www.timberships.fora.pl

kgerlach

Joseph Aucam urodził się 15.07.1764 w Moutiers. Jego rodzicami byli Joseph Aucam (chirurg) i Vincente Gris. Zaczął służbę na morzu w marynarce handlowej 30.09.1773 w roli chłopca okrętowego na statku skierowanym z Nantes na San Domingo. Żeglował do września 1778. Został wcielony do marynarki wojennej podczas wojny amerykańskiej 31.07.1779, jako pilot pomocniczy na transportowcu Alcion (400-tonowym statku handlowym z Nantes, wynajętym przez marynarkę królewską w lipcu 1779), wysłanym z Nantes na San Domingo. Służył na nim do lutego 1781. Wg państwa Quintin od kwietnia do sierpnia 1781 wchodził w skład załogi 10-działowej gabary Esturgeon, co jest o tyle zaskakujące, że od października 1780 jednostka ta spoczywała na dnie. Od sierpnia 1781 do marca 1782 Aucam był na nieuzbrojonym dwumasztowcu Émeraude, skierowanym z Brestu na San Domingo. Wrócił do floty handlowej, podejmując 6.10.1782 pracę w charakterze ucznia pilota na statku żeglującym z Nantes do Kadyksu. Pływał na jednostkach cywilnych (prawie wyłącznie ku San Domingo) do sierpnia 1792, stopniowo na coraz wyższych stanowiskach - chorążego od 12.04.1784, porucznika od 16.10.1785, drugiego kapitana od 26.07.1778, kapitana od 6.12.1789. Wcielono go 13.03.1793 do marynarki wojennej w stopniu "chorążego liniowca" na 40-działowej fregacie Uranie, krążącej u wybrzeży Hiszpanii. Pozostał na niej do listopada 1793. W tym czasie Uranie eskortowała inne żaglowce między Rochefort a Bayonne, zdobyła 14.10.1793 między Bilbao a Corunną hiszpańską korwetę Alcudia, a 24.10.1793 stoczyła koło Ouessant zaciętą i krwawą walkę z brytyjską fregatą 32-działową Thames. Aucam awansował 21.11.1793 na "porucznika liniowca" i został (do lutego 1794) oficerem 32-działowej fregaty Unité, też wyprawionej z Rochefort ku wybrzeżom Hiszpanii. Objął 3.02.1794 dowództwo 20-działowej korwety Maire Guiton, krążącej po tych samych wodach. Poddał się 15.05.1794 (albo dwa dni później) brytyjskiej fregacie 38-działowej Hebe. Przebywał jako jeniec w Anglii, wrócił do Rochefort 17.09.1795. Sąd wojenny z 19.09.1795 całkowicie go uniewinnił z zarzutu utraty jednostki, a 1.10.1795 Aucam został oficjalnie wymieniony za jeńca brytyjskiego. Od 20.11.1795 dowodził 50-działową fregatą Forte, wyprawioną 4.03.1796 z Rochefort na Ocean Indyjski jako jednostka flagowa eskadry kam. Serceya. Fregata dotarła na Ile de France 18.06. Odtąd uczestniczyła w ciekawej i owocnej kampanii Serceya na Oceanie Indyjskim. Kontradmirał szarpał żeglugę handlową Brytyjczyków na Oceanie Indyjskim. Operował od Kanału Mozambickiego do Cieśniny Malakka.
CDN.

kgerlach

Sercey osobiście wyruszył 14.07.1796 z sześcioma fregatami (w tym oczywiście flagową Forte). Dotarł w okolice Cejlonu (tam pochwycił brytyjskie żaglowce handlowe) 14.08, wysłał dwie fregaty do Tranquebar (Trinquebar; dziś Tarangambadi), gdzie spaliły wszystkie statki zastane w porcie, zanim dołączyły znów do eskadry. Zbliżył się do Sumatry 1.09, zdobył wiele statków na redzie Acheen (północno-zachodni kraniec wyspy, dziś Banda Aceh), o łącznej wartości szacowanej na 25 milionów franków. Był dość niemrawo ścigany 8.09.1796 w pobliżu Penang przez dwa 74-działowce brytyjskie (Arrogant i Victorious). Po nierozstrzygniętej walce (9.09) (do dzisiaj obie strony usiłują dowieść swojego zwycięstwa na podstawie tego, że to przeciwnik zerwał kontakt bojowy i odszedł), Francuzi musieli przeprowadzić podstawowe naprawy (zajęły im prawie miesiąc) na kotwicowisku przy jednej z wysp archipelagu Mergui. Sercey skierował się 18.11 ku Batawii, gdzie dotarł pod koniec listopada 1796, nadal biorąc po drodze pryzy. Od Holendrów dostał niezbędne eskadrze płótno żaglowe, liny, wyremontował tam kadłuby. Rozpoczął nową kampanię 4.01.1797. Wyruszył przechwycić konwój brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej, wracający z Chin. Dopadł go 28.01 u wschodniego krańca Jawy. Jednak, jak to się parę lat później przydarzyło w podobnej sytuacji kontradm. Linoisowi, stanowcza postawa statków konwoju, z których część uformowała linię bojową, podniosła proporce marynarki wojennej, a jeden z nich także flagę admiralską, zmyliła Francuzów - którzy błędnie rozpoznali w nich dwa rzekome liniowce i cztery fregaty wojenne - i skłoniła do odstąpienia od ataku. Sercey wrócił na Ile de France 7.03.1797. Tego dnia Aucam, który tymczasem 21.03.1796 awansował na "kapitana fregaty" zdał dowództwo Forte. Mianowano go 20.03.1797 kapitanem 40-działowej fregaty Cybèle, odesłanej do Francji z powodu złego stanu - dotarła do Rochefort i została wycofana do rezerwy 18.07.1797. Aucam służył na lądzie w Rochefort, zanim nie otrzymał rozkazu pojawienia się w Kadyksie i objęcia stanowiska drugiego kapitana na 74-działowcu San Genaro, "podarowanym" Francji przez Hiszpanię. Pełnił te obowiązki od 24.05 do 18.11.1801. Był następnie od listopada 1801 do marca 1802 zastępcą kapitana na 80-działowcu Indomptable na redzie Kadyksu w eskadrze kadm. Dumanoira-Le-Pelleya, która pod koniec 1801 przeszła do Tulonu. Aucam został 16.06.1802 wyznaczony na kapitana portu na Tobago, ale 1.07.1803 wyspę zdobyli Anglicy. Wrócił do Francji na brytyjskim statku z francuskimi jeńcami na wymianę. Przydzielono go do flotylli bulońskiej, w której od 30.12.1803 do 27.01.1808 dowodził lewym skrzydłem zespołu transportowców w Étaples. Został kawalerem Legii Honorowej 14.06.1804. Od 28.01.1808 do 4.05.1814 pełnił funkcję szefa militarnego i ruchu we Vlissingen. Awansował 19.05.1811 na "kapitana liniowca 2 klasy". Po 4.05.1814 służył w porcie w Rochefort. Dostał Order Św. Ludwika 18.08.1814. Podczas Stu Dni Napoleona mianowano go 15.06.1815 pułkownikiem 15. regimentu marynarzy z Rochefort. Trzy dni później zdarzyła się jednak bitwa pod Waterloo. Aucam umieszczony w lipcu 1815 na liście oficerów nieaktywnych, przeszedł w stan spoczynku 1.01.1816. Zmarł 10.08.1839 w Nantes.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

