Forum www.timberships.fora.pl Strona Główna www.timberships.fora.pl
Forum autorskie plus dyskusyjne na temat konstrukcji, wyposażenia oraz historii statków i okrętów drewnianych
 
 FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy   GalerieGalerie   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

Personalia - Marine Royale XVII-XVIIIw
Idź do strony Poprzedni  1, 2, 3 ... 42, 43, 44 ... 134, 135, 136  Następny
 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum www.timberships.fora.pl Strona Główna -> Okręty wiosłowe, żaglowe i parowo-żaglowe / Pytania, odpowiedzi, polemiki
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Pią 6:32, 04 Sie 2017    Temat postu:

Uczestniczył zatem w całej epopei eskadry z Tulonu, od wyjścia z portu 30.03.1805, poprzez bardzo skromne operacje w Indiach Zachodnich, powrót do Europy, uczestnictwo w bitwie pod Ferrol (inaczej - koło przylądka Finisterre) 22.07.1805 z eskadrą wiceadm. Caldera (Formidable znajdował się w szyku za Bucentaure pod flagą Villeneuve’a i praktycznie nie wział udziału w walce), schronieniu najpierw w Ferrol (1.08.1805), a ostatecznie w Kadyksie (17.08.1805), aż do udziału w bitwie pod Trafalgarem 21.10.1805. Podczas tej ostatniej dowodził z pokładu 80-działowca Formidable przednią strażą (po ostatnim zwrocie w kieunku Kadyksu) sojuszniczej floty, więc w chwili uderzenia Nelsona znajdował się daleko na północ i po zawietrznej. Próby powrotu do obszaru najintensywniejszych walk, średnio udano i średnio energicznie prowadzone, a przede wszystkim za późno rozpoczęte [to bardzo złożona kwestia, często bezmyślnie upraszczana w jedną lub drugą stronę zarówno przez wielbicieli jak wrogów Napoleona - nie znających się na żadnych aspektach żeglugi początków XIX w., czyli możliwych kursach żaglowców, zwrotach, prędkościach, sygnalizacji itp.; tego się nie da omówić w ramach losów jednego osobnika], zakończyły się ucieczką grupy dowodzonych przez niego okrętów (4 liniowce). Dopadnięty przez eskadrę komodora Strachana 4.11.1805 w pobliżu przylądka Ortegal, stracił po walce wszystkie okręty, doprowadzone do Plymouth. Odniósł przy tym poważną ranę głowy, albo nawet trzy poważne rany. Jego postawę mocno krytykowano, nie tylko we Francji, lecz także w Anglii, gdzie przebywał jako jeniec (na słowo, w Tiverton, hrabstwo Devon). Już wtedy ostro sprzeciwiał się opiniom, które go dyskredytowały i napisał - rzecz bez precedensu dla jeńca wojennego - list do “Timesa” 2.01.1806, w którym bronił swojego postępowania i starał się przedstawić je w zupełnie innym świetle niż było widziane przez brytyjskich i francuskich uczestników bitwy. Wrócił do Francji 1.07.1806. Źle przyjęty w kręgach marynarki, zwłaszcza przez oficerów biorących udział w bitwie pod Trafalgarem, był ostro piętnowany i pozostawał bez żadnego zatrudnienia do 1811. W grudniu 1809 jego postępowanie w bitwach pod Trafalgarem i przylądkiem Ortegal stało się przedmiotem badań komsji śledczej, która udzieliła mu nagany. Zażądał wówczas postawienia przed sądem wojennym. Rozprawa odbyła się w marcu 1810 i zakończyła wyrokiem uniewinniającym z wszelkimi honorami. Dumanoira Le Pelley mianowano w sierpniu 1811 (lub 1.05.1811, ale to może różnica między datą mianowania a datą objęcia stanowiska) komendantem marynarki w Gdańsku (a nie komendantem Gdańska, ani gubernatorem Gdańska, jak się często błędnie pisze), co w praktyce oznaczało na razie odstawienie na bardzo boczny tor. Zmieniła to agresja Napoleona na Rosję w 1812 r. Dumanoir został teraz obciążony organizowaniem konwojów na Wiśle i do Królewca. Miał pod sobą 51 oficerów marynarki i 749 marynarzy; jego szefem sztabu był kpt.Rousseau. Dumanoir uczestniczył bardzo aktywnie w obronie Gdańska (oblężonego od stycznia 1813) aż do kapitulacji miasta 28.11.1813; odłamek granatu ciężko ranił kontradmirała w głowę. Zgodnie z opinią dowódcy obrony, gen. Rappa, “przy każdej okazji dawał dowody inteligencji, odwagi i poświęcenia”, chociaż nie mógł się skutecznie przeciwstawić silnej flocie angielsko-rosyjskiej, jaka była w Zatoce Gdańskiej pod koniec października 1813 r. (w przeciwstawieniu do eskadry samego rosyjskiego kadm. Greiga z połowy września 1813 r.) [”Historia Gdańska”, tom III/3 str.184, 185]. Gdy wojska francuskie i polskie wyszły z Gdańska 2.01.1814 i złożyły broń, także Dumanoir Le Pelley dostał się do niewoli. Zabrany z resztą Francuzów do guberni kijowskiej albo nawet samego Kijowa, w czerwcu 1814 przesłał stamtąd swój akces do aktu (senatu) detronizacji Napoleona i intronizacji Burbonów. Wrócił do Francji w lipcu 1814. Ludwik XVIII przyznał mu 2.12.1814 dziedziczny tytuł hrabiego Le Pelley du Manoir (Lepelley du Manoir; zwany był czasem hrabią Dumanoir-Lepelley). Na początku 1815 hrabia został też kawalerem Orderu Św. Ludwika. Król powierzył mu w styczniu 1815 dowództwo marynarki w Marsylii, w celu poprowadzenia eskadry, która zawiozła markiza de Rivière, ambasadora Ludwika XVIII, do Konstantynopola. Hrabia Le Pelley du Manoir był deputowanym od 22.08.1815 do 5.09.1816 oraz od 20.09.1817 do 17.08.1822. Został 24.04.1817 "wielkim oficerem" Legii Honorowej. Awansował 27.01.1819 na wiceadmirała. Ludwik XVIII nagrodził go 23.08.1820 komandorią Orderu Św. Ludwika. Dumanoir Le Pelley zmarł w Paryżu w nocy z 6 na 7.07.1829. Nie był żonaty.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Sob 7:17, 05 Sie 2017    Temat postu:

