Forum www.timberships.fora.pl Strona Główna www.timberships.fora.pl
Forum autorskie plus dyskusyjne na temat konstrukcji, wyposażenia oraz historii statków i okrętów drewnianych
 
 FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy   GalerieGalerie   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

Personalia - Marine Royale XVII-XVIIIw
Idź do strony Poprzedni  1, 2, 3 ... 52, 53, 54 ... 134, 135, 136  Następny
 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum www.timberships.fora.pl Strona Główna -> Okręty wiosłowe, żaglowe i parowo-żaglowe / Pytania, odpowiedzi, polemiki
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Sob 8:22, 20 Sty 2018    Temat postu:

Antoine-Alexander Matagne urodził się 23.03.1747 w Grasse. Jego rodzicami byli Gérard Matagne (prosty żołnierz) i Marianne Lefèvre. Służył przemiennie na statkach handlowych i okrętach wojennych. W marynarce królewskiej był od 1.07.1763 do września 1763 marynarzem na żaglowcu Thérèse (20-działowym pramie z Dunkierki albo 3-działowej kanonierce z Lorient); od maja do września 1764 na 64-działowcu Union; od sierpnia 1776 do lipca 1777 na 32-działowej fregacie Tourterelle (która w kwietniu 1777 starła się bez rozstrzygnięcia z fregatą brytyjską koło San Domingo). Zajmował stanowisko zastępcy szefa załogi na 1-działowej szalupie kanonierskiej Furieuse od 2.07 do 30.11.1779. W marynarce handlowej dostał 11.06.1786 patent kapitana żeglugi wielkiej i w roli drugiego kapitana, potem pierwszego kapitana służył do 1793 na statkach żeglujących do Indii Zachodnich i Wschodnich. Wrócił do marynarki wojennej 18.05.1793 w stopniu "porucznika liniowca". Od 22.03.1794 dowodził 74-działowcem Tigre w eskadrze kadm. Van Stabel. Okręt ten był jednostką flagową kontradm. Nielly, który na początku listopada 1794 opuścił Brest z 5 liniowcami, 3 fregatami i korwetą dla przechwycenia brytyjskiego konwoju wracającego z Portugalii. W walce z dużo słabszą eskortą tego konwoju (tylko dwa 74-działowce), do której doszło 6.11.1794, Tigre odegrał ważną rolę w zdobyciu liniowca Alexander, doholowanego potem przezeń do Brestu. W nagrodę "reprezentant ludu" w Breście awansował 29.11.1794 tymczasowo Matagne'a do stopnia "kapitana liniowca". Ale rząd przyznał temu oficerowi - i to dopiero 21.03.1796 - znacznie niższą rangę "kapitana fregaty". Matagne ostro protestował i w końcu 19.06.1796 został zatwierdzony w stopniu "kapitana liniowca 2 klasy". W 1797 otrzymał dowództwo fregaty Résistance. Weszła ona w skład eskadry szefa dywizjonu Castagniera, który opuścił Brest 18.02.1797 z zadaniem dokonania dość dziwacznego, terrorystycznego rajdu na wybrzeża Wysp Brytyjskich, polegającego na wysadzeniu w zatoce Fishguard małej armii złożonej z kryminalistów (mieli zniszczyć Bristol i zaatakować Liverpool). Umundurowani przestępcy zaraz się poddali, a opóźniona przez kłopoty ze sterem Résistance została wraz z korwetą Constance zdobyta 9.03.1797 przez dwie fregaty brytyjskie po 20 minutach walki. Matagne dostał się do niewoli, skąd w lutym 1798 wypuszczono go ciężko chorego do Francji na słowo. Pozwolono mu zamieszkać w Dunkierce, potem w Orleanie, dla ratowania zdrowia. Został umieszczony 23.09.1800 na liście oficerów nieaktywnych. Zmarł w szpitalu w Orleanie 3.03.1803. Był żonaty.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Janusz Kluska




Dołączył: 01 Sie 2010
Posty: 1438
Przeczytał: 2 tematy

Skąd: Wodzisław Śląski

PostWysłany: Nie 10:38, 21 Sty 2018    Temat postu:

panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Pierre Bouchet (03.03.1756 - 11.06.1824) oraz Pasquier (kpt. okrętu Commerce de Marseille 120dz., któym dowodził kontr-admirał Trogoff de Kerlessy).
Pozdrawiam Janusz.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Pon 9:22, 22 Sty 2018    Temat postu:

Pierre Bouchet urodził się 3.03.1756 w Port Louis. Jego rodzicami byli Jean Bouchet i Jacquette Paillassa. Zaczął służyć w marynarce królewskiej 26.04.1771 w charakterze sternika na 56-działowcu Berryer wysłanym z Lorient na Ile de France jako flagowy okręt pierwszej ekspedycji kapitana Kerguelena na Morza Południowe - wyprawa wyruszyła z Francji 1.05.1771, dotarła do Ile de France w sierpniu 1771, wróciła do Brestu 16.07.1772. Bouchet zszedł z tego żaglowca w styczniu 1773. Od stycznia do kwietnia 1773 należał do załogi 34-działowej fluity Normande, a od 23.04.1773 do maja 1774 był pomocnikiem pilota na gabarze wyprawionej z Lorient na Ile de France. Od 1.02.1775 do września 1777 służył jako oficer na statkach handlowych wysyłanych z Bordeaux na wody Saint-Pierre-et-Miquelon oraz ku Wyspom Zawietrznym. Od 5.05 do czerwca 1778 miał w marynarce królewskiej stanowisko oficera pomocniczego na 64-działowcu Artésien, a od czerwca 1778 do stycznia 1781 na 64-działowcu Vengeur. Walczył w bitwie pod Ouessant 27.07.1778, w bitwie pod Grenadą 6.07.1779, starciu pod Fort Royal 18.12.1779, bitwach pod Dominiką 17.04 i 19.05.1780. Po powrocie do Brestu dostał w kwietniu 1781 stanowisko pomocniczego "porucznika fregaty" na 64-działowcu Lion i służył na nim do lutego 1782. W marynarce handlowej otrzymał tymczasem 11.01.1779 patent kapitana żeglugi wielkiej. Dowódca floty w Breście zezwolił Bouchetowi na podjęcie pracy na statkach. Dowodził nimi (albo pełnił funkcję oficera) od 12.02.1782 do lipca 1790, żeglując ku Nowej Anglii oraz Ile de France. W marynarce wojennej dano mu 25.02.1793 stopień nadliczbowego "chorążego liniowca". Od tego samego dnia rozpoczął służbę w zabezpieczeniu ruchu w porcie Brestu. Awansował 1.08.1793 na "porucznika liniowca". Wyróżnił się 6.09.1795 podczas pożaru, jaki wybuchł na transportowcu Anna Suzanna wyznaczonym do wożenia pocisków zapalających, zakotwiczonym na redzie Brestu w pobliżu sześciu statków załadowanych prochem; udało mu się przeszkodzić w przenoszeniu ognia (fluita Anna Suzanna spłonęła). Awansowano go za to 26.09.1795 do stopnia "kapitana liniowca 3 klasy". Od 21.03.1796 był szefem ruchu w porcie Brestu, potem dyrektorem na tym stanowisku od 3.06.1797, zatwierdzonym jako szef ruchu 4.08.1800. Od 23.09.1800 miał rangę "kapitana liniowca 2 klasy". Od 9.03.1803 do 17.10.1805 szefował ruchowi i parkowi artyleryjskiemu w porcie Cherbourg. Miał udział w zdobyciu 38-działowej fregaty brytyjskiej Minerve na redzie Cherbourga 3.07.1803, gdy weszła tam na mieliznę. Został kawalerem Legii Honorowej 5.02.1804 i oficerem tego orderu 14.06.1804. Od 6.12.1805 zatrudniony był w służbie portowej Brestu. Awansował 1.01.1809 na "kapitana liniowca 1 klasy". Przyznano mu Order Św. Ludwika 18.08.1814. Został umieszczony na liście oficerów nieaktywnych 1.09.1814, przeniesiony w stan spoczynku 1.01.1816. Zmarł 11.06.1824 w Breście. Był żonaty z Marie-Marguerite Marzin.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Wto 19:07, 23 Sty 2018    Temat postu:

Komandor Pasquier jest postacią mało znaną, częściowo dlatego, że dużo przed nim, równolegle z nim i po nim służyło w marynarce wojennej Francji wielu oficerów tego samego nazwiska. Przede wszystkim jednak dlatego, że jego efektywna służba jako dowódcy przypadła na pechowy okres. Był za młody na zrobienie kariery w wojnie amerykańskiej, zbyt rojalistycznie nastawiony na zrobienie kariery podczas Rewolucji albo za Napoleona, za stary na robienie faktycznej kariery w marynarce czasów Restauracji. Jean-Baptiste-Charles Pasquier urodził się 22.10.1755 w Tulonie. Jego rodzicami byli Jean-Baptiste-Claude Pasquier (główny komisarz marynarki królewskiej) i Marie-Élisabeth Boissière (Boissiore). Otrzymał stopień "kapitana liniowca" dopiero w czasie Rewolucji, 8.02.1793. Kadm. Trogoff de Kerlessy, dowodzący od sierpnia 1793 francuską flotą śródziemnomorską stacjonującą w Tulonie, zdecydował się pod naciskiem okoliczności przyłączyć do ruchu monarchicznego w tym mieście i zaakceptował pokój z Anglikami (co zaowocowało wpłynięciem do portu eskadry wiceadm. Hooda). Oddał dowództwo 118-działowca Commerce de Marseille w ręce znanego z rojalistycznych sympatii Pasquiera (kontradmirałowie francuscy - contre amirals - z czasów Rewolucji i później, w zasadzie nie dowodzili już bezpośrednio okrętami, na których powiewała ich flaga, jak było bardzo częste w epoce "szefów eskadr" - chefs d'escadre - floty królewskiej, mimo utożsamiania tych dwóch stopni przez autorów z innych państw). Objęcie komendy nad liniowcem nie odbyło się gładko, ponieważ większość załogi miała poglądy jakobińskie i była do nowego kapitana nastawiona wrogo. Gdy Brytyjczycy, Hiszpanie i inni alianci musieli się ostatecznie wycofać z Tulonu w grudniu 1793, razem z nimi wyszła francuska eskadra, a wśród nich trójpokładowiec Commerce de Marseille, który na odchodnym osłaniał swoim ogniem ewakuację fortu Balaugier. Na pokładzie byli zarówno Jean-Baptiste-Charles Pasquier jak Trogoff de Kerlessy, lecz kwestia rzeczywistej komendy nad tym okrętem i innymi z francuskiej eskadry (udały się z Hoodem pod Korsykę) jest dość subtelna. Na wszystkich pozostali francuscy kapitanowie, a naczelne dowództwo sprawował formalnie kontradmirał, ale Anglicy wydawali rzeczywiste rozkazy i ostatecznie wcielili jednostki do Royal Navy. Zresztą Trogoff zmarł już w lutym 1794 na redzie Portoferraio w wyniku epidemii, jaka wybuchła na Commerce de Marseille w zatoce Saint Florent - straciło wtedy życie około 400 ludzi z liczącej 1100 osób załogi. Pasquier przejął po nim chwilowo (na czas nieobecności "kapitana liniowca", hrabiego de Grasse) - przynajmniej oficjalnie - dowództwo całego francuskiego zespołu i uczestniczył w oblężeniu Calvi, gdzie nawet desantował regiment nazwany Royal-Louis i zorganizowaną przez siebie kompanię artylerii. Po kapitulacji Calvi w sierpniu 1794 (w doprowadzeniu do czego, jak wiadomo, znaczący udział miał Nelson, który wtedy stracił wzrok w prawym oku), tej kompanii artylerii francuskiej przyznano w uznaniu waleczności biały sztandar ozdobiony kwiatami lilii. Jednak sytuacja Pasquiera była bardzo niewygodna - jest oczywiste, że we Francji pomaganie Anglikom w zdobywaniu twierdzy (i zamkniętych w niej okrętów) obsadzonej przez francuski garnizon uważano za zdradę, zaś brytyjscy sojusznicy ciągle się wahali, jak właściwie traktować tych sprzymierzeńców, którzy nie tylko nie mieli własnego państwa, ale i całkowicie zależeli od brytyjskiego zaopatrzenia. Tak w angielskich, jak francuskich relacjach z walk na Korsyce w 1794 bardzo trudno znaleźć najmniejszą wzmiankę o udziale w nich francuskich rojalistów albo uznanie, że znajdujące się tam francuskie okręty nie należały jeszcze do Royal Navy. Historycy z Francji i Wielkiej Brytanii na ogół zgodnie piszą, że okręty te zostały wyprowadzone z Tulonu przez Brytyjczyków i nie traktują ich jako eskadry sojuszniczej, mimo że takie właśnie przekonanie artykułował Pasquier. Ostatecznie zresztą jednostki te udały się do portów na Wyspach Brytyjskich i zostały zarejestrowane jako brytyjskie, z dowódcami z Royal Navy. W ten sposób "kapitan liniowca" Pasquier stał się w Anglii, do której dotarł 5.08.1794, po prostu jednym z wielu emigrantów. W marcu 1795 opisywał minione wypadki w listach do diuka d'Harcourt, ówczesnego reprezentanta Ludwika XVIII przy brytyjskim rządzie. Także w Anglii się ożenił (c. 1794), z Françoise-Rosalie Terras (córką "kapitana liniowca" Louisa-Jacquesa de Terras), która uciekła z Francji tak jak on, 18.12.1793. Dorobili się dwóch córek, mimo że Franciszka wróciła do kraju już 25.08.1802. Jean-Baptiste-Charles Pasquier miał chwilę uznania we wrześniu 1814. Otóż jeszcze przed rewolucją przyszły Ludwik XVIII, a wtedy tylko hrabia Prowansji, podczas podróży do Tulonu wszedł na pokład 74-działowca César (w lipcu 1777). Z tej okazji na grotmaszcie okrętu podniesiono gigantyczną banderę z białego jedwabiu, z tarczą herbową Burbonów i królewską koroną. Ludwik XVI kazał potem obramować tę banderę i przechowywać w arsenale w Tulonie. Jakobini chcieli ją zniszczyć w 1792 i 1793, lecz ukryta przez pracowników, została potajemnie przeniesiona na pokład Commerce de Marseille. Od tego czasu kmdr Pasquier starannie ją przechowywał i konserwował. Pozwolono mu teraz, 16.09.1814, uroczyście zwrócić banderę królowi Ludwikowi XVIII, w obecności księcia d'Angouleme. Wywołało to co prawda furię komandora hrabiego de Grasse, który parę miesięcy wcześniej wręczył w Hartwell kopię bandery księciu, a teraz oskarżał Pasquiera o niesubordynację i bezskutecznie domagał się zmiany czasu oraz uczestników uroczystości pod pretekstem, że ma dłuższy staż w stopniu "kapitana liniowca" od Pasquiera. Trzy miesiące później w ramach rekompensaty awansowano de Grasse'a na szefa dywizjonu, a w 1816 przyznano mu przy przeniesieniu w stan spoczynku honorową rangę kontradmirała. Nieco później to samo stało się udziałem Pasquiera. Ten ostatni już w 1814 został mianowany brygadierem gwardii osobistej Ludwika XVIII, co było funkcją tytularną, nie rzeczywistą. Miał też Order Św. Ludwika. Zmarł w 1830.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Janusz Kluska




Dołączył: 01 Sie 2010
Posty: 1438
Przeczytał: 2 tematy

Skąd: Wodzisław Śląski

PostWysłany: Śro 18:34, 24 Sty 2018    Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów francuskich, są nimi Nicolas Barbier (26.09.1757 - 27.12.1836) oraz Joseph-Louis Audouard (10.01.1751 – 19.01.1820).
Pozdrawiam Janusz.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Czw 22:24, 25 Sty 2018    Temat postu:

Nicolas Barbier urodził się 26.09.1757 w Rouen. Jego rodzicami byli Nicolas-Mathieu-Jean-Marie Barbier (kupiec) i Marie-Madeleine-Thérèse Burel. Od 23.03.1777 służył na morzu, początkowo w charakterze ochotnika na statku handlowym (do lipca 1778). Powołano go 7.12.1778 do marynarki królewskiej jako ucznia pilota na 64-działowcu Caton. Wchodził w skład załogi tego okrętu do czerwca 1779. Od czerwca 1779 do maja 1780 służył na 74-działowcu Actif. Caton uczestniczył w zdobyciu 32-działowej fregaty brytyjskiej Montreal 1.05.1779 na Morzu Śródziemnym w pobliżu Cieśniny Gibraltarskiej. Actif należał do floty generała-porucznika d’Orvilliers, która w okresie 3.06-14.09.1779 podążyła z Brestu na południe, by połączyć się z hiszpańską flotą generała-porucznika de Cordoby w rejonie wysp Sisargas, skąd wspólnie popłynięto ku wybrzeżom angielskim. Kampania gigantycznej połączonej floty francusko-hiszpańskiej (67 liniowców), która miała być uwieńczona inwazją wielkiej armii francuskiej na Wyspy Brytyjskie, zakończyła się po trzech miesiącach powrotem do Brestu okrętów pozbawionych wody, z kończącą się żywnością, z załogami zdziesiątkowanymi przez tyfus, ospę i szkorbut. Od 14.05.1780 do 10.02.1782 Nicolas Barbier był pomocnikiem pilota na 26-działowej fregacie Cybèle skierowanej ku Wyspom Zawietrznym. Uczestniczył w walce tej fregaty z brytyjską korwetą koło Wyspy Św. Łucji, w wypadzie eskadry kawalera de Ternay na Bermudy, w osłonie konwoju i odparciu ataku korsarzy 20.09.1780, przeżył zatonięcie jednostki podczas wchodzenia do Bostonu 10.02.1782. Od 11.02.1782 był oficerem pomocniczym na 8/12-działowej gabarze Reine de France, wyposażonej w Bostonie dla wspierania działań zespołu hrabiego Vaudreuil, ale w styczniu lub lutym 1783 zdobytej przez zespół kadm. Hooda i odprowadzonej na Jamajkę. Barbier został jeńcem, jednak wojna dobiegała końca, a po zawarciu pokoju wrócił do Francji. Od 27.09.1784 podjął pracę w marynarce handlowej, początkowo (do kwietnia 1786) na stanowisku porucznika żaglowca kursującego na San Domingo. Otrzymawszy w marynarce wojennej 7.10.1787 stopień "podporucznika liniowca", zaokrętował się na 74-działowiec Achille, wysłany ku Wyspom Zawietrznym. Służył na nim do listopada 1788. Od sierpnia 1790 do kwietnia 1791 należał do załogi 32-działowej fregaty Galatée, a od kwietnia do września 1791 był na 20-działowej gabarze Bretonne, skierowanej z Brestu do Tulonu z materiałami okrętowymi. Ponieważ w 1791 zlikwidowano stopień "podporucznika liniowca", Barbier otrzymał 1.01.1792 rangę "chorążego liniowca". Służył od maja do września 1792 na 32-działowej fregacie Félicité, ale nie popłynął na niej we wrześniu ku Martynice, San Domingo i Św. Łucji, tylko pozostał w porcie. Od listopada do grudnia 1792 był oficerem na bazującej w Breście 38-działowej fregacie Proserpine. Zatrudniono go 4.12.1792 (do 14.06.1793) w służbie portowej w Breście. Dano mu 15.06.1793 stopień "porucznika liniowca" i stanowisko majora pomocniczego w biurze sztabu marynarki w Breście. Od 12.06.1794 pełnił funkcję majora generalnego marynarki w Breście. Awansował na "kapitana liniowca 2 klasy" 4.04.1795. Służył jako major generalny marynarki w Breście od 19.04.1795. Od 21.11.1795 zatrudniono go w Breście w służbie portowej. Od 25.11.1796 do 16.03.1800 był we Vlissingen szefem sztabu i posunięć morskich. Od 4.08.1800 zajmował stanowisko szefa ruchu w porcie Rochefort. Został oficerem Orderu Legii Honorowej 14.06.1804. Awansował na "kapitana liniowca 1 klasy" 1.01.1809. Dostał 13.06.1811 tytuł Kawalera Cesarstwa. Przeszedł w stan spoczynku 24.12.1812. Otrzymał Order Św. Ludwika 18.08.1814. Zmarł 27.12.1836 w Meulan. Był żonaty z Anne-Françoise-Augustine d'Huinet de Varennes.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Sob 8:14, 27 Sty 2018    Temat postu:

Joseph-Louis Audouard urodził się 10.01.1751 w Saint Malo. Jego rodzicami byli André Audouard (handlarz wyrobami ze złota i srebra) oraz Marie-Guyonne de Saint Verguet. Służył przede wszystkim w marynarce handlowej. Powołany do marynarki wojennej w czasie wojny amerykańskiej, w latach 1781-1782 był zastępcą działomistrza na 104-działowcu Ville de Paris, flagowym okręcie generała-porucznika de Grasse (chyba że akurat tutaj chodzi o inną osobę tego samego imienia i nazwiska). Ożenił się 8.01.1787 w Honfleur z Marie Victoire Allix albo 15.07.1807 w Breście z Wilhelmine Griffiths (Griffilt), którą źródła określają jako Batawkę, co mogło oznaczać Holenderkę z Batawii, ale także Jawajkę. Być może te dwa ożenki były jego kolejnymi, ale mogą też dotyczyć zupełnie różnych żeglarzy tego samego imienia i nazwiska. Miał córkę. W marcu 1787 był kapitanem żaglowca handlowego z Honfleur. Dopiero rewolucja umożliwiła mu robienie (ograniczonej zresztą) kariery w marynarce wojennej. Pewien francuski dokument stwierdza, że to Audouard, w stopniu "kapitana fregaty", dowodził naprawdę 44-działową fregatą Immortalité, kiedy wracając z chybionej wyprawy irlandzkiej została 20.10.1798 zdobyta, po zaciętej walce w pobliżu Brestu, przez brytyjską fregatę 38-działową Fisgard, mimo że wszystkie źródła i opracowana brytyjskie oraz wiele francuskich widzą w tej roli "kapitana liniowca" Legranda (który zginął). Być może Audouard był tzw. drugim kapitanem Immortalité, który objął dowództwo po śmierci pierwszego, ale i to jest nieco dziwne, bowiem Brytyjczycy widzieli tylko pierwszego porucznika francuskiej jednostki, również poległego w walce. W każdym razie Joseph-Louis Audouard nigdy nie awansował poza rangę "kapitana fregaty" (czyli nigdy nie został pełnym - z naszego punktu widzenia - komandorem) i znajdował się w stanie spoczynku, gdy zmarł 19.01.1820 w Saint Malo.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Janusz Kluska




Dołączył: 01 Sie 2010
Posty: 1438
Przeczytał: 2 tematy

Skąd: Wodzisław Śląski

PostWysłany: Nie 12:23, 28 Sty 2018    Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Jean-Baptiste Montagniès de Laroque (02.07.1761 - 10.10.1832) oraz Jean Marie Letellier (03.10.1767 - 17.03.1830).
Pozdrawiam Janusz.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Wto 8:46, 30 Sty 2018    Temat postu:

Jean-Baptiste Montagniès de Laroque urodził się 2.07.1761 w Vienne (nie mylić z Wiedniem, którego Francuzi zapisują identycznie; tu chodzi o miasto nad Rodanem). Jego rodzicami byli Joseph Montagniès de Laroque i Louise Mallausanne. Zaczął służyć jako ochotnik w marynarce handlowej 7.04.1775, na statku wysłanym do Bengalu. Ciągle żeglował na jednostkach handlowych kierowanych na Ocean Indyjski, awansował w 1780 na chorążego, ale 14.04.1780 dostał się do brytyjskiej niewoli. Wrócił z niej 5.04.1781 do Dunkierki. Od 27.08.1782 był porucznikiem na cesarskim żaglowcu handlowym wyprawionym z Bordeaux na Ile de France i wycofanym w Livorno w październiku 1783; potem (od czerwca 1784) na podobnym wysłanym z Triestu na Ile de France i wycofanym w Kadyksie w maju 1785. Służył jako porucznik na żaglowcu wschodnioindyjskim Duras od lutego 1787 do kwietnia 1788. Został formalnie przyjęty 7.10.1787 do marynarki wojennej w randze "podporucznika liniowca". Służył w Breście od kwietnia 1788 do kwietnia 1789. Pozwolono mu zatrudnić się na stanowisku porucznika na statku wschodnioindyjskim Royale Élisabeth od kwietnia 1789 do sierpnia 1790. Od października 1790 do listopada 1792 był „podporucznikiem liniowca” na 32-działowej fregacie Prudente, dowodzonej przez „porucznika liniowca”, a potem „kapitana liniowca” Villaret de Joyeuse’a, wysłanej w marcu 1791 z żołnierzami i depeszami z Lorient do Cap Français i utrzymującej potem (do listopada) porządek u pn. wybrzeży San Domingo, zaś w okresie od października 1792 do stycznia 1793 eskortującej konwój statków rybackich z Nowej Fundlandii do Saint Malo. Od 22.08 do 8.10.1793 Montagniès de Laroque dowodził 10-działową gabarą Thétis; od 9.10 do 6.12.1793 był kapitanem 4-działowego kutra Pensée; od 7.12.1793 do 6.01.1794 sprawował komendę nad 20-działową fluitą Élisabeth. Tymczasem awansowano go 14.12.1793 do stopnia „porucznika liniowca”. Od 4 do 17.02.1794 dowodził na redzie Brestu 52/54-działową fregatą („strzyżonym” liniowcem) Scévola. Powierzono mu 2.07.1794 dowodzenie 40-działową fregatą Vertu. Awansował na „kapitana liniowca 2 klasy” 2.01.1795. Zszedł z Vertu w Rochefort 21.02.1796. Zatrudniono go w porcie Lorient i awansowano 17.03.1798 na „kapitana liniowca 1 klasy”. Od 5 do 25.02.1799 dowodził w Lorient 32-działową fregatą Sémillante. Po reorganizacji marynarki 23.09.1800 wrócił do stopnia „kapitana liniowca 2 klasy”. Nie znalazł się na liście aktywnych oficerów 6.12.1800. Ale jego dawny kapitan, a obecnie wiceadmirał Villaret-Joyeuse zażyczył sobie jesienią 1801, aby Montagniès de Laroque wszedł w skład sztabu admiralskiego podczas wyprawy na San Domingo - komandor przebywał więc od 5.11.1801 na pokładzie flagowego 118-działowca Océan i uczestniczył w ekspedycji. Dowodził oddziałami desantowanymi dla opanowania Cap Français 5.02.1802. Raniono go w głowę uderzeniem kolby. Od 15.02 do 2.08.1802 zajmował na wyspie stanowisko szefa militarnego Port au Prince. Od 3.08.1802 do 2.10.1803 był kapitanem portu w Cap Français. Na rozkaz głównodowodzącego, generała Rochambeau, opuścił 3.10.1803 San Domingo i via Stany Zjednoczone wrócił do Francji, schodząc na ląd w Bordeaux 10.02.1804. Tymczasem 28.01.1804 mianowano go szefem militarnym i ruchu w Étaples oraz przywrócono do rangi aktywnego „kapitana liniowca 2 klasy”. W rzeczywistości od powrotu w lutym 1804 do 6.02.1811 zajmował stanowisko szefa militarnego i ruchu w Hawrze. Został kawalerem Legii Honorowej 26.03.1804 i oficerem tego orderu 14.06.1804. Awansował 1.01.1808 na „kapitana liniowca 1 klasy”. Mianowano go 7.03.1811 dowódcą 15 ekwipażu flotylli, bazującego w Cherbourgu i obarczonego zadaniami ochrony wybrzeża oraz eskortowania lokalnych konwojów. Jego proporzec powiewał kolejno nad 4-działową gabarą Ville d’Amiens (1.04-31.05.1811), 8-działowym kutrem Mars (1.06-31.12.1811 oraz 29.121812-5.04.1813), 10-działowym lugrem Chasseur (1.01-28.12.1812). Od 5.04.1813 do rozwiązania ekwipażu 30.06.1814 sprawował komendę z lądu. Umieszczono go na liście oficerów nieaktywnych 1.07.1814. Otrzymał Order Św. Ludwika 18.08.1814. Wrócił na listę oficerów aktywnych 1.01.1815. Został 15.05.1815 mianowany szefem militarnym Cherbourga, sprawował tę funkcję od 10.06 do 31.12.1815. Przeniesiono go w stan spoczynku 1.01.1816. Zmarł 10.10.1832 w Lorient. Był żonaty z Agathe-Michelle Quenot.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Śro 10:10, 31 Sty 2018    Temat postu:

Jean-Marie Letellier (Le Tellier) urodził się 3.10.1767 w Breście. Jego rodzicami byli Joseph Letellier i Marie-Emmanuelle Lelièvre. Zaczął służyć w marynarce królewskiej 12.06.1780 jako praktykant na 16/24-działowej gabarze Guyane, eskortującej konwój z Brestu do Bayonne. Został poważnie ranny w głowę podczas walki z korsarzami, zszedł z gabary w październiku 1780. Od 6.03.1781 do marca 1782 był ochotnikiem na 32-działowej fregacie Bellone, wysłanej z Brestu do Indii Wschodnich, gdzie zdobyła w sumie 23 statki handlowe i - po pościgu oraz walce 14.02.1782 - brytyjski slup 14-działowy Chaser w zachodniej części Zatoki Bengalskiej. Letellier przeszedł z fregaty w Indiach na 64-działowiec Sévère należący do eskadry kadm. Suffrena i walczył na nim w bitwach pod Providien 12.04.1782, Negapatam 6.07.1782, Trincomalee 3.09.1782. Został ranny w nogę. Od stycznia do października 1783 służył na 28-działowej fregacie Coventry (ex-brytyjskiej, zdobytej przez eskadrę Suffrena 12.01.1783, lub dwa dni wcześniej, w Zatoce Bengalskiej). Brał na niej udział w bitwie pod Cuddalore 20.06.1783. Od października 1783 do stycznia 1784 należał znowu do załogi 64-działowca Sévère i przeżył jego zatonięcie w Zatoce Stołowej 26.01.1784. Wrócił do Brestu 4.03.1784 na 74-działowcu Illustre. Wojna się skończyła, więc Letellier służył od 24.09.1785 do października 1792 w randze chorążego, potem porucznika (od czerwca 1791 drugiego kapitana) na statkach przewożących niewolników z Afryki na San Domingo. Po wybuchu kolejnej wojny z Wielką Brytanią zaangażował się 29.04.1793 (do 17.06.1793) jako drugi kapitan 16-działowego brygu korsarskiego Patriote de Brest, który w rejsie po kanale La Manche i u wybrzeży Irlandii zdobył 7 statków handlowych. Letellier znalazł się 13.09.1793 w marynarce wojennej w stopniu "chorążego liniowca", ale zatrudniono go w porcie Brestu. Awansował na "porucznika liniowca" już 26.10.1793. Dwa dni później został oficerem na 40-działowej fregacie Pomone, co nie przyniosło mu zbyt wiele szczęścia, ponieważ jednostka ta została zdobyta przez Anglików 23.04.1794 w pobliżu wyspy Batz. Trafił do brytyjskiej niewoli, został zwolniony po upływie roku i wrócił do pracy w Breście. Kazano mu przenieść się do Tulonu, gdzie dotarł 17.01.1796. Służył tam bardzo krótko na 74-działowcu Conquérant i dłużej (od stycznia 1796 do lutego 1797) na 118-działowcu Orient. Tymczasem awansował 22.09.1796 na "kapitana fregaty". Od lutego 1797 do czerwca 1798 był oficerem na 74-działowcu Heureux. Uczestniczył w kampanii eskadry kadm. (od kwietnia 1798 wiceadm.) Brueysa na Adriatyku oraz u Wysp Jońskich, potem w ekspedycji generała Bonaparte do Egiptu. Uniknął jednak wpadnięcia wraz z Heureux w ręce Anglików po klęsce pod Abukirem 1/2.08.1798, ponieważ zszedł z tego okrętu już 11.06.1798 na Malcie, aby objąć komendę nad ex-maltańską fregatą Santa Elizabetta, przemianowaną przez Francuzów na Carthaginoise. Nie nażeglował się na niej wiele, ponieważ nie opuściła Malty aż do kapitulacji Francuzów 3.09.1800. Dowodząc na mocy umowy kapitulacyjnej ex-maltańską pół-galerą Décidée (od 4.09 do 7.10.1800) Le Tellier wrócił do Tulonu. Od 17.02 do 5.03.1801 sprawował na redzie Tulonu komendę nad (rozbrojonym) 64-działowcem Banel. Otrzymał rozkaz, by przenieść się do Ankony, do dyspozycji tworzącego tam eskadrę kadm. Villeneuve'a. Opuścił Tulon 10.03.1801, był zatrudniony przy organizacji portów i marynarki w Ankonie, Tarencie i Brindisi. Wrócił do Ankony 15.06. Objął tam 14.07.1801 komendę nad 40-działową fregatą Cérès. Od lipca do września 1802 transportował na niej żołnierzy z Tulonu na San Domingo i wrócił do Tulonu. Zgodnie z umową fregatę Cérès przekazano 26.11.1802 marynarce Królestwa Obojga Sycylii. Od kwietnia 1803 los związał Letelliera z kadm. Dumanoirem le Pelley. Najpierw był jego adiutantem na 74-działowcu Berwick (od 4.04.1803), potem na 80-działowcu Formidable (od 21.04.1803), by po awansie na "kapitana liniowca 2 klasy" 24.09.1803, objąć 10.10.1803 dowództwo tego ostatniego okrętu. Zatem losy Le Telliera były identyczne aż do 4.11.1805 z losami kadm. Dumanoira-Le-Pelley (przynależność do eskadry tulońskiej o zmieniających się naczelnych dowódcach, wyruszenie z Tulonu do Indii Zachodnich pod rozkazami wiceadm. Villeneuve'a 30.03.1805, udział w bitwie pod Ferrol 22.07.1805, walka w bitwie pod Trafalgarem 21.10.1805, poddanie się Brytyjczykom po bitwie koło przylądka Ortegal 4.11.1805). Letellier przebywał w niewoli w Anglii do 13.07.1806. Tymczasem już wcześniej został kawalerem Legii Honorowej 5.02.1804 i oficerem tego orderu 14.06.1804. Po powrocie do Francji służył w Tulonie od 14.07.1806 do 30.06.1809 w organizacji ruchu portowego. Od 1.07.1809 do 1.04.1810 był komendantem zakładów batalionów marynarki cesarskiej w Tulonie. Wszedł w skład komisji badającej organizację marynarki w Ilirii i zajmował się konskrypcją od 2.04.1810 do 21.02.1811. W okresie 22.02 - 26.06.1811 pracował w Ministerstwie Marynarki i Kolonii. Od 27.06.1811 do 15.06.1814 dowodził 74-działowcem Agamemnon obsadzonym przez 68 ekwipaż wysokiej burty. Wziął udział w potyczce z liniowcami brytyjskimi koło Tulonu 5.11.1813. Od 6.08.1814 do 27.08.1815 był dyrektorem portu w Tulonie. Otrzymał Order Św. Ludwika 18.08.1814. Ożenił się 27.05.1815 w Tulonie z Adélaide Letellier (swoją bratanicą). Przeszedł w stan spoczynku 1.01.1816. Opuścił Francję w styczniu 1827 i wstąpił na służbę paszy Egiptu, Muhammada (Mehmeta) Ali, jako jego doradca i szef sztabu w ministerstwie marynarki. Kiedy Francja przyłączyła się do Wielkiej Brytanii i Rosji w celu powstrzymana masowych rzezi Greków dokonywanych przez wojska egipskie na Peloponezie, dowodzący francuskim dywizjonem w sojuszniczej flocie kadm. Rigny wezwał Francuzów pozostających na żołdzie krwawego paszy (to nie był tylko Le Tellier) do wycofania się i nie strzelania do własnych rodaków. Zdaniem Andersona Letellier zajmował wówczas stanowisko dowódcy okrętu flagowego admirała Moharema Beja, czyli 60-działowej fregaty Guerrière i jako jedyny oficer francuski nie posłuchał tego wezwania (pozostali weszli na pokład austriackiego statku handlowego). Dopiero gdy padły pierwsze strzały bitwy pod Navarino 15.10.1827 Moharem Bej i Letellier przenieśli się na ląd. Francuz pozostał w egipskiej służbie. Pełnił potem obowiązki dyrektora portu w Aleksandrii. Utonął tam 17.04.1830, gdy wioząca go łódź przewróciła się.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Janusz Kluska