César-Joseph Bourayne urodził się 22.02.1768 w Breście. Jego rodzicami byli Louis Bourayne (pisarz marynarki) i Légère-Françoise (Françoise-Légère) Motais. Zaczął służbę na morzu w marynarce wojennej 9.03.1781 jako ochotnik na 80-działowcu Auguste, który wchodził w skład sił generała-porucznika de Grasse, skierowanych w marcu 1781 do Indii Zachodnich. Pozostał na tym okręcie (flagowcu szefa eskadry Bougainville'a) do czerwca 1783. Brał więc udział w starciu koło Martyniki 29.04.1781, zdobyciu Tobago 1.06.1781, zwycięskiej bitwie pod Chesapeake 5.09.1781, zdobyciu St Kitts, Montserrat i Nevis na początku 1782, przegranej bitwie u Wysepek Świętych 12.04.1782. Po tej klęsce komendę nad resztą francuskich okrętów objął markiz de Vaudreuil. Podążył z większością jednostek do Cap François na San Domingo. Tymczasem Bougainville na Auguste, razem z czterema innymi liniowcami zawinął do Curaçao, aby dokonać napraw, i dołączył do głównych sił Vaudreuila dopiero miesiąc później. Kiedy 3.07.1782 z Cap François ruszyła połączona flota hiszpańsko-francuska (licząca 25 liniowców pod naczelnym dowództwem generała-porucznika de Solano), markiz de Vaudreuil dowodził w niej przednią strażą składającą się z okrętów francuskich, które zabrał ze sobą na tę ostatnią w Indiach Zachodnich podczas wojny amerykańskiej kampanię. Był wśród nich Auguste, chociaż już jako flagowiec innego szefa eskadry, hrabiego de Vaudreuil (brata markiza de Vaudreuil). Połączona flota przeszła do Hawany, potem Francuzi zawinęli do Bostonu. Bourayne od lutego do września 1784 służył jako ochotnik na 38-działowej fregacie Vénus, która 29.02.1784 opuściła Brest, by wspierać francuski handel niewolnikami u wybrzeży Angoli i w czerwcu 1784 zdobyła portugalską placówkę w Kabindzie (podczas pokoju). Od grudnia 1784 do lipca 1785 Bourayne należał do załogi 16/20-działowej fluity Nécéssaire, wysłanej z Brestu ku Ile de France i Pondichéry. Jednostkę tę wycofano z aktywnej służby na Ile de France, więc Bourayne zaokrętował się tam w maju 1786 ponownie na 38-działową fregatę Vénus, która pod hrabią Rosily-Mesros wyruszyła 26.05 z Ile de France ku Pondichéry (gdzie dotarła 18.06) i Kalkuty (zawinięcie 4.07); wróciła do Pondichéry (27.11), zawinęła do Trincomalee (2.12), rzuciła kotwicę u wybrzeża Malabarskiego (14.12), podążyła 1.01.1787 ku Lakkadiwom, wyspie Sokotra, żeglowała u wybrzeży Arabii do Bab el-Mandeb, od 22.01 do 26.06.1787 badała Morze Czerwone i Zatokę Sueską, stała w Moka dla wypoczynku załogi, wróciła na Ile de France pod koniec października 1787 i została wycofana do rezerwy w Pondichéry w czerwcu 1788. Rosily-Mesros przejął wtedy (lub już w grudniu 1787) komendę nad 40-działową fregatą Méduse, skierowaną z Pondichéry do Kochinchiny, Chin, na Filipiny i ku wybrzeżom Indii, a Bourayne podążył za nim jako ochotnik. Jednostkę wycofano do rezerwy na Ile de France w sierpniu 1791. Bourayne zajął 6.09.1791 stanowisko drugiego oficera na statku handlowym wysłanym z Ile de France do Wybrzeża Malabarskiego i służył na nim do kwietnia 1792. Tymczasem w marynarce wojennej przyznano mu 1.01.1792 rangę "chorążego liniowca". Nadal jednak pływał na statkach handlowych (w roli pierwszego oficera) kierujących się z Ile de France do Chin i Bengalu, do października 1792.
CDN.

