1794. Od lutego 1794 jednostka ta pełniła służbę patrolową i eskortowała konwoje między Ouessant, Ostendą i Dunkierką. Od kwietnia do września 1795 Montfort przebywał w Lorient na 74-działowcu Scévola. Ożenił się 15.10.1795 w Vannes z Rosalie-Anne-Marie Bonamy. Od 2.03.1796 do 13.09.1797 dowodził 6-działowym lugrem Bellislois; od 10.10.1797 do 14.06.1798 był kapitanem 10-działowego brygu Arabe; sprawował komendę nad kanonierką Curieuse (?) (25.06-15.11.1798) i 2-działową kanonierką Zoé (29.03-16.07.1799); w końcu dowodził 2-działowym szkunerem Courrier w okresach 29.10.1799-4.10.1800, 25.05-24.12.1801, 5.04.1802-14.03.1803. Awansował tymczasem 24.04.1802 na "porucznika liniowca". Od marca do czerwca 1803 służył na 74-działowcu Intrépide, a 7.09.1803 zatrudniono go w dziale konstrukcji morskich w Paryżu. W październiku 1803 dostał przydział do batalionu majtków Gwardii Konsularnej w charakterze komendanta sekcji w pierwszym ekwipażu. Został kawalerem Legii Honorowej 14.06.1804. Znalazł się w Boulogne, gdzie od 5.09.1804 do 18.08.1805 dowodził kolejno kanonierką nr 441, transportowcem Actif i jednostką pocztową Joséphine. Awansował 2.09.1805 na "kapitana fregaty". Sprawował komendę nad 44-działową fregatą Uranie od 15.11.1805 do 22.04.1807. Objął 4.07.1807 dowództwo 44-działowej fregaty Pauline. Wysłany z Tulonu wieczorem 27.02.1809 towarzystwie fregaty Pénélope (której kapitan, Dubourdieu, dowodził zespołem) uczestniczył w zdobyciu nad ranem 28.02 koło przylądka Sicié zaskoczonej brytyjskiej fregaty 32-działowej Proserpine. Za ten sukces awansowano go 9.03.1809 na "kapitana liniowca 2 klasy". W październiku 1809 w składzie eskadry kadm. Baudina eskortował konwój z zaopatrzeniem dla francuskiej armii Katalonii; po rozbiciu tego zespołu koło Sète przez brytyjską eskadrą kadm. Martina, Montfort schronił się w Sète. Skierowano go 12.02.1810 z Tulonu na Korfu z zapasami. Zgodnie z nową nomenklaturą został 12.11.1810 komendantem 51. ekwipażu wysokiej burty, co w realiach niczego nie zmieniło.
CDN.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6178
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Śro 17:02, 28 Mar 2018    Temat postu:

Dowodził zespołem (Pauline, 44-działowa fregata Pomone i 24-działowa fluita Persane), który opuścił 19.11.1811 Korfu i skierował się do Brindisi (czy Triestu). Napotkał 29.11.1811 nad ranem koło Lissy brytyjski zespół komodora Maxwella (trzy fregaty: 38-działowa Alceste, 38-działowa Active, 38-działowa Unité) i po utworzeniu linii bojowej oddalał się pośpiesznie w kierunku północno-zachodnim; fluita nie mogła utrzymać tempa i skierowała się północny wschód, a za nią podążyła Unité, która zdobyła francuską jednostkę koło wyspy Pelagosa. Tymczasem pozostałe dwie fregaty brytyjskie kontynuowały pościg za dwiema fregatami francuskimi i koło godz. 13.20 zmusiły je do walki. Podczas wymiany ognia Alceste straciła grotstengę i została nieco w tyle; w starciu z Pomone zastąpiła ją Active; dowódca Pauline zawrócił i wspomógł Pomone, doprowadzając o 14.30 do kulminacji walki. Kiedy jednak do miejsca bitwy zaczął zbliżać się brytyjski 18-działowy slup trójmasztowy Kingfisher, Montfort zdecydował się około pół godziny później na ponowną ucieczkę. Ze względu na stan takielunku Pomone nie mogła za nim nadążyć, więc po prostu ją porzucił i 1.12.1811 zawinął do Brindisi. Po zaciętej walce Pomone musiała się poddać, ale jej bohaterski dowódca, Claude du Campe de Rosamel (poważnie ranny w głowę) oskarżył Montforta o tchórzostwo. Wielu francuskich autorów jednoznacznie opisuje ucieczkę Montforta jako tchórzliwą, brytyjscy historycy piszą o "z pewnością zbyt pośpiesznym porzuceniu towarzysza". Dla Napoleona ważniejszy od straty dwóch jednostek był aspekt propagandowy. Montfort otrzymał rozkaz zejścia z okrętu i udania się do Francji. Po zbadaniu jego postępowania przez komisję, cesarz zdecydował 2.07.1812, by komandor stanął przed sądem wojennym. Ten uznał Montforta (21.09 lub 25.09.1812) "winnym nieudolności i niezdolnym do dowodzenia". W konsekwencji skreślono go 24.12.1812 ze stanu floty. Charakterystyczne jednak dla stosunku Bonapartego do marynarki jest to, że de Rosamel, który już od 1808 miał stopień "kapitana fregaty", nie awansował ani o szczebel do końca istnienia cesarstwa - Napoleon nie lubił ludzi głośno mówiących niewygodne wizerunkowo prawdy. Osobliwie upadek cesarza wykorzystali obaj uczestnicy sporu personalnego. Montfort, który oskarżał Claude'a du Campe de Rosamel o złamanie rozkazów i oszczerstwa, zwrócił się 15.05.1814 do Ludwika XVIII o ponowne rozpatrzenie swojej sprawy i konfrontację z oskarżycielem. Z kolei de Rosamel awansował wreszcie w lipcu 1814 na "kapitana liniowca", został kawalerem Orderów Św. Ludwika i Legii Honorowej. Specjalna komisja, złożona z wiceadmirałów Trugueta i Verhuella oraz kontradmirała Jacoba, po rozpoznaniu wniosku Montforta uznała, że nie ma podstaw do zmiany wyroku z września 1812, ale wyraziła zdanie, że Montfort powinien dostać emeryturę proporcjonalną do wcześniejszej służby. Przyznano mu więc 18.10.1815 rocznie 1500 franków z naliczaniem od 17.06.1814. François-Gilles Montfort zmarł 25.03.1826 w Marsylii.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Janusz Kluska




Dołączył: 01 Sie 2010
Posty: 1438
Przeczytał: 2 tematy

Skąd: Wodzisław Śląski

PostWysłany: Czw 21:48, 29 Mar 2018    Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi. Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Louis-François-Richard Barthélemy de Saizieu (30.01.1773 - 27.03.1842) oraz Pierre-Roch Jurien de La Gravière (05.11.1772 - 14.01.1849).
Pozdrawiam Janusz.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6178
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Sob 11:01, 31 Mar 2018    Temat postu:

Louis-François-Richard Barthélémy de Saizieu urodził się 30.01.1773 w Tunisie. Jego rodzicami byli Antoine-Étienne-Lazare Barthélémy de Saizieu (konsul generalny Francji w Tunisie) i Marie-Anne Bernard de Saint-Jean. Zaczął służbę na morzu w marynarce wojennej 23.02.1792 jako aspirant 2 klasy na 30-działowej korwecie Badine. Pozostał na niej do lutego 1793, uczestnicząc w rejsie z Tulonu do Tunisu, zdobyciu Nicei w składzie eskadry kadm. Trugueta, zbombardowaniu i splądrowaniu miejscowości Oneglia (dla Francuzów Oneille) 26/27.10.1792 i zakończonej kompromitującą klęską ekspedycji przeciwko Cagliari (styczeń-luty 1793). Od lutego do marca 1793 należał do załogi 74-działowca Duquesne na redzie Tulonu. Awansował 20.03.1793 na aspiranta 1 klasy. Służył od marca 1793 do maja 1794 na 32-działowej fregacie Vestale, skierowanej z Tulonu do Algieru i potem krążącej u wybrzeży Włoch. Od maja 1794 do czerwca 1795 wchodził w skład załogi 74-działowca Guerrier należącego do eskadry kadm. Martina. W tym charakterze uczestniczył w bitwach tej eskadry koło przylądka Noli (bitwa pod Genuą) 13 i 15.03.1795. W czerwcu 1795 był nadal w zespole Martina, ale na 32-działowej fregacie Alceste. Pełnił funkcję "chorążego liniowca" na 14/18-działowym brygu Hazard w eskadrze kadm. Martina podczas bitwy pod Fréjus (pod Hyères) 13.07.1795. Od czerwca 1795 do listopada 1796 służył w eskadrze komodora Ganteaume patrolującej wody Lewantu. Otrzymał faktyczny stopień "chorążego liniowca" 21.03.1796. Na 32-działowej fregacie Alceste (od listopada 1796 do kwietnia 1797) uczestniczył w przewiezieniu z Tulonu do Konstantynopola ambasadora francuskiego. Od kwietnia 1797 do sierpnia 1798 był członkiem załogi 44-działowej fregaty Justice; od 14.05 do 1.06.1797 jednostka ta krążyła u wybrzeży Włoch (koło Livorno i Elby); w okresie 27.07.1797-2.04.1798 zrealizowała z Tulonu rejs na Korfu i operowała na Adriatyku; we flocie wiceadm. Brueysa wzięła udział w ekspedycji egipskiej generała Bonaparte; zbiegła z bitwy pod Abukirem 2.08.1798 i zawinęła 21.08 na Maltę. Barthélémy de Saizieu od 30.08.1798 służył na Malcie na 38-działowej fregacie Diane, a potem objął dowództwo kanonierki mającej przerywać linie komunikacyjne między powstańcami maltańskimi a Sycylią. Dowodził też 200 marynarzami w forcie Ricazoli. Odniósł ciężką ranę 2.02.1799, postrzelony w pierś. Generał Vaubois, gubernator Malty, podarował mu z tej okazji "karabin honorowy". Barthélémy de Saizieu został repatriowany do Francji 20.05.1799, przybywając do Tulonu 13.07.1799. Otrzymał urlop na dojście do zdrowia. Po jego zakończeniu znalazł zatrudnienie w służbie portowej w Tulonie (od 23.09.1800 do 22.06.1801). Od 23.06.1801 do 14.06.1803 dowodził 8-działową pół-szebeką Osiris. Pływał u wybrzeży Langwedocji i Prowansji, pochwycił angielski żaglowiec korsarski, odwiedzał Korsykę i Algier, a 24.04.1802 awansował do rangi "porucznika liniowca". Od 15.06 do 14.09.1803 był znów zatrudniony w służbie portowej w Tulonie. Od 15.09 do 27.10.1803 nadzorował w Bordeaux budowę kanonierek, a od 27.10 do 14.11.1803 dowodził tam jedną z ich sekcji. Przydzielono go 14.11.1803 do batalionu majtków gwardii konsularnej na stanowisku szefa trzeciego ekwipażu. Służył od 11.01 do 20.02.1804 we flotylli bulońskiej jako kapitan pinasy nr 251 w Ostendzie. Od 21.02.1804 do 20.01.1805 dowodził sekcją kanonierek w Calais i Boulogne, z proporcem na kanonierce nr 226.
CDN.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6178
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Nie 19:36, 01 Kwi 2018    Temat postu:

Wyprawiono go 8.06.1804 do Hawru, aby objął tam komendę nad grupą kanonierek i przeprowadził je do Boulogne. Potem wrócił do dowodzenia swoją sekcją jednostek tej kategorii. Został kawalerem Legii Honorowej 14.06.1804. Od 21.01 do 19.09.1805 dowodził w Wimereux 8-działową korwetą-kanonierką Vaillante należącą do flotylli bulońskiej. Awansował 2.09.1805 na "kapitana fregaty". Przeszedł 10 dni później do batalionu majtków gwardii cesarskiej wojsk liniowych. Od września do października 1805 przebywał w Lorient. Od 15.10.1805 był kapitanem 40-działowej fregaty Cybèle, wysłanej 31.10 z Lorient ku Azorom, wybrzeżom Afryki, Brazylii i na Antyle w składzie eskadry Jeana Lhermitte. Do sierpnia 1806 eskadra ta zdobyła brytyjski slup 18-działowy Favourite (6.01.1806 w pobliżu Zielonego Przylądka) oraz około 20 statków. Podczas gwałtownego huraganu, na który natknięto się między San Domingo a Bermudami, Cybèle straciła 18.08.1806 trzydziestu ośmiu ludzi, bezanmaszt oraz stengę grotmasztu. Zmusiło to ją do zawinięcia na wody zatoki Chesapeake dla dokonania remontu. Z USA fregata wróciła do Lorient w 1807. Tam Saizieu zszedł z jej pokładu 24.12.1807. Otrzymał wtedy stanowisko adiutanta ministra marynarki i kolonii Decrèsa, które zajmował je do marca 1808. Od 17.03.1808 do 15.01.1810 dowodził 74-działowcem Duguesclin w eskadrze stojącej na Skaldzie. W ramach zabaw słownych pozwalających na przymierzanie nowych piórek przy kapeluszach i nowych mundurów, ale nie zmieniających niczego istotnego, objął 7.04.1808 komendę nad 37. batalionem marynarzy cesarskich, potem - 12.01.1810 - komendę nad 43. batalionem flotylli i 8. batalionem robotników marynarki. Tymczasem awansował 10.03.1809 na "kapitana liniowca 2 klasy". Dopiero 16.01.1810 opuścił Antwerpię skierowany pod Kadyks, dla wzięcia udziału w oblężeniu tego miasta. Za pomocą swojego batalionu, przemianowanego na Pierwszy Ekwipaż Flotylli, zorganizował na rzece Gwadalkiwir flotyllę kanonierek. Dotarł z nią do Rota 31.10.1810, potem do Puerto Santa Maria. Stoczył tu 2.11. i 26.11.1810 walki z kanonierkami brytyjskimi i hiszpańskimi. Został oficerem Legii Honorowej 8.02.1811. Awansował 1.01.1812 na "kapitana liniowca 1 klasy". Po zaniechaniu dalszego oblegania Kadyksu nakazano mu 25.08.1812 przejść do Madrytu, a następnie wrócić do Francji ze swoimi marynarzami-żołnierzami. Dotarł do Bordeaux 20.03.1813. Wysłany do Tulonu, potem do Genui, objął dowództwo 89. ekwipażu wysokiej burty oraz pierwszego ekwipażu flotylli. W praktyce oznaczało to komendę nad 74-działowcem Scipion, co zatwierdzono 25.11.1813. Tego samego dnia ustanowiono go jednak majorem ekwipażu marynarzy gwardii cesarskiej, czym zajął się faktycznie 24.12.1813. Napoleon uczynił go w styczniu/lutym 1814 baronem cesarstwa. Podczas kampanii we Francji w 1814 Barthélémy de Saizieu dowodził trzema kompaniami wspomnianego "ekwipażu". Formację rozwiązano w Hawrze 30.06.1814. Mianowany wówczas kapitanem 46-działowej fregaty Junon i dywizjonu marynarki na wodach Lewantu, Barthélémy de Saizieu objął nowe stanowisko w Tulonie 12.07.1814. Tydzień wcześniej otrzymał Order Św. Ludwika. Wyruszył z portu w październiku 1814, ale otrzymawszy rozkaz powrotu zawinął do Tulonu 26.05.1815 i zdał komendę nad fregatą 30.06.1815. Od 5.07.1815 dowodził przez miesiąc w Tulonie korpusem marynarzy obarczonych zadaniem utrzymywania spokoju w mieście i dbania o bezpieczeństwo arsenału. Nie uwzględniony w spisie marynarki przy jej reorganizacji w 1816, przeszedł w marcu w stan spoczynku (z antydatowaniem od 1.01.1816). Został komandorem Legii Honorowej 1.03.1831. Zmarł 27.03.1842 w Paryżu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum www.timberships.fora.pl Strona Główna -> Okręty wiosłowe, żaglowe i parowo-żaglowe / Pytania, odpowiedzi, polemiki Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Idź do strony Poprzedni  1, 2, 3 ... 55, 56, 57 ... 134, 135, 136  Następny
Strona 56 z 136

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach

fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
Regulamin