Dołączył: 01 Sie 2010
Posty: 1438
Przeczytał: 2 tematy

Skąd: Wodzisław Śląski

PostWysłany: Czw 19:55, 01 Lut 2018    Temat postu:

Panie Krzysztofie.
Panie Krzysztofie poproszę o opisanie losów oficerów francuskich, są nimi Michel-Augustin Le Tendre (23.01.1747 -08.03.1807) oraz Étienne Pévrieux (09.11.1746 - 07.05.1812).
Pozdrawiam Janusz
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Pią 17:42, 02 Lut 2018    Temat postu:

Michel-Augustin Le Tendre urodził się 23.01.1747 w Nantes. Jego rodzicami byli Michel Le Tendre (kupiec) i Reine-Claudine Bouché. Zaczął służyć na morzu w marynarce wojennej 23.01.1757 jako uczeń pilota na 74-działowcu Zodiaque, wysłanym z Brestu do Indii Wschodnich jako okręt flagowy eskadry hrabiego d'Aché. Pozostał na tym okręcie do lutego 1762, biorąc udział w dwóch bitwach w 1758 (pod Cuddalore 29.04.1758 i pod Negapatam 3.08.1758) oraz bitwie u Wybrzeża Koromandelskiego koło Porto Novo 10.09.1759, podczas której został raniony w nogę drewnianym odłamkiem (pewno tym mitycznym). Od lipca do grudnia 1762 oraz od marca do października 1763 należał w Breście do załogi 116-działowca Royal Louis. Od kwietnia do września 1764 służył na 64-działowcu Union wysłanym z Brestu w rejs u wybrzeży Hiszpanii. Od 11.11.1765 do czerwca 1773 Le Tendre pływał na statkach niewolniczych, początkowo jako uczeń pilota, od 14.09.1768 na stanowisku porucznika, od 17.01.1772 w roli drugiego kapitana. Dostał patent kapitana żeglugi wielkiej 25.09.1773. Po krótkim epizodzie w marynarce wojennej - od lutego do września 1774 był uczniem pilota na 32-działowej fregacie Amphitrite skierowanej z Brestu na San Domingo - wrócił do swojego ulubionego zajęcia, czyli przewożenia niewolników z Afryki, czym zajmował się do marca 1778. Wobec wybuchu wojny amerykańskiej został powołany do marynarki wojennej 2.08.1778 w stopniu "porucznika fregaty na czas kampanii". Służył jako oficer pomocniczy na 32-działowej fregacie Prudente, wysłanej początkowo ku brzegom Afryki. Uczestniczył w zdobyciu przez tę jednostkę dwóch żaglowców korsarskich (23.04.1779 i 26.04.1779) oraz w zaciętej nocnej walce z 32-działową fregatą francuską Charmante (stoczonej oczywiście przez pomyłkę). Trafił do brytyjskiej niewoli, kiedy Prudente poddała się Anglikom 22.06.1779 koło San Domingo, ale już 12.10.1779 został wymieniony za oficera angielskiego. Od października 1779 do marca 1780 Le Tendre był członkiem załogi 32-działowej fregaty Nymphe, skierowanej z Brestu na San Domingo. Od maja do sierpnia 1780 służył na 110-działowcu Bretagne, w trakcie jego wyposażania do kampanii. Od 5.09.1780 do 14.06.1782 dowodził 600-tonową fluitą Dédaigneuse, operującą na wodach San Domingo. Awansował na "porucznika fregaty" 14.09.1782. Dwukrotnie (1.10.1782-19.04.1783 oraz 3.05-3.07.1783) był kapitanem gabary Canada, kierowanej z Brestu ku wybrzeżom Francji i do Kadyksu. W okresie 9.07-17.09.1783 dowodził 350-tonową gabarą Veuve de Malabar. Po służbie (marzec - listopad 1785) na 16/24-działowej gabarze Guyane Le Tendre awansował 1.05.1786 na "podporucznika liniowca". Od 22.07 do 19.09.1786 był zatrudniony na stanowisku zastępcy majora pomocniczego trzeciej eskadry w Breście. Od września 1786 do lipca 1787 służył na 20-działowej korwecie Blonde, od lipca 1787 do lutego 1788 na 24-działowej fluicie Étoile, od marca do czerwca 1790 ponownie na korwecie Blonde na wodach San Domingo. Był w tamtym rejonie oficerem na 74-działowcu Léopard od czerwca do września 1790. Otrzymał Order Św. Ludwika 8.01.1791. Dowodził od 18.07 do 31.10.1791 szkunerem Laure z Brestu, patrolującym u wybrzeży Wielkiej Brytanii. Awansował 1.01.1792 na "porucznika liniowca". Służył w Breście na 38-działowej fregacie Proserpine (marzec-kwiecień 1792) i na 80-działowcu Duc de Bourgogne (maj-lipiec 1792). Objął 6.10.1792 dowództwo 26-działowej fregaty Engageante patrolującej u wybrzeży Bretanii. Awansował 1.01.1793 na "kapitana liniowca". Zszedł z fregaty 21.07.1793. Od 5.10.1793 dowodził w Breście 74-działowcem Nestor. Został zdjęty ze stanowiska i usunięty z marynarki 4.11.1793. Przywrócono go wraz ze stopniem "kapitana liniowca" 30.07.1794 i powierzono komendę nad 74-działowcem Patriote w Breście. Brał udział w rejsie Wielkiej Zimy (grudzień 1794/styczeń 1795). Awansował na szefa dywizjonu 21.03.1796. Zdał dowództwo 10.11.1796. Od 5.12.1798 do 28.03.1799 Le Tendre był w Breście kapitanem 80-działowca Formidable. "Dowódca obozu" od Toulinguet po Brest (od 29.07 do 22.09.1800), został cofnięty do stopnia "kapitana liniowca 1 klasy" po zniesieniu rangi szefa dywizjonu 23.09.1800 i umieszczony 17.11.1800 na liście oficerów nieaktywnych. Przywołano go do aktywnej służby 5.04.1801. Od 24.04 do 23.06.1801 oraz do 2.09.1803 do 4.07.1804 zajmował stanowisko pierwszego adiutanta marynarki w Breście. Został kawalerem Legii Honorowej 5.02.1804 i oficerem tego orderu 14.06.1804. Mianowano go 5.07.1804 szefem militarnym w Breście, 22.03.1805 wrócił na stanowisko pierwszego adiutanta marynarki. Zmarł 8.03.1807 w szpitalu marynarki w Breście. Był żonaty z Alexis-Barbe-Pierrette Pannier.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Sob 17:18, 03 Lut 2018    Temat postu:

Étienne Pévrieu (Pévrieux) urodził się 9.11.1746 w Bordeaux. Jego rodzicami byli Arnaud Pévrieu (mistrz kotlarski) i Catherine Micheau. Zaczął służyć na morzu w marynarce handlowej jako ochotnik w 1761 i prędko trafił do brytyjskiej niewoli podczas rejsu na Martynikę. W 1764 był uczniem pilota na żaglowcu skierowanym na San Domingo. Zatrudnił się na statku żeglującym na Martynikę, najpierw w charakterze ucznia pilota, od 1765 do 1767 w roli porucznika. Wcielony do marynarki wojennej w 1767 jako zwykły marynarz na 20/24-działowej fluicie Balance, która zatonęła koło Madery 17.01.1768. Wrócił na stanowisko porucznika w marynarce handlowej, brał udział w rejsach na Gwadelupę i San Domingo. Przeżył kolejne zatonięcie żaglowca 19.07.1773. Od października 1773 służył jako drugi kapitan, a od października 1774 jako pierwszy lub drugi kapitan jednostek kierowanych na San Domingo. Ostatnia z nich została przechwycona przez Anglików koło Nowej Anglii 30.03.1778. W czasie wojny amerykańskiej Pévrieu angażował się w latach 1778-1779 na okręty korsarskie Amerykanów. Potem był kapitanem żaglowca Triton pływającego pod amerykańską banderą. Walczył z korsarzami angielskimi, musiał się poddać brytyjskiej fregacie (zapewne w 1780). W 1781 wrócił do marynarki handlowej. Dowodząc kilkoma statkami pływał na San Domingo pod cesarską i francuską banderą do grudnia 1791. Był kapitanem 16/18-działowego okrętu korsarskiego Brutus od 6.05 do 3.10.1793. Od 26.10.1793 służył w marynarce wojennej w stopniu "porucznika liniowca". Został dowódcą 40-działowej fregaty Pomone, zdobytej przez Brytyjczyków 23.04.1794 koło wyspy Batz i wylądował w niewoli. Uwolniony w ramach wymiany jeńców, wrócił do Francji 31.03.1795. Służył od czerwca do października 1795 na 24-działowej fluicie Étoile. Awansował na "kapitana fregaty" 21.03.1796. Objął 3.05.1796 komendę nad 36-działową fregatą Proserpine. Został ona zdobyta 13.06.1796 przez angielską fregatę 36-działową Dryad po walce koło przylądka Clear, w której Pévrieu odniósł ranę. Oczywiście znów trafił do brytyjskiej niewoli. Awansowano go tymczasem 19.06.1796 na "kapitana liniowca 3 klasy" (stopień zatwierdzono 22.09.1796). Wrócił do Francji (ponownie wymieniony) 5.10.1796. Od 20.10.1797 dowodził 20-działową korwetą Confiante. W towarzystwie 18-działowej korwety Vésuve wyszedł z Hawru zmierzając do Cherbourga i natknął się 29.05.1798 na trzy jednostki brytyjskie (fregatę, moździerzowiec i kuter). Aby uniknąć przechwycenia sztrandował na plaży koło ujścia rzeki Dives. Zszedł z załogą na ląd, a jego korwetę Anglicy spalili 31.05.1798. Chociaż w ciągu czterech lat pozbawił marynarkę francuską dwóch fregat i korwety, sąd wojenny zebrany 1.08.1798 nie dopatrzył się jego winy. Od 3.04 do 15.08.1799 Pévrieu był kapitanem 110-działowca Invincible podczas wypadu wiceadm. Bruixa z Brestu na Morze Śródziemne. Po reformie 23.09.1800 otrzymał stopień "kapitana liniowca 2 klasy". Minister marynarki kazał mu 23.1801 przenieść się do Boulogne i objąć dowództwo dywizjonu kanonierek flotylli bulońskiej. Wyróżnił się przy odpieraniu ataków łodzi wysłanych przez wiceadm. Nelsona 4, 5 i 16.08.1801. Podczas ostatniego z tych ataków dowodził w pierwszej linii i został ranny piką w oko oraz kordem w ramię. Od 10.11.1801 do 22.11.1802 był kapitanem 40-działowej fregaty Vertu. Od 24.09.1803 dowodził dywizjonem flotylli w Dunkierce, a od 24.12.1803 sprawował komendę nad czwartym dywizjonem kanonierek w Boulogne. Został oficerem Legii Honorowej 14.06.1804. Ścierał się z lekkimi siłami angielskimi pod koniec sierpnia 1804 między Ambleteuse a Wimereux. W latach 1805-1807 otrzymywał liczne urlopy dla kurowania się z ran przynoszących mu stały ból. Od 5.10.1807 do schyłku 1808 był kapitanem 74-działowca Tourville w Breście. Awansował 1.01.1810 na "kapitana liniowca 1 klasy". Służył w porcie Brestu. Zmarł 7.05.1812 w Breście. Był żonaty z Rose Brunet.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Janusz Kluska




Dołączył: 01 Sie 2010
Posty: 1438
Przeczytał: 2 tematy

Skąd: Wodzisław Śląski

PostWysłany: Nie 11:57, 04 Lut 2018    Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Jean Villeneuve (30.01.1740 - 31.12.1803) oraz Jean-Elie Terrason de Verneuil (03.08.1752 - 22.09.1803).
Pozdrawiam Janusz.

Ps. Czy wymieniony powyżej przeze mnie Jean Villeneuve i Jean-Marie, de Gillart de Villeneuve (Villeneuve-Gillart) to ta sama osoba.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Pon 13:42, 05 Lut 2018    Temat postu:

Jean-Marie de Gillart de Villeneuve nie istniał. Żył jednak w latach 1737-1795 Jean-Marie Cillart de Villeneuve, nie mający z Jeanem Villeneuve z lat 1740-1803 nic wspólnego.

Jean Villeneuve urodził się 30.01.1740 w Nantes. Jego rodzicami byli Jean Villeneuve (handlarz pieczywem) i Catherine Melin. Zaczął służyć na morzu w marynarce handlowej 22.10.1751 jako uczeń pilota na żaglowcu wysłanym do Cayenne. Uczestniczył w wielu rejsach, głównie wiodących do Afryki (po niewolników) i na Antyle, od 22.05.1763 w roli porucznika, od stycznia 1769 na stanowisku drugiego kapitana, od grudnia 1770 - dowódcy. Od 10.01 do 30.11.1781 dowodził królewską fluitą (ex-fregatą korsarską) Marquise de La Fayette, skierowaną z Brestu na San Domingo. Wrócił na statki handlowe i niewolnicze, dowodząc nimi od października 1783 do lutego 1793, żeglując wyłącznie przez Atlantyk. Ożenił się 28.11.1788 w Nantes z Magdeleine Rolland. Powołano go do marynarki wojennej 30.12.1792 w stopniu "nadliczbowego chorążego liniowca". Awansował 16.11.1793 na "porucznika liniowca". Dowodził 32-działową fregatą Sérieuse od 20.01 do 16.11.1794. Zdobył 9.06.1794 koło Nicei brytyjski bryg 14-działowy Speedy. Otrzymał 17.11.1794 tymczasową rangę "kapitana liniowca". Był kapitanem 40-działowej fregaty Junon od 17.11.1794 do 27.06.1795. Dowodził 74-działowcem Peuple Souverain od 28.06.1795 do 22.04.1796. Na początku maja 1796 zatwierdzono Villeneuve'owi stopień "kapitana liniowca 1 klasy". Objął 8.11.1796 komendę nad 80-działowcem Tonnant i sprawował ją do 6.01.1797. Od 7.01.1797 dowodził 44-działową fregatą Justice. W styczniu 1798 należała ona do francuskiej floty Adriatyku, jednak pod koniec lutego kadm. Brueys przeprowadził większość okrętów tej floty, w tym Justice, do Tulonu. Villeneuve awansował na szefa dywizjonu 3.05.1798. Był w bitwie pod Abukirem 1/2.08.1798, ale zdołał uciec ze swoją fregatą 2.08.1798. Schronił się na Malcie 21.08.1798 albo 28.08.1798. Brał udział w obronie francuskiego garnizonu tej wyspy, lecz krótko przed kapitulacją przedarł się 24.08.1800 w nocy przez brytyjską blokadę i dotarł na Justice do Tulonu 1.09.1800. Po zniesieniu 23.09.1800 rangi szefa dywizjonu wrócił do stopnia "kapitana liniowca 1 klasy". W styczniu 1801 dowodził zespołem dwóch fregat (oprócz Justice jeszcze Égyptienne) z zadaniem dostarczenia do Aleksandrii posiłków dla armii francuskiej zamkniętej w Egipcie. Opuścił w tym celu Tulon 24.01.1801, zawinął z obiema jednostkami do Aleksandrii 3.02.1801. Objął tam dowództwo dywizjonu fregat, ale stracił je - wraz z Justice - w dniu kapitulacji Francuzów 11.09.1801. Wrócił do Francji z żołnierzami, jednak bardzo podupadł na zdrowiu. Mianowano go 16.06.1802 kapitanem portu, szefem militarnym i szefem ruchu w Fort de France na Martynice. Został skreślony z listy aktywnych oficerów marynarki. Gubernator Martyniki, Villaret de Joyeuse, wyznaczył 25.10.1803 Villeneuve'a na kapitana portu Saint-Pierre na wyspie. Jean Villeneuve zmarł tam 31.03.1803. Otrzymał pośmiertnie stopień oficerski Legii Honorowej 14.06.1804, co nie było zwiastunem ulubionej dziś polityki odznaczeniowej, tylko wynikało z trudności komunikacyjnych na takich odległościach - w Paryżu długo nic nie wiedziano o tym, że Villeneuve zmarł.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum www.timberships.fora.pl Strona Główna -> Okręty wiosłowe, żaglowe i parowo-żaglowe / Pytania, odpowiedzi, polemiki Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Idź do strony Poprzedni  1, 2, 3 ... 52, 53, 54 ... 134, 135, 136  Następny
Strona 53 z 136

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach

fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
Regulamin