kgerlach

W marynarce wojennej awansował 15.08.1793 na "porucznika liniowca". Od sierpnia 1793 do maja 1794 był oficerem na 32-działowej fregacie Atalante, najpierw niemrawo operującej na Oceanie Indyjskim w składzie eskadry kadm. Saint-Félixa, później eskortującej konwój do Europy. Atalante została zdobyta przez Anglików 7.05.1794 (albo 6.05.1794) w pobliżu Brestu (albo Cork) po walce, w której Bourayne został poważnie ranny i trafił do niewoli. Ożenił się 13.01.1795 w Bantry (hrabstwo Cork w Irlandii) z Mary Morgan. Mieli dzieci. Wrócił do Brestu 10.12.1795. Awansował 21.03.1796 na "kapitana fregaty". Zajmował stanowisko drugiego kapitana na 74-działowcu Redoutable w eskadrze Brestu od kwietnia 1796 do października 1797. W tym charakterze uczestniczył w niefortunnej wyprawie do Irlandii (grudzień 1796/styczeń 1797). Ponownie na Redoutable od maja 1798 do marca 1800 brał udział w rejsie eskadry Brestu pod wiceadm. Bruixem na Morze Śródziemne i z powrotem (25.04 - 8.08. 1799). Od marca do czerwca 1800 służył na 110-działowcu Républicain na redzie Brestu. Od czerwca 1800 do czerwca 1802 dowodził 32-działową fregatą Fidèle. Uczestniczył w ekspedycji przeciwko powstańcom na San Domingo. Jego żona zmarła 20.11.1801 w Breście w wieku zaledwie 31 lat. Bourayne otrzymał 18.07.1803 dowództwo 40-działowej fregaty Canonnière. Awansował 24.09.1803 na "kapitana liniowca 2 klasy". Został kawalerem Legii Honorowej 5.02.1804 i oficerem tego orderu 14.06.1804. Ożenił się 2.11.1805 w Cherbourgu z Marie-Louise-Laurence Le Bescond de Chef-du-Bois. Mieli dzieci. Wyszedł z Cherbourga 14.11.1805, skierowany na Ile de France, gdzie zawinął 25.02.1806. Opuścił wyspę w kwietniu 1806, by dołączyć do eskadry kadm. Duranda-Linoisa w Kolonii Przylądkowej. Natknął się 21.04 w pobliżu wybrzeży Natalu na wracający do Anglii konwój statków wschodnioindyjskich, eskortowany przez 74-działowiec Tremendous i 50-działowiec Hindostan; mniejsza jednostka brytyjska pozostała przy statkach, a 74-działowiec ścigał Francuzów; jednak Bourayne bardzo sprawnie manewrował i chociaż poniósł pewne straty w ludziach, to uczynił tyle szkód w takielunku liniowca, że umknął bez dalszych przeszkód. Nie wiedząc o niedawnym zdobyciu Kolonii Przylądkowej przez Anglików, zakotwiczył 29.04 czy 30.04.1806 w Simon's Bay i wysłał na ląd łódź. Gdy baterie brytyjskie otworzyły ogień do Canonnière, znowu się wymknął, chociaż musiał porzucić łódź i jej obsadę. Uciekł na Réunion (Ile do Bourbon), potem skierował się na remont do Manili, gdzie zawinął 30.09.1806. Bourayne nie tylko wykazał się kunsztem dowódczym, ale i pisarskim, dzięki czemu jego raport z ucieczki koło Natalu brzmiał tak, jakby został zaatakowany przez dwa brytyjskie liniowce, które ze swoją fregatą pokonał i całkowicie obezwładnił, zmuszając do ustąpienia z miejsca walki, co do dzisiaj łykają jego francuscy biografowie. W każdym razie swoje osiągnął, ponieważ we Francji nadano mu komandorię Legii Honorowej 10.03.1807.
CDN.

kgerlach

Wyszedł z Manili 19.04.1807 do Acapulco, by eskortować stamtąd na Filipiny hiszpański statek skarbowy (tzw. "galeon manilski"). Wrócił z nim do Manili 24.12.1807. Ponownie skierował się przez Ocean Indyjski ku Ile de France, zdobył po drodze trzy statki u wybrzeży Sumatry, zawinął 13.07.1808 do Port du Nord-Ouest (Port Louis). Wyszedł kolejny raz 11.09.1808, by na prośbę gubernatora ścigać brytyjską jednostkę 22-działową Laurel, która poważnie zakłócała dostawy żywności dla kolonii. Zaatakował ją i korzystając z ogromnej dysproporcji sił zdobył po walce następnego dnia. W ramach podziękowań dostał dwa pistolety w skrzynce z wygrawerowanym napisem "Le commerce de l'Ile de France a M. Bourayne, Capitaine de Vaisseau, Septembre" (w domu aukcyjnym Christie sprzedano 18.12.1974 ten komplecik za 31500 funtów). Mając pod swoimi rozkazami oprócz Canonnière także Laurel, przerwał się przez bardzo luźną blokadę wyspy 20.10.1808 i znów ruszył na łowy na Oceanie Indyjskim i Morzach Chińskich, na Malajach i u wybrzeży Madagaskaru. W raporcie upierał się, że zdobył 18.01.1809 koło Poulo Aor brytyjską korwetę wojenną Discovery, więc powtarzają to za nim prawie wszystkie opracowania francuskie, chociaż nie ma śladu, aby Royal Navy miała taką jednostkę na stanie. Demerliac uważa, że po prostu musiała to być angielska korweta handlowa. Po powrocie na Ile de France uznano, że stan Canonnière nie pozwala na jej dalszą eksploatację w charakterze okrętu wojennego, a z kolei miejscowa infrastruktura nie jest zdolna do przeprowadzenia remontu na taką skalę. Dlatego w czerwcu 1809 fregata została sprzedana w prywatne ręce do użytku handlowego i przemianowana na Confiance. Zduszenie francuskiej żeglugi przez Brytyjczyków oraz ironia losu spowodowały, że kiedy Bourayne przestał pełnić swoją funkcję kapitańską 29.06.1809, to następnego dnia wszedł na pokład właśnie Confiance, tym razem w roli pasażera, aby wrócić do Francji. Żaglowiec ten został jednak zdobyty (z ładunkiem wartym 150 tysięcy funtów) 3.02.1810 u wyspy Belle Ile przez Anglików i Bourayne trafił do niewoli w Anglii. Napoleon dał mu 2.05.1811 tytuł barona de Bourayne. Ale nie zmieniło to zbyt gruntownie położenia barona, który pozostał jeńcem aż do 30.05.1814. Okazał się niedościgłym kapitanem francuskim na Dalekim Wschodzie, do czego przygotowały go lata pływania po tych wodach na statkach handlowych oraz okrętach wojennych w misjach badawczych, dyplomatycznych i wojennych. Przemierzał wody od zachodniej Afryki, Arabii, Morza Czerwonego i Zatoki Sueskiej poprzez Komory, Indie, Maskareny, Malaje, Indonezję, Filipiny, Chiny, Indochiny, Pacyfik (aż do Meksyku!) w sumie od początku 1785 do 1794 i od 1806 do 1809, więc blisko 14 lat. Wrócił do Morlaix dopiero 3.06.1814. Dostał Order Św. Ludwika 5.07.1814. Od 5.08.1814 do 2.08.1815 był majorem generalnym marynarki w Breście, tymczasowo pełnił też obowiązki prefekta morskiego od 21.07 do 2.08.1815. Jego tytuł barona zatwierdzono jako dziedziczny 25.11.1814. Po 2.08.1815 zatrudniano go w Breście na lądzie. Awansował 1.08.1816 na "kapitana liniowca 1 klasy". Zmarł 5.11.1817 w Breście w wieku zaledwie 49 lat.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Jean Aireau (Ayreau) (29.03.1767 - 16.05.1823) oraz Jean Dornaldeguy (13.10.1771 - 10.05.1855).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Jean Aireau (zwany Ayreau) urodził się 29.03.1767 w Sables d'Olonne. Jego rodzicami byli Jean Aireau (kapitan statków handlowych) i Andrée-Epiphanie Blay. Zaczął służbę na morzu w marynarce handlowej 29.10.1779 jako chłopiec okrętowy na statku bazującym w jego rodzinnym mieście, a uprawiającym żeglugę kabotażową. Pływał też na statku rybackim na wody Nowej Fundlandii (do sierpnia 1786) i stopniowo awansował (do porucznika). Powołano go 21.03.1787 do marynarki wojennej w charakterze sternika na 20-działowej korwecie Perdrix, wysłanej z Rochefort do Saint-Pierre-et-Miquelon i na wody Nowej Funlandii. Przebywał na tej jednostce do października 1787, przeszedł wtedy na 4/6-działowy bryg-awizo Furet i w grudniu 1787 wrócił na nim do Brestu. Po odsłużeniu regulaminowego okresu we flocie królewskiej, znów zatrudnił się w marynarce handlowej 2.07.1789 jako porucznik na żaglowcu kabotażowym z Sables d'Olonne. Pracował na nim do sierpnia 1790. Powołano go 8.03.1793 do marynarki wojennej w charakterze zastępcy szefa sterówki na 32-działowej fregacie Gracieuse, skierowanej z Rochefort w rejs krążowniczy po Zatoce Biskajskiej. Zszedł z pokładu tej jednostki w grudniu 1793. Mianowano go 9.12.1793 "nadliczbowym chorążym liniowca" na 74-działowcu Trente et un mai w składzie eskadry Brestu kadm. Villareta de Joyeuse. Walczył w bitwach Prairiala Roku II (czyli 28-29.05 i 1.06.1794). Brał udział w tragicznym Rejsie Wielkiej Zimy 24.12.1794 - 3.02.1795. Przeszedł z Brestu do Tulonu w zespole kadm. Renaudina (rejs 22.02 - 2.04.1795), który wzmocnił tamtejszą flotę śródziemnomorską kadm. Martina. Okręt Trente et un mai przemianowano 18.04.1795 na Républicain. Walczył w bitwie pod Fréjus (pod Hyères) 13.07.1795. Ex-Trente et un mai stał się 4.01.1796 także ex-Républicain, zyskując nazwę Mont Blanc. Aireau awansował 25.02.1796 na "porucznika liniowca". Mont Blanc od kwietnia operował na wodach Lewantu i pod Dardanelami, zanim wrócił do Tulonu we wrześniu 1796. Aireau został wtedy przeniesiony na 80-działowiec Formidable z eskadry Brestu, na którym służył do grudnia 1797. Od grudnia 1797 do sierpnia 1800 był oficerem na 48-działowej fregacie Vengeance. Jednostka ta po wyjściu z Brestu stoczyła wespół z 44-działową fregatą Cornélie i 32-działową fregatą Sémillante walkę 9.04.1799 koło Belle Isle z dwiema fregatami brytyjskimi: 38-działową Amelia i 36-działową San Fiorenzo; nieoczekiwanie Francuzi przerwali starcie i zawinęli do Nantes. Później Vengeance podążyła ku Gwadelupie. Starła się 1.02.1800 w pojedynku z 38-działową fregatą amerykańską Constellation (państwo Quintin błędnie wstawiają w tym miejscu sławniejszą Constitution) i znalazła schronienie w Curaçao. Została zdobyta 21.08.1800 przez brytyjską fregatę 38-działową Seine w Cieśninie Mona, po nieudanej, długiej ucieczce. Aireau odniósł ranę i dostał się do niewoli. Trzymano go początkowo na Jamajce, potem w Anglii. Odzyskał wolność 23.02.1801. Od kwietnia do października 1801 służył na redzie wyspy Aix na 74-działowcu Duguay Trouin. Od stycznia do listopada 1802 był oficerem na 44-działowej fregacie Volontaire, wysłanej z Rochefort ku Gwadelupie, do Meksyku, Nowego Jorku i wycofanej do rezerwy w Breście. W październiku i listopadzie 1803 należał do załogi stojącego na redzie Brestu 74-działowca Jean Bart. W listopadzie i grudniu 1803 służył na 80-działowcu Alexandre, a od grudnia 1803 do kwietnia 1804 na 74-działowcu Impétueux. Od 21.04.1804 do 7.10.1805 zajmował stanowisko oficera na 118-działowcu Vengeur, który 4.02.1805 przemianowano na Impérial. Tymczasem awansował 6.03.1805 na "kapitana fregaty". Od 8.10.1805 był drugim kapitanem 74-działowca Éole w eskadrze Brestu. Okręt ten uczestniczył w wielokrotnie już przeze mnie wspominanej wyprawie kadm. Willaumeza na południowy Atlantyk, do wybrzeży Brazylii i na Antyle (wyjście z Brestu 14.12.1805), a po rozproszeniu eskadry przez huragan w nocy z 18 na 19.08.1806 (na północny wschód od Puerto Rico), dotarł ostatecznie, ciężko uszkodzony, do zatoki Chesapeake, gdzie został 30.06.1807 rozbrojony w Baltimore i sprzedany. Aireau dowodził liniowcem podczas ostatnich miesięcy, kiedy właściwy kapitan wrócił do kraju. W końcu także i on pożeglował do Francji na uzbrojonym brygu. Od 1.02 do 31.03.1809 dowodził w Corunna 4-działowym brygiem transportowym Phénix i flotyllą 32 łodzi. Objął 23.03.1810 w Tulonie komendę nad 40-działową fregatą Thémis. Wysłano go 12.12.1810 z Tulonu (w towarzystwie 40-działowej fregaty Pauline) z amunicją na Korfu, dokąd przerwał się bez trudu, mimo brytyjskiej blokady. Awansował 19.05.1811 na "kapitana liniowca 2 klasy". Zdał dowództwo Thémis 31.12.1812. Od 6.04.1813 do 20.04.1814 był w Wenecji kapitanem 74-działowca Castiglione w eskadrze Adriatyku. Okręt ten Francuzi porzucili podczas ewakuacji miasta. Aireau został kawalerem Legii Honorowej 11.07.1814. Dostał Order Św. Ludwika 18.08.1814. Podczas Stu Dni Napoleona (1.03 - 22.06.1815) zrobiono go pułkownikiem 16. regimentu marynarzy. Służył potem na lądzie w Rochefort. Przeszedł w stan spoczynku na przełomie 1819 i 1820. Zmarł 16.05.1823 w Rochefort.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Jean Dornaldeguy (Dornal de Guy) urodził się 13.10.1771 w Urrugne. Jego rodzicami byli Jean Dornaldeguy (królewski notariusz) i Rose Lascorett. Zaczął służbę na morzu w marynarce handlowej 7.02.1781 jako praktykant na statku wysłanym z Bayonne na Antyle i San Domingo. Żeglował do grudnia 1791, stopniowo awansując aż do drugiego kapitana, na jednostkach pływających z Bordeaux na San Domingo. Otrzymał 3.11.1791 patent kapitana żeglugi wielkiej. Był drugim kapitanem na statku skierowanym z Bordeaux na Martynikę, w końcu od 18.01.1793 do maja 1794 dowodził żaglowcem wysłanym z Bordeaux na San Domingo i do Baltimore. Powołano go 4.06.1794 do marynarki wojennej w randze "nadliczbowego chorążego liniowca" na 80-działowcu Tonnant w eskadrze Morza Śródziemnego pod kadm. Martinem. Walczył w bitwach koło przylądka Noli (bitwie pod Genuą) 13-15.03.1795 i koło Fréjus (pod Hyères) 13.07.1795. Został przeniesiony 26.10.1795 na 118-działowiec Orient, na którym służył po raz pierwszy do stycznia 1797. Awansował tymczasem 21.03.1796 na "porucznika liniowca". Od stycznia 1797 do maja 1798 był oficerem na 80-działowcu Guillaume Tell w eskadrze Morza Śródziemnego. Okręt ten wszedł w skład zespołu wysłanego 27.06.1797 z Tulonu na Adriatyk pod kadm. Brueysem. Po dotarciu do Korfu 13.07, wysadzeniu tam przywiezionych żołnierzy i postoju do 16.08, zespół zawinął 4.09.1797 do Wenecji. Wyszedł z tego portu pod koniec września i po odwiedzeniu zatoki Gravosa oraz Raguzy dotarł znów na Korfu, gdzie przezimowano. W okresie 24.02 - 2.04.1798 eskadra kadm. Brueysa wróciła z Korfu do Tulonu. Dornaldeguy został 5.05.1798 znów przerzucony na 118-działowiec Orient, flagowy okręt floty wiceadm. Brueysa przewożącej armię generała Bonaparte do Egiptu. Ocalał po wyleceniu tego liniowca w powietrze 1.08.1798 w bitwie pod Abukirem i podjęty z wody przez łódź z 74-działowca Généreux uciekł na nim na Korfu, chociaż po drodze odniósł jeszcze ranę, kiedy Généreux pokonał 17.08.1798 w walce u południowo-zachodnich wybrzeży Krety brytyjski 50-działowiec Leander. Ostatecznie Dornaldeguy znalazł się w Tulonie 13.10.1798. Zrealizował jeszcze jakieś zlecenie w Livorno, potem został adiutantem dywizjonu złożonego z 44-działowej fregaty Africaine (na której przebywał) i 40-działowej fregaty Régénérée, wysłanego w lutym 19.02.1801 z Rochefort z posiłkami dla armii francuskiej, odciętej w Egipcie. Niedaleko Gibraltaru Africaine po krwawej walce poddała się 19.02.1801 brytyjskiej fregacie 36-działowej Phoebe. Dwukrotnie ranny drewnianymi odłamkami Dornaldeguy dostał się do niewoli, ale bardzo prędko go wymieniono i na statku z jeńcami "dostarczono" do Tulonu 5.05.1801. Objął 29.11.1802 dowództwo zespołu utworzonego z 16-działowych brygów Alcyon (pod jego bezpośrednią komendą), Saint Pierre oraz Saint Paul, który w okresie 14-16.12.1802 przeprowadził z Tulonu do Civitavecchia, dla przekazania dwóch ostatnich jednostek do floty papieskiej - tym tanim gestem Bonaparte, na razie Pierwszy Konsul, szykował się już do pozyskiwania akceptacji papieża dla idei koronowania generała na cesarza. Dornaldeguy był w Rzymie na audiencji u Piusa VII, wrócił do Tulonu 12.01.1803. Awansował 21.01.1803 na "kapitana fregaty". Początkowo zatrudniony przy ministrze marynarki i kolonii, od 20.06 do 19.11.1803 dowodził w Boulogne dywizją flotylli bulońskiej, z proporcem na "kanonierce nr 1" (do 12.10.1803) i "łodzi kanonierskiej nr 47". Ponownie wypełniał zadania specjalne dla ministra w okresie 20.11.1803 - 28.01.1805. Został kawalerem Legii Honorowej 14.06.1804.
CDN.

kgerlach

Od 29.01.1805 do 17.05.1807 był kapitanem 32-działowej fregaty Félicité. Weszła ona w skład eskadry kadm. Leissèguesa (5 liniowców, 2 fregaty, korweta), która opuściła Brest 13.12.1805 z zadaniem zaopatrzenia San Domingo, a potem krążenia przez dwa miesiące w rejonie Jamajki i zwalczania brytyjskiej żeglugi, zaś w wypadku, gdyby Anglicy okazali się tam za silni - działania w okolicach Nowej Fundlandii. Leissègues pokonawszy ciężki sztorm, który zepchnął go z kursu i oddzielił na krótko niektóre okręty, dotarł na San Domingo 20.01.1806, gdzie dostarczył posiłki (1000 żołnierzy albo trzy kompanie piechoty) i zaopatrzenie (broń, amunicję, żywność), wyładowywane do 29.01. Zaskoczony u wybrzeży przez Brytyjczyków (połączone eskadry wiceadm. Duckwortha i kontradm. Cochrane'a) został rozgromiony 6.02.1806. Stracił wszystkie pięć liniowców, ale obie fregaty i korweta zdołały się wymknąć. Dornaldeguy uciekł do Lorient. Od 29.05.1807 do 2.12.1810 dowodził 44-działową fregatą Manche. Wyszedł z Cherbourga 15.11.1807 (lub 15.09.1807), skierowany na Ocean Indyjski. Po drodze pochwycił brytyjski bryg handlowy z tekstyliami wartymi podobno milion franków, inny brytyjski statek z towarami o wartości 500 tysięcy franków, potem portugalski statek z winem, a 17.12.1807 portugalski statek niewolniczy. Między lutym a grudniem 1808 przemierzał wody od Mozambiku do przylądka Guardafui i cieśniny Bab-el-Mandeb, wschodnich wybrzeży Indii, Sumatry, zanim zawinął 1.12.1808 (albo 18.01.1809) do Port du Nord-Ouest (Port Louis) na Ile de France. W tym czasie zatopił brytyjski żaglowiec korsarski 4.02, zdobył portugalski bryg handlowy 25.04.1808, dwa statki z Maskatu 10.06 (Francja nie prowadziła z tym państwem wojny, ale kogo to wtedy obchodziło, jak nadarzała się okazja na łup), angielski bryg handlowy 25.09.1808 koło Padang, angielski (?) lugier, brytyjski 16-działowy bryg wojenny Seaflower koło Bencoleen 28.09.1808, angielski statek wschodnioindyjski 3.10.1808 i dwie małe jednostki lokalne w samym Bencoleen. Tymczasem awansował 12.07.1808 na "kapitana liniowca 2 klasy". Bazując na Ile de France od kwietnia 1809 do stycznia 1810 brał udział w kampaniach eskadry komodora Hamelina w Zatoce Bengalskiej i na wodach u zachodniego wybrzeża Sumatry. Zdobyto wiele brytyjskich (i amerykańskich) statków handlowych (w tym trzy żaglowce wschodnioindyjskie 8.11.1809) oraz zniszczono (w październiku 1809) małą angielską placówkę Tappanooly (na zachodnim wybrzeżu Sumatry). Na przełomie 1809/1810 Hamelin wrócił do Port Louis na Ile de France, gdzie rozdzielił pryzowe (oceniane na 5 mln franków) zgodnie z prawem, tzn. 1/3 dla oficerów i 2/3 dla załóg swoich okrętów, co wprawiło w furię gubernatora Decaena, który miał zamiar położyć łapę na tych pieniądzach. Dornaldeguy brał pod rozkazami Hamelina udział (zespół trzech fregat wyszedł z Port Louis 21.08.1810, a dwa dni później zdobył ważny transportowiec brytyjski) w końcowej fazie zwycięskiej dla Francuzów bitwy w Grand Port na Ile de France 23.08.1810, a właściwie tylko w nieudanym pościgu 29.08.1810 za brytyjską fregatą Boadicea. Od 25.10.1810 sam dowodził trzema fregatami blokującymi wejście do Port Louis. Manche znajdowała się w Port Louis w chwili kapitulacji Ile de France 2.12.1810 i automatycznie dostała się Brytyjczykom. Dornaldeguy trafił do Europy, ale zszedł ze statku z jeńcami w Morlaix 20.03.1811. Zatrudniono go w służbie portowej w Lorient. Został oficerem Legii Honorowej 18.05.1811. Dostał Order Św. Ludwika 18.08.1814. Awansował 1.08.1816 na "kapitana liniowca 1 klasy". Przeszedł w stan spoczynku z honorowym stopniem kontradmirała 1.03.1824. Zmarł 10.05.1855 w Saint-Jean-de-Luz.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Pierre-Claude du Quesne (29.07.1751 - 23.03.1834) oraz Joseph-Louis de Geoffroy du Rouret (29.04.1748 -22.05.1835).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Pierre-Claude du Quesne (Du Quesne, Duquesne) urodził się 29.07.1751 w Le Marin na Martynice. Jego rodzicami byli markiz Pierre Duquesne i Thérèse Sercour. Podobno pochodzi w prostej linii od słynnego admirała Duquesne z czasów Króla Słońce. Został gardemarynem w 1766. Służył w 1778 na 12-działowej korwecie Rossignol, gdy ta pochwyciła 10.06.1778 brytyjski szkuner korsarski i przyprowadziła go do La Rochelle. Za dowódcą wymienionej korwety, porucznikiem Levassor de La Touche, przeszedł w 1779 na 32-działową fregatę Hermione. Miał już także stopień "porucznika liniowca" i zajął stanowisko zastępcy dowódcy na tej jednostce. Hermione zdobyła w 1779 brytyjski żaglowiec korsarski koło przylądka Finisterre. Przewiozła z Rochefort do Bostonu La Fayette’a, w rejsie trwającym od 21.03 do 28.04.1780. Stoczyła na wodach Indii Zachodnich 6.06.1780 zaciętą walkę z brytyjską fregatą 32-działową Iris. Po 80 minutach wymiany ognia okręty zerwały ze sobą kontakt, co pozwoliło obu stronom ogłosić zwycięstwo, a La Touche’owi uzyskać promocję do stopnia "kapitana liniowca". Fregata pozostała na wodach amerykańskich, zwalczała Brytyjczyków u wybrzeży Nowej Fundlandii, brała udział w starciu 21.07.1781 z lekkimi siłami Royal Navy koło wyspy Cape Breton, w którym Francuzi zdobyli uzbrojony statek handlowy (w raportach zdobywców nazwany korwetą). Pierre-Claude du Quesne został kawalerem Orderu Św. Ludwika w 1781. Kiedy Levassor de La Touche we wrześniu 1782 objął w Rochefort dowództwo 40-działowej fregaty Aigle, Duquesne też znalazł się w jej załodze. Wyruszono 15.07.1782 z Brestu ku Ameryce razem z fregatami Gloire oraz Sophie; stoczono 5.09.1782 gwałtowną walkę z brytyjskim liniowcem Hector 135 mil na wschód od Long Island. Brytyjczycy stawili zacięty opór, odpierając między innymi próbę abordażu de La Touche-Tréville’a i w końcu Francuzi zdecydowali się wycofać. Nie wiem, czy Du Quesne był nadal na pokładzie Aigle, gdy ta fregata razem z Gloire zdobyła 12.09.1782 koło zatoki Delaware brytyjski bryg, a następnie ścigana tego samego dnia przez eskadrę angielską, weszła 14.09.1782 na mieliznę w ujściu Delaware i musiała się poddać, ale chyba nie, ponieważ w 1782 powierzono mu w Rochefort tymczasowe dowództwo zdobytej na Anglikach 28-działowej fregaty Guadeloupe. W każdym razie w 1783 dowodził 12-działowym lugrem Triomphe, który od 16.03 do 17.06.1783 stał w Filadelfii, a potem został wysłany na Martynikę z informacją o zawieszeniu działań wojennych w ramach przygotowań do zawarcia traktatu pokojowego z Wielką Brytanią. Lugier zatonął 3.07.1783 na Bermudach, a uratowany Duquesne wszedł na Martynice w skład załogi 64-działowca Reflechi, który stacjonował na tej wyspie od 20.08 do 28.12.1783. Duquesne, mason, otrzymał w 1783 Order Cincinnati. Wybrano go w 1789 do Stanów Generalnych w Paryżu jako przedstawiciela szlachty z Martyniki, ale nie zdążył zająć swego miejsca w tym zgromadzeniu. Po obaleniu monarchii we Francji (1792) zdecydował się przejść do królewskiej marynarki hiszpańskiej, gdzie dostał stopień "kapitana liniowca". Ożenił się 8.11.1798 w Hawanie - wybranką była hiszpańska szlachcianka Maria Ana (Marie-Anne) Roustan de Estrada. Mieli dzieci. Po restauracji Burbonów we Francji wrócił do marynarki francuskiej, w której przyznano mu ostatecznie (zapewne przy przechodzeniu w stan spoczynku) rangę kontradmirała. Otrzymał też komandorię Orderu Św. Ludwika. Został mianowany dziedzicznym markizem de Longbrun 1.03.1821. Zmarł 23.03.1834 w Hawanie.

O kolejnym oficerze nie wiem nic więcej, niż to, co jest podane w sieci. Można te informacje zrekapitulować jak niżej, ale tu nie ma żadnej "wartości dodanej".
Joseph-Louis de Geoffroy du Rouret, koniuszy, urodził się 29.04.1748 w Grasse, w starej rodzinie szlacheckiej z Prowansji. Jego rodzicami byli César de Geoffroy, markiz du Rouret, oraz Anne de Villeneuve Bargemon. Zaczął służbę w marynarce królewskiej około 1762 r. Zgodnie z rodzinną tradycją brał udział w 1782 w wojnie amerykańskiej, w eskadrze wiceadm. d'Estaing, chociaż spisy załóg okrętów tej eskadry, wymieniające nawet nazwisko każdego księdza, nie wykazują takiej osoby. Otrzymał tytuł markiza w 1782. Ożenił się 12.02.1785 w Grasse z Marie-Catherine de Gallimard de Seranon. Mieli syna. Joseph-Louis de Geoffroy du Rouret został kawalerem Order Św. Ludwika w 1789. Awansował w 1792 na "kapitana liniowca", ale w tym samym roku wyemigrował. Z tego powodu rewolucjoniści skonfiskowali jego dobra 1.09.1796, a rodowy zamek przerobili na olejarnię. Po restauracji Burbonów oficer ten dostał 31.12.1814 honorowy stopień kontradmirała. Zmarł 22.05.1835 w Grasse (chociaż pisano też o Marsylii).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi François-Louis-Marie de Kerimel de Kervano (29.10.1773 – 21.05.1832) oraz Mathieu-Anne-Louis de Prigny de Quérieux (06.08.1774 – 13.11.1827).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

François-Louis-Marie de Kerimel (Kérimel) de Kerveno (NIE de Kervano!) pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej z Bretanii, która dała marynarce francuskiej mnóstwo oficerów niższego szczebla, przez co dość trudno ich odróżnić w źródłach. Urodził się 29.10.1773 w Breście. Jego rodzicami byli Louis-Marie de Kerimel de Kerveno (pisarz marynarki królewskiej, od 1774 podkomisarz, od 1780 komisarz rekrutacyjny) i Barbe-Michèle Le Breton. Zaczął służbę w marynarce królewskiej 1.05.1788 jako elew 3 klasy w Breście. Szkolił się na okrętach eskadry Brestu. Awansował na "chorążego liniowca" w 1792. Ożenił się 12.04.1796 w Breście z Marie-Cécile Le Goff. Mieli pięcioro dzieci. Dowodził w 1796 korwetą 16/18-działową (brygiem) Betzy z eskadry Brestu, zdobytą 12.06.1796 koło Ouessant przez 36-działową fregatę brytyjską Amazon. By kapitanem (nadal w randze "chorążego liniowca") 16-działowego lugra Vautour, którą to jednostkę przeprowadził w styczniu 1801 z Brestu do przylądka Ortegal. Awansował na "porucznika fregaty" w 1802. Dowodził korwetą 20-działową Bacchante. W styczniu 1802 podążyła ona z Hawru na San Domingo, w sierpniu 1802 stała w Cap Français. W marcu 1803 ponownie skierowano ją z Francji na San Domingo. De Kerimel de Kerveno otrzymał tam rozkaz przewiezienia depesz z San Domingo do Brestu - podczas tego rejsu Bacchante natknęła się 25.06.1803 koło Azorów na 40-działową fregatę brytyjską Endymion. Porucznik Kerimel próbował uciec, ale po ośmiu godzinach pościgu i wymianie ognia musiał opuścić banderę. W 1810 figurował na listach marynarki cesarskiej, w grupie poruczników. Został kawalerem Orderu Św. Ludwika w 1817. Awansował na "kapitana fregaty" w 1819. Został kawalerem Legii Honorowej 28.08.1821. Nie znalazłem jego nazwiska na listach dowódców okrętów podczas francuskiej interwencji w Hiszpanii w 1823. Zmarł 21.05 (albo 21.04) 1832 w Breście.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Mathieu-Anne-Louis de Prigny de Quérieux urodził się 6.08.1774 w Thionville. Jego rodzicami byli Liévin-François-Claude de Prigny (koniuszy, senior de Quérieux, gwardzista króla) i Marie-Magdeleine-Marguerite-Élisabeth Constant-Milleret. Służbę na morzu rozpoczął w marynarce handlowej 17.04.1790 jako ochotnik na statku wysłanym z Hawru na San Domingo. Pływał na żaglowcach handlowych i niewolniczych, kierujących się z Hawru i Nantes na San Domingo, do Angoli i na Gwadelupę do października 1793, awansując przez chorążego do drugiego oficera. Powołano go do marynarki wojennej w lutym 1794 w charakterze aspiranta 1 klasy. Od 23.03.1794 był "nadliczbowym chorążym liniowca" na 26-działowej korwecie Vengeance, która w maju lub grudniu 1795 zmieniła nazwę na Vénus. Jednostka ta w latach 1794-1796 odbyła kampanię na wodach San Domingo, Antyli i Gujany. Między kwietniem a czerwcem 1796 przeszła z San Domingo do Bordeaux, potem do Rochefort, transportowała żołnierzy i zapasy do Cayenne oraz na Gwadelupę. Prigny de Quérieux awansował tymczasem 21.03.1796 na "porucznika liniowca". Od lipca do listopada 1796 służył na 44-działowej fregacie Loire, wyposażanej w Paimboeuf. Od stycznia do sierpnia 1797 był oficerem na 32-działowej fregacie Précieuse, stacjonującej na redzie Brestu. Od 21.12.1797 należał do kadry oficerskiej 32-działowej fregaty Alceste. Jednostka ta wyszła z Tulonu w rejs krążowniczy pod Algier, potem włączono ją do składu floty wiceadm. Brueysa przewożącej armię generała Bonaparte do Egiptu. Wyruszono z Tulonu 19.05.1798. Alceste (zdaniem niektórych osłaniająca transportowce z Marsylii) wzięła udział w ataku na Gozo i Maltę w czerwcu 1798, podążyła z resztą floty do Egiptu, uczestniczyła w desantowaniu wojsk w zatoce Marabout 1.07.1798 (podobno Prigny de Quérieux dowodził szalupą, która przewiozła na brzeg generała Reyniera). Fregata nie odeszła jednak 7.07 do zatoki Abukir z większością okrętów Brueysa, tylko pozostała w Aleksandrii, wiceadmirał chciał bowiem, by zajęła się dokładniejszym zbadaniem portu pod kątem znalezienia jednak kanałów odpowiednich dla liniowców. Ostatecznie weszła w skład małej eskadry kadm. Perrée'a (trzy fregaty i dwa brygi). W trakcie kampanii syryjskiej Bonaparte nakazał kontradmirałowi osłonę transportu artylerii oblężniczej, kluczowej dla zdobycia Akry, bronionej skutecznie przez Turków, Anglików komodora Sidneya Smitha i francuskiego inżyniera, emigranta, de Phélipeaux. Perrée wyszedł z portu 8.04.1799, po tym gdy sztorm odsunął brytyjski 80-działowiec Lion blokujący Aleksandrię. Po drodze Francuzi uzyskali małe sukcesy, bowiem bryg Salamine zdobył 8.05.1799 w pobliżu Jaffy polakkę Fortune, którą Smith wysłał spod Akry do patrolowania wybrzeża; pochwycono również i zatopiono transportowiec Dame de Grace, odesłany przez brytyjskiego dowódcę w tym samym celu. Niektórzy francuscy historycy piszą też o przechwyceniu dwóch tureckich transportowców z żołnierzami. Jednak Perrée większość dział (albo raczej nawet wszystkie) z artylerii dla generała Bonaparte musiał wyładować już w Jaffie, z paroma dotarł może (mało prawdopodobne) do Tanturah (Tantura), jeszcze za daleko na południe od Akry.
CDN.

kgerlach

Gdy 13.05 Smith otrzymał wiadomość o francuskich fregatach, wysłał przeciwko nim 74-działowiec Theseus. Przeciwnicy spotkali się 14.05.1799 w pobliżu Cezarei (na południe od Tanturah). Francuzi natychmiast rzucili się do ucieczki. Właśnie wtedy na pokładzie 74-działowca wydarzył się tragiczny wypadek, o którym niektórzy pozujący na znawców wszystkich aspektów epoki napoleońskiej historycy nie słyszeli (mimo że jest znakomicie udokumentowany źródłowo), co każe im formułować opinie, jakoby pisanie o tym incydencie stawia piszących „na granicy śmieszności”, chociaż naprawdę jest to tylko granica, którą oni sami przekraczają. Otóż dowodzący brytyjskim okrętem kmdr Ralph Willet Miller, człowiek szerokich zainteresowań, podczas uczestniczenia w obronie Akry postanowił zapoznać się bliżej z właściwościami francuskich granatów (używanie pocisków wybuchających na pokładach zwykłych okrętów Royal Navy było wtedy zakazane, wkrótce podobny zakaz miał się pojawić w marynarce francuskiej). Zdążył zgromadzić na pokładzie rufowym Theseusa spory zapas (niektórzy podają liczbę 70 sztuk). Akurat 14.05.1799 marynarz próbujący usunąć zapalnik z takiego granatu (czynność całkowicie standardowa, wbrew rojeniom ignorantów) uderzył weń młotkiem (prawdopodobnie metalowym, zamiast przepisowego drewnianego), a skrzesana iskra wywołała potworną eksplozję. Zabiła komandora i 39 innych członków załogi, raniąc następnych 47. Oczywiście górna część partii rufowej okrętu rozpadła się na kawałki. W tej sytuacji nie mogło być już mowy o pościgu za Francuzami. Perrée skierował się do Tulonu, ale kiedy jego eskadra była od tego portu w odległości zaledwie 60 mil, została przechwycona 18.06.1799 przez zespół czterech brytyjskich 74-działowców i dwóch fregat, w konsekwencji czego wszystkie jednostki francuskie opuściły bandery. Prigny de Quérieux dostał się do angielskiej niewoli. Brytyjczycy wysadzili go jednak od razu w Villefranche i wkrótce formalnie wymienili. Został awansowany 28.11.1799 na "kapitana fregaty". Zajął stanowisko adiutanta, szefa sztabu kadm. Leissèguesa, dowódcy sił morskich w Walcheren. Służył od 25.07.1800 na 42-działowej fregacie Carmagnole; był na niej gdy 9.11.1800 zatonęła na redzie Vlissingen w czasie sztormu. Od 10.11 do 21.12.1800 zaliczano go w poczet załogi 38-działowej fregaty Poursuivante. Od listopada 1801 do stycznia 1802 był w Tarencie głównym adiutantem sztabu i potem szefem sztabu kadm. Villeneuve'a na 40-działowej fregacie Aréthuse. W styczniu 1802 jednostka ta z eskadrą Villeneuve'a przeszła z Tarentu do Tulonu via Neapol. Kiedy Villeneuve sprawował w 1802 komendę nad placówką na Wyspach Zawietrznych, Prigny de Quérieux był nadal jego szefem sztabu, służąc na 74-działowcu Berwick (od lipca do września 1802) i 74-działowcu Jemmapes (od września 1802 do lutego 1803). Objął 2.02.1803 dowództwo 38-działowej fregaty Incorruptible, operował u wybrzeży Gwadelupy i Wysepek Świętych, wrócił do Francji z 300 schwytanymi murzyńskimi powstańcami, których więziono potem na Korsyce, i zszedł z jednostki w Tulonie 13.01.1804. Został następnego dnia szefem sztabu głównego floty Morza Śródziemnego, pierwotnie pod wiceadm. Latouche-Tréville, a od 22.12.1804 pod wiceadm. Villeneuve.
CDN.