Louis-Léon Jacob urodził się 11.11.1768 w Tonnay. Jego rodzicami byli Jean-Jacques Jacob i Marthe-Elisabeth Juzeau. Uczył się w Rochefort, pracował jako urzędnik w biurze floty, wstąpił ochotniczo do marynarki w 1784 lub 1786. Służył na okrętach wysyłanych na Antyle i Ocean Indyjski, także operujących u wybrzeży Afryki. Awansował na chorążego w 1793. Był od 1794 "porucznikiem liniowca" na 80-działowcu Ça Ira; okręt ten - wchodzący w skład floty tulońskiej kadm. Martina - poddał się Anglikom, po wspaniałej obronie, 14.03.1795, w bitwie pod przylądkiem Noli (pod Genuą). Jacob dostał się do niewoli, przetrzymywano go na Korsyce. Po uwolnieniu został "kapitanem fregaty" i dowódcą 36-działowej fregaty Bellone. Ponownie wpadł w ręce Anglików, kiedy jednostka ta, należąca do eskadry komodora Bomparta realizującej kolejną nieudaną wyprawę Francuzów do Irlandii, poddała się 12.10.1798 po walce z zespołem komodora Warrena. Uwolniony po zawarciu pokoju w Amiens, wziął udział w 1802 w ekspedycji na San Domingo (lub uwolniony wcześniej był na San Domingo już w 1801). Gdy wrócił do Francji, zatrudniono go przy tworzeniu flotylli do inwazji na Wielką Brytanię. Otrzymał stopień "kapitana liniowca" 24.09.1803. Został kawalerem Legii Honorowej 5.02.1804 i oficerem tego orderu 14.06.1804. W 1805 dowodził fortem w Granville, przyczyniając się do zdobycia 16.07 przez flotyllę 7 kanonierek wiosłowych dwóch brytyjskich brygów-kanonierek, unieruchomionych ciszą koło wysepek Chausey. W tym samym roku wprowadził w Granville system sygnalizacji semaforowej, długo potem używanej przez francuską marynarkę. Jednak bynajmniej tej sygnalizacji nie wymyślił - jak niektórzy błędnie sugerują - wprowadził jedynie pewne modyfikacje. W 1806 był w Neapolu, wyznaczony wtedy na komendanta marynarki i prefekta morskiego w służbie króla Neapolu, Józefa Bonaparte (podobno swojego "mlecznego brata", czyli karmionego przez tę samą kobietę!). Mianowano Jacoba 21.04.1807 dowódcą 44-działowej fregaty Calypso. Brał udział w bitwie pod Sables d'Olonne 24.02.1809 z przeważającą eskadrą brytyjską, kiedy jego jednostka uległa praktycznemu zniszczeniu (zatonęła na piaszczystej mieliźnie, potem ściągnięta, nigdy nie została naprawiona wystarczająco by wrócić do służby); formalnie przestał nią dowodzić 2.03.1809. Jacob towarzyszył Napoleonowi w inspekcjach Antwerpii i Cherbourga w 1811. Otrzymał dowództwo eskadry (5 liniowców) na redzie wyspy Aix i zreorganizował obronę wybrzeża w tym rejonie. Awansował na kontradmirała 1.05.1812. W 1814 przygotował obronę Rochefort. Osobiście bronił miejscowości Blaye w ujściu Żyrondy i dopilnował spuszczenia na dno pozostałych w rejonie jednostek (m.in. 74-działowca Régulus, zniszczonego 7.04.1814). Nawet po rozbiciu pobliskich sił francuskich 6.04.1814 pod Étauliers, odmawiał opowiedzenia się po stronie Burbonów. Opuścił trójkolorową flagę dopiero po potwierdzeniu się wiadomości o abdykacji Napoleona (w kwietniu 1814). Komandor Legii Honorowej od 26.08.1814. Podczas Stu Dni został w 1815 prefektem morskim w Lorient. Po drugiej Restauracji usunięto go do rezerwy, ale wrócił do łask w 1820. Został dowódcą eskadry zebranej w Neapolu w 1820. W 1821 dowodził placówką morską na Martynice. Wysoki Oficer Legii Honorowej od 28.04.1821. Był gubernatorem Gwadelupy w latach 1823-1826. Po powrocie mianowany został w 1826 wiceadmirałem i (w 1826 lub 1827) prefektem morskim Tulonu. Brał udział w organizacji wypraw przeciwko Morei (ściśle biorąc chodziło o wyprawę przeciwko egipsko-tureckim siłom krwawo pacyfikującym Grecję podczas powstania, czego kulminacją z morskiej strony była bitwa pod Navarino 20.10.1827) i Algieru (na razie tylko blokada portu od czerwca 1827). Jako prefekt morski Tulonu odegrał też ważną rolę w przygotowaniu ekspedycji, która zdobyła Algierię w 1830. Po rewolucji z 1830 Jacob był zwolennikiem monarchii lipcowej i został hrabią. Otrzymał 1.03.1831 od króla Ludwika Filipa wielki krzyż Legii Honorowej, a od 19.11.1831 stał się parem Francji. Służył w admiralicji (radzie prac marynarki) do 19.05.1834, kiedy mianowano go ministrem marynarki i kolonii, którym pozostał jednak tylko do 10.11.1834. Był potem adiutantem Ludwika Filipa. Wycofał się całkowicie z życia publicznego po 1842. Zmarł 14.03.1854 w Livry-Gargan.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Janusz Kluska




Dołączył: 01 Sie 2010
Posty: 1438
Przeczytał: 2 tematy

Skąd: Wodzisław Śląski

PostWysłany: Sob 22:47, 05 Sie 2017    Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Charles-Eusèbe L'Hospitalier-Villemadrin (27.02.1756 – 31.10.1812) oraz François-Casimir Bonnefoux (04.03.1761 – 15.06.1838).
Pozdrawiam Janusz.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Pon 6:43, 07 Sie 2017    Temat postu:

