www.timberships.fora.pl

kgerlach

Żaglowy liniowiec 74-działowy typu Armada, o charakterystyce i danych projektowych podanych przy okręcie Russell. Wymiary rzeczywiste: długość 176’5”, szerokość 47’7,5”, głębokość 21’0,75”, zanurzenie z przodu 13’5”, z tyłu 18’3”, tonaż 1754 tony.
Zamówiony 13.07.1807 w Deptford, w prywatnej stoczni pani Frances Barnard. Zaczęty w marcu 1808, zwodowany 8.12.1809, ukończony 10.04.1810 w Deptford i Woolwich.
Od lutego 1810 do kwietnia 1811 dowodził nim kmdr George Burlton, wysłany 2.06.1810 na Morze Śródziemne. Tam dowództwo przejęli na krótko – 18.04.1811 John Duff Markland, a 1.08.1811 – kmdr John Allen. Od 24.09.1811 kapitanem okrętu był kmdr Edward Durnford King. W połowie stycznia 1812 w czasie silnego sztormu liniowiec współdziałał w zdobyciu francuskiego okrętu koło przylądka Sicie. Pod koniec 1812 odniósł uszkodzenia w gwałtownym sztormie w Zatoce Lwiej i musiał być wycofany w 1813 do rezerwy w Portsmouth. Po remoncie ponownie wprowadzony do aktywnej służby w grudniu 1813, kiedy kapitanem okrętu został kmdr Charles Inglis. Rodney pełnił wtedy rolę flagowca wiceadm. Martina. Od stycznia 1814 eskortował z Portsmouth statki idące do Corunny, Porto i Lizbony. Został wycofany do rezerwy w sierpniu 1814. Przemianowano go 17.05.1827 na Greenwich i nakazano obciąć do 50-działowej fregaty, okrętu 4 rangi. Jednak „strzyżenia” nigdy nie dokończono. Żaglowiec sprzedano w Portsmouth 8.09.1836. W grudniu 1836 doprowadzono go do stoczni rozbiórkowej pana Sedgera w Rotherhithe.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu DUNCAN (1811).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Żaglowy liniowiec 74-działowy typu Armada, o charakterystyce i danych projektowych podanych przy okręcie Russell. Wymiary rzeczywiste: długość 176’0”, szerokość 47’9,5”, głębokość 21’0”, zanurzenie z przodu 13’0”, z tyłu 17’6”, tonaż 1761 ton.
Zamówiony 13.07.1807 w Deptford, w prywatnej stoczni Johna Dudmana. Zaczęty w sierpniu 1808, zwodowany 2.12.1811, ukończony 26.02.1812 w Woolwich.
Od lutego 1812 dowodził nim kmdr Robert Plampin; w latach 1812-1814 kapitanem liniowca był na Morzu Północnym Robert Lambert, operując od maja 1812 w pobliżu Vlissingen. Od maja 1813 do późnej jesieni 1813 Duncan uczestniczył w blokowaniu Brestu, należał do Floty Kanału. W połowie grudnia 1813 wysłano go z Falmouth z konwojem ku wybrzeżom Hiszpanii, Portugalii i na Morze Śródziemne. W 1814 dowództwo przejął kmdr Thomas Smith, operując m.in. pod Tulonem. Od września 1814 komendę sprawował Samuel Chambers, skierowany 29.10.1814 z Plymouth w eskorcie konwoju do Brazylii, na Pacyfik i Wyspę Św. Heleny. Okręt wrócił z Brazylii do Portsmouth 17.06.1815. Wycofano do tam rezerwy w czerwcu 1815. W lipcu 1826 Duncan został przystosowany w Portsmouth do pełnienia roli lazaretu. W sierpniu 1831 przesunięto go do Sheerness. Od lutego 1837 lazaret w Chatham, potem na Standgate Creek, jako okręt do przechodzenia kwarantanny. Zwrócony marynarce w listopadzie 1861. Rozbiórkę okrętu ukończono w Chatham 5.10.1863.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ASIA (1811).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Żaglowy liniowiec 74-działowy typu Armada, o charakterystyce i danych projektowych podanych przy okręcie Russell. Wymiary rzeczywiste: długość 175’7”, szerokość 47’11”, głębokość 21’0”, zanurzenie z przodu 12’9”, z tyłu 17’4”, tonaż 1763 tony. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 28 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 4 działa 12-funtowe i 10 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 12-funtowe i 2 karonady 32-funtowe; na rufówce 6 karonad 18-funtowych. Załoga: 590-650 ludzi.