Charles-Eusèbe Lhospitalier de la Villemadrin (L'Hospitalier-Villemadrin) urodził się w Saint-Brieuc 27.02.1756. Jego rodzicami byli Jean-Baptiste Lhospitalier (pan de la Villemadrin, prokurator sądu królewskiego w tym mieście) i Marie Landois-Dumarrec. Służył na morzu zarówno na statkach handlowych jak okrętach wojennych. Zaczął 13.09.1768 jako ochotnik na żaglowcu Kompanii Indyjskiej, 900-tonowym Villevault, który wyruszył wtedy z Lorient przez Kadyks do Indii i wrócił do Lorient w czerwcu 1770. Lhospitalier był też ochotnikiem (od czerwca 1771 do maja 1773) na statku Bruny wysłanym z Lorient do Indii. Służył od 6.04.1775 do października 1776 jako drugi chorąży na żaglowcu Sartine, skierowanym także do Indii. Przyjęto go 17.03.1778 do marynarki królewskiej w stopniu "porucznika fregaty na czas kampanii". Wszedł na pokład 64-działowca Alexandre, wyposażonego w Breście do rejsów po morzach europejskich, które realizował do stycznia 1779. Następnie L'Hospitalier-Villemadrin wrócił do marynarki handlowej, służąc od 15.02.1779 do września 1780 na stanowisku pierwszego chorążego 1300/1500-tonowego statku Prince de Kaunitz, kursującego między Lorient, Chinami a Triestem pod banderą austriacką (cesarską). Od listopada 1781 do listopada 1782 był "pomocniczym porucznikiem fregaty" na królewskiej gabarze Marquis de Castries, wysłanej z Lorient na Ile de France i do Indii, a potem (od grudnia 1782 do marca 1784) na 32-działowej fregacie Cléopatre, skierowanej już na początku 1782 z Brestu na Ocean Indyjski dla udziału w kampanii kadm. Suffrena. Lhospitalier zatrudnił się 26.01.1785 jako drugi kapitan statku Entreprenant, na którym odbył rejs z Lorient do Indii. Żaglowiec ten wycofano jednak z eksploatacji w sierpniu 1785 na Ile de France. Lhospitalier wrócił więc do Europy (do Brestu) w charakterze "pomocniczego porucznika fregaty" na królewskiej fluicie 18/20-działowej Baleine, po rejsie trwającym od września 1785 do marca 1786. Został zatrudniony 19.02.1787 przez Kompanię Indyjską jako porucznik na 427-tonowym Duc de la Vauguyon; żaglowiec ten wyszedł w lutym 1787 z Lorient, dotarł do Bengalu, Chandernagore, Ile de France (w kwietniu 1788), wrócił do Lorient w listopadzie 1788. Na 813-tonowym statku Kompanii Indyjskiej Royale Élisabeth Lhospitalier służył od 10.04.1789 do sierpnia 1790 na stanowisku drugiego kapitana. Nie jest jednak całkiem jasne, czy ów żaglowiec rzeczywiście popłynął wówczas na Ocean Indyjski, czy tylko do Aleksandrii, po odbiór towarów z Indii dostarczonych tam przez Morze Czerwone. Tymczasem w marynarce wojennej Villemadrin otrzymał 8.10.1787 stopień "podporucznika liniowca". W rezultacie od października 1790 do października 1792 służył w tej randze na 74-działowcu Borée, wysłanym z Brestu na San Domingo. Awansował 17.11.1792 na "porucznika liniowca" i zajmował takie stanowisko od marca 1793 do lutego 1794 na 74-działowcu Trajan należącym do eskadry Brestu wiceadm. Morarda de Galles. Powierzono mu 8.03.1794 (do 12.12.1794) dowództwo okrętu Argonaute (od czerwca 1794 nazywanego Flibustier), obciętego wtedy z 74-działowca do 42-działowej ciężkiej fregaty. Pod jego komendą Flibustier zrealizował od czerwca do grudnia 1794 rejs z Brestu na wody Nowej Fundlandii, po czym wrócił do Brestu. Lhospitalier de la Villemadrin był od grudnia 1794 do lutego 1795 porucznikiem na 118-działowcu Montagne, flagowym okręcie wiceadm. Villaret-Joyeuse'a podczas tragicznego rejsu Wielkiej Zimy 1794/1795. Promowano go 7.02.1795 do rangi "kapitana liniowca 3 klasy". Od 16.02 do 27.09.1795 był dowódcą 40-działowej fregaty Spartiate. We wrześniu 1795 wysłano go na niej z Hawru na Gwadelupę. Awansował 21.03.1796 na "kapitana liniowca 2 klasy". Sprawował funkcję adiutanta generalnego marynarki w Breście pod rozkazami Villareta de Joyeuse'a, a potem Morarda de Gallesa, pozostając na 74-działowcu Jean-Jacques Rousseau od 12.01 do 2.02.1797, oraz 80-działowcu Indomptable od 3.02 do 14.06.1797. Objął 1.06.1798 w Breście dowództwo 44-działowej fregaty Cornélie. Odbył na niej szereg misji krążowniczych oraz w ochronie konwojów przybrzeżnych, w pojedynkę lub jako szef małych zespołów. M.in. wyszedł 9.04.1799 z Brestu w towarzystwie 48-działowej fregaty Vengeance oraz 32-działowej fregaty Sémillante, po czym stoczył walkę koło Belle Isle z brytyjskimi fregatami San Fiorenzo (36 dział) i Amelia (38 dział). Mimo dużej przewagi, wspierania francuskich fregat przez kanonierkę i baterię na wysepce Hoëdic oraz wcześniejszego poważnego uszkodzenia takielunku na angielskiej fregacie Amelia przez szkwał, Francuzi niespodziewanie wycofali się po 3-godzinnej bitwie do Nantes; tłumaczono to potem pomyleniem jednostek brytyjskich ze "strzyżonymi liniowcami", ale może chodziło raczej o fakt, że jeden z dowódców fregat francuskich zginął, a Lhospitalier de la Villemadrin doznał ciężkiej kontuzji podbrzusza, która zmusiła go do zdania komendy 30.11.1799. Był ponownie kapitanem fregaty Cornélie od 5.04.1800 do 25.01.1802. W 1801 przewiózł z Lorient na Gwadelupę kadm. Lacrosse i wojska posiłkowe, po czym wrócił do Lorient. Służył następnie na lądzie jako pierwszy adiutant marynarki w Breście od 15 do 26.02.1802 oraz szef militarny od 27.02.1802 do 28.04.1803. Od 30.06.1803 był dowódcą 74-działowca Swiftsure w Tulonie. Został oficerem Legii Honorowej 14.06.1804. Uczestniczył we wszystkich poczynaniach floty tulońskiej, od listopada 1794 dowodzonej przez wiceadm. Villeneuve'a, poczynając od wyjścia z portu 30.03.1805, poprzez bardzo skromne operacje w Indiach Zachodnich, powrót do Europy, uczestnictwo w bitwie pod Ferrol (inaczej - koło przylądka Finisterre) 22.07.1805 z eskadrą wiceadm. Caldera, schronienie najpierw w Ferrol (1.08.1805), a ostatecznie w Kadyksie (17.08.1805), aż do udziału w bitwie pod Trafalgarem 21.10.1805. Podczas tej ostatniej był zmuszony poddać się po utracie przez jego okręt wszystkich masztów i poniesieniu ciężkich strat w ludziach. W charakterze jeńca wojennego L'Hospitalier-Villemadrin został przewieziony do Gibraltaru. Ponieważ jednak ciężko zachorował, Anglicy odstawili go do Kadyksu. Po wyzdrowieniu nadal pozostawał teoretycznie jeńcem (na słowo honoru), ale wrócił do Tulonu 15.01.1806. Po załatwieniu formalnej wymiany, pełnił w Breście funkcję pierwszego adiutanta marynarki od 9.03 do 24.08.1807, tymczasowego szefa militarnego od 25.08 do 7.10.1807, ponownie pierwszego adiutanta marynarki od 8.10.1807 do 10.09.1810. Tymczasem awansował na "kapitana liniowca 1 klasy" 1.01.1808. Przeszedł w stan spoczynku 14.09.1810. Zmarł w Saint-Brieuc 31.10.1812.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Wto 6:19, 08 Sie 2017    Temat postu:

François-Casimir Bonnefoux urodził się 4.03.1761 w Marmande. Jego rodzicami byli Léon de Bonnefoux (koniuszy) i Catherine de Faget de Cazeaux. Wstąpił do służby w marynarce wojennej 1.04.1779 jako aspirant na gardemaryna w kompanii w Rochefort i został gardemarynem 1.07.1780. Służył od kwietnia 1782 do marca 1783 na 32-działowej fregacie Fée. Wyróżnił się 26.06.1782, kiedy fregata zdobyła w boju pościgowym koło Wysp Scilly brytyjski slup Alligator i dostał w nagrodę 14.09.1782 stopień chorążego. Należał w tej randze do załogi 64-działowca Réfléchi od grudnia 1783 do września 1784, następnie (od października 1784 do grudnia 1785) do załogi fregaty Danaé. Jednostki te operowały wtedy na Antylach w rejonie Martyniki, a Bonnefoux wrócił z Martyniki do Rochefort (podczas rejsu trwającego od stycznia do marca 1786) na 8/20-działowej gabarze Écluse. Awansował 1.05.1786 do stopnia "porucznika liniowca". Służył od marca do września 1787 na 20-działowej fluicie Chameau, a od 11.03.1790 na 6-działowym brygu-awizo Sans Souci, wysłanym w kwietniu 1790 z depeszami z Brestu do Fort Royal na Martynice i do Port au Prince na San Domingo. Objął komendę nad tą jednostką 21.05.1791 i sprawował ją do 9.06.1791. Służył następnie w eskadrze Brestu, od listopada do grudnia 1791 na 74-działowcu América, a potem dowodząc - jako kapitan flagowy - 110-działowym okrętem Royal Louis (przemianowanym 29.09.1792 na Républicain) od lipca do grudnia 1792. Promowano go 1.01.1793 do rangi "kapitana liniowca 2 klasy". Od stycznia do lutego 1793 dowodził w eskadrze Brestu 74-działowcem Tourville, a później (od lutego do maja 1793) 110-działowcem Républicain i (od maja do października 1793) 110-działowcem Terrible. Awansował 1.01.1794 na "kapitana liniowca 1 klasy" i natychmiast (14.01) został uwięziony w Breście pod zarzutem bycia rojalistą (na Terrible nieustannie ścierał się z buntującą załogą). Przetrzymywany w twierdzy do 3.02.1795, szczęśliwie przeżył do czasu, gdy Robespierre'owi zaaplikowano jego własne ulubione lekarstwo i dzięki temu wrócił 3.02.1795 na wolność oraz do swojej rangi. Objął stanowisko w porcie Brestu. Awansowany 21.03.1795 do stopnia szefa dywizjonu, był adiutantem generalnym portu w Breście od 5.08.1798 do 17.09.1800. Po zniesieniu rangi szefa dywizjonu wrócił 23.09.1800 do stopnia "kapitana liniowca 1 klasy". Był inspektorem służby rekrutacji do marynarki (w systemie konskrypcji) w trzecim okręgu od 10.12.1802. Sprawował funkcję prefekta morskiego pierwszego okręgu w Dunkierce, a potem w Boulogne, od 20.09.1803 do 15.04.1812. Został kawalerem Legii Honorowej 5.02.1804 i oficerem tego orderu 14.06.1804. Napoleon uczynił go 31.01.1809 baronem Cesarstwa. Od 16.04.1812 Bonnefoux był prefektem morskim piątego okręgu w Rochefort. Zaakceptował Restaurację Burbonów i przyjął 5.07.1814 Order Św. Ludwika. Jednak Sto Dni Napoleona przekreśliło całą dalszą karierę tego oficera. Po Waterloo troszczył się osobiście o ex-cesarza podczas ostatnich jego dni na ziemi francuskiej, gościł wystawnie w pałacu prefektury morskiej w Rochefort. Burboni chcieli uwięzienia uciekiniera. Prefekt umożliwił mu jednak swobodę wyboru drogi opuszczenia kraju, oddając do dyspozycji posiadane środki. Zwycięzcy uznali to postępowanie za co najmniej dwuznaczne i nie całkiem patriotyczne. W rezultacie Bonnefoux został usunięty 25.07.1815 z prefektury i przeniesiony 1.01.1816 w stan spoczynku. Zmarł w Escassefort 15.06.1838.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Janusz Kluska




Dołączył: 01 Sie 2010
Posty: 1438
Przeczytał: 2 tematy

Skąd: Wodzisław Śląski

PostWysłany: Wto 19:32, 08 Sie 2017    Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów francuskich, którzy byli dowódcami okrętów w bitwie 9 Prairial an II, a dwóch z nich także 13 Prairial An 2. Są to następujący kapitanowie: Lamel (okr. Indomptable), Tardy (okr. Gasparin) oraz Berrade lub Berard (okr. Pelletier).
Pozdrawiam Janusz.


Ostatnio zmieniony przez Janusz Kluska dnia Wto 20:10, 08 Sie 2017, w całości zmieniany 1 raz
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Czw 18:21, 10 Sie 2017    Temat postu:

O oficerach tych praktycznie nic nie wiem. Pojawili się na stanowiskach dowódców we flocie Brestu "znikąd" (służyli wcześniej w marynarce handlowej lub na okrętach korsarskich, w marynarce wojennej mieli bardzo niskie stopnie albo żadne), na ogół tylko dlatego, że po czystce wśród oficerów szlacheckiego pochodzenia nie było lepszych kandydatów. Z powodów, które wyjaśniam niżej, szybko też zniknęli z marynarki wojennej, stąd trudno o ślady.
Dowódca 80-działowca Indomptable w bitwie 9 Prairiala roku II, czyli 28.05.1794, występuje pod nazwiskiem zapisywanym w formach Lhamel, Lamesle, Lamel, La Mesle, Le Mesle, Homel. Już to świadczy o praktycznie żadnej wiedzy o owym oficerze. Pochodził z niższej klasy. W 1793 Breście był kapitanem fregaty we flocie wiceadm. Morarda de Galles, lecz entuzjastyczne przyjęcie czystek, jakie "przedstawiciel ludu" Jeanbon Saint-André przeprowadził tam wśród kadry oficerskiej, zapewniło mu natychmiastowy awans na "kapitana liniowca" i komendę nad Indomptable. W bitwie walczył bardzo dzielnie. Uszkodzenia okrętu spowodowały, że musiał udać się (31.05) do Brestu, więc w bitwie 13 Prairiala roku II udziału nie brał. Nadal dowodził okrętem Indomptable podczas tragicznego rejsu Wielkiej Zimy 1794/1795. W parę miesięcy po obaleniu Robespierre'a tacy jak on byli denuncjowani jako "terroryści" i usuwani z floty, więc być może to jest przyczyną, że znika z dokumentów marynarki. Przytoczone wyżej nazwiska były bardzo pospolite, np. listy wymieniają co najmniej 8 różnych żeglarzy francuskich o nazwisku Le Mesle (Lemesle) z czasów wojny o niepodległość kolonii brytyjskich w Ameryce.

Dwaj pozostali kapitanowie liniowców w kampanii Priariala roku II, czyli dowódca 74-działowca Gasparin, kapitan Tardy, a także dowódca 74-działowca Pelletier, kapitan Berrade (Barrade, Berard), zdobywali doświadczenie żeglarskie w marynarce handlowej, gdzie doszli do stopnia kapitana żeglugi wielkiej. Po bitwie z 13 Prairiala aresztowani i oskarżeni 23.06.1794 przez Jeanbona o zdradę czy zdradzieckie niedołęstwo, zostali zdymisjonowani.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Janusz Kluska




Dołączył: 01 Sie 2010
Posty: 1438
Przeczytał: 2 tematy

Skąd: Wodzisław Śląski

PostWysłany: Pią 8:16, 11 Sie 2017    Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Jean-Baptiste Henry (26.02.1757 – 10.07.1818) oraz François-Charles Guillemet (09.01.1750 – 07.12.1820).
Pozdrawiam Janusz.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Sob 7:06, 12 Sie 2017    Temat postu:

Henry i Guillemet też należeli (jak trzej poprzednio wymienieni) do żeglarzy z niższych klas społecznych, którym dopiero Rewolucja Francuska umożliwiła awans na znaczące stopnie oficerskie, ale w przeciwieństwie do tamtych utrzymali się w marynarce wojennej znacznie dłużej, czemu zawdzięczamy zachowanie się o nich bardzo wielu informacji.