Zamówiony 13.07.1807 we Frindsbury, w prywatnej stoczni firmy Josiah & Thomas Brindley. Zaczęty w lutym 1808, zwodowany 2.12.1811, ukończony 9.05.1812 w Chatham.
Jego pierwsi dowódcy zmieniali się niezwykle często i są mocno niepewni, różni wg różnych opracowań. Od lutego 1812 dowodził nim kmdr John Spranger, którego niemal natychmiast zastąpił (w marcu) kmdr George Scott. Z drugiej strony Spranger jest wymieniany jako dowódca innego okrętu od lutego 1812, a kiedy Asia wrócił 17.06.1812 spod Cherbourga, jako jego kapitana podawano komandora Nathaniela Daya Cochrane. Wg jednych od sierpnia 1812 kapitanem był Alexander Shippard, wg innych Scott zrezygnował (z powodu dawnej rany) dopiero w 1814. Być może za część zamieszania z nazwiskami odpowiedzialne są dolegliwości Scotta – w takich przypadkach często kto inny sprawował dowództwo oficjalnie, a kto inny faktycznie. Liniowiec operował w rejonie Downs i Texel. W związku z wojną amerykańsko-brytyjską skierowano go do rejonu Jamajki 22.04.1813. Pod koniec października 1813 był już z powrotem w Portsmouth. Opuścił Portsmouth 1.02.1814, wysłany na wody Ameryki Północnej. Pełnił rolę flagowca wiceadm. Cochrane, dowodzony bezpośrednio początkowo przez komandora Pageta – dotarł na Bermudy 6.03.1814. Pozostawał na Bermudach jeszcze pod koniec maja 1814. W lipcu 1814 operował na wodach zatoki Chesapeake, jego załoga przeprowadzała też akcje na rzekach wpadających do tej zatoki, m.in. Cherryston Creek. Dowodził nim wtedy kmdr Alexander Skene. Zdobyto tam szkuner i odesłano do Halifaxu. Dowództwo liniowca przejął na chwilę kmdr Kenelm Somerville. Asia zdobył 31.07.1814 amerykański bryg korsarski koło wysepek Fortugas na południe od Florydy. Potem dowódcą liniowca został kmdr John Wainwright. We wrześniu 1814 okręt znów znajdował się w zatoce Chesapeake jako flagowiec wiceadm. Cochrane i kotwiczył w estuarium rzeki Patuxent. Pod koniec tego miesiąca eskadra, w skład której wchodził, przesunęła się nieco na południe, do ujścia rzeki Potomak, gdzie załoga liniowca brała udział w akcjach lądowych do 14.10.1814, kiedy siły brytyjskie wycofały się, odchodząc do zatoki Negril na zachodnim brzegu Jamajki. Asia przebywał wiosną 1815 na Bermudach, wyruszając do Anglii z kilkoma innymi okrętami 8.04. Następnie nadal odbywał rejsy, zapewne przewożąc żołnierzy. Był w Trieście, Gibraltarze (13.09.1815), u wybrzeży Jamajki (listopad 1815). Wycofano go w 1816 w Chatham do rezerwy.
Został przemianowany na Alfred w 1819. Remontowano go gruntownie w Chatham od listopada 1822. W marcu 1826 zaproponowano, aby obciąć dwupokładowiec Alfred do 50-działowej fregaty, okrętu IV rangi. Miano uzbroić żaglowiec w ciężkie 32-funtówki na pokładzie głównym oraz lekkie 32-funtówki na pokładach dziobowym i rufowym. Przewidywano załogę 480 ludzi. Ostateczną decyzję podjęto w maju 1826. Sugerowano, by w razie braku dostatecznej liczby krótkich 32-funtówek uzbroić jednostkę na pokładach odkrytych w karonady 42-funtowe. W rezultacie okręt został do sierpnia 1828 „ostrzyżony”. Przebudowa była głęboka. Galerie boczne przeniesiono o jeden pokład w dół (aby usytuować na tym samym poziomie, co na typowych fregatach); zmieniono konfigurację i usytuowanie orlopu pełniącego teraz funkcję pokładu załogowego itd. Początkowo cała artyleria nowej fregaty składała się z 32-funtówek różnej długości (28 w baterii głównej, ważących po 56 cetnarów przy długości 9’6”; 16 na pokładzie rufowym, ważących po 48 cetnarów przy długości 8’0”; 6 na pokładzie dziobowym, takich samych jak na pokładzie rufowym). Załoga liczyła 450-475 ludzi.
Dowództwo jednostki objął 22.02.1831 kmdr Robert Maunsell. Fregatę Alfred wyposażono w Chatham do aktywnej służby na morzu w okresie od marca do czerwca 1831. Od lipca do października 1831 wchodziła w skład eskadry utworzonej do ćwiczenia manewrów bitewnych – w czasie wypływania na te ćwiczenia weszła na mieliznę u wschodniego brzegu wyspy Wight, co nie przeszkodziło jej w kontynuowaniu rejsu. Potem została skierowana na Morze Śródziemne. We wrześniu 1832 znajdowała się pod Aleksandrią. Jej kapitan był świadkiem objęcia władzy w Grecji przez króla Ottona, obserwował ruchy wrogich flot Turcji i Egiptu. Fregata przemierzała Morze Śródziemne i Morze Egejskie. W 1833 ówczesny głównodowodzący Floty Śródziemnomorskiej, wiceadm. Hotham, uznał takielunek jednostki za niebezpieczny i rozkazał w stoczni na Malcie skrócić od dołu kolumny masztów. W lipcu 1834 fregata została wycofana do rezerwy w Sheerness. W 1839 miała formalnie następującą artylerię: na pokładzie dolnym 6 haubicznych dział 8-calowych (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 22 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na spardeku 22 działa 32-funtowe (o masie 45 cetnarów, długości 8’6”). Załoga: 492 ludzi. Fregatę Alfred ponownie wyposażono w Sheerness do aktywnej służby na morzu w okresie od października 1841 do lutego 1842. Od 20.10.1841 do 6.08.1845 dowodził nią kmdr John Brett Purvis, wysłany wiosną 1842 ku wschodniemu wybrzeżu Ameryki Południowej, gdzie Purvis działał jako komodor. Od lutego 1843 do czerwca 1844 fregata operowała na Rio de la Plata, chroniąc brytyjski handel na wodach targanych konfliktami między nowymi państwami tego rejonu. W marcu 1845 znajdowała się w Rio de Janeiro, wróciła do Anglii w sierpniu 1845. Wycofano ją do rezerwy w Portsmouth w sierpniu 1845. W lipcu 1858 w ramach prób z opancerzaniem okrętów umocowano na niej żelazne płyty grubości 4 cali, ostrzeliwane w październiku tego samego roku z działa 68-funtowego, 32-funtowego i z gwintowanego działa 68-funtowego Whitwortha, używając pocisków żeliwnych i z kutego żelaza. Dalsze próby pancerza prowadzono na fregacie w Portsmouth od sierpnia do listopada 1862.
Na polecenie admiralicji z 10.01.1865 jednostkę rozebrano w Portsmouth, kończąc rozbiórkę 8.05.1865.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SCARBOROUGH (1812).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Żaglowy liniowiec 74-działowy typu Armada, o charakterystyce i danych projektowych podanych przy okręcie Russell. Wymiary rzeczywiste: długość 176’0”, szerokość 47’8,5”, głębokość 21’0,5”, zanurzenie z przodu 13’3”, z tyłu 17’6”, tonaż 1745 ton. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 28 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 4 działa 12-funtowe i 10 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 12-funtowe i 2 karonady 32-funtowe; na rufówce 6 karonad 18-funtowych.
Zamówiony 13.07.1807 w Harwich, w prywatnej stoczni Josepha Grahama. Zaczęty w styczniu 1808, zwodowany 29.03.1812, ukończony 18.03.1813 w Portsmouth.