Jean-Baptiste Henry urodził się w Breście 26.02.1757. Jego rodzicami byli Jean-Pierre Henry i Marie-Julienne Goasguen. Zaczął służyć w marynarce królewskiej 17.10.1768 jako chłopiec okrętowy na 16/18-działowej korwecie Perle, wysłanej w październiku 1768 z Brestu na Antyle, skąd wróciła we wrześniu 1769. Henry od stycznia 1770 do grudnia 1772 pracował w zakładach wytwarzania takielunku w Breście. Wracał do nich w przerwach między rejsami aż do 1783. Tymczasem od marca do października 1773 był chłopcem okrętowym na 4-działowej korwecie (brygantynie) Manon, skierowanej z Brestu do żeglugi kabotażowej. Od 16.10.1773 do sierpnia 1774 służył jako zwykły marynarz na 16/18-działowej korwecie Perle, wysłanej z Brestu na Antyle. W tym samym charakterze pływał z Brestu do Cayenne i na Antyle na 20-działowej korwecie Étourdie od października 1774 do lipca 1775, a także na 8/20-działowej gabarze Écluse, operującej na wodach przybrzeżnych od września do listopada 1775. Natomiast na 16/18-działowej gabarze/korwecie Boussole, na którą zaokrętował się 20.05.1776, pełnił funkcje marynarza i potem sternika. Jednostka ta, dowodzona przez porucznika Jeana Charlesa, kawalera de Borda, wyszła (w towarzystwie 6-działowego lugra Espiègle) z Brestu 23.05.1776 dla dokonania rejsu naukowego u wybrzeży Afryki, a przede wszystkim dokładnego wyznaczenia położenia (długości i szerokości geograficznej) poszczególnych Wysp Kanaryjskich i Zielonego Przylądka. Wróciła do Brestu 26.02.1777. Henry służył na niej do maja 1776, przenosząc się 12.05.1776 na 26/32-działową fregatę Blanche w roli pomocnika pilota. Fregatę wysłano w maju 1777 z Brestu na Antyle, skąd wróciła w sierpniu 1778. Henry był potem od 16.08.1778 do końca 1779 drugim pilotem, a następnie od 1.01.1780 do stycznia 1781 pierwszym pilotem na 74-działowcu Glorieux, operującym w składzie floty generała-porucznika d'Orvilliers. Henry nie uczestniczył więc w bitwie pod Ouessant 27.07.1778, ale brał udział w przeczesywaniu morza od Brestu po Wyspy Scilly na północy i Vigo w północno-wschodniej Hiszpanii na południu w okresach 17.08-19.09.1778, 3.06 - 14.09.1779, w bezcelowej wyprawie do Kadyksu 2.09-26.09.1780 i powrocie stamtąd do Brestu 7.11.1780-3.01.1781. Także jako pierwszy pilot służył od stycznia do lutego na 1781 roku 74-działowcu Sceptre floty d'Orvilliersa oraz od marca 1781 do września 1782 roku na 74-działowcu Magnanime w eskadrze generała-porucznika de Grasse. Na tym drugim okręcie walczył w bitwach pod Fort Royal 29.04,1781, pod Chesapeake 5.09.1781, pod Saint-Christophe 25-26.01.1782, pod Les Saintes 12.04.1782. Po klęsce Francuzów w tej ostatniej, Magnanime dotarł 25.04 w eskadrze markiza de Vaudreuil do Cap François na San Domingo, ale nie znalazł się w grupie okrętów wybranych przez niego do rozpoczętej 3.07.1782 ostatniej w wojnie amerykańskiej kampanii w Indiach Zachodnich. Henry był od października 1782 do kwietnia 1783 pierwszym pilotem 74-działowca Diadème, wysłanego z Brestu do Kadyksu. Od maja 1783 do stycznia 1784 zajmował to samo stanowisko na 24-działowej fluicie Lamproie, skierowanej na Bałtyk, a od stycznia do września 1784 na 38-działowej fregacie Vénus, wysłanej 29.02.1784 z Brestu ku wybrzeżom Afryki, dla ochrony francuskiego handlu niewolnikami u wybrzeży Angoli. W czerwcu 1784 Vénus zdobyła (podczas pokoju) portugalską placówkę w Kabindzie. Król docenił (ofiarował mu symboliczny prezent) obserwacje astronomiczne Henry'ego podczas tej kampanii.
CDN.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Nie 6:26, 13 Sie 2017    Temat postu:

Henry był znów pierwszym pilotem na 16/20-działowej fluicie Nécéssaire, wysłanej w listopadzie 1784 do Indii Wschodnich, skąd wróciła w lutym 1786. Następnie służył w tym samym charakterze od maja 1786 do listopada 1787 na 74-działowcu Patriote. Okręt ten wyszedł 12.06.1786 z Brestu i przeszedł do Cherbourga w składzie eskadry do ćwiczenia ewolucji bitewnych, wziął tam 24.06.1786 udział w rewii morskiej przed Ludwikiem XVI (Henry dostał od króla złoty medal), podążył 27.10.1787 z Brestu ku Wyspom Zawietrznym. Henry był od listopada 1787 do listopada 1788 pierwszym pilotem na 74-działowcu Achille wysłanym z Brestu ku Wyspom Zawietrznym. Otrzymał 1.04.1789 rangę pierwszego pilota i mistrza pilotażu. Od 3.12.1788 dowodził gabarą (brygiem) Thérèse, wyposażonym w Breście do żeglugi kabotażowej między Dunkierką a Bayonne. Utrzymał tę komendę do stycznia 1791. Ożenił się 31.08.1791 w Breście z Marie-Élisabeth Bourdon. Awansował 2.11.1791 na nadliczbowego "podporucznika liniowca", a 1.01.1792 stał się "chorążym liniowca". Pełnił od stycznia 1791 do lutego 1793 funkcję zastępcy dowódcy 14/16-działowej korwety/gabary Vigilante; jednostka ta między majem a październikiem 1791 transportowała działa i drewno szkutnicze z Paimboeuf do Brestu. Henry otrzymał w kwietniu 1792 Order Św. Ludwika. Od 22.02 do września 1793 dowodził 10-działowym lugrem-awizo Ballon, eskortującym konwoje na kanale La Manche i w Zatoce Baskijskiej. Awansował 30.10.1793 na "porucznika liniowca". Był oficerem na 80-działowcu Auguste (od października 1793 do lutego 1794) i na 74-działowcu Redoutable (od lutego do czerwca 1794) - okrętach wchodzących w skład floty Brestu kadm. Villaret-Joyeuse'a. Od 13.06.1794 dowodził 74-działowcem Tourville w tej samej flocie, pozostając na tym stanowisku także po awansie 2.11.1794 na "kapitana liniowca 3 klasy". Objął 21.04.1795 dowództwo 74-działowca Nestor, okrętu flagowego kadm. Vence, i walczył w bitwie pod Groix 22-23.06.1795. Zdał komendę nad tym okrętem 23.08.1795. Awansował na "kapitana liniowca 1 klasy" 21.03.1796. Jeszcze dwa razy był dowódcą 74-działowca Tourville: od 9.07.1796 do listopada 1797 we flocie wiceadm. Villaret-Joyeuse'a oraz od 11.05.1798 do sierpnia 1799. Uczestniczył w wyprawie wiceadm. Bruixa z Brestu na Morze Śródziemne i z powrotem w okresie kwiecień - sierpień 1799. Przy reorganizacji floty 23.09.1800 obniżono mu stopień do "kapitana liniowca 2 klasy". Zszedł z okrętu Tourville 21.10.1802. Mianowano go 8.07.1803 dowódcą 74-działowca Diomède. Został kawalerem Legii Honorowej 5.02.1804 i oficerem tego orderu 14.06.1804. Jego okręt wszedł w skład eskadry kadm. Leissèguesa obarczonego pod koniec 1805 zadaniem przetransportowania na San Domingo posiłków dla generała Ferranda. Opuściwszy Brest 13.12.1805, eskadra ta dotarła 20.01.1806 do San Domingo, do 29.01 wysadziła żołnierzy (1000 ludzi albo trzy kompanie piechoty) oraz zapasy (broń, amunicję, żywność). Jednak 6.02.1806 została tu dopadnięta przez połączone eskadry wiceadm. Duckwortha i kontradm. Cochrane'a i doszczętnie rozgromiona. Diomède straciwszy 180 zabitych i rannych wyrzucił się w końcu na skalisty brzeg i został spalony przez Anglików 9.02.1806. Jego dowódcę - który odniósł ranę prawej ręki i doznał licznych kontuzji - wzięto do niewoli i przewieziono do Wielkiej Brytanii. Awansowany 1.01.1807 na "kapitana liniowca 1 klasy", wrócił do Francji dopiero 4.11.1811. Złamał sobie lewą nogę w wypadku powozu w Auray. Mianowano go naczelnym dowódcą zakładów Ekwipaży Wysokiej Burty w Cherbourgu 12.05.1813. Zajmował to stanowisko do 30.06.1814. Przeszedł w stan spoczynku 1.01.1816. Zmarł w Faou 10.07.1818.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Pon 7:03, 14 Sie 2017    Temat postu:

François-Charles Guillemet urodził się w Saint-Malo 9.01.1750. Jego rodzicami byli Robert-Gabriel Guillemet i Françoise-Magdelaine Bensa. Zatrudnił się w marynarce handlowej 10.05.1763 jako chłopiec okrętowy na statku Mesny, na którym odbył rejs trwający do września 1764 oraz kolejny - od czerwca 1765 do września 1766. Służył jako chorąży od 28.11.1768 do listopada 1769 na statku Africain. Na żaglowcu Louise był od 22.10.1771 do maja 1774 pilotem na stanowisku oficera. Na statku Saint René sprawował od 17.08.1775 do sierpnia 1776 funkcję porucznika. Służył jako drugi kapitan żaglowca Mère de Famille od 5.11.1776 do października 1777. Powołano go 25.06.1778 do marynarki wojennej w charakterze pomocnika pilota na 6/14-działowej korwecie Valeur, na której pozostał do października 1778. Był od października 1778 do kwietnia 1779 pierwszym oficerem na wyposażonym w Saint-Malo okręcie korsarskim Mortemart. Wrócił do marynarki królewskiej 11.06.1779 jako oficer pomocniczy na fluicie Africain, pozostając na niej do grudnia 1779. W charakterze "porucznika fregaty na czas kampanii" wchodził w skład załogi 74-działowca Pluton od 30.01.1780 do stycznia 1781. Okręt ten należał do eskadry hrabiego de Grasse, skierowanej do Indii Zachodnich. Walczył tam w bitwach koło Dominiki 17.04, 15 i 19.05.1780. Guillemet znowu przerzucił się na korsarstwo, dowodząc kolejno żaglowcami korsarskimi Serpent (od 6 do 26.07.1781), Sorcier (od 23.02 do 14.03.1782), Hussard (od 19.06 do 13.07.1782) i Entreprenant (od 27.11 do 2.12.1782). Po zakończeniu wojny wrócił do marynarki handlowej. Był drugim kapitanem od 2.04.1783 do listopada 1784 na statku Homme instruit, pierwszym kapitanem od 27.09.1785 do czerwca 1787 na żaglowcu Éclair oraz na statku Passager du Roi od marca do maja 1788. Pracował od 19.04.1788 do września 1789 jako drugi kapitan żaglowca Cinq Couisins. Ponownie był od maja 1790 do lipca 1791 kapitanem statku Passager du Roi. Przyjęto go do marynarki wojennej 19.05.1792 w stopniu nadliczbowego chorążego liniowca na 74-działowcu América, skierowanym na San Domingo. Tam Guillemet pełnił służbę na lądzie, dowodząc obozem atakowanym przez murzyńskich powstańców.
CDN.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Wto 7:39, 15 Sie 2017    Temat postu:

Odznaczył się i gubernator powierzył mu 5.05.1793 dowództwo 6-działowego brygu-awizo Serin, na którym Guillemet ścierał się na wodach San Domingo z żaglowcami hiszpańskimi. Awansował 25.12.1793 do rangi "porucznika liniowca". Otrzymał komendę nad 14/16-działową korwetą Liberté. Walcząc w obronie konwoju musiał się poddać 27.03.1794 brytyjskiej fregacie 28-działowej Alligator w okolicach Jamajki i został jeńcem wojennym. Jednak już w okresie 19.09 - 25.11.1794 jako kapitan 38-działowej fregaty Dryade dowodził małą eskadrą fregat (jeszcze trzy inne) u wybrzeży Irlandii. Od 26.11.1794 był kapitanem 74-działowca Alexandre. Dostał 19.03.1795 stopień "kapitana liniowca 3 klasy". Walczył w eskadrze wiceadm. Villaret-Joyeuse'a w bitwie pod Groix 22 i 23.06.1795; zmuszony do poddania się, został ranny i ponownie wzięty do niewoli. Kolejny raz bardzo szybko wyszedł na wolność, już 1.11.1795. Awansował 21.03.1796 na "kapitana liniowca 2 klasy". Otrzymał 12.07.1796 dowództwo 48-działowej fregaty Résistance i sprawował je do 6.12.1796. Awansował 19.06.1797 na "kapitana liniowca 1 klasy". Dowodził kolejno na redzie Brestu 52/54-działową fregatą ("strzyżonym"74-działowcem) Brave od 28.08 do 30.09.1797, potem 74-działowcem Gaulois od 31.03.1798 do 6.03.1799, a także 80-działowcem Formidable od 21.04 do 18.08.1799. Przy reorganizacji floty 23.09.1800 obniżono mu stopień do "kapitana liniowca 2 klasy". Mianowano go 26.02.1802 dowódcą 74-działowca Annibal i skierowano na San Domingo na czele małej eskadry, składającej się jeszcze z dwóch fregat. Uczestniczył w odebraniu murzyńskim powstańcom Fort-Dauphin, zdobywając na nich 22 działa. Otrzymał za to 6.12.1802 szablę honorową od generała Rochambeau. Zszedł z okrętu Annibal w Tulonie 22.05.1803. Od 9.09.1803 dowodził na redzie Brestu i w zatoce Bertheaume 74-działowcem Wattignies. Został kawalerem Legii Honorowej 26.11.1803 oraz oficerem tego orderu 14.06.1804. Ponownie awansował na "kapitana liniowca 1 klasy" 1.01.1807. Zdał komendę okrętu Wattignies 7.03.1807. Zatrudniono go na lądzie w administracji portu w Breście. Otrzymał 18.08.1814 Order Św. Ludwika. Przeszedł w stan spoczynku 1.09.1814. Zmarł w Breście 7.12.1820. Był żonaty z Étiennette-Rose-Françoise Ailliaud.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Janusz Kluska




Dołączył: 01 Sie 2010
Posty: 1438
Przeczytał: 2 tematy

Skąd: Wodzisław Śląski

PostWysłany: Śro 8:04, 16 Sie 2017    Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Jean-Marie Renaud (02.03.1753 – 19.12.1808) oraz Gabriel Siméon (08.11.1750 – 05.04.1820)
Pozdrawiam Janusz.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Czw 21:52, 17 Sie 2017    Temat postu:

Jean-Marie Renaud urodził się w Lorient 2.03.1753. Jego rodzicami byli Vincent Renaud (pisarz Kompanii Indyjskiej) i Yvonne Gégault (albo Jégo). Poszedł na morze 22.04.1764 w służbie Kompanii Indyjskiej jako uczeń pilota na 600-tonowym statku Duce de Praslin wysłanym z Lorient do (wyjście 22.04, pobyt na Wyspach Zielonego Przylądka 12-21.05, minięcie równika 16.06, minięcie Przylądka Dobrej Nadziei 13.08, pobyt na Ile de France 21.09-17.11, pobyt w Pondichéry 5.04-31.05.1765, pobyt w Bengalu 14.06.1765-28.01.1766, pobyt na Ile de France 14.03-1.04, minięcie Przylądka Dobrej Nadziei 9.05, pobyt na Ascension 28.05-2.06, minięcie równika 8.06, powrót do Lorient 19.07.1766). W tym samym charakterze służył na kolejnych żaglowcach Kompanii - od marca do listopada 1767 na 800-tonowym Adour (który w tym czasie przeszedł z Lorient, przez Ile de France, Pondichéry, Bengal do Chandernagor), od lutego do grudnia 1768 na 900-tonowym Paix (wrócił na nim z Pondichéry do Lorient), od marca 1770 do lipca 1772 na 1242-tonowym Mars (w tym czasie wyjście z Lorient, pobyt na Ile de France, dotarcie do Pondichéry i powrót do Lorient). Renaud był od kwietnia 1773 do lipca 1775 drugim pilotem na statku Duc de Vrillière (kursującym między Lorient a Bengalem), a od 16.01.1776 do maja 1778 chorążym na Bordelais wysłanym z Lorient do Indii Wschodnich. Podczas wojny amerykańskiej przyjęto go do marynarki królewskiej 31.05.1778 w stopniu "porucznika fregaty na czas kampanii" na 16-działowej korwecie Hirondelle, przydzielonej do eskadry Brestu generała-porucznika d'Orvilliers. Jednostka ta była obecna podczas bitwy pod Ouessant 27.07.1778. Jako "porucznik fregaty na czas kampanii" Renaud służył od września 1778 do maja 1779 na 26/32-działowej fregacie Danaé z eskadry Brestu. Jednostka ta w trakcie bitwy z Anglikami w zatoce Cancale wyrzuciła się 1.05.1779 na brzeg i została zdobyta przez przeciwników, którzy ściągnęli ją na głębszą wodę - francuska załoga uszła. Od 24.05 do grudnia 1779 Renaud był oficerem pomocniczym na 20-działowej korwecie Étourdie we flocie Brestu. Odbył kampanię na Oceanie Indyjskim (grudzień 1779 - 5.10.1782) jako oficer pomocniczy 64-działowca Bizarre, który był obecny podczas bitwy eskadry kadm. Suffrena pod Negapatam 6.07.1782, ale nie walczył, uczestniczył w zdobyciu Trincomalé 28.08.1782, na skutek błędu dowódcy rozbił się podczas wchodzenia do Cuddalore 4 czy 5.10.1782. Renaud przeszedł wtedy na 74-działowiec Héros i służył na nim do stycznia 1783. Od 13.01.1783 dowodził zdobytym wtedy na Anglikach statkiem wschodnioindyjskim Blandford, używanym przez Francuzów jako fluita 26-działowa, sprzedana w maju 1783 w Trincomalé. Tymczasem awansował 1.04.1783 na stałego "porucznika fregaty". Po wycofaniu okrętu Blandford wrócił 9.05.1783 na 74-działowiec Héros. Walczył w bitwie pod Cuddalore 20.06.1783. Zszedł z liniowca w sierpniu 1783. Od 3.08 do 20.11.1783 dowodził wyposażonym w Pondichéry (i wycofanym ze służby w Trincomalé) branderem Salamandre. Otrzymał rozkaz udania się na Ile de France. Zaokrętował się jako pasażer na statku handlowym Saint Michel. Był w stopniu porucznika fregaty oficerem (od stycznia do kwietnia 1784) na 64-działowcu Vengeur, wyposażonym na Ile de France do rejsu do Francji, ale wycofanym zaraz na Ile de Bourbon z powodu awarii. Renaud wrócił więc najpierw na Ile de France a potem do Francji w charakterze pasażera. Awansował 1.05.1786 na "podporucznika liniowca". Od czerwca 1786 do kwietnia 1787 służył na 20-działowej fluicie Dromadaire, skierowanej z Lorient do Rosji. Od listopada 1787 do listopada 1789 był członkiem załogi 18-działowego brygu Fanfaron, wysłanego z Brestu od Indii Wschodnich i chwilowo wycofanego do rezerwy na Ile de France. Od listopada 1789 do kwietnia 1790 Renaud należał do kadry oficerskiej 14-działowej korwety Duc de Chartres, na której przepłynął z Ile de France do Brestu. Potem służył od lipca do grudnia 1790 na 74-działowcu Tourville, przeprowadzonym z Lorient do Brestu. Wszedł 14.12.1791 na pokład 16/20-działowej fluity Nécéssaire, której rozkazano przewieźć na San Domingo batalion piechoty z Lorient. Awansował 1.01.1792 na "porucznika liniowca". Musiał 16.03.1792 zejść z fluity w Santa Cruz na Teneryfie, gdyż jednostka silnie przeciekała. Wrócił do Lorient 8.08 czy 10.08.1792 na żaglowcu hiszpańskim. Objął 30.01.1793 komendę nad 36-działową fregatą Prudente, skierowaną z Lorient na Ile de France z pasażerami i zapasami. Został tam postawiony na czele eskadry złożonej jeszcze z 36-działowej fregaty Cybèle, 14-działowego brygu Coureur oraz zarekwirowanych żaglowców korsarskich Jean Bart (22 działa), Sans-Culotte i Rosalie. Renaud otrzymał 3.05.1794 z rąk ówczesnego gubernatora Ile de France, Malartica, tymczasową promocję do rangi „kapitana liniowca 3 klasy”. Dowodził tymi jednostkami, z załogami wzmocnionymi żołnierzami i ochotnikami, w głośnej bitwie 22.10.1794 niedaleko brzegów Ile de France (zwanej czasem pierwszą bitwą u Czarnej Rzeki), kiedy uderzył z furią na dwa brytyjskie dwupokładowce - 50-działowy Centurion i 44-działowy Diomede. Francuzi ponieśli wielokrotnie cięższe straty w ludziach i wycofali się do Port Louis, z jedną z fregat na holu drugiej. Jednak uszkodzenia Centuriona były na tyle duże, że oba brytyjskie okręty musiały wycofać się do Bombaju, przez co francuska eskadra odniosła decydujący strategiczny sukces, znosząc bardzo groźną blokadę wyspy. Marynarka wojenna przyznała Renaudowi 21.03.1796 stały stopień "kapitana fregaty". Krążył w pobliżu Sumatry. Kiedy 13.07.1796 zdecydowano się na Ile de France zrezygnować z dalszego użytkowania fregaty Prudente, kadm. Sercey nakazał Renaudowi objąć dowództwo zarekwirowanego brygu 10-działowego Nathalie i udać się na nim do Francji z depeszami dla rządu. Renaud dotarł do Vigo 23.10.1796 i pojechał do Paryża lądem. Otrzymał urlop dla poratowania zdrowia, a 16.01.1797 zatwierdzono mu rangę "kapitana liniowca 3 klasy". Objął 26.05.1799 komendę nad 40-działową fregatą Sirène, wysłaną z Lorient do Cayenne po część ludzi deportowanych wcześniej do Gujany, których przywiózł do Brestu 11.03.1800. Od 10.05 do 28.07.1800 ponownie dowodził w Breście 40-działową fregatą Sirène. Przy reorganizacji marynarki 23.09.1800 otrzymał awans na "kapitana liniowca 2 klasy". Od 9.08.1803 do 31.07.1807 był kapitanem 74-działowca Tourville wchodzącego w skład floty Brestu. Został oficerem Legii Honorowej 14.06.1804. Przeszedł w stan spoczynku w sierpniu 1807. Zmarł w Port-Louis 19.12.1808. Był żonaty z Marguerite Guégan.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Pią 17:11, 18 Sie 2017    Temat postu:

Gabriel Siméon urodził się 8.11.1750 w Saint-Germain du Pert (w Normandii). Jego rodzicami byli Gabriel Siméon (robotnik) i Marie Demelun. Służył okresami zarówno w marynarce handlowej jak wojennej. Zaczął pracę na morzu 15.02.1766 w roli praktykanta na statku handlowym Rose Adélaide wysłanym z Honfleur do portów Lewantu, skąd wrócił w sierpniu 1767. Potem Siméon był od 4.03 do grudnia 1768 ochotnikiem na statku Marie-Françoise, a od lutego do listopada 1769 na statku Charmante Thérèse, skierowanym z Honfleur ku Nowej Fundlandii. Następnie służył w marynarce królewskiej od 15.04.1770 do maja 1771 jako ochotnik na 360-tonowym transportowcu Boutin, wynajmowanym od armatora z Hawru. Od 26.09.1771 do marca 1772 był ochotnikiem na statku Union, skierowanym z Honfleur na Morze Śródziemne. Od 9.10.1772 wchodził w skład załogi statku Deux Amis; jednostkę tę wysłano z Honfleur na San Domingo, lecz zatonęła pod Kadyksem już 30.10.1772, po tym, gdy jej załogę uratował żaglowiec angielski. Siméon od czerwca do sierpnia 1773 służył na statku Saint Vincent z Honfleur, uprawiającym żeglugę kabotażową, a od grudnia 1773 do marca 1774 na statku Roland, wysłanym z Honfleur na San Domingo. Ożenił się 2.05.1774 w Honfleur z Anne-Catherine Lamorinière. Od 4.05.1774 do kwietnia 1775 sprawował funkcję porucznika na żaglowcu handlowym Marie-Louise skierowanym z Honfleur na San Domingo. Od lipca do października 1775 był oficerem na statku Marquis de la Palletrie. Zaciągnął się do marynarki królewskiej 11.11.1775 jako ochotnik na jakiejś korwecie, na której służył do kwietnia 1776 (Danielle i Bernard Quintin piszą o Espérance, lecz marynarka wojenna nie miała na listach takiej jednostki - jeśli nie jest to zwykłe przekręcenie nazwy, może chodzić o jakiś żaglowiec używany lokalnie przez władze, np. na San Domingo, lecz nie zarejestrowany jako państwowy). Od maja do sierpnia 1776 Siméon był ochotnikiem na 20-działowej korwecie Étourdie na wodach San Domingo. Wrócił do marynarki handlowej jako porucznik (od 19.08 do października 1776) na statku Citoyenne wysłanym z San Domingo do Bordeaux. Otrzymał 13.03.1777 patent kapitana żeglugi wielkiej i służył od kwietnia 1777 do stycznia 1778 na żaglowcu Jeanne-Marie, który zrealizował wtedy rejs z Honfleur do Ameryki Północnej. Siméon był od 30.01.1778 kapitanem statku Trois Amis wyprawionego z Hawru na Gwadelupę, ale został pochwycony 18.08.1778 przez angielski okręt korsarski; przesiedział w niewoli na Jersey około dwóch miesięcy. W listopadzie 1778 dowodził krótko handlowym statkiem Chebeck z Honfleur, zatrudnionym w żegludze kabotażowej. Przyjęto go 21.11.1778 jako oficera pomocniczego na małym okręcie Abondance, na którym służył w rejonie kanału Le Manche do lipca 1781, a potem (od lipca 1781 do marca 1783) na 18/20-działowej gabarze Baleine, skierowanej z Brestu na Ocean Indyjski (dotarła do Trincomalé i Cuddalore i weszła w skład eskadry Suffrena). Siméon został ranny w prawą rękę w trakcie starcia 12.12.1781. Od marca do maja 1783 był oficerem pomocniczym na 32-działowej fregacie Bellone, a następnie na 64-działowcu Sévère, nadal w eskadrze kadm. Suffrena w Indiach Wschodnich. Walczył w bitwie pod Cuddalore 20.06.1783. Z powodu choroby musiał 27.11.1783 zejść na ląd, pozostał na Ile de France do 14.11.1785. Podjął znów 15.11.1785 służbę w marynarce handlowej jako drugi kapitan statku Miromesnil, wysłanego z Ile de France na San Domingo, a potem do Hawru, gdzie dotarł w czerwcu 1786. Siméon dowodził od 19.12.1786 do 2.10.1787 statkiem Victorieux, wysłanym z Hawru na San Domingo. Promowano go 7.10.1787 w marynarce królewskiej do stopnia "podporucznika liniowca". Służył od 10.09.1788 do 22.04.1789 na 32-działowej fregacie Courageuse. Z powodu choroby musiano go 22.4.1789 wysadzić na ląd w Coron (dziś Koroni) na Morei. Wrócił do Tulonu 17.06.1789 jako pasażer na statku handlowym.
CDN.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum www.timberships.fora.pl Strona Główna -> Okręty wiosłowe, żaglowe i parowo-żaglowe / Pytania, odpowiedzi, polemiki Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Idź do strony Poprzedni  1, 2, 3 ... 42, 43, 44 ... 134, 135, 136  Następny
Strona 43 z 136

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach

fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
Regulamin