Od lutego 1813 dowodził nim kmdr John Halsted, a Scarborough służył jako flagowiec kontradm. Ferriera na Morzu Północnym. W maju 1813 stacjonował w zatoce Hollesley. W 1814 kapitanem okrętu był Charles James Johnston, jednak liniowiec wycofano w czerwcu do rezerwy w Sheerness. Remontowany w Woolwich w okresie lipiec 1816-październik 1817, stał potem w Sheerness, pokryty całkowicie dachem, jako pierwszy liniowiec brytyjski tak potraktowany. Miało to swoje bardzo dobre strony, chroniąc drewno przed wodą deszczową i czynnikami erozyjnymi, ale poszło trochę za daleko, przez wstrzymanie wentylacji. Kadłub zaczął gnić, więc sprzedano go przedwcześnie już 3.09.1836 – z drugiej strony niektórzy podejrzewali motywy osobisto-polityczne u podstaw tej decyzji (sugerowano, że ówczesny Inspektor Royal Navy, Symonds, potrzebował miejsca do budowy okrętów własnego projektu).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CLARENCE (1812).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Żaglowy liniowiec 74-działowy typu Armada, o charakterystyce i danych projektowych podanych przy okręcie Russell. Wymiary rzeczywiste: długość 176’0,25”, szerokość 47’7,5”, głębokość 21’0”, zanurzenie z przodu 14’0”, z tyłu 17’3”, tonaż 1749 ton. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 28 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 4 działa 12-funtowe i 10 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 12-funtowe i 2 karonady 32-funtowe; na rufówce 6 karonad 18-funtowych. Załoga: 590-650.
Zamówiony 13.07.1807 w Turnchapel (blisko Plymouth), w prywatnej stoczni Isaaca Blackburna. Zaczęty w listopadzie 1807, zwodowany 11.04.1812, ukończony 9.09.1812 w Plymouth.
Od lipca 1812 dowodził nim kmdr Henry Vansittart, na Morzu Północnym i we Flocie Kanału. Clarence zatrudniony był przy blokowaniu Texel, Brestu (1813) i Rochefort. Od marca 1814 dowodził nim kmdr Frederick Warren. Okręt należał wtedy do Floty Kanału. Od schyłku maja odwoził na Wyspy Brytyjskie żołnierzy angielskich z Bordeaux. Wycofano go do rezerwy w Portsmouth w sierpniu 1814. Pod koniec 1825 Kontroler Marynarki, Byam Martin, sugerował, aby obciąć dwupokładowiec Clarence do 50-działowej fregaty, okrętu IV rangi. Miano uzbroić żaglowiec w ciężkie 32-funtówki na pokładzie głównym oraz lekkie 32-funtówki na pokładach dziobowym i rufowym. Przewidywał dla tej fregaty załogę 480 ludzi. Propozycje Kontrolera przyjęto wstępnie w marcu 1826, a ostateczną decyzję podjęto 26.05.1826. Okręt przemianowano w 1826 na Centurion. W celu przebudowy został przesunięty w sierpniu 1827 do Chatham. Jednak z prac zrezygnowano po stwierdzeniu fatalnego stanu (zgnilizna) liniowca. Rozebrano go w Chatham w październiku 1828.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu EDINBURGH (1811).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Żaglowy liniowiec 74-działowy typu Armada, o charakterystyce i danych projektowych podanych przy okręcie Russell. Wymiary rzeczywiste: długość 176’6”, szerokość 47’10,5”, głębokość 21’0,5”, zanurzenie z przodu 13’0”, z tyłu 17’7”, tonaż 1772 tony.
Zamówiony 13.07.1807 w Rotherhithe, w prywatnej stoczni firmy Samuel & Daniel Brent. Zaczęty w listopadzie 1807, zwodowany 26.01.1811, ukończony 7.05.1811 w Woolwich.
Od czerwca 1811 dowodził nim kmdr Robert Rolles, operujący początkowo (lato 1811) na Atlantyku, pod Vlissingen (od września 1811), koło North Foreland i na Downs (jesień 1811), wysłany na Morze Śródziemne 9.01.1812. Brał udział w blokadzie Tulonu (sierpień 1812). Od listopada 1812 kapitanem okrętu był kmdr George Dundas. Od stycznia do kwietnia 1813 okręt zdobył lub współdziałał w zdobyciu 4 żaglowców przeciwnika. Edinburgh uczestniczył w operacji w zatoce La Spezia 30.04.1813 oraz w operacji pod Anzio 5.10.1813. W listopadzie i grudniu wspierał akcje desantowe na włoskim wybrzeżu (Via Reggio, Livorno), w kwietniu 1814 – na wybrzeżu zatoki La Spezia. W czerwcu 1814 znajdował się w Genui, w sierpniu 1814 – w Port Mahon. W listopadzie wrócił do Anglii z konwojem transportowców i statków handlowych. Wycofano go wówczas w Portsmouth do rezerwy. Przestał w niej do 1833, przechodząc gruntowny remont (systemem Seppingsa) w okresie kwiecień 1817 - luty 1820. Od października 1833 do lutego 1837 liniowcem dowodził kmdr James Dacres, skierowany w marcu 1834 na Morze Śródziemne. Edinburgh operował tam do grudnia 1836, wrócił do Portsmouth w styczniu 1837. Od 25.07.1837 do 14.07.1841 kapitanem okrętu był kmdr William Willmott Henderson. W latach 1838-1839 liniowiec należał do brytyjskiej eskadry interweniującej w Meksyku. W maju 1839 przeszedł z Jamajki na Bermudy, w lipcu do Halifaxu, wrócił do Portsmouth 10.08.1839. Od 1839 jego oficjalne uzbrojenie obejmowało 72 działa, w tym: na pokładzie dolnym 4 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 24 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na pokładzie górnym 28 dział 32-funtowych (o masie 41/42 cetnarów, długości 8’0”); na spardeku 4 działa 32-funtowe (o masie 41/42 cetnarów, długości 8’0”) i 12 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”). Od 1839 ponownie służył na Morzu Śródziemnym. Edinburgh uczestniczył w działaniach wojennych u wybrzeży Syrii od lata 1840, w tym w ostrzeliwaniu wojsk egipskich pod Bejrutem 12-14.09.1840, w bombardowaniu i zajęciu twierdzy St. Jean d’Acre 3.11.1840, w odwożeniu jeńców spod tej twierdzy 8.11.1840. W rejsie powrotnym do Anglii zawinął do Gibraltaru 27.04.1841. Został wycofany do rezerwy w Portsmouth w lipcu 1841. Zgodnie z rozkazem admiralicji z 22.10.1845 przebudowano go w Portsmouth, w okresie 11.08.1846 – 19.08.1852, na śrubowo-żaglowy okręt blokadowy, 60-działowy, grupy Blenheim. Jego wymiary się nie zmieniły, miał teraz wyporność 2598 ton. Otrzymał czterocylindrowy silnik poziomy (średnica cylindrów 55”, skok tłoków 30”) firmy Maudslay, Sons & Field, o mocy nominalnej 450 koni i mocy indykowanej 963 konie, który napędzając pojedynczą śrubę pozwalał uzyskiwać prędkość około 8,9 węzła. Cztery kotły, dwa kominy obok siebie (za grotmasztem). Usunięto rufówkę. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na pokładzie górnym 26 haubicznych dział 8-calowych (o masie 52 cetnarów, długości 8’0”); na spardeku 4 haubiczne działa 10-calowe (o masie 67 cetnarów) i 2 działa 68-funtowe (o masie 95 cetnarów, długości 10’0”). Edinburgh zszedł z doku 31.12.1846, został ukończony 19.08.1852. Od 1848 okręty tej grupy miały mocno zmienioną artylerię: na pokładzie dolnym 26 dział 42-funtowych (o masie 66 cetnarów, długości 9’6”); na pokładzie górnym 26 działa 32-funtowe (o masie 42 cetnarów, długości 8’0”); na spardeku 4 (albo 2) działa 56-funtowe (o masie 87 cetnarów, długości 10’0”) i 4 (albo 2) haubiczne działa 10-calowe (o masie 86 cetnarów, długości 9’4”). Załoga: 600-680.
Wyposażono go do aktywnej służby w Portsmouth w okresie luty/marzec 1854. Od 7.02.1854 do 9.08.1856 dowodził nim kmdr Richard Strode Hewlett. W marcu 1854 Edinburgh wyruszył ze Spithead na Bałtyk. Należał do Floty Bałtyckiej w 1854, 1855 i 1856. Od 6.02.1854 był okrętem flagowym kontradm. Henry’ego Ducie Chads’a. Uczestniczył w zdobyciu Bomarsundu w sierpniu 1854. Brał udział w bombardowaniu Sweaborga w sierpniu 1855. Uczestniczył w rewii floty na Spithead 23.04.1856. Od sierpnia 1856 pełnił rolę okrętu strażniczego w Sheerness. Jego kapitanem był wówczas kmdr Edward Pellew Halstead. W marcu/kwietniu 1858 Edinburgh został przekazany Straży Wybrzeża (w Leith). Wrócił do marynarki wojennej 29.02.1864. Sprzedano go w listopadzie 1865 firmie Castle & Beech na rozbiórkę w Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu EGMONT (1810).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Żaglowy liniowiec 74-działowy typu Armada, o charakterystyce i danych projektowych podanych przy okręcie Russell. Wymiary rzeczywiste: długość 176’2”, szerokość 47’9”, głębokość 21’0”, zanurzenie z przodu 12’10”, z tyłu 17’5,5”, tonaż 1760 ton.
Zamówiony 13.07.1807 w Northfleet, w prywatnej stoczni Thomasa Pitchera. Zaczęty w październiku 1807, zwodowany 7.03.1810, ukończony 7.11.1811 w Woolwich.
Od maja do czerwca 1811 dowodził nim kmdr Charles Austen. Od czerwca 1811 do 1814 kapitanem był kmdr Joseph Bingham, początkowo operujący na Morzu Północnym i wodach kanału La Manche. W 1812 Egmont przebywał na Bałtyku, skąd wrócił do Deal 10.12.1812. W 1813 pełnił rolę jednostki flagowej kontradm. Hope na Morzu Północnym i wodach kanału La Manche, od 1814 - kontradm. Penrose podczas operacji w ujściu Żyrondy (zdobycie lub zniszczenie wielu francuskich żaglowców, zmuszenie Francuzów do spalenia 74-działowca, 3 korwet i kilku mniejszych jednostek, po akcjach od 2.04 do 6.04). W czerwcu oraz lipcu 1814 Egmont przewoził brytyjskich żołnierzy z Bordeaux do Plymouth i Portsmouth. Został wycofany w Portsmouth do rezerwy w sierpniu 1814. Stał tam do 1861, tymczasem gruntownie remontowany w okresie od lutego 1820 do października 1825. W stoczni Samuela White przystosowano okręt od października 1861 do października 1862 do pełnienia funkcji hulka-okrętu zaopatrzeniowego oraz koszar przejściowych. Stał w Portsmouth do stycznia 1863, potem przeprowadzono go do Rio de Janeiro, gdzie pełnił tę samą rolę (uzbrojony w 4 działa). Sprzedany tam 2.01.1875.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu BERWICK (1809).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Żaglowy liniowiec 74-działowy typu Armada, o charakterystyce i danych projektowych podanych przy okręcie Russell. Wymiary rzeczywiste: długość 176’0”, szerokość 47’9,5”, głębokość 21’0”, zanurzenie z przodu 12’11”, z tyłu 18’0”, tonaż 1761 ton. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 28 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 4 działa 12-funtowe i 10 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 12-funtowe i 2 karonady 32-funtowe; na rufówce 6 karonad 18-funtowych.
Zamówiony 1.07.1807 w Blackwall, w prywatnej stoczni firmy Perry, Wells & Green. Zaczęty w październiku 1807, zwodowany 11.09.1809, ukończony 14.07.1810 w Woolwich.
Od marca 1810 dowodził nim kmdr James Macnamara. Okręt operował na wodach kanału La Manche. Po pościgu zmusił 24.03.1811 francuską fregatę 40-działową Amazone (która próbowała przedrzeć się z Hawru do Cherbourga) do schronienia się w skalistej zatoczce koło Barfleur, gdzie straciła ster i ostatecznie następnego dnia została spalona przez własną załogę. Od października 1811 do 1815 liniowcem dowodził kmdr Edward Brace. Berwick został skierowany 17.11.1811 na Morze Śródziemne. Jego łodzie 16.05.1813 współdziałały w zdobyciu 10-działowej szebeki francuskiej Fortune i zniszczeniu lub zabraniu około 20 francuskich żaglowców kabotażowych w zatoce Cavalaire (na wybrzeżu prowansalskim). W latach 1815-1816 kapitanem okrętu był kmdr Nash (jeden z dwóch braci – James lub John – którzy dostali stopień komandora tego samego dnia w 1802). Żaglowiec wycofano do rezerwy w Plymouth w lipcu 1816. Kiedy okazało się, że jest w złym stanie, zamiast pakować wielkich pieniędzy w remont zdecydowano się na rozbiórkę okrętu, zrealizowaną w Plymouth w marcu 1